Dragon Emperor Martial God จักรพรรดิ์เทพมังกร นิยาย บท 1546

บทที่ 1546 : ตายสถานเดียว!
　　ท่ามกลางความมืดมิดแสงจันทราสาดส่องกระทบท้องทะเลกว้างใหญ่ ทำให้ผืนน้ำที่เงียบสงบนั้น เป็นประกายระยิบระยับ และดูลึกลับมากยิ่งขึ้น
　　เหนือท้องทะเลคือกลุ่มเมฆดำทะมึนครอบคลุมรัศมีหนึ่งร้อยเมตรและกำลังเคลื่อนที่มุ่งหน้าทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ด้วยความเร็วสูง เพียงแค่ประเดี๋ยวเดียว มันก็เคลื่อนที่ไปได้ไกลหลายกิโลเมตร
　　ท่ามกลางกลุ่มเมฆดำทะมึนนั้นได้บดบังร่างของคนหนึ่งคนกับมังกรอีกหนึ่งตัวไว้ ซึ่งก็คือหลิงหยุนและมังกรแดนใต้นั่นเอง!
　　เวลานี้มังกรแดนใต้ได้กลายเป็นมังกรตัวใหญ่ที่ยาวหลายสิบเมตร และลำตัวหนาประหนึ่งสัตว์ที่ดุร้าย!
　　หลิงหยุนยืนเอามือไขว้หลังอยู่บนศรีษะของมังกรแดนใต้อย่างสง่างามปล่อยให้ลมพัดเข้ามาปะทะใบหน้าอย่างไม่ยี่หระ และเวลานี้เขาก็กำลังฝึกวิชาดาราคุ้มกายไปด้วย
　　แม้ว่าความเร็วของมังกรแดนใต้จะไม่เร็วเท่าหลิงหยุนแต่ก็ไม่นับว่าช้า เพราะสามารถเหาะไปได้ด้วยความเร็วหนึ่งกิโลเมตรต่อวินาที ด้วยเหตุนี้หลิงหยุนจึงคร้านที่จะเหาะไปด้วยตนเองให้สิ้นเปลืองหยดเสินหยวน ในเมื่อเขามีสัตว์เลี้ยงที่ยอดเยี่ยมอย่างมังกร เหตุใดจึงไม่ใช้ให้เป็นประโยชน์เล่า
　　อีกทั้งเส้นทางการเดินทางจากทะเลจีนตะวันออกไปทะเลจีนใต้นั้นด่านล่างก็ล้วนแล้วแต่เป็นผืนน้ำ การขี่มังกรไปจึงไม่เป็นที่สะดุดตาผู้ใด
　　จนกระทั่งผ่านไปหลายนาทีจิตหยั่งรู้ของหลิงหยุนก็สำรวจพบเกาะแห่งหนึ่งอยู่เบื้องหน้า เขาจึงร้องตะโกนสั่งทันที
　　“หยุดที่เกาะด้านหน้าก่อน!”
　　และนี่ก็คือเกาะเตียวหยู..
　　ความจริงก่อนหน้านี้ที่หลิงหยุนกับมังกรแดนใต้โผล่ขึ้นมาเหนือน้ำนั้นเขาได้ออกห่างจากทะเลจีนตะวันออกไปไกลกว่าสามร้อยกิโลเมตรแล้ว ด้วยเหตุนี้เขาจึงให้มังกรแดนใต้เหาะย้อนกลับมาที่นี่
　　หลิงหยุนอดยิ้มออกมาไม่ได้เมื่อนึกถึงเมื่อครั้งที่เคยพาเจ้าขาวปุยมารับทัณฑ์สวรรค์ที่นี่เมื่อหกเดือนก่อน ครั้งนั้นเขาอยู่เพียงแค่ขั้นปรับกายา-6 เท่านั้น หลิงหยุนยังจำได้ว่า กว่าที่เขาจะสามารถขึ้นไปบนเกาะเตียวหยู และนำธงชาติจีนไปปักไว้บนยอดเขาได้นั้น ช่างยากลำบากมากเหลือเกิน..
