Dragon Emperor Martial God จักรพรรดิ์เทพมังกร นิยาย บท 1554

c

บทที่ 1554 : คุนปาผู้โชคร้าย
　　“คนอื่นๆจัดการเก็บกวาดที่นี่ให้เรียบร้อย!
　　“พอล..เจ้าไปกับข้า!”
　　จากนั้นหลิงหยุนก็เหาะขึ้นไปบนท้องนภา และพุ่งตามอาจารย์คุนปาไปอย่างรวดเร็ว..
　　หลังจากที่อาจารย์คุนปารู้ตัวว่าตนเองได้สะดุดตอขนาดใหญ่เข้าให้เแล้ว จึงไม่ต้องการอยู่ต่อสู้กับหลิงหยุนที่นี่ต่อ และหลังจากที่หลบหลีกของวิเศษทั้งสี่ชิ้นของหลิงหยุนมาได้ เขาก็มุ่งหน้าสู่ผืนน้ำแห่งทะเลจีนใต้ทันที!
　　แม้หลิงหยุนจะเหาะตามคุนปาไปด้วยความเร็วสูงแล้วก็ยังไม่สามารถไล่ตามคุนปาได้ทัน หลิงหยุนเหาะตามคุนปามาได้ครู่ใหญ่ แต่ก็ยังคงทิ้งระยะห่างกันกว่าห้ากิโลเมตร
　　ท่ามกลางท้องนภาอันมืดมิดคนสองคนได้เหาะไล่ล่าตามกันไปกลางอากาศเหนือผืนน้ำของทะเลจีนใต้　　“นี่..อาจารย์ผู้นั้น เจ้าอย่าได้เหาะหนีไปทางนั้นจะดีกว่า หยุดเถิด! หาไม่แล้วเจ้าจะต้องโชคร้ายเป็นแน่!
　　หลังจากเหาะตามคุนปาออกจากชายฝั่งได้ครู่ใหญ่หลิงหยุนก็หาได้มีท่าทีกระตือรือร้นอะไรมากนัก และได้แต่ร้องตะโกนบอกกับคุนปาในขณะไล่ตามไป
　　แต่เมื่อคุนปากเห็นว่าหลิงหยุนยังคงเหาะไล่ตามมาไม่หยุดเช่นนี้ มีหรือที่เขาจะนิ่งเฉยได้ เขาจึงรีบเหาะมุ่งหน้าไปทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ด้วยความเร็วที่สูงขึ้น
　　“นี่!ข้าเตือนเจ้าแล้วนะ! หากเจ้ายังไม่ฟังข้า เจ้าจะต้องโชคร้ายเป็นแน่!”
　　หลิงหยุนเร่งความเร็วในการเหาะเพิ่มขึ้นอีกและเวลานี้หลิงหยุนก็สามารถเหาะตามไปได้ใกล้มากขึ้น แต่ก็ยังห่างกันถึงสามกิโลเมตร
　　“หึ!ดูเหมือนเจ้าจะไม่เข้าใจที่ข้าพูดสินะ! แต่เอาเถอะ ข้าเองก็พาล่ามมาด้วย!” 　　หลังจากนั้นหลิงหยุนก็หันกลับไปมองหาพอล และพบว่า เวลานี้พอลยังอยู่ห่างไกลจากเขามาก
　　“เฮ้อ..เจ้านี่บินได้อืดอาดเสียจริง!”
　　หลิงหยุนไม่มีทางเลือกจึงจัดการเรียกเครื่องมือสื่อสารของตนเองออกมา พร้อมกับเปิดระบบแจ้งเตือนตำแหน่งไว้ เพื่อให้พอลที่ยังบินตามมาได้ไม่ทัน สามารถหาตนเองพบได้
　　“นี่เจ้าอาจารย์หัวดื้อ!เจ้าดื้อรั้นไม่เชื่อฟังข้าเช่นนี้ ไม่กลัวว่าตนเองจะโชคร้ายหรืออย่างไร”
　　หลิงหยุนเห็นคุนปายังคงเหาะไปด้วยความเร็วอย่างไม่หยุดยั้งก็เริ่มรู้สึกหงุดหงิดใจ เวลานี้เขาได้เรียกตราหยกจักรพรรดิ และกระบี่เหินเงาธนูเก็บเข้าไปแล้ว เหลือเพียงแค่หอกมังกรทอง และกระบี่กังฉีเท่านั้น!
