Dragon Emperor Martial God จักรพรรดิ์เทพมังกร นิยาย บท 1580
บทที่ 1580 : ไปหามู่หลงเฟยจื่อ
คืนนี้..หลิงหยุนพาเซิ่งหยิงหยิงไปสัมผัสกับประสบการณ์ในโลกใบใหม่ ซึ่งเธอไม่เคยพบเห็นมาก่อน!
ทั้งพาดำไปใต้ท้องทะเลลึกทั้งพาเหาะไปบนท้องนภาที่กว้างใหญ่ และเหาะไปทั่วทั้งผืนทะเล อีกทั้งยังพานางไปพบกับมังกรแดนใต้ และปล่อยให้นางได้เล่นกับมังกรจริงๆอยู่ครู่ใหญ่
ตลอดช่วงเวลาเหล่านี้เซิ่งหยิงหยิงได้แต่กรีดร้องออกมาด้วยความหวาดกลัวบ้าง ตื่นเต้นบ้าง ดีใจบ้างสลับกันไป และหลังจากที่ได้สัมผัสประสบการณ์ตื่นตาตื่นใจเหล่านี้ ทำให้เซิ่งหยิงหยิงรู้สึกว่า เงินจำนวนสองพันสามร้อยล้านที่ได้มาจากแซนด์คาสิโนนั้น ไม่อาจเทียบได้กับประสบการณ์ครั้งนี้เลยแม้แต่น้อย!
“นี่หลิงหยุนเหตุใดตอนที่พวกเราอยู่ใต้ท้องทะเล น้ำจึงได้แยกออกเป็นทางเช่นนั้นเล่า อีกทั้งข้ายังสามารถหายใจได้อย่างสะดวกอีกด้วย!”
“อ่อ..นั่นเป็นเพราะข้ามีแก้วจ้าวสมุทรยังไงล่ะ!”
“งั้นรึของวิเศษเช่นนี้ เจ้าซื้อมาราคาเท่าไหร่?”
“สมบัติล้ำค่าเช่นนี้จะหาซื้อได้จากที่ใดกันเล่า ข้าได้มาด้วยความบังเอิญต่างหาก!”
“แล้วเหตุใดเจ้าจึงเหาะไปบนท้องฟ้าได้อีกอย่าง.. ระหว่างที่เจ้าพาข้าเหาะไป ข้ากลับไม่รู้สึกโดนลมปะทะร่างเลยแม้แต่น้อย!”
“หากจะให้อธิบายง่ายๆก็น่าจะเป็นเรื่องของเวทย์มนต์คาถากระมัง!”
“หลิงหยุนดูนั่นสิ!!มังกรสีแดง มีมังกรสีแดงด้วย มันน่ากลัวมากจริงๆ!”
“เจ้าไม่ต้องกลัวนั่นเป็นสัตว์เลี้ยงของข้าเอง!”
“ทำไม..”