　　หลังจากผ่านไปกว่าครึ่งปีเวลานี้หลิงหยุนได้เข้าสู่ระดับสูงสุดขั้นลิ่วเฉิงชี่ (ขั้นพลังชี่-6) แล้ว และเวลานี้ยังมีสัตว์เลี้ยงอย่างมังกรไว้ในครอบครองอีกด้วย จึงสามารถขึ้นไปบนเกาะเตียวหยูได้อย่างง่ายดาย
　　เวลานี้หลิงหยุนเข้าใกล้เกาะเตียวหยูมากขึ้นเรื่อยๆและสามารถมองเห็นทุกอย่างได้ชัดเจนมากยิ่งขึ้น แต่สิ่งที่เขาเห็นเวลานี้ ก็ได้ทำให้เขารู้สึกโกรธเป็นอย่างมาก!
　　ธงชาติที่เขาเคยนำขึ้นไปปักไว้บนยอดเขานั้นยังอยู่ที่เดิมแต่เวลานี้ได้มีคนชุดดำสิบกว่าคน กำลังขึ้นไปบนยอดเขาสูงสุดของเกาะเตียวหยู และผู้ที่ขึ้นไปถึงก่อนนั้น ก็กำลังเงื้อดาบยาวในมือของตนเองขึ้น เป้าหมายของมันคือธงชาติที่ปักอยู่!
　　“รนหาที่ตายชัดๆ!”
　　หลิงหยุนใช้พลังจิตของตนเองควบคุมกระบี่เหินเงาธนูให้พุ่งตรงออกไปด้านหน้าอย่างรวดเร็ว ก่อนจะตัดร่างของคนผู้นั้น ซึ่งอยู่ไกลออกไปกว่าสองกิโลเมตรขาดเป็นสองท่อน!
　　“พวกเจ้าอย่าอยู่เลย!”
　　แววตาของหลิงหยุนไร้ซึ่งความเมตตาปราณีเขาไม่เคยให้โอกาสกับศัตรูของตนเอง จากนั้น กระบี่เหินสีเขียวก็ได้พุ่งเข้าสังหารนินจากทั้งสิบกว่าคนในคราวเดียว..
　　“คิดจะทำลายธงชาติจีนโทษของพวกเจ้าคือตายสถานเดียว!”
　　การที่หลิงหยุนตั้งใจกลับมาที่เกาะเตียวหยู่อีกครั้งจุดประสงค์ของเขาก็คือการมาสำรวจธงชาติจีนที่เคยนำมาปักไว้บนยอดเขา เนื่องจากระยะเวลาผ่านไปกว่าหกเดือน ไม่รู้ว่าธงชาติจะยังอยู่ในสภาพดี หรือว่าเสียหายกันแน่ และนับว่าเขามาได้ทันเวลา!
　　หลิงหยุนมั่นใจว่าตนเองจำไม่ผิดแน่เพราะดาบยาวที่พวกมันใช้เป็นอาวุธนั้น คือดาบซามูไรซึ่งเป็นอาวุธประจำตัวของเหล่านินจา
　　“ไฮ่..”
　　หนึ่งในกลุ่มนินจาที่ถูกกระบี่เหินพุ่งเข้าใส่แต่กลับสามารถหลบได้อย่างเฉียดฉิว ได้กระโดดเข้าไปหาหลิงหยุนที่เพิ่งปรากฏตัวขึ้น พร้อมกับร้องอุทานออกมาเป็นภาษาญี่ปุ่น และจ้องมองเขาด้วยแววตาเคียดแค้น
　　“ขอบใจเจ้ามาก!”
　　หลิงหยุนเอ่ยขอบคุณด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน“เจ้าทำให้ข้ามั่นใจยิ่งขึ้นว่า ข้ามิได้ลงมือสังหารผิดคน!” 　　“ผ่านไปกว่าครึ่งปีข้ายังไม่มีเวลาไปเยี่ยมเยียนพวกเจ้าที่ประเทศญี่ปุ่นเลย แต่พวกเจ้ากลับคิดที่จะทำลายธงชาติจีนบนเกาะเตียวหยู โทษของพวกเจ้าคือต้องตายสถานเดียวเท่นั้น!”
　　หลังจากนั้นหลิงหยุนก็เพียงแค่โบกสะบัดฝ่ามือใส่ร่างของนินจาชุดดำที่กำลังพุ่งเข้ามา มันสิ้นใจตายกลางอากาศ ก่อนที่ร่างจะร่วงลงสู่ท้องทะเล กลายเป็นอาหารของเหล่าสัตว์น้ำต่อไป
　　จากนั้นหลิงหยุนก็ใช้พลังจิตของตนเอง เคลื่อนร่างไร้วิญญาณของเหล่านินจาที่นอนตายอยู่บนเกาะ ให้ไปเป็นอาหารของเหล่าสัตว์น้ำใต้ท้องทะเลเช่นกัน
　　ครืน..ครืน..
　　หลิงหยุนได้ใช้วิชาใต้ปฐพีเคลื่อนย้ายหินขนาดใหญ่และได้สร้างค่ายกลนวสังหารอันน่าสะพรึงกลัวขึ้นรอบธงชาติ
　　“หึ!นับจากนี้ไป ยอดฝีมือต่ำกว่าขั้นพลังชี่ ย่อมไม่สามารถเข้าใกล้บริเวณนี้ได้อีก!” 　　หลังจากนั้นหลิงหยุนก็ได้เหาะไปรอบๆเกาะเตียวหยู และหลังจากสำรวจจนมั่นใจว่ามิมีผู้ใดหลงเหลืออยู่อีกแล้ว เขาจึงเหาะกลับไปหามังกรแดนใต้ดังเดิม
　　“เอาล่ะไปกันต่อได้แล้ว!”
　　หลิงหยุนได้แต่แอบคิดว่าครั้งหน้าเขาคงต้องหาเวลามาที่นี่อีกครั้ง จะได้นำธงชาติผืนใหม่ขึ้นมาเปลี่ยน
　　จากนั้นทั้งคนและมังกร ต่างก็ออกเดินทางมุ่งสู่ทะเลจีนใต้ต่อไป..
　　……
　　การเดินทางหลังจากนั้นเป็นไปด้วยความราบรื่นและไม่มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นอีกเลย..
　　และในเวลาสามทุ่มครึ่งหลิงหยุนก็เด
　　ในเวลาสามทุ่มครึ่งหลิงหยุนก็ได้ไปถึงปากแม่น้ำเพิร์ล และหยุดอยู่เหนือท้องน้ำ ห่างจากชายฝั่งไปหลายกิโลเมตร
　　ท่ามกลางท้องฟ้าที่มืดมิดหลิงหยุนจ้องมองไปทางแสงไฟสุกสว่างด้านหน้า และนั่นคือจุดหมายปลายทางของเขา
　　เกาะฮ่องกงและมาเก๊าดินแดนแห่งการพนัน ซึ่งตั้งอยู่สองฟากฝั่งของแม่น้ำไข่มุก..
　　“ช่างเป็นดินแดนที่เต็มไปด้วยชีวิตชีวาจริงๆ!!”หลิงหยุนร้องอุทานออกมาด้วยความอัศจรรย์ใจ
　　เวลานี้เขาอยู่ห่างจากเกาะฮ่องกงไม่ไกลนักอีกทั้งไม่รีบร้อนที่จะต้องเดินทางไปให้ถึงโดยเร็ว เขาจึงได้หยิบเครื่องมือสื่อสารของหน่วยนภาออกมา
　　“อาวุโสโจวข้ามาถึงแล้ว กำลังจะเข้าไปในอีกไม่ช้า!”
　　หลังจากทักทายโจวเหวินอี้แล้วหลิงหยุนก็ได้ติดต่อหาหวังชงเซียว “พวกเจ้าอยู่ที่ใด”
　　หวังชงเซียวตอบกลับไปทันที“คุณชายหลิง เวลานี้พวกเราอยู่ที่เกาะโกโลอานี เดี๋ยวข้าจะส่งตำแหน่งที่ถูกต้องให้กับท่าน..”
　　“ตกลง!อีกไม่นานข้าก็จะไปถึงที่นี่แล้ว!” 　　ความจริงแทบไม่ต้องส่งตำแหน่งที่อยู่ของพวกเขาให้หลิงหยุนด้วยซ้ำไปเพราะเกาะโกโลอานีมีพื้นที่ไม่ถึงสิบตารางกิโลเมตรด้วยซ้ำไป หลิงหยุนใช้จิตหยั่งรู้สำรวจดู ก็รู้แล้วว่าเวลานี้หวังชงเซียวอยู่ตรงจุดใด
　　“เจ้าตัวใหญ่เจ้าว่ายน้ำเล่นอยู่แถบนี้ไปสักสองสามวันก่อนนะ แต่อย่าหนีไปเล่นไกลมากล่ะ ไม่เช่นนั้นเจ้าอาจจะหลงทางได้..”
　　มังกรสีแดงตัวใหญ่นี้เฉลียวฉลาดมากว่าคนทั่วไปเสียอีกเมื่อได้ยินหลิงหยุนเป็นห่วงว่ามันจะหลงทาง มันจึงรีบส่ายหน้าปฏิเสธทันที พร้อมกับแสดงออกว่าไม่พอใจ
　　หลิงหยุนเห็นท่าทางของมันก็ได้แต่ยิ้มออกมาพร้อมกับเอื้อมมือไปลูบไล้ศรีษะของมัน และกำชับหนักแน่นว่า
　　“อย่าลืมกฏที่ข้าเคยบอกล่ะ!”
　　มังกรสีแดงตัวใหญ่พยักหน้าหงึกๆเป็นการตอบว่ามันยังจำกฏที่หลิงหยุนสั่งไว้ได้เป็นอย่างดี　　“ดีมาก!ถ้าเช่นนั้นเจ้าไปว่ายน้ำเล่นได้แล้ว”
　　หลังจากนั้นมันก็ดำหายไปใต้ผืนน้ำทันที ส่วนหลิงหยุนก็เหาะไปหาหวังชงเซียว และเมื่อภาพของเขาและแวมไพร์ทั้งห้าปรากฏขึ้นในรัศมีจิตหยั่งรู้ หลิงหยุนก็ร่อนลงบนพื้น ปรากฏตัวต่อหน้าพวกเขาทั้งหกทันที
　　“เหออวี้ฉงปลอดภัยดีใช่หรือไม่”
　　“คุณชายหลิงหลังจากที่พวกเราออกจากสนามบิน ก็มีคนสะกดรอยตามทันที แต่เจสเตอร์ได้ใช้มนต์แวมไพร์ขังพวกมันไว้!”
　　“เพิ่งจะมาถึงพวกมันก็เริ่มเลยงั้นรึ”
　　หลิงหยุนพยักหน้าพร้อมกับถามต่อ“แล้วตอนนี้เหออวี้ฉงอยู่ที่ใด”
　　“ตามแผนเดิมที่พวกเราได้วางไว้แม่นางเหอจะยังกลับเข้าบ้านไม่ได้ นางจึงได้เช่าบ้านพักตากอากาศอยู่ทางด้านหน้านี้พร้อมกับ..”
　　หลังจากที่เอ่ยมาถึงแค่นี้จู่ๆหวังชงเซียวก็ร้องอุทานออกมาว่า “แย่แล้ว!” 　　หลิงหยุนเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน“รนหาที่ตายอีกคนสินะ!”
　　จากนั้นร่างของหลิงหยุนก็หายไปจากที่นั้นทันที!