　　นั่นเพราะของวิเศษทั้งสองชิ้นนี้นั้นล้วนแล้วแต่เป็นส่วนหนึ่งกับในร่างกายของหลิงหยุน ชิ้นหนึ่งเกิดจากปราณมังกรในร่าง ส่วนกระบี่กังฉีก็เกิดจากพลังหยินและหยางในร่าง ของวิเศษทั้งสองชิ้นนี้ จึงเปรียบเสมือนแขนขาซึ่งเป็นอวัยวะส่วนหนึ่งในร่างของหลิงหยุน ทำให้เขาไม่จำเป็นต้องใช้พลังจิตมากนัก
　　“นี่เจ้าอาจารย์หัวดื้อหยุดหนีข้าได้แล้ว! เจ้าคิดว่าข้าจะไม่สามารถไล่ตามเจ้าได้ทันงั้นรึ”
　　หลิงหยุนเร่งความเร็วในการเหาะให้สูงขึ้นและเวลานี้เขาก็สามารถบินเข้าไปใกล้คุนปาได้มากขึ้นอีกถึงห้าร้อยเมตร!
　　“แย่แล้ว!”
　　คุณปาถึงกับหน้าเสียเขาแทบอยากจะร้องไห้ออกมา แน่นอนว่าคุนปาได้ยินเสียงร้องตะโกนของหลิงหยุน และถึงแม้เขาจะไม่สามารถเข้าใจสิ่งที่หลิงหยุนพูดได้ แต่ก็พอคาดเดาได้ว่า หลิงหยุนไม่มีทางที่จะปล่อยให้ตนเองหนีรอดไปได้แน่!
　　ยิ่งไปกว่านั้นคุนปาก็ไม่สามารถเหาะไปได้เร็วกว่านี้ได้อีกแล้ว เพราะเขากำลงได้รับบาดเจ็บสาหัสอยู่ อีกทั้งยังต้องคอยเหาะหลบของวิเศษทั้งสองชิ้นของหลิงหยุน ไปทางซ้ายทีขวาที ทำให้การเหาะเชื่องช้าลงกว่าที่ควรจะเป็นอีกด้วย
　　และเวลานี้ทั้งสองคนต่างก็เหาะไล่ตามกันไป จนกระทั่งเข้าสู่เขตทะเลลึกไกลกว่าหนึ่งร้อยกิโลเมตรแล้ว
　　ระยะห่างระหว่างคนทั้งสองค่อยๆแคบลงเรื่อยๆและเวลานี้หลิงหยุนก็สามารถเหาะเข้าใกล้คุนปาได้อีกถึงห้าร้อยเมตร ระยะห่างระหว่างคนทั้งสอง จึงเหลือไม่ถึงสองกิโลเมตรแล้ว..
　　หลิงหยุนสามารถเร่งความเร็วมากกว่านี้ได้แต่เขาไม่ต้องการที่จะสูญเสียเสินหยวนไปอย่างเปล่าประโยชน์ จึงได้แต่เหาะตามคุนปาไปอย่างใจเย็น และอดทนรอให้อีกฝ่ายประสบกับความโชคร้ายด้วยตัวเอง!
　　แม้ว่าจะยังไม่ถูกหลิงหยุนจับได้แต่คุนปากลับรู้สึกหวาดกลัวมากยิ่งขึ้น เพราะไม่ว่าเขาจะเหาะหนีหลิงหยุนไปไกลเท่าไหร่ ก็ดูเหมือนจะหนีไม่พ้นเสียที และในที่สุด เขาก็ตัดสินใจคิดที่จะกระทำการอะไรบางอย่าง
　　หลิงหยุนมีจิตหยั่งรู้คุนปากเองก็มีเช่นกัน และเวลานี้ ต่างฝ่ายต่างก็อยู่ภายใต้รัศมีจิตหยั่งรู้ของอีกกันและกัน ต่างคนจึงต่างเห็นอีกฝ่ายได้อย่างชัดเจน
　　คุนปาเห็นรอยยิ้มขี้เล่นปรากฏอยู่บนใบหน้าของหลิงหยุนสีหน้าของเขาราวกับคนที่กำลังเล่นไล่จับ มากกว่าจะไล่ล่าศัตรู จนคุนปาเริ่มไม่มั่นใจว่า อีกฝ่ายไม่สามารถไล่ล่าตนเองได้ทันจริงๆ หรือจงใจแกล้งหยอกเย้าเล่นเท่านั้น
　　‘ไม่..ข้าจะต้องเร่งความเร็วให้มากกว่านี้ อีกเพียงแค่ไม่กี่ร้อยกิโลเมตร ก็จะเข้าใกล้น่านฟ้าของประเทศฟิลิปปินส์แล้ว หากข้าส่งสัญญาณบอกสหาย พวกเขาจะต้องมาช่วยข้าได้ทันเป็นแน่!’
　　หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่ในใจเช่นนั้นในที่สุดคุนปาก็เลิกสนใจอาการบาดเจ็บอีก!
　　“ห๊ะ!นั่นมันอะไรกัน?!” 　　“ก่อนหน้านี้ท้องฟ้ายังโปร่งใสอยู่เลยเหตุใดจู่ๆจึงได้มีก้อนเมฆปรากฏขึ้นตรงหน้าเช่นนี้ได้”
　　หลังจากที่คุนปาตัดสินใจเร่งความเร็วในการเหาะเพิ่มขึ้นแต่เขาก็ไม่สามารถเหาะหนีไปได้ไกลนัก เพราะจู่ๆ ด้านหน้าของเขาก็ปรากฏก้อนเมฆขนาดใหญ่ขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุ
　　ไม่เพียงเท่านั้นก้อนเมฆสีขาวซึ่งมีพื้นที่ครอบคลุมกว่าหนึ่งพันเมตรและมีความหนาราวสองสามร้อยเมตรนี้ ก็กำลังพุ่งตรงเข้ามาทางเขาอีกด้วย
　　“ลมก็ไม่มีแต่เหตุใดก้อนเมฆจึงได้ลอยมาด้วยความเร็วสูงถึงเพียงนี้ได้!”
　　แม้จะนึกแปลกใจแต่คุนปากลับคิดว่า หากตนเองเหาะเข้าไปในเมฆก้อนใหญ่นี้ ไม่แน่ว่าเมฆก้อนใหญ่นี้อาจช่วยบดบังร่างของเขาไว้ ทำให้สามารถเปลี่ยนเส้นทาง และหลบหนียอดฝีมือผู้นี้พ้นก็ได้..
　　เมื่อคิดได้เช่นนั้นคุนปาจึงตัดสินใจเหาะทะยานเข้าไปภายในก้อนเมฆใหญ่นั้นทันที แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้เข้าใกล้เมฆใหญ่ก้อนนั้น เขาก็สัมผัสได้ถึงแรงกดดันบางอย่าง และแรงกดดันนี้ก็ทำให้เขาสัมผัสได้ถึงความน่าสะพรึงกลัว และขนหัวลุกอย่างไม่อาจอธิบายได้!
　　“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!!”
　　คุนปาร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจและรีบเปลี่ยนเส้นทาง เพื่อที่จะหลีกเลี่ยงไม่เหาะเข้าไปในก้อนเมฆในทันที!
　　แต่ในระหว่างนั้นเอง..
　　คุนปาก็ได้ยินเสียงร้องคำรามดังออกมาจากเมฆก้อนใหญ่นั้นเสียงร้องคำรามนั้นดังสนั่นหวั่นไหวประหนึ่งอสุนีบาตที่ผ่าลงมา และนั่นทำให้คุนปาตกใจ และหวาดผวาจนเกือบจะร่วงหล่นลงไปกลางท้องทะเล
　　แต่ก็สายไปเสียแล้วคุนปาไม่สามารถเปลี่ยนทิศทางได้ทัน และร่างของเขาก็พุ่งทะยานเข้าไปในกลุ่มเมฆสีขาวขนาดใหญ่นั้น!
　　ปัง!! 　　เสียงดังสนั่นหวั่นไหวออกมาจากกลุ่มเมฆขนาดใหญ่แล้วหลิงหยุนก็เห็นร่างของคุนปาลอยละลิ่วออกมาจากก้อนเมฆอย่างรวดเร็ว!
　　แต่คุนปาหาได้เหาะออกมาเองไม่แต่เป็นเพราะร่างของเขาถูกหางของมังกรสีแดงขนาดใหญ่ สะบัดดีดออกมาต่างหากเล่า!
　　“ฮ่าๆๆๆๆ”
　　หลิงหยุนเหาะพุ่งตรงเข้าไปหาคุนปาทันทีและเวลานี้เขาก็เหาะมาอยู่ตรงหน้าคุนปาแล้ว พร้อมกับหัวเราะออกมาเสียงดัง
　　“ข้าเตือนเจ้าแล้วว่าให้หยุด!อย่าได้เหาะมาทางนี้อีก เพราะเจ้าอาจจะโชคร้ายได้ แต่เจ้ากลับดื้อดึงไม่เชื่อฟังข้า เวลานี้คงจะนึกเสียใจแล้วสินะ!”
　　เวลานี้ใบหน้าของคุนปาถึงกับบวมเปล่ง เขาจ้องมองหลิงหยุนที่อยู่ห่างออกไปเพียงแค่เอื้อมมือ และรู้ตัวดีว่า เวลานี้คงไม่สามารถหนีไปได้อีกแล้ว! 　　“นั่น..นั่นมันมังกรตามความเชื่อของชาวจีนนี่!! มิใช่เป็นเพียงตำนานเรื่องเล่าหรอกรึ เหตุใดจึง… นี่มันเป็นไปได้อย่างไรกัน?”
　　คุนปาเฝ้ารำพึงรำพันอยู่เช่นนั้น..
　　แต่หลิงหยุนไม่เข้าใจว่าคุนปากำลังพูดอะไรกันแน่จึงได้แต่บอกไปว่า “เจ้าหุบปากก่อนจะได้หรือไม่ รอล่ามของข้ามาถึงก่อน แล้วพวกเราค่อยเจรจากัน..”
　　คุนปาจ้องมองหลิงหยุนก่อนจะหันกลับไปมองที่กลุ่มเมฆขนาดใหญ่นั้น และพบว่ามังกรขนาดใหญ่และมีกรงเล็บแหลมคมนั้น ดูเหมือนจะกำลังพยักหน้า ก่อนจะเหาะกลับลงไปในทะเลเบื้องล่าง
　　ร่างสีแดงใหญ่ยักษณ์นั้นว่ายวนผลุบๆโผล่อยู่กลางท้องทะเล คล้ายกับกำลังเล่นน้ำสนุกสนาน โดยมีหลิงหยุนยืนมองด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ
　　และเวลานี้ชะตากรรมที่น่าเศร้าของคุนปาก็กำลังจะเกิดขึ้นแล้ว! 　　หลังจากที่ทั้งสองคนเหาะไล่ล่ากันมาจนห่างไกลจากชายฝั่งหลายร้อยกิโลเมตร ในที่สุดร่างของพอลก็ค่อยๆปรากฏขึ้น และเมื่อเข้าใกล้คนทั้งสองในระยะห้าสิบเมตร พอลจึงได้ชะลอความเร็วลง
　　“เจ้านาย!”
　　หลิงหยุนพยักน้าพร้อมกับยกมือขึ้นชี้ไปทางคุนปา พร้อมกับบอกพอลว่า “เจ้าถามคนผู้นี้ที.. เขามีชื่อว่าอะไร”
　　พอลทำหน้าที่เป็นล่ามให้หลิงหยุนหลังจากทั้งคู่ตอบโต้กันไปมาสองสามประโยค พอลจึงหันมาบอกกับหลิงหยุนว่า
　　“เจ้านาย..คนผู้นี้นามว่าคุนปา เป็นผู้ฝึกวรยุทธระดับอาวุโสของชาวยุทธแถบหนานหยางนี้!”
　　หลังจากนั้นคุนปาก็เอ่ยขึ้นอีกสองสามประโยค พอลจึงได้แปลให้หลิงหยุนฟัง “เจ้านาย.. คนผู้นี้อยากรู้ว่าท่านเป็นใคร”
　　หลิงหยุนหัวเราะเสียงดังก่อนจะตอบกลับไปว่า“บอกเขาไปว่าข้าก็คือหลิงหยุน!”
　　ในระหว่างที่ร้องบอกพอลไปนั้นหลิงหยุนก็เรียกบางสิ่งบางอย่างออกมาจากแหวนจักรวาลของตนเอง
　　แล้วแสงสว่างสีม่วงก็ทอประกายเจิดจ้า..
　　และมันก็คือไขหยกม่วงที่หลิงหยุนแย่งชิงมาจากยอดฝีมือแถบหนานหยางทั้งสามคนั่นเอง!