เซิ่งหยิงหยิงเปลี่ยนเป็นเด็กน้อยที่เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นเต็มไปหมดคำถามต่างๆมากมายได้ผุดขึ้นมาในใจของนาง และนางก็เฝ้าถามหลิงหยุนไม่หยุดไม่หย่อน
แต่หลิงหยุนก็ตอบกลับนางทีละคำถามด้วยความอดทนจนกระทั่งนางรู้สึกหงุดหงิดตัวเองที่มีคำถามผุดขึ้นมาในหัวไม่จบไม่สิ้น และในที่สุดนางก็เป็นฝ่ายหยุดถามไปเอง
หลังจากที่ต้องตอบคำถามเซิ่งหยิงหยิงอยู่นานร่วมสองชั่วโมงในที่สุดหลิงหยุนก็ตัดสินใจหยุดการท่องโลกใหม่ของหญิงสาวไว้เพียงเท่านั้น และได้พานางเหาะกลับไปยังบ้านพักตากอากาศที่เกาะโกโลอาน
เมื่อวานตอนบ่ายหลังจากที่หลิงหยุนกับเซิ่งหยิงหยิงออกจากบ้านของเหออวี้ฉงมา เหอเหวินจ้าวก็ได้ขอกลับไปที่บ้านของตนเอง เนื่องจากปัญหาต่างๆภายในตระกูลเหอได้รับการสะสางแล้ว สถานการณ์ทุกอย่างก็กลับคืนสู่ความเป็นปกติ ทั้งเหออวี้ฉงกับผู้เฒ่าเหอต่างก็ยังอยู่ที่เกาะมาเก๊า และไม่จำเป็นต้องเป็นห่วงความปลอดภัยอะไรของคนทั้งคู่อีก อีกทั้งเวลานี้เหออวี้ฉงเองก็ต้องดูแลกิจการมากมายของตระกูลเหอ หลังจากได้รับแต่งตั้งให้เป็นผู้สืบทอดกิจการทั้งหมดของตระกูล เหออวี้ฉงก็ต้องยุ่งเรื่องการโอนทรัพย์สินต่างๆ รวมถึงเอกสารทางด้านกฏหมายอีกมากมายที่นางต้องเซ็นด้วยตัวเอง อีกทั้งยังต้องเดินไปที่บ้านของเหอเหวินจ้าวเพื่อจัดการเรื่องทรัพย์สินต่างๆของเขาด้วย จึงไม่มีเวลามาคอยดูแลเซิ่งหยิงหยิง
แต่ถึงแม้เซิ่งหยิงหยิงจะเดินทางมาที่เกาะโกโลอานเพียงลำพังแต่นางก็รู้รหัสทุกอย่างของที่นี่ จึงสามารถเปิดประตูเข้าไปในบ้านพักตากอากาศได้อย่างง่ายดาย
ส่วนหลิงหยุนนั้นแทบไม่ต้องพูดถึงเขาสามารถเข้าไปในบ้านพักตากอากาศโดยไม่ต้องมีรหัสด้วยซ้ำไปหากต้องการ!
และทันทีที่เข้าไปในบ้านพักได้เซิ่งหยิงหยิงก็ทำตัวเป็นงู ที่โอบรัดร่างของหลิงหยุนไว้แน่นจนแทบหายใจไม่ออก
“นี่..เจ้าเองไม่ได้พักมาสองคืนติดกันแล้วคืนนี้ก็รีบนอนพักผ่อนเสีย!” หลิงหยุนผลักร่างของเซิ่งหยิงหยิงออกเบาๆ และพานางไปนั่งบนโซฟา
เซิ่งหยิงหยิงจึงได้แต่ร้องถามหลิงหยุนกลับไปว่า“เจ้าเองก็ไม่ได้นอนหลับพักผ่อนมาหลายวันเช่นกันไม่ใช่รึ”
“ผู้ที่ฝึกวรยุทธบ่มเพาะถึงขั้นนี้ไม่ต้องกิน ไม่ต้องดื่ม และไม่ต้องนอนได้นานนับครึ่งเดือน หากจะมีผลก็เพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้น สำหรับข้าแล้ว การฝึกฝนวิชานับเป็นการพักผ่อนที่ดีที่สุดต่างหาก!”
“เอาล่ะเจ้าพักผ่อนได้แล้ว ข้าจะออกไปฝึกฝนวิชาก่อน!”
หลังจากนั้นร่างของหลิงหยุนก็หายวับไปจากห้องนั่งเล่นทันที เซิ่งหยิงหยิงถึงกับนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย แต่จากประสบการณ์ที่หลิงหยุนทั้งพาเหาะ และพาดำลงไปใต้ท้องทะเลลึกนั้น จึงไม่ได้ทำให้นางรู้สึกตกใจ หรือประหลาดใจกับการหายตัวไปในพริบตาของหลิงหยุนมากนัก แต่หลังจากหายตกตะลึงแล้วเซิ่งหยิงหยิงก็หันไปทางประตู พร้อมกับร้องตะโกนออกไปเสียงดัง
“เจ้าคนบ้า!เชอะ!! แล้วอย่ามาแอบดูข้าอาบน้ำก็แล้วกัน!”
