Dragon Emperor Martial God จักรพรรดิ์เทพมังกร นิยาย บท 1563
บทที่ 1563 : แขกคนสำคัญ
หลังจากที่หลิงหยุนกับโจวเหวินอี้สนทนาเกี่ยวกับเหตุการณ์ต่างๆจบลงแล้วต่างฝ่ายต่างก็ปิดเครื่องมือสื่อสารของตนเอง และเก็บกลับเข้าไปไว้ในแหวน
หลังจากนั้นหลิงหยุนก็ได้เหาะกลับไปที่รีสอร์ท และพบว่า เหออวี้ฉงกำลังยืนอยู่ด้านนอกบ้านพัก และกำลังสอดส่ายสายตาไปรอบๆบริเวณ คล้ายกับกำลังมองหาใครสักคนอยู่ และคนที่เธอกำลังรอคอยก็คือหลิงหยุนนั่นเอง..
หลิงหยุนเห็นเช่นนั้นจึงได้เหาะเข้าไปหาทันที พร้อมกับเอ่ยถามออกไปว่า “เกิดอะไรขึ้นงั้นรึ”
เมื่อเหออวี้ฉงเห็นหลิงหยุนนางก็รีบร้องตะโกนบอกไปว่า “ท่านหลิน ท่านปู่บอกว่าไม่ต้องการอยู่ที่รีสอร์ทนี้ต่อไปแล้ว ท่านปู่อยากจะรีบกลับไปมาเก๊า จะได้เรียกประชุมสมาชิกตระกูลเหอทั้งหมด และจัดการสะสางปัญหาต่างๆให้เรียบร้อยโดยเร็ว..”
หลังจากนั้นเหออวี้ฉงก็เงยหน้าขึ้นจ้องมองหลิงหยุน พร้อมกับเอ่ยถามออกไปว่า “ท่านปู่สั่งให้ข้ามายืนรอถามท่านหลินว่า ท่านหลินเห็นด้วยหรือไม่”
หลิงหยุนได้ยินเช่นนั้นก็ถึงกับหัวเราะออกมา“ข้าบอกแล้วอย่างไรเล่า ปัญหาภายในตระกูลเหอหลังจากนี้ เป็นเรื่องที่เจ้ากับผู้เฒ่าจะต้องปรึกษาหารือกันเอง ไม่จำเป็นต้องถามความคิดเห็นจากข้าอีกแล้ว!”
“จะทำเช่นนั้นได้อย่างไรกัน”
เหออวี้ฉงรีบเอ่ยบอกหลิงหยุนต่อทันที“ท่านปู่กำชับกับข้าว่า ท่านหลินเป็นผู้มีพระคุณของตระกูลเหอ และเปรียบเสมือนผู้ชุบชีวิตตระกูลเหอใหม่อีกครั้ง จึงให้ข้าคอยฟังคำสั่ง และทำตามความต้องการของท่านหลิน!”
“…”
หลิงหยุนได้แต่นิ่งอึ้งไปแต่ภายในใจกลับนึกชื่นชมเหอเหวินช่าน มิน่าชายชราผู้นี้ถึงได้นำพาตระกูลเหอให้ยิ่งใหญ่ไปทั่วทั้งคาบสมุทรมาเก๊าได้ เป็นเพราะเขามีสายตาที่หลักแหลมเช่นนี้นี่เอง แม้ว่าหลิงหยุนพยายามที่จะปิดบังฐานะที่แท้จริงของตนเองแล้ว แต่ดูเหมือนชายชราจะสามารถคาดเดาอะไรบางสิ่งบางอย่างได้ จึงได้สั่งให้หลานสาวของตน นำตระกูลเหอมาอยู่ภายใต้การปกป้องของตนเองเช่นนี้
“ถ้าเช่นนั้นเจ้าก็จัดการตามที่เห็นสมควรได้เลย ในเมื่อพวกเจ้าเองก็ไม่สะดวกที่จะอยู่ในรีสอร์ทแห่งนี้ต่อ!” หลิงหยุนเห็นด้วยกับปู่หลานตระกูลเหอ
“ตกลง!ถ้าเช่นนั้นข้าจะไปเตรียมการเรื่องเดินทางกลับ!”
หลังจากเอ่ยตอบหลิงหยุนแล้วเหออวี้ฉงก็ขอตัวไปเตรียมการเดินทางทันที นั่นเพราะเวลานี้มีคนเพิ่มมากขึ้น เรือลำเดียวย่อมไม่พอแน่ นางจึงต้องไปจัดการเรื่องเรือสำหรับเดินทางกลับเพิ่มด้วย ครึ่งชั่วโมงต่อมา..เรือที่เหออวี้ฉงจัดหามา ก็ได้มาจอดรออยู่ที่ท่าเรืองของเกาะเรียบร้อยแล้ว
“หลังจากไปถึงมาเก๊าแล้วพวกเจ้าจะไปพักที่ใดก่อนหรือไม่” ระหว่างทางที่เดินออกจากรีสอร์ทนั้น หลิงหยุนก็ได้เอ่ยถามเหออวี้ฉง..
“ท่านปู่บอกว่าอยากจะกลับไปพักที่บ้านของเสียก่อน รอจนกระทั่งการประชุมกับเหล่าสมาชิกตระกูลเหอสิ้นสุดลงเสียก่อน จึงค่อยคิดว่าจะขยับขยายไปอยู่ที่อื่นหรือไม่”
หลิงหยุนพยักหน้าพร้อมกับตอบไปว่า“เช่นนั้นก็ดี.. พวกเจ้าทั้งหมดออกเดินทางไปก่อนได้เลย ไม่ต้องห่วงข้า ประเดี๋ยวข้าจะตามไปเอง”
เหออวี้ฉงรู้ดีว่าหลิงหยุนไม่ชอบที่จะโดยสารไปกับเรือนัก เพราะนอกจากจะช้าแล้ว ยังยุ่งยากอีกด้วย นางจึงไม่คิดที่จะคะยั้นคะยอ
“ถ้าเช่นนั้นข้าขอตัวก่อน!” หลังจากที่ทุกคนออกเดินทางแล้วรีสอร์ทขนาดใหญ่แห่งนี้ ก็ตกอยู่ในความเงียบสงัดทันที!
หลิงหยุนเหาะขึ้นไปบนท้องฟ้าเหนือผืนน้ำราวสองร้องเมตรพร้อมกับจ้องมองเกาะทั้งเกาะที่อยู่เบื้องล่าง..
เกาะแห่งนี้นอกจากความสวยงามของท้องทะเลหาดทรายที่ขาวละเอียด และอากาศที่บริสุทธิ์แล้ว ก็ไม่มีอะไรโดดเด่นเป็นพิเศษ แต่หลิงหยุนกลับไม่ได้คิดถึงเรื่องอื่น..
“อืมม..เกาะแห่งนี้ช่างเงียบสงบยิ่งนัก อีกทั้งยังอยู่ห่างไกลจากเมืองที่วุ่นวาย ไม่มีผู้คนรบกวน เหมาะอย่างยิ่งที่จะใช้เป็นสถานที่ฝึกวิชา..”
หลิงหยุนตัดสินใจว่าจะให้ถังเมิ่งหาซื้อเกาะเล็กๆที่เงียบสงบเช่นนี้ให้กับเขาสักหลายๆแห่ง และเมื่อคิดได้เช่นนั้น หลิงหยุนก็รีบเหาะลงไปบนพื้นดิน พร้อมกับเรียกโทรศัพท์มือถือออกมาโทรหาถังเมิ่งทันที
“ถังเมิ่ง..” ถังเมิ่งอดที่จะถามออกไปด้วยความประหลาดใจไม่ได้“พี่หยุนเหรอ! จู่ๆก็โทรมาหาฉันได้ เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”
“นี่นายยังจะถามฉันแบบนี้อีกเหรอฉันก็จะโทรมาบอกนายว่า ฉันจัดการสะสางเรื่องราววุ่นวายภายในตระกูลเหอเรียบร้อยแล้วน่ะสิ! หวานใจของนายไม่ได้รับอันตรายแม้แต่ปลายเล็บ และถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด หวานใจของนายก็คงจะได้รับการแต่งตั้งให้เป็นทายาทดูแลกิจการ และทรัพย์สินทั้งหมดตระกูลเหออย่างเป็นทางการ ภายในวันหรือสองวันนี้แน่!”
จากนั้นหลิงหยุนก็ได้ยินเสียงร้องตะโกนชื่นชม และเยินยอตนเองดังขึ้นจากปลายสาย “จริงเหรอพี่หยุน!! ว้าว.. พี่นี่สุดยอดจริง สุดยอดมนุษย์! ไม่เคยมีอะไรที่พี่หยุนของฉันทำไม่สำเร็จเลยสักครั้ง!”
“นี่พี่หยุนในเมื่อทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้ว พี่จะกลับปักกิ่งเมื่อไหร่”
หลิงหยุนตอบกลับยิ้มๆ“ตอนนี้ฉันยังกลับไปไม่ได้ ฉันกำจัดเพียงแค่ปัญหาเบื้องหน้าของตระกูลเหอไปเท่านั้น ยังไม่ได้จัดการกับต้นตอของปัญหาในครั้งนี้ ฉันจำเป็นต้องจัดการถอนรากถอนโคน เพื่อไม่ให้เกิดปัญหากับตระกูลเหอได้อีกในวันข้างหน้า!”
“เอาล่ะ..เรื่องนั้นช่างมันเถิด! ฉันมีเรื่องจะให้นายไปจัดการ..”
ถังเมิ่งถึงกับหูผึ่งและตั้งใจฟังอย่างตั้งอกตั้งใจ “ว่ามาเลยพี่หยุน พี่อยากให้ฉันทำอะไรสั่งมาได้เลย!”
“ฮ่าๆๆไม่ใช่เรื่องราวใหญ่โตอะไรนักหรอก พอดีฉันเพิ่งรู้ว่าเกาะแถบนี้งดงามมาก แล้วก็เงียบสงบจริงๆ ฉันอยากให้นายจัดการหาซื้อเกาะเล็กๆพวกนี้ให้ฉันที เอาสักสิบเกาะขึ้นไปได้ก็ยิ่งดี..”
“…..”ถังเมิ่งถึงกับนิ่งอึ้งไป
“ซื้อเกาะเป็นสิบๆเกาะ!!นี่พี่จะเหมาซื้อเกาะมากมายขนาดนั้นไปทำไมกัน?”
หลิงหยุนถึงกับหงุดหงิดกับคำถามมากเรื่องของถังเมิ่งจึงพูดขึ้นด้วยเสียงที่รำคาญอกรำคาญใจไม่น้อย
“นี่!!ถ้านายยังขืนถามอะไรวุ่นวาย ครั้งหน้าฉันเจอหน้านาย ฉันจะจับนายโยนลงทะเลให้รู้แล้วรู้รอด!”
ถังเมิ่งถึงกับหุบปากทันทีก่อนจะตอบกลับไปว่า “ก็ได้ๆๆ แล้วฉันจะรีบจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อย ว่าแต่พี่ต้องการเกาะแบบไหนล่ะ”
เพราะถึงอย่างไรเงินก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับถังเมิ่งอีกต่อไป..
หลิงหยุนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งจึงตอบกลับไปว่า “อย่างแรกก็คงต้องเป็นเกาะที่มีทัศนียภาพสวยงาม บรรยากาศดีๆ อากาศสบายๆ ส่วนเรื่องอื่นๆ นายก็ลองถามเกาเฉินเฉิน เฉิงเม่ยเฟิง แล้วก็หนิงเอ๋อดูก็ได้ เผื่อนายน่าจะได้ไอเดียในการซื้อเกาะมากกว่านี้!”
จากคำพูดของหลิงหยุนดูเหมือนว่า เขาคงไม่คิดที่จะมาอาศัยอยู่บนเกาะเพียงลำพังแน่.. “รับรองได้พี่หยุน..พี่กับสาวๆของพี่ต้องชอบใจเกาะที่ฉันซื้อแน่!” ถังเมิ่งร้องตะโกนตอบกลับมา พร้อมกับยกมือขึ้นตบหน้าอกตัวเอง
หลิงหยุนตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่พึงพอใจ“ดีมาก! นายไปจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อยโดยเร็ว ฉันให้เวลานายหนึ่งเดือน!”
“สบายใจได้พี่หยุน!ฉันไม่ใช้เวลานานขนาดนั้นแน่!”
หลังจากสนทนากับถังเมิ่งต่ออีกเล็กๆน้อยๆหลิงหยุนก็กดวางสายไป ก่อนจะใช้วิชาล่องหนอำพรางตัวเหาะขึ้นไปสูงกว่าเดิม พร้อมกับเหม่อมองไปทางทิศตะวันออกของเกาะฮ่องกงครู่หนึ่ง แล้วจึงหมุนตัวกลับ และมุ่งหน้าไปยังเกาะมาเก๊าแทน
ระหว่างที่รอให้เรือของทุกคนมาถึงนั้นหลิงหยุนก็ได้เหาะวนรอบเกาะมาเก๊า สังเกตดูบรรยากาศ และวิถีชีวิตของผู้คนบนเกาะไปพลางๆ
แต่เมื่อเห็นเหออวี้ฉงและทุกคนมุ่งหน้าไปยังบ้านพักแล้วหลิงหยุนก็เหาะตามไปทันที และเมื่อหลิงหยุนปรากฏตัวขึ้น ก็พบเหออวี้ฉงกำลังคะยั้นคะยอให้หวังชงเซียว และแวมไพร์ทั้งห้าตนเข้าไปนั่งพักผ่อนภายในบ้าน แต่อีกฝ่ายกลับปฏิเสธ และไม่ยินยอม
ในที่สุดหลิงหยุนต้องเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นว่า “แม่นางเหอ เจ้าไม่จำเป็นต้องดูแลเอาใจใส่พวกเขาถึงเพียงนี้ก็ได้ พวกเขามีหน้าที่คอยคุ้มครองความปลอดภัยให้กับเจ้า ขอให้เจ้าทำตัวเหมือนกับว่าพวกเขาไม่มีตัวตน..”
“ห๊ะ!จะให้ข้าทำเช่นนั้นได้อย่างไรกัน?”
เหออวี้ฉงเอ่ยตอบด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วนใจหลิงหยุนสามารถทำเช่นนั้นได้ แต่เหออวี้ฉงกับคนตระกูลเหอ ย่อมไม่อาจทำเช่นเดียวกับหลิงหยุนได้!
นั่นเพราะยอดฝีมือทั้งหกคนที่หลิงหยุนสั่งให้มาทำหน้าที่คอยคุ้มครองความปลอดภัยให้นางกับท่านปู่นั้น แต่ละคนล้วนแล้วแต่มีฝีมือสูงส่ง หากไม่ใช่เพราะคำสั่งของหลิงหยุน มีหรือที่นางจะสามารถจ้างยอดฝีมือเช่นนี้ได้แล้วจะให้นางทำราวกับพวกเขาไม่มีตัวตนได้อย่างไรกันเล่า..
“เจ้าไม่จำเป็นต้องกังวลใจไปเรื่องนี้เป็นคำสั่งของข้า พวกเขาเข้าใจดี!”
หลิงหยุนเอ่ยตอบพร้อมกับเหลือบมองไปทางหวังชงเซียวและแวมไพร์ทั้งห้า และเพียงแค่นั้นทั้งหกคนก็หายไปจากสายตาของเหออวี้ฉงทันที และเวลานี้พวกเขาก็ได้กระจายตัวไปอยู่บริเวณที่ห่างจากบ้านหลังนี้
“อวี้ฉง..เชิญท่านเซียนหลินเข้ามาดื่มชาในบ้านก่อนสิ!”
เหอเหวินช่านซึ่งนั่งอยู่บนโซฟาภายในห้องรับแขกเรียบร้อยแล้วเมื่อได้ยินเสียงของหลิงหยุน จึงรีบเดินออกมาพร้อมกับร้องตะโกนบอกหลานสาวทันที
หลิงหยุนเห็นสีหน้าท่าทางและความสง่าผ่าเผยของเหอเหวินช่านเวลานี้ ก็อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ ท่วงท่าของเหอเหวินช่านเวลานี้ ไม่ต่างจากมังกรที่ได้กลับคืนสู่ท้องทะเล! ที่นี่..คือที่ที่เหอเหวินช่านอยู่มาเกือบชั่วชีวิต เมื่อได้กลับมาอีกครั้ง ย่อมต้องรู้สึกสบายอกสบายใจเป็นธรรมดา!
“ท่านเซียนหลิน..ได้โปรดนั่งลงก่อน!”
เหอเหวินช่านเชื้อเชิญหลิงหยุนนั่งลงด้วยท่าทางที่สุภาพนอบน้อมพร้อมกับเอ่ยบอกด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
“ผู้น้อยเดินทางกลับมาด้วยเรือค่อนข้างล่าช้าทำให้ท่านเซียนหลินต้องรอคอยอยู่นาน ได้โปรดอภัยให้ผู้น้อยด้วย!”
หลิงหยุนได้ยินเช่นนั้นจึงได้แต่ตอบกลับไปว่า“ดูท่าอาวุโสคงจะรู้เห็นทุกอย่าง ข้าคงไม่สามารถปิดบังอะไรอาวุโสได้เลยสินะ!”
“อย่าได้กล่าวเช่นนั้นเลยข้าอยู่มาจนอายุจะร้อยปีแล้ว แม้จะหลงๆลืมๆไปบ้าง แต่ย่อมต้องรู้ว่าท่านหลินก็คือเซียนในโลกมนุษย์!”
เหอเหวินช่านเอ่ยเพียงแค่นั้นก็รีบกล่าวต่อทันที “ท่านเซียนหลิน ก่อนที่เรือจะจอดเทียบท่า ข้าได้สั่งให้อวี้ฉงแจ้งสมาชิกตระกูลเหอทุกคน ให้มาประชุมด่วน คาดว่าเวลานี้ทุกคนคงจะกำลังรีบเดินทางมา ไม่ทราบว่า ผู้น้อยจะขอให้ท่านเซียนหลินช่วยปรากฏตัวในที่ประชุมจะได้หรือไม่”
หลิงหยุนถึงกับเอ่ยถามด้วยสีหน้างุนงง“ห๊ะ! นี่ข้าต้องเข้าประชุมด้วยงั้นรึ?”
เหอเหวินช่านยิ้มกว้างพร้อมตอบกลับไปว่า“เรื่องสำคัญที่ข้าจะประกาศในครั้งนี้ เกี่ยวพันกับท่านเซียนหลิน ท่านควรต้องเข้าร่วมเป็นอย่างยิ่ง!”
หลิงหยุนถึงกับพูดอะไรไม่ออกความจริงที่เขาตามปู่และหลานสาวตระกูลเหอมาที่นี่ ก็เพื่อที่จะเตรียมตัวร่ำลา แต่คิดไม่ถึงว่าชายชรากลับกำลังคิดที่จะทำอะไรอีก!
“แต่..มันจะเหมาะสมรึ!”
“ทำไมจะไม่เหมาะสมเล่าท่านเซียนหลินเป็นแขกคนสำคัญยิ่งของตระกูลเหอเรา ท่านเซียนหลินเพียงแค่นั่งเฉยๆเท่านั้น แล้วการประชุมก็ไม่ได้ใช้เวลานานนัก!” เหออวี้ฉงรู้ดีว่าปู่ของนางกำลังคิดจะทำบางสิ่งบางอย่างอยู่เป็นแน่ จึงได้แต่ยิ้มออกมา พร้อมกับช่วยผู้เฒ่าเหอคะยั้นคะยอ
หลังจากที่หลิงหยุนกับโจวเหวินอี้สนทนาเกี่ยวกับเหตุการณ์ต่างๆจบลงแล้วต่างฝ่ายต่างก็ปิดเครื่องมือสื่อสารของตนเอง และเก็บกลับเข้าไปไว้ในแหวน
หลังจากนั้นหลิงหยุนก็ได้เหาะกลับไปที่รีสอร์ท และพบว่า เหออวี้ฉงกำลังยืนอยู่ด้านนอกบ้านพัก และกำลังสอดส่ายสายตาไปรอบๆบริเวณ คล้ายกับกำลังมองหาใครสักคนอยู่ และคนที่เธอกำลังรอคอยก็คือหลิงหยุนนั่นเอง..
หลิงหยุนเห็นเช่นนั้นจึงได้เหาะเข้าไปหาทันที พร้อมกับเอ่ยถามออกไปว่า “เกิดอะไรขึ้นงั้นรึ”
เมื่อเหออวี้ฉงเห็นหลิงหยุนนางก็รีบร้องตะโกนบอกไปว่า “ท่านหลิน ท่านปู่บอกว่าไม่ต้องการอยู่ที่รีสอร์ทนี้ต่อไปแล้ว ท่านปู่อยากจะรีบกลับไปมาเก๊า จะได้เรียกประชุมสมาชิกตระกูลเหอทั้งหมด และจัดการสะสางปัญหาต่างๆให้เรียบร้อยโดยเร็ว..”
หลังจากนั้นเหออวี้ฉงก็เงยหน้าขึ้นจ้องมองหลิงหยุน พร้อมกับเอ่ยถามออกไปว่า “ท่านปู่สั่งให้ข้ามายืนรอถามท่านหลินว่า ท่านหลินเห็นด้วยหรือไม่”
หลิงหยุนได้ยินเช่นนั้นก็ถึงกับหัวเราะออกมา“ข้าบอกแล้วอย่างไรเล่า ปัญหาภายในตระกูลเหอหลังจากนี้ เป็นเรื่องที่เจ้ากับผู้เฒ่าจะต้องปรึกษาหารือกันเอง ไม่จำเป็นต้องถามความคิดเห็นจากข้าอีกแล้ว!”
“จะทำเช่นนั้นได้อย่างไรกัน”
เหออวี้ฉงรีบเอ่ยบอกหลิงหยุนต่อทันที“ท่านปู่กำชับกับข้าว่า ท่านหลินเป็นผู้มีพระคุณของตระกูลเหอ และเปรียบเสมือนผู้ชุบชีวิตตระกูลเหอใหม่อีกครั้ง จึงให้ข้าคอยฟังคำสั่ง และทำตามความต้องการของท่านหลิน!”
“…”
หลิงหยุนได้แต่นิ่งอึ้งไปแต่ภายในใจกลับนึกชื่นชมเหอเหวินช่าน มิน่าชายชราผู้นี้ถึงได้นำพาตระกูลเหอให้ยิ่งใหญ่ไปทั่วทั้งคาบสมุทรมาเก๊าได้ เป็นเพราะเขามีสายตาที่หลักแหลมเช่นนี้นี่เอง แม้ว่าหลิงหยุนพยายามที่จะปิดบังฐานะที่แท้จริงของตนเองแล้ว แต่ดูเหมือนชายชราจะสามารถคาดเดาอะไรบางสิ่งบางอย่างได้ จึงได้สั่งให้หลานสาวของตน นำตระกูลเหอมาอยู่ภายใต้การปกป้องของตนเองเช่นนี้
“ถ้าเช่นนั้นเจ้าก็จัดการตามที่เห็นสมควรได้เลย ในเมื่อพวกเจ้าเองก็ไม่สะดวกที่จะอยู่ในรีสอร์ทแห่งนี้ต่อ!” หลิงหยุนเห็นด้วยกับปู่หลานตระกูลเหอ
“ตกลง!ถ้าเช่นนั้นข้าจะไปเตรียมการเรื่องเดินทางกลับ!”
หลังจากเอ่ยตอบหลิงหยุนแล้วเหออวี้ฉงก็ขอตัวไปเตรียมการเดินทางทันที นั่นเพราะเวลานี้มีคนเพิ่มมากขึ้น เรือลำเดียวย่อมไม่พอแน่ นางจึงต้องไปจัดการเรื่องเรือสำหรับเดินทางกลับเพิ่มด้วย ครึ่งชั่วโมงต่อมา..เรือที่เหออวี้ฉงจัดหามา ก็ได้มาจอดรออยู่ที่ท่าเรืองของเกาะเรียบร้อยแล้ว
“หลังจากไปถึงมาเก๊าแล้วพวกเจ้าจะไปพักที่ใดก่อนหรือไม่” ระหว่างทางที่เดินออกจากรีสอร์ทนั้น หลิงหยุนก็ได้เอ่ยถามเหออวี้ฉง..
“ท่านปู่บอกว่าอยากจะกลับไปพักที่บ้านของเสียก่อน รอจนกระทั่งการประชุมกับเหล่าสมาชิกตระกูลเหอสิ้นสุดลงเสียก่อน จึงค่อยคิดว่าจะขยับขยายไปอยู่ที่อื่นหรือไม่”
หลิงหยุนพยักหน้าพร้อมกับตอบไปว่า“เช่นนั้นก็ดี.. พวกเจ้าทั้งหมดออกเดินทางไปก่อนได้เลย ไม่ต้องห่วงข้า ประเดี๋ยวข้าจะตามไปเอง”
เหออวี้ฉงรู้ดีว่าหลิงหยุนไม่ชอบที่จะโดยสารไปกับเรือนัก เพราะนอกจากจะช้าแล้ว ยังยุ่งยากอีกด้วย นางจึงไม่คิดที่จะคะยั้นคะยอ
“ถ้าเช่นนั้นข้าขอตัวก่อน!” หลังจากที่ทุกคนออกเดินทางแล้วรีสอร์ทขนาดใหญ่แห่งนี้ ก็ตกอยู่ในความเงียบสงัดทันที!
หลิงหยุนเหาะขึ้นไปบนท้องฟ้าเหนือผืนน้ำราวสองร้องเมตรพร้อมกับจ้องมองเกาะทั้งเกาะที่อยู่เบื้องล่าง..
เกาะแห่งนี้นอกจากความสวยงามของท้องทะเลหาดทรายที่ขาวละเอียด และอากาศที่บริสุทธิ์แล้ว ก็ไม่มีอะไรโดดเด่นเป็นพิเศษ แต่หลิงหยุนกลับไม่ได้คิดถึงเรื่องอื่น..
“อืมม..เกาะแห่งนี้ช่างเงียบสงบยิ่งนัก อีกทั้งยังอยู่ห่างไกลจากเมืองที่วุ่นวาย ไม่มีผู้คนรบกวน เหมาะอย่างยิ่งที่จะใช้เป็นสถานที่ฝึกวิชา..”
หลิงหยุนตัดสินใจว่าจะให้ถังเมิ่งหาซื้อเกาะเล็กๆที่เงียบสงบเช่นนี้ให้กับเขาสักหลายๆแห่ง และเมื่อคิดได้เช่นนั้น หลิงหยุนก็รีบเหาะลงไปบนพื้นดิน พร้อมกับเรียกโทรศัพท์มือถือออกมาโทรหาถังเมิ่งทันที
“ถังเมิ่ง..” ถังเมิ่งอดที่จะถามออกไปด้วยความประหลาดใจไม่ได้“พี่หยุนเหรอ! จู่ๆก็โทรมาหาฉันได้ เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”
“นี่นายยังจะถามฉันแบบนี้อีกเหรอฉันก็จะโทรมาบอกนายว่า ฉันจัดการสะสางเรื่องราววุ่นวายภายในตระกูลเหอเรียบร้อยแล้วน่ะสิ! หวานใจของนายไม่ได้รับอันตรายแม้แต่ปลายเล็บ และถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด หวานใจของนายก็คงจะได้รับการแต่งตั้งให้เป็นทายาทดูแลกิจการ และทรัพย์สินทั้งหมดตระกูลเหออย่างเป็นทางการ ภายในวันหรือสองวันนี้แน่!”
จากนั้นหลิงหยุนก็ได้ยินเสียงร้องตะโกนชื่นชม และเยินยอตนเองดังขึ้นจากปลายสาย “จริงเหรอพี่หยุน!! ว้าว.. พี่นี่สุดยอดจริง สุดยอดมนุษย์! ไม่เคยมีอะไรที่พี่หยุนของฉันทำไม่สำเร็จเลยสักครั้ง!”
“นี่พี่หยุนในเมื่อทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้ว พี่จะกลับปักกิ่งเมื่อไหร่”
หลิงหยุนตอบกลับยิ้มๆ“ตอนนี้ฉันยังกลับไปไม่ได้ ฉันกำจัดเพียงแค่ปัญหาเบื้องหน้าของตระกูลเหอไปเท่านั้น ยังไม่ได้จัดการกับต้นตอของปัญหาในครั้งนี้ ฉันจำเป็นต้องจัดการถอนรากถอนโคน เพื่อไม่ให้เกิดปัญหากับตระกูลเหอได้อีกในวันข้างหน้า!”
“เอาล่ะ..เรื่องนั้นช่างมันเถิด! ฉันมีเรื่องจะให้นายไปจัดการ..”
ถังเมิ่งถึงกับหูผึ่งและตั้งใจฟังอย่างตั้งอกตั้งใจ “ว่ามาเลยพี่หยุน พี่อยากให้ฉันทำอะไรสั่งมาได้เลย!”
“ฮ่าๆๆไม่ใช่เรื่องราวใหญ่โตอะไรนักหรอก พอดีฉันเพิ่งรู้ว่าเกาะแถบนี้งดงามมาก แล้วก็เงียบสงบจริงๆ ฉันอยากให้นายจัดการหาซื้อเกาะเล็กๆพวกนี้ให้ฉันที เอาสักสิบเกาะขึ้นไปได้ก็ยิ่งดี..”
“…..”ถังเมิ่งถึงกับนิ่งอึ้งไป
“ซื้อเกาะเป็นสิบๆเกาะ!!นี่พี่จะเหมาซื้อเกาะมากมายขนาดนั้นไปทำไมกัน?”
หลิงหยุนถึงกับหงุดหงิดกับคำถามมากเรื่องของถังเมิ่งจึงพูดขึ้นด้วยเสียงที่รำคาญอกรำคาญใจไม่น้อย
“นี่!!ถ้านายยังขืนถามอะไรวุ่นวาย ครั้งหน้าฉันเจอหน้านาย ฉันจะจับนายโยนลงทะเลให้รู้แล้วรู้รอด!”
ถังเมิ่งถึงกับหุบปากทันทีก่อนจะตอบกลับไปว่า “ก็ได้ๆๆ แล้วฉันจะรีบจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อย ว่าแต่พี่ต้องการเกาะแบบไหนล่ะ”
เพราะถึงอย่างไรเงินก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับถังเมิ่งอีกต่อไป..
หลิงหยุนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งจึงตอบกลับไปว่า “อย่างแรกก็คงต้องเป็นเกาะที่มีทัศนียภาพสวยงาม บรรยากาศดีๆ อากาศสบายๆ ส่วนเรื่องอื่นๆ นายก็ลองถามเกาเฉินเฉิน เฉิงเม่ยเฟิง แล้วก็หนิงเอ๋อดูก็ได้ เผื่อนายน่าจะได้ไอเดียในการซื้อเกาะมากกว่านี้!”
จากคำพูดของหลิงหยุนดูเหมือนว่า เขาคงไม่คิดที่จะมาอาศัยอยู่บนเกาะเพียงลำพังแน่.. “รับรองได้พี่หยุน..พี่กับสาวๆของพี่ต้องชอบใจเกาะที่ฉันซื้อแน่!” ถังเมิ่งร้องตะโกนตอบกลับมา พร้อมกับยกมือขึ้นตบหน้าอกตัวเอง
หลิงหยุนตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่พึงพอใจ“ดีมาก! นายไปจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อยโดยเร็ว ฉันให้เวลานายหนึ่งเดือน!”
“สบายใจได้พี่หยุน!ฉันไม่ใช้เวลานานขนาดนั้นแน่!”
หลังจากสนทนากับถังเมิ่งต่ออีกเล็กๆน้อยๆหลิงหยุนก็กดวางสายไป ก่อนจะใช้วิชาล่องหนอำพรางตัวเหาะขึ้นไปสูงกว่าเดิม พร้อมกับเหม่อมองไปทางทิศตะวันออกของเกาะฮ่องกงครู่หนึ่ง แล้วจึงหมุนตัวกลับ และมุ่งหน้าไปยังเกาะมาเก๊าแทน
ระหว่างที่รอให้เรือของทุกคนมาถึงนั้นหลิงหยุนก็ได้เหาะวนรอบเกาะมาเก๊า สังเกตดูบรรยากาศ และวิถีชีวิตของผู้คนบนเกาะไปพลางๆ
แต่เมื่อเห็นเหออวี้ฉงและทุกคนมุ่งหน้าไปยังบ้านพักแล้วหลิงหยุนก็เหาะตามไปทันที และเมื่อหลิงหยุนปรากฏตัวขึ้น ก็พบเหออวี้ฉงกำลังคะยั้นคะยอให้หวังชงเซียว และแวมไพร์ทั้งห้าตนเข้าไปนั่งพักผ่อนภายในบ้าน แต่อีกฝ่ายกลับปฏิเสธ และไม่ยินยอม
ในที่สุดหลิงหยุนต้องเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นว่า “แม่นางเหอ เจ้าไม่จำเป็นต้องดูแลเอาใจใส่พวกเขาถึงเพียงนี้ก็ได้ พวกเขามีหน้าที่คอยคุ้มครองความปลอดภัยให้กับเจ้า ขอให้เจ้าทำตัวเหมือนกับว่าพวกเขาไม่มีตัวตน..”
“ห๊ะ!จะให้ข้าทำเช่นนั้นได้อย่างไรกัน?”
เหออวี้ฉงเอ่ยตอบด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วนใจหลิงหยุนสามารถทำเช่นนั้นได้ แต่เหออวี้ฉงกับคนตระกูลเหอ ย่อมไม่อาจทำเช่นเดียวกับหลิงหยุนได้!
นั่นเพราะยอดฝีมือทั้งหกคนที่หลิงหยุนสั่งให้มาทำหน้าที่คอยคุ้มครองความปลอดภัยให้นางกับท่านปู่นั้น แต่ละคนล้วนแล้วแต่มีฝีมือสูงส่ง หากไม่ใช่เพราะคำสั่งของหลิงหยุน มีหรือที่นางจะสามารถจ้างยอดฝีมือเช่นนี้ได้แล้วจะให้นางทำราวกับพวกเขาไม่มีตัวตนได้อย่างไรกันเล่า..
“เจ้าไม่จำเป็นต้องกังวลใจไปเรื่องนี้เป็นคำสั่งของข้า พวกเขาเข้าใจดี!”
หลิงหยุนเอ่ยตอบพร้อมกับเหลือบมองไปทางหวังชงเซียวและแวมไพร์ทั้งห้า และเพียงแค่นั้นทั้งหกคนก็หายไปจากสายตาของเหออวี้ฉงทันที และเวลานี้พวกเขาก็ได้กระจายตัวไปอยู่บริเวณที่ห่างจากบ้านหลังนี้
“อวี้ฉง..เชิญท่านเซียนหลินเข้ามาดื่มชาในบ้านก่อนสิ!”
เหอเหวินช่านซึ่งนั่งอยู่บนโซฟาภายในห้องรับแขกเรียบร้อยแล้วเมื่อได้ยินเสียงของหลิงหยุน จึงรีบเดินออกมาพร้อมกับร้องตะโกนบอกหลานสาวทันที
หลิงหยุนเห็นสีหน้าท่าทางและความสง่าผ่าเผยของเหอเหวินช่านเวลานี้ ก็อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ ท่วงท่าของเหอเหวินช่านเวลานี้ ไม่ต่างจากมังกรที่ได้กลับคืนสู่ท้องทะเล! ที่นี่..คือที่ที่เหอเหวินช่านอยู่มาเกือบชั่วชีวิต เมื่อได้กลับมาอีกครั้ง ย่อมต้องรู้สึกสบายอกสบายใจเป็นธรรมดา!
“ท่านเซียนหลิน..ได้โปรดนั่งลงก่อน!”
เหอเหวินช่านเชื้อเชิญหลิงหยุนนั่งลงด้วยท่าทางที่สุภาพนอบน้อมพร้อมกับเอ่ยบอกด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
“ผู้น้อยเดินทางกลับมาด้วยเรือค่อนข้างล่าช้าทำให้ท่านเซียนหลินต้องรอคอยอยู่นาน ได้โปรดอภัยให้ผู้น้อยด้วย!”
หลิงหยุนได้ยินเช่นนั้นจึงได้แต่ตอบกลับไปว่า“ดูท่าอาวุโสคงจะรู้เห็นทุกอย่าง ข้าคงไม่สามารถปิดบังอะไรอาวุโสได้เลยสินะ!”
“อย่าได้กล่าวเช่นนั้นเลยข้าอยู่มาจนอายุจะร้อยปีแล้ว แม้จะหลงๆลืมๆไปบ้าง แต่ย่อมต้องรู้ว่าท่านหลินก็คือเซียนในโลกมนุษย์!”
เหอเหวินช่านเอ่ยเพียงแค่นั้นก็รีบกล่าวต่อทันที “ท่านเซียนหลิน ก่อนที่เรือจะจอดเทียบท่า ข้าได้สั่งให้อวี้ฉงแจ้งสมาชิกตระกูลเหอทุกคน ให้มาประชุมด่วน คาดว่าเวลานี้ทุกคนคงจะกำลังรีบเดินทางมา ไม่ทราบว่า ผู้น้อยจะขอให้ท่านเซียนหลินช่วยปรากฏตัวในที่ประชุมจะได้หรือไม่”
หลิงหยุนถึงกับเอ่ยถามด้วยสีหน้างุนงง“ห๊ะ! นี่ข้าต้องเข้าประชุมด้วยงั้นรึ?”
เหอเหวินช่านยิ้มกว้างพร้อมตอบกลับไปว่า“เรื่องสำคัญที่ข้าจะประกาศในครั้งนี้ เกี่ยวพันกับท่านเซียนหลิน ท่านควรต้องเข้าร่วมเป็นอย่างยิ่ง!”
หลิงหยุนถึงกับพูดอะไรไม่ออกความจริงที่เขาตามปู่และหลานสาวตระกูลเหอมาที่นี่ ก็เพื่อที่จะเตรียมตัวร่ำลา แต่คิดไม่ถึงว่าชายชรากลับกำลังคิดที่จะทำอะไรอีก!
“แต่..มันจะเหมาะสมรึ!”
“ทำไมจะไม่เหมาะสมเล่าท่านเซียนหลินเป็นแขกคนสำคัญยิ่งของตระกูลเหอเรา ท่านเซียนหลินเพียงแค่นั่งเฉยๆเท่านั้น แล้วการประชุมก็ไม่ได้ใช้เวลานานนัก!” เหออวี้ฉงรู้ดีว่าปู่ของนางกำลังคิดจะทำบางสิ่งบางอย่างอยู่เป็นแน่ จึงได้แต่ยิ้มออกมา พร้อมกับช่วยผู้เฒ่าเหอคะยั้นคะยอ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: Dragon Emperor Martial God จักรพรรดิ์เทพมังกร