Dragon Emperor Martial God จักรพรรดิ์เทพมังกร นิยาย บท 1550

บทที่ 1550 : สังหารด้วยนิ้ว
　　ในช่วงเวลาที่อันตรายเช่นนี้หลิงหยุนย่อมไม่กล้าปล่อยเซิ่งหยิงหยิงไว้เพียงลำพังแน่ นั่นเพราะหลังจากที่ได้หยั่งเชิงอีกฝ่ายดู เพียงแค่คนที่ถูกส่งมาจัดการกับเหออวี้ฉง ก็แข็งแกร่งเทียบเท่าขั้นจิ่วเฉิงชี่ (ขั้นพลังชี่-9) เลยทีเดียว
　　แม้แต่หวังชงเซียวกับแวมไพร์ทั้งห้ายังยากที่จะรับมือได้จึงแทบไม่ต้องพูดถึงบอดี้การ์ดที่เหออวี้ฉงจ้างมาคุ้มครองตนเองเลย
　　การที่เหออวี้ฉงมาถึงก่อนหลิงหยุนนานถึงเจ็ดชั่วโมงอีกทั้งยังพาหวังชงเซียวกับแวมไพร์ทั้งห้า ไปปรากฏตัวในย่านช้อปปิ้งของแหล่งคนรวยเช่นนั้น เมื่อกลับมาถึงบ้านพักตากอากาศ หญิงสาวทั้งสองคนยังออกมาว่ายน้ำเล่นที่สระกันอย่างโจ่งแจ้ง
　　ด้วยระยะเวลาที่เนิ่นนายเช่นนี้ศัตรูจึงมีเวลามากพอที่จะประเมินความแข็งแกร่งของหวังชงเซียว และแวมไพร์ทั้งห้าได้ หากศัตรูของเหออวี้ฉงไม่แข็งแกร่งจริง คงจะไม่สามารถควบคุมตระกูลเหอ และสร้างเรื่องวุ่นวายเหล่านี้ขึ้นมาได้เป็นแน่
　　การที่ศัตรูเลือกที่จะไม่ลงมือในเวลากลางวันเป็นเพราะพวกมันรับรู้ได้ถึงความแข็งแกร่งของหวังชงเซียวกับเหล่าแวมไพร์ หากพวกมันลงมือในย่านที่ผู้คนพลุกพล่านเมื่อตอนกลางวัน แน่นอนว่าย่อมยากที่จะหลีกเลี่ยงการต่อสู้ที่ดุเดือด และหากเป็นเช่นนั้นจริง ความวุ่นวายที่เกิดขึ้น ย่อมเป็นการเปิดโอกาสให้ทางการยื่นมือเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้ ซึ่งจะทำให้เหตุการณ์บานปลาย อีกทั้งหากเหออวี้ฉงหนีกลับไปประเทศจีนอีก ก็จะยิ่งเป็นเรื่องยากเข้าไปใหญ่
　　ด้วยเหตุนี้พวกมันจึงเลือกที่จะลงมือในเวลากลางคืน และใช้การลอบสังหารเหออวี้ฉงด้วยวิชาถอดศรีษะ
　　หากมีเพียงแค่หวังชงเซียวกับเหล่าแวมไพร์แม้ว่าในที่สุดอาจจะสามารถเอารับมืออีกฝ่ายได้ แต่ก็คงต้องใช้เวลานาน เมื่อถึงตอนนั้น ไม่แน่ว่าเหออวี้ฉงอาจถูกพิษเสียชีวิตไปแล้วก็ได้ เพราะถึงแม้พวกเขาจะสามารถเอาชนะอีกฝ่ายได้ แต่ก็ยากที่จะสังหารศรีษะนั่นได้
　　ต่อให้หลิงหยุนตามมาถึงและสามารถสังหารศรีษะนั่นได้ แต่ก็คงจะสายเกินไป เพราะผู้ที่เขาต้องการปกป้องได้เสียชีวิตไปแล้ว
　　แต่นับว่าโชคดีที่หลิงหยุนมาทันเวลาทำให้อีกฝ่ายกลับกลายเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ และสูญเสียแทน ซึ่งเป็นเรื่องที่พวกมันเองก็ไม่คาดคิดว่า หลิงหยุนจะมา และยังแข็งแกร่งจนสามารถสังหารพวกมันได้เช่นนี้
　　เวลานี้หลิงหยุนมั่นใจอย่างยิ่งว่า ศัตรูกำลังรอคอยการมาของเขาอยู่ และมั่นใจว่าอีกฝ่ายก็แข็งแกร่งไม่น้อยเลยทีเดียว
　　หลังจากที่ได้ยินหลิงหยุนสั่งให้กลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเซิ่งหยิงหยิงจึงได้จงใจเดินสะบัดชุดคลุมบางเบานั้นผ่านหน้าหลิงหยุนไป
　　หลิงหยุนเห็นเช่นนั้นจึงได้แต่ยิ้มเขาขมวดคิ้วเล็กน้อยพร้อมกับเอ่ยขึ้นว่า “ข้าเห็นเรือนร่างของเจ้าตั้งแต่อยู่ในสระว่ายน้ำแล้ว และรู้ดีว่ารูปร่างของเจ้านั้นงดงามไร้ที่ติ!”
　　เซิ่งหยิงหยิงถึงกับหน้าแดงก่ำเมื่อถูกหลิงหยุนจับได้จึงรีบวิ่งกลับไปที่บ้านพักเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว
　　……
　　มาเก๊าเป็นเมืองที่ไม่เคยหลับไหลจริงๆ..
　　ภายในคาบสมุทรมาเก๊านี้ยังมีเกาะอีกหลายเกาะนอกเหนือจากเกาะโกโลอานี (หรือโคลอาน) ที่หลายคนรู้จักแล้ว ก็ยังมีเกาะไทปันซึ่งอยู่ติดกัน
　　บริเวณโรงแรมมาเก๊าเพนนินซูล่าซึ่งเกือบจะล้อมรอบด้วยทะเลและมีบ่อนคาสิโนหรูหรารายล้อมมากมายหลายแห่งนั้น นับเป็นแหล่งที่มีชีวิตชีวาที่สุด นั่นเพราะแสงไฟจากบ่อนคาสิโน และโรงแรมต่างๆใกล้เคียง ต่างก็พากันเปิดไฟสว่างเจิดจ้าอยู่ตลอดทั้งคืน ทำให้มาเก๊าเป็นเกาะที่เต็มไปด้วยแสงสี และแสงไฟที่ส่องกระทบผืนน้ำ ก็เป็นประกายระยิบระยับงดงามน่ามองยิ่ง
　　เกาะไทปาเองก็คึกคักไม่น้อยเช่นกันแสงไฟสว่างเจิดจ้า และมีผู้คนข้ามไปมาอย่างครึกครื้น
　　ตรงข้ามกับเกาะโคโลอานที่ค่อนข้างเงียบสงบสภาพแวดล้อมโดยรวมดี เพราะส่วนใหญ่ผู้ที่อาศัยอยู่บนเกาะนี้ล้วนเป็นคนร่ำรวย แต่ก็มีคนร่ำรวยหลายคนที่ย้ายจากที่นี่ไปอยู่เกาะฮ่องกงแทน
　　เหออวี้ฉงก็เช่นเดียวกันตระกูลของนางก็มีคฤหาสน์ใหญ่โตอยู่บนเกาะฮ่องกง ส่วนบ้านพักบนเกาะนี้ ก็เป็นเพียงที่พักสำหรับตากอากาศหลังหนึ่งเท่านั้น
　　………
　　ในเวลาสี่ทุ่มตรงหลิงหยุนและพวกรวมทั้งหมดเก้าคน ก็ได้เดินทางออกจากบ้านพักตากอากาศด้วยรถหรูสองคัน และมุ่งหน้าไปตามหาใครบางคน
　　และคนที่พวกเขาออกตามหาก็คือเหอเหวินช่านเพราะจนถึงบัดนี้ ยังไม่มีผู้ใดในตระกูลเหอติดต่อหาเหออวี้ฉงเลยแม้แต่คนเดียว และแม้แต่ตัวนางเองก็ไม่รู้ว่าเวลานี้ท่านปู่ของนางอยู่ที่ใดกันแน่
　　เวลานี้ชายชราอายุเก้าสิบกว่าปีแล้ว ในสมัยยังหนุ่มยังแน่นนั้น เขานับเป็นชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่ง อีกทั้งยังมีนิสัยที่ชอบให้ผู้ใดมาควบคุม และมีจิตใจที่หนักแน่น ทำให้เขากลายเป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์มาจนกระทั่งทุกวันนี้
　　“ก่อนจะเดินทางออกจากมาเก๊าปู่ของเจ้าอยู่ที่ใด”
　　หลังจากที่รถแล่นออกไปได้ไม่นานนักหลิงหยุนก็ได้เอ่ยถามเหออวี้ฉง
　　“อยู่ที่บ้านตระกูลเหอ..”
　　เหออวี้ฉงเป็นผู้ขับรถด้วยตัวเองและเวลานี้ตัวนางเองก็เริ่มรู้สึกกังวล และไม่สบายใจเป็นอย่างมาก
　　“บ้านตระกูลเหออยู่ที่ใด”
　　“บนเกาะโคโลอานห่างจากชายฝั่งทะเลตะวันตกไปไม่ถึงห้ากิโลเมตร”
　　และเวลานี้เหออวี้ฉงก็กำลังขับรถมุ่งหน้าไปที่นั่น
　　หลิงหยุนเปิดจิตหยั่งรู้ของตนเองออกสำรวจทันทีหลังจากตรวจสอบภายในคฤหาสน์หรูด้านชายฝั่งทะเลตะวันตกอย่างละเอียดแล้ว เขาก็ได้แต่ส่ายหน้ายิ้มๆ
　　“ไม่จำเป็นต้องไปที่นั่นแล้ววเพราะปู่ของเจ้าไม่ได้อยู่ที่นั่นแล้วเวลานี้!”
　　เวลานี้จิตหยั่งรู้ของหลิงหยุนก็มีรัศมีครอบคลุมไกลถึงหนึ่งหมื่นเมตรแต่ก็ขึ้นอยู่กับว่าในรัศมีที่กว้างไกลนี้ เขาต้องการที่จะสำรวจดูอะไร
　　แต่การที่จะค้นหาคนคนหนึ่งภายใต้พื้นที่หลายสิบตารางกิโลเมตรแน่นอนว่าย่อมไม่ต่างจากการงมเข็มในมหาสมุทร คล้ายๆกับคนที่เข้าไปในป่ากว้าง คงยากที่จะสามารถมองเห็นใบไม้ที่ต้องการได้ในทันที
　　สายตาของคนธรรมดาทั่วไปที่ยากจะจะหาเลข8 ในกระดาษที่มีเลข 3 อยู่เต็มไปหมดได้อย่างไร การใช้จิตหยั่งรู้สำรวจหาคนในพื้นที่ขนาดใหญ่ ก็มีความยากเช่นเดียวกัน เพราะถึงแม้ตาอาจจะดี แต่สมองอาจประมวลผิดพลาดได้
　　จิตหยั่งรู้ของผู้ฝึกบ่มเพาะพลังก็ไม่ต่างจากสายตาของคนทั่วไป!
　　ด้วยเหตุนี้ผู้ที่ฝึกบ่มเพาะจนสามารถเข้าสู่ระดับสูงสุดขั้นลิ่วเฉิงชี่ (ขั้นพลังชี่-6) ได้แล้วนั้น จึงจำเป็นต้องใช้เสินหยวนมาพัฒนาพลังสมองของตนเองด้วย
　　เหออวี้ฉงจากตระกูลเหอไปนานมากกว่าหนึ่งเดือนการที่ปู่ของนางถูกนำตัวไปไว้ที่อื่นนั้น จึงเป็นเรื่องที่นางเองก็คาดคิดไว้ก่อนแล้ว จึงไม่ได้รู้สึกตกใจมากนัก นางผ่อนคันเร่งรถ และหันไปถามหลิงหยุน
　　“ในเมื่อเป็นเช่นนี้พวกเราควรทำอย่างไรต่อไปดี”
　　หลิงหยุนเอ่ยตอบยิ้มๆ“ในเมื่อข้าลงมือแล้ว ย่อมต้องหาตัวท่านปู่ของเจ้าพบให้ได้..” 　　หลังจากให้ความมั่นใจกับเหออวี้ฉงแล้วหลิงหยุนจึงได้เอ่ยต่อในทันที “ในเมื่อเจ้าเป็นคนตระกูลเหอ ย่อมรู้ดีที่สุดว่าตระกูลเหอมีบ้านอยู่ที่ใดบ้าง พวกเราจะไปสำรวจดูทุกที่..”
　　“เจ้าเพียงแค่ขับรถผ่านและชี้เป้าให้ข้าเท่านั้น พวกเราไม่จำเป็นต้องเข้าไปดูด้วยตัวเอง ข้าสำรวจประเดี๋ยวเดียวก็รู้แล้วว่าปู่ของเจ้าข้างในหรือไม่”
　　“เป็นเช่นนั้นก็ยิ่งดี!”
　　เหออวี้ฉงเอ่ยตอบเพราะนั่นย่อมดีกว่าการเดินไปเคาะประตูบ้านทีละหลัง..
　　หลังจากนั้นเหออวี้ฉงจึงเริ่มขับรถไปทั่วเกาะมาเก๊า ข้ามไปไทปา แต่ก็ไม่พบท่านปู่ของนางเลยแม้แต่เงา
　　ทั้งหมดขับรถตระเวนไปนานร่วมชั่วโมงกว่าในที่สุดเหออวี้ฉงก็หมดหวัง และหยุดรถ หลิงหยุนเองก็อดที่จะเอ่ยออกมาไม่ได้
　　“คิดไม่ถึงว่าตระกูลเหอจะมีบ้านมากมายถึงเพียงนี้..” 　　“ท่านปู่มีลูกชายตั้งห้าหกคนแล้วก็ลูกสาวอีกนับสิบ ส่วนทายาทในรุ่นของข้า ก็มีมากมายร่วมยี่สิบกว่าคน..”
　　เหออวี้ฉงเอ่ยตอบพร้อมกับถอนหายใจ..
　　“ข้าคิดว่าพวกมันคงจะไม่ซ่อนตัวปู่ของเจ้าไว้ที่มาเก๊าแน่ตระกูลเหอมีบ้านอยู่ในฮ่องกงมากเพียงใดงั้นรึ” หลิงหยุนเอ่ยถามขึ้นมา
　　เหออวี้ฉงทำหน้าตกใจพร้อมตอบกลับทันที“โอ้.. มีมากมายเลยล่ะ ทุกคนในตระกูลเหอต่างก็มีบ้านของตัวเองอยู่ในฮ่องกงทั้งนั้น!”
　　แต่แล้วจู่ๆหลิงหยุนก็นิ่งเงียบไปแววตาของเขาเป็นประกายขึ้นมาวูบหนึ่ง พร้อมกับหันหน้ามองไปทางชายฝั่งด้านตะวันออกเฉียงใต้ทันที
　　เขานึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ที่ลูกชายของชาวยุทธหนานหยางผู้นั้นรีบขับสปีดโบ๊ทหนีออกไป และมุ่งหน้าไปทางทิศตะวันออก　　“พวกเรารีบกลับไปทีเกาะอีกครั้ง!”
　　สิบนาทีต่อมาหลิงหยุนและทุกคนก็มาถึงชายฝั่งด้านตะวันออกเฉียงใต้ของเกาะโคโลอาน โดยมีเจสเตอร์เป็นผู้ขับสปีดโบ๊ท
　　หลิงหยุนยกมือขึ้นชี้ไปทางทิศตะวันออกเฉียงใต้พร้อมกับถามขึ้นว่า “บนเกาะนั่นมีบ้านของตระกูลเหออยู่หรือไม่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งลุงของเจ้า?”
　　เหออวี้ฉงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งในที่สุดก็พยักหน้า และตอบกลับไปว่า “ใช่แล้ว! เมื่อสามปีก่อน ท่านลุงเคยมาสร้างรีสอร์ทไว้ที่เกาะตงอ๋าว”
　　“ถ้าเช่นนั้นก็ไม่ผิดแน่!ปู่ของเจ้าต้องอยู่ที่นี่แน่ พวกเรารีบไปกันเลย!”
　　หลังจากกล่าวจบหลิงหยุนก็พยุงร่างของหญิงสาวทั้งสองคน และพาเหาะขึ้นไปบนอากาศ โดยไม่สนใจเสียงกรีดร้องด้วยความตกใจของพวกนาง แล้วมุ่งหน้าเกาะตงอ๋าวทันที! 　　หลังจากนั้นหวังชงเซียวและแวมไพร์ทั้งห้าก็เหาะตามขึ้นไป เมื่อเข้าไปใกล้ หลิงหยุนจึงได้เปิดจิตหยั่งรู้ของตนเองออกสำรวจทั่วทั้งเกาะตงหยาว!
　　“พบแล้ว!”
　　หลังจากเข้าใกล้เกาะตงหยาวในระยะหนึ่งกิโลเมตรในที่สุดหลิงหยุนก็ร้องตะโกนออกมา เมื่อพบร่างของเหอเหวินช่านอยู่ในสถานที่แห่งหนึ่งบนเกาะ
　　หลังจากที่หลิงหยุนและทุกคนร่อนลงพื้นเขาก็ได้หันไปสั่งว่า “เพียร์ซ จ๊อยซ์ พวกเจ้ามีหน้าที่ดูแลความปลอดภัยของแม่นางทั้งสองนี้เท่านั้น!”
　　แวมไพร์ทั้งสองต่างก็พยักหน้าพร้อมกัน..
　　“ไปกันได้แล้ว..”
　　หลังจากนั้นทั้งเก้าคนก็ไปปรากฏตัวอยู่หน้าบ้านพักตากอากาศหลังหนึ่ง หลิงหยุนเป็นฝ่ายเดินเอามือไขว้หลังตรงไปที่บ้านหลังนั้น　　“เจ้าเป็นใคร!”
　　ภายในรีสอร์ทแห่งนี้มีการคุ้มกันอย่างแน่นหนาและทันทีที่หลิงหยุนปรากฏตัว ชาวยุทธหนานหยางหกคนก็ปรากฏตัวขึ้นในทันทีเช่นกัน
　　“ข้าคือผู้ที่จะมาสังหารพวกเจ้า!”
　　หลิงหยุนยกนิ้วขึ้นชี้ไปทางยอดฝีมือทั้งหกหลิงหยุนปลดปล่อยพลังดัชนีออกจากนิ้วเพียงแค่หกครั้ง ร่างทั้งหกก็ร่วงลงไปกองกับพื้นทันที!
　　หลิงหยุนสังหารพวกมันด้วยนิ้วเพียงนิ้วเดียว!
　　��