หลังจากนั้นเซิ่งหยิงหยิงก็ลุกขึ้นเดินขึ้นไปยังห้องนอนชั้นสอง เพื่ออาบน้ำชำระล้างร่างกาย และนอนพักผ่อนต่อ
………….
หลังจากที่หลิงหยุนเหาะไปได้ไกลมากพอควรแล้วเขาก็เหาะลงไปที่หาดทรายด้านล่าง และนั่งทำสมาธิอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหยิบเครื่องมือสื่อสารออกมาติดต่อหาพอลกับเจสเตอร์
“เจ้านายที่เคารพ!”
ไม่ถึงสามนาทีแวมไพร์ทั้งสองตนก็ได้บินมาหาหลิงหยุนที่หาดทรายอย่างรวดเร็ว และทันทีที่เห็นหน้าพวกมัน เขาก็เอ่ยถามออกไปว่า “เหตุการณ์ภายในตระกูลเหอปกติดีใช่หรือไม่”
“เจ้านายอย่าได้กังวลใจไปทุกอย่างเป็นปกติดี ผู้เฒ่าเหอกับแม่นางเหอก็จัดการทุกอย่างได้ราบรื่น ไร้ซึ่งปัญหาใดๆ”
จากนั้นพอลก็ได้เล่าเหตุการณ์คร่าวๆภายในตระกูลเหอให้กับหลิงหยุนฟังก่อนจะยื่นบัตรธนาคารสีดำใบหนึ่งให้กับหลิงหยุน พร้อมกับเอ่ยบอกยิ้มๆ
“แม่นางเหอให้ข้านำบัตรนี่มามอบให้กับเจ้านายและสั่งให้เรียนเจ้านายว่า ระหว่างที่ท่านอยู่มาเก๊ากับฮ่องกง ท่านสามารถใช้บัตรนี้แทนเงินสดได้ตลอด ไม่มีวงเงิน และไม่มีรหัส ท่านสามารถใช้จ่ายได้เท่าที่ต้องการ!”
หลิงหยุนรู้ดีว่าเหออวี้ฉงต้องการที่จะตอบแทนตนเอง จึงได้แต่เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่มีความสุขยิ่ง “เจ้าเก็บบัตรนั่นไว้ก่อน ข้ายังไม่ต้องใช้เวลานี้ หากต้องการใช้เมื่อใด ข้าจะบอกเจ้าเอง!”
“มีความคืบหน้าจากเครื่องมือสื่อสารของคุนปาบ้างหรือไม่”
และเรื่องที่หลิงหยุนสนใจมากที่สุดก็คือเรื่องของชาวยุทธหนานหยาง..
พอลส่ายหน้าพร้อมตอบหลิงหยุนกลับไปว่า“เจ้านาย ข้านำเครื่องมือสื่อสารติดตัวไว้ตลอด แต่ยังไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆเลย..”
หลิงหยุนขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อยและได้แต่คิดในใจว่า ‘หรือชาวยุทธหนานหยาง จะมิได้ใส่ใจกับการตายของคุนปาเลยงั้นรึ’
‘พวกมันหวาดกลัวข้าจนไม่กล้าแก้แค้นให้กับคุนปาหรือว่ากำลังคิดวางแผนการอยู่กันแน่’
สุดท้ายคือจุดแข็งของการเป็นเจ้าของและฉันไม่กล้าล้างแค้นKunba หรือพวกเขามีแผนอื่นกันแน่
หลิงหยุนไม่สนใจว่าพวกมันจะใส่ใจแก้แค้นแทนคุนปาหรือไม่แต่เขาต้องการอาศัยการแก้แค้นนี้ นำพาตนเองบุกรังของชาวยุทธหนานหยางต่างหากเล่า หากอีกฝ่ายเอาแต่นิ่งเงียบไม่เคลื่อนไหวเช่นนี้ เขาจะสามารถหารังของพวกมันพบได้อย่างไรกัน เพราะนั่นคงจะยากพอกับการงมเข็มในมหาสมุทร!
“รอดูต่อไปเรื่อยๆก่อนข้าไม่เชื่อว่าพวกมันจะยอมนิ่งเงียบไปง่ายๆแบบนี้แน่!”
หลิงหยุนตัดสินใจบอกไปเช่นนั้นและตัวเขาเองก็ไม่รีบร้อนที่จะกลับปักกิ่งนัก
“พอลเจ้าตามข้าไปเกาะฮ่องกง ข้าคงต้องอยู่ที่นั่นสักสองสามวัน!”
หลังจากหันไปสั่งพอลแล้วหลิงหยุนก็หันไปสั่งเจสเตอร์ต่อ “เจสเตอร์ เวลานี้เซิ่งหยิงหยิงอยู่ที่บ้านพักตากอากาศ เจ้ามีหน้าที่คุ้มครองความปลอดภัยให้กับนาง เข้าใจหรือไม่”
“เข้าใจครับเจ้านาย!”เจสเตอร์น้อมรับคำสั่ง ก่อนจะแยกตัวออกไปทำหน้าที่ของตนเอง
“พอล..พวกเราไปกันได้แล้ว!”
หลังจากจัดการสั่งงานเรียบร้อยแล้วหลิงหยุนก็ได้ใช้วิชาล่องหนพลางตนเองกับพอลแล้วเหาะขึ้นไปบนท้องฟ้าทันที ทั้งคู่กำลังเหาะไปยังเกาะตงอ๋าว
ระหว่างที่ทั้งคู่เหาะอยู่กลางอากาศนั้นพอลก็ได้เอ่ยบอกหลิงหยุนว่า “เจ้านายที่เคารพ มีบางเรื่องที่ข้ายังไม่มีโอกาสได้บอกกับท่าน!”
“หืมม..เรื่องอะไรงั้นรึ!”
“เมื่อสิบกว่าปีก่อนข้าเองได้เคยมาลงทุนทำธุรกิจหลายอย่างที่เกาะฮ่องกงเช่นกัน ท่านสามารถไปพักที่บ้านของข้าได้..”
“…”
หลิงหยุนถึงกับอึ้งไปเล็กน้อยก่อนจะตอบกลับไปน้ำเสียงชื่นชม “ไม่เลวนี่!”
จะให้หลิงหยุนเอ่ยอะไรได้มากกว่านี้เล่าและนี่คือประโยชน์ของการมีบริวารที่ซื่อสัตย์!
จนกระทั่งเวลาตีห้าสามสิบนาทีหลิงหยุนก็ได้เหาะลงบนเกาะตงอ๋าวที่เงียบสงบ เขาหันหน้าไปทางทิศตะวันออก และจัดการสร้างค่ายกลหลุมพลังขึ้นมา พร้อมกับนำต้นหลิวเทวะวิญญาณออกมาด้วย จากนั้นหลิงหยุนจึงได้นั่งลงขัดสมาธิ และเริ่มฝึกวิชาพลังลับหยิน–หยางทันที!
ในเมื่อเจ้านายกำลังฝึกฝนวิชาพอลจึงทำหน้าที่คุ้มกันความปลอดภัยให้ไม่ห่าง จนกระทั่งสามชั่วโมงผ่านไป หลิงหยุนจึงค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้น ก่อนจะนำทุกอย่างเก็บเข้าไปในแหวนจักรวาลดังเดิม และนำโทรศัพท์มือถือของตนเองออกมา
แม้จะอยู่ในเกาะตงอ๋าวแต่ที่นี่ก็มีเครือข่ายสัญญาณโทรศัพท์มือถือของประเทศจีนครอบคลุมถึง หลิงหยุนจึงสามารถใช้โทรศัพท์มือถือของตนเองได้เป็นปกติ และเมื่อเขาเปิดโทรศัพท์ออกมา ก็พบข้อความจำนวนมากหลั่งไหลเข้ามา
หลังจากทุกอย่างสงบลงหลิงหยุนจึงได้จัดการโทรหามู่หลงเฟยจื่อ โดยไม่สนใจที่จะอ่านข้อความเหล่านั้นเลยแม้แต่น้อย
“หลิงหยุนเหรอ!”
มู่หลงเฟยจื่อร้องตะโกนถามออกมาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นดีใจอย่างไม่อาจสะกดกั้นอารมณ์ไว้ได้
“ใช่แล้ว..ข้าเอง!”
หลิงหยุนเอ่ยถามมู่หลงเฟยจื่อด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม“ตอนนี้เจ้าอยู่ที่ใด”
มู่หลงเฟยจื่อรีบบอกที่อยู่ของตนเองให้หลิงหยุนรู้ทันทีหลังจากวางสายจากเขาไปแล้ว นางก็ยังส่งโลเคชั่นไปให้หลิงหยุนอีกครั้ง เพราะเกรงว่าเขาจะมาหานางไม่ถูก
แต่เพียงแค่สิบนาทีต่อมาร่างของหลิงหยุนก็ได้ปรากฏขึ้นตรงหน้ามู่หลงเฟยจื่อ และทันทีที่เขาหยุดใช้วิชาล่องหน สีหน้าของมู่หลงเฟยจื่อก็เปลี่ยนเป็นตกใจ และตะลึงสุดขีด!
คืนนี้..หลิงหยุนพาเซิ่งหยิงหยิงไปสัมผัสกับประสบการณ์ในโลกใบใหม่ ซึ่งเธอไม่เคยพบเห็นมาก่อน!
ทั้งพาดำไปใต้ท้องทะเลลึกทั้งพาเหาะไปบนท้องนภาที่กว้างใหญ่ และเหาะไปทั่วทั้งผืนทะเล อีกทั้งยังพานางไปพบกับมังกรแดนใต้ และปล่อยให้นางได้เล่นกับมังกรจริงๆอยู่ครู่ใหญ่
ตลอดช่วงเวลาเหล่านี้เซิ่งหยิงหยิงได้แต่กรีดร้องออกมาด้วยความหวาดกลัวบ้าง ตื่นเต้นบ้าง ดีใจบ้างสลับกันไป และหลังจากที่ได้สัมผัสประสบการณ์ตื่นตาตื่นใจเหล่านี้ ทำให้เซิ่งหยิงหยิงรู้สึกว่า เงินจำนวนสองพันสามร้อยล้านที่ได้มาจากแซนด์คาสิโนนั้น ไม่อาจเทียบได้กับประสบการณ์ครั้งนี้เลยแม้แต่น้อย!
“นี่หลิงหยุนเหตุใดตอนที่พวกเราอยู่ใต้ท้องทะเล น้ำจึงได้แยกออกเป็นทางเช่นนั้นเล่า อีกทั้งข้ายังสามารถหายใจได้อย่างสะดวกอีกด้วย!”
“อ่อ..นั่นเป็นเพราะข้ามีแก้วจ้าวสมุทรยังไงล่ะ!”
“งั้นรึของวิเศษเช่นนี้ เจ้าซื้อมาราคาเท่าไหร่?”
“สมบัติล้ำค่าเช่นนี้จะหาซื้อได้จากที่ใดกันเล่า ข้าได้มาด้วยความบังเอิญต่างหาก!”
“แล้วเหตุใดเจ้าจึงเหาะไปบนท้องฟ้าได้อีกอย่าง.. ระหว่างที่เจ้าพาข้าเหาะไป ข้ากลับไม่รู้สึกโดนลมปะทะร่างเลยแม้แต่น้อย!”
“หากจะให้อธิบายง่ายๆก็น่าจะเป็นเรื่องของเวทย์มนต์คาถากระมัง!”
“หลิงหยุนดูนั่นสิ!!มังกรสีแดง มีมังกรสีแดงด้วย มันน่ากลัวมากจริงๆ!”
“เจ้าไม่ต้องกลัวนั่นเป็นสัตว์เลี้ยงของข้าเอง!”
“ทำไม..”
เซิ่งหยิงหยิงเปลี่ยนเป็นเด็กน้อยที่เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นเต็มไปหมดคำถามต่างๆมากมายได้ผุดขึ้นมาในใจของนาง และนางก็เฝ้าถามหลิงหยุนไม่หยุดไม่หย่อน
แต่หลิงหยุนก็ตอบกลับนางทีละคำถามด้วยความอดทนจนกระทั่งนางรู้สึกหงุดหงิดตัวเองที่มีคำถามผุดขึ้นมาในหัวไม่จบไม่สิ้น และในที่สุดนางก็เป็นฝ่ายหยุดถามไปเอง
หลังจากที่ต้องตอบคำถามเซิ่งหยิงหยิงอยู่นานร่วมสองชั่วโมงในที่สุดหลิงหยุนก็ตัดสินใจหยุดการท่องโลกใหม่ของหญิงสาวไว้เพียงเท่านั้น และได้พานางเหาะกลับไปยังบ้านพักตากอากาศที่เกาะโกโลอาน
เมื่อวานตอนบ่ายหลังจากที่หลิงหยุนกับเซิ่งหยิงหยิงออกจากบ้านของเหออวี้ฉงมา เหอเหวินจ้าวก็ได้ขอกลับไปที่บ้านของตนเอง เนื่องจากปัญหาต่างๆภายในตระกูลเหอได้รับการสะสางแล้ว สถานการณ์ทุกอย่างก็กลับคืนสู่ความเป็นปกติ ทั้งเหออวี้ฉงกับผู้เฒ่าเหอต่างก็ยังอยู่ที่เกาะมาเก๊า และไม่จำเป็นต้องเป็นห่วงความปลอดภัยอะไรของคนทั้งคู่อีก อีกทั้งเวลานี้เหออวี้ฉงเองก็ต้องดูแลกิจการมากมายของตระกูลเหอ หลังจากได้รับแต่งตั้งให้เป็นผู้สืบทอดกิจการทั้งหมดของตระกูล เหออวี้ฉงก็ต้องยุ่งเรื่องการโอนทรัพย์สินต่างๆ รวมถึงเอกสารทางด้านกฏหมายอีกมากมายที่นางต้องเซ็นด้วยตัวเอง อีกทั้งยังต้องเดินไปที่บ้านของเหอเหวินจ้าวเพื่อจัดการเรื่องทรัพย์สินต่างๆของเขาด้วย จึงไม่มีเวลามาคอยดูแลเซิ่งหยิงหยิง
แต่ถึงแม้เซิ่งหยิงหยิงจะเดินทางมาที่เกาะโกโลอานเพียงลำพังแต่นางก็รู้รหัสทุกอย่างของที่นี่ จึงสามารถเปิดประตูเข้าไปในบ้านพักตากอากาศได้อย่างง่ายดาย
ส่วนหลิงหยุนนั้นแทบไม่ต้องพูดถึงเขาสามารถเข้าไปในบ้านพักตากอากาศโดยไม่ต้องมีรหัสด้วยซ้ำไปหากต้องการ!
และทันทีที่เข้าไปในบ้านพักได้เซิ่งหยิงหยิงก็ทำตัวเป็นงู ที่โอบรัดร่างของหลิงหยุนไว้แน่นจนแทบหายใจไม่ออก
“นี่..เจ้าเองไม่ได้พักมาสองคืนติดกันแล้วคืนนี้ก็รีบนอนพักผ่อนเสีย!” หลิงหยุนผลักร่างของเซิ่งหยิงหยิงออกเบาๆ และพานางไปนั่งบนโซฟา
เซิ่งหยิงหยิงจึงได้แต่ร้องถามหลิงหยุนกลับไปว่า“เจ้าเองก็ไม่ได้นอนหลับพักผ่อนมาหลายวันเช่นกันไม่ใช่รึ”
“ผู้ที่ฝึกวรยุทธบ่มเพาะถึงขั้นนี้ไม่ต้องกิน ไม่ต้องดื่ม และไม่ต้องนอนได้นานนับครึ่งเดือน หากจะมีผลก็เพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้น สำหรับข้าแล้ว การฝึกฝนวิชานับเป็นการพักผ่อนที่ดีที่สุดต่างหาก!”
“เอาล่ะเจ้าพักผ่อนได้แล้ว ข้าจะออกไปฝึกฝนวิชาก่อน!”
หลังจากนั้นร่างของหลิงหยุนก็หายวับไปจากห้องนั่งเล่นทันที เซิ่งหยิงหยิงถึงกับนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย แต่จากประสบการณ์ที่หลิงหยุนทั้งพาเหาะ และพาดำลงไปใต้ท้องทะเลลึกนั้น จึงไม่ได้ทำให้นางรู้สึกตกใจ หรือประหลาดใจกับการหายตัวไปในพริบตาของหลิงหยุนมากนัก แต่หลังจากหายตกตะลึงแล้วเซิ่งหยิงหยิงก็หันไปทางประตู พร้อมกับร้องตะโกนออกไปเสียงดัง
“เจ้าคนบ้า!เชอะ!! แล้วอย่ามาแอบดูข้าอาบน้ำก็แล้วกัน!”
หลังจากนั้นเซิ่งหยิงหยิงก็ลุกขึ้นเดินขึ้นไปยังห้องนอนชั้นสอง เพื่ออาบน้ำชำระล้างร่างกาย และนอนพักผ่อนต่อ
………….
หลังจากที่หลิงหยุนเหาะไปได้ไกลมากพอควรแล้วเขาก็เหาะลงไปที่หาดทรายด้านล่าง และนั่งทำสมาธิอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหยิบเครื่องมือสื่อสารออกมาติดต่อหาพอลกับเจสเตอร์
“เจ้านายที่เคารพ!”
ไม่ถึงสามนาทีแวมไพร์ทั้งสองตนก็ได้บินมาหาหลิงหยุนที่หาดทรายอย่างรวดเร็ว และทันทีที่เห็นหน้าพวกมัน เขาก็เอ่ยถามออกไปว่า “เหตุการณ์ภายในตระกูลเหอปกติดีใช่หรือไม่”
“เจ้านายอย่าได้กังวลใจไปทุกอย่างเป็นปกติดี ผู้เฒ่าเหอกับแม่นางเหอก็จัดการทุกอย่างได้ราบรื่น ไร้ซึ่งปัญหาใดๆ”
จากนั้นพอลก็ได้เล่าเหตุการณ์คร่าวๆภายในตระกูลเหอให้กับหลิงหยุนฟังก่อนจะยื่นบัตรธนาคารสีดำใบหนึ่งให้กับหลิงหยุน พร้อมกับเอ่ยบอกยิ้มๆ
“แม่นางเหอให้ข้านำบัตรนี่มามอบให้กับเจ้านายและสั่งให้เรียนเจ้านายว่า ระหว่างที่ท่านอยู่มาเก๊ากับฮ่องกง ท่านสามารถใช้บัตรนี้แทนเงินสดได้ตลอด ไม่มีวงเงิน และไม่มีรหัส ท่านสามารถใช้จ่ายได้เท่าที่ต้องการ!”
หลิงหยุนรู้ดีว่าเหออวี้ฉงต้องการที่จะตอบแทนตนเอง จึงได้แต่เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่มีความสุขยิ่ง “เจ้าเก็บบัตรนั่นไว้ก่อน ข้ายังไม่ต้องใช้เวลานี้ หากต้องการใช้เมื่อใด ข้าจะบอกเจ้าเอง!”
“มีความคืบหน้าจากเครื่องมือสื่อสารของคุนปาบ้างหรือไม่”
และเรื่องที่หลิงหยุนสนใจมากที่สุดก็คือเรื่องของชาวยุทธหนานหยาง..
พอลส่ายหน้าพร้อมตอบหลิงหยุนกลับไปว่า“เจ้านาย ข้านำเครื่องมือสื่อสารติดตัวไว้ตลอด แต่ยังไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆเลย..”
หลิงหยุนขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อยและได้แต่คิดในใจว่า ‘หรือชาวยุทธหนานหยาง จะมิได้ใส่ใจกับการตายของคุนปาเลยงั้นรึ’
‘พวกมันหวาดกลัวข้าจนไม่กล้าแก้แค้นให้กับคุนปาหรือว่ากำลังคิดวางแผนการอยู่กันแน่’
สุดท้ายคือจุดแข็งของการเป็นเจ้าของและฉันไม่กล้าล้างแค้นKunba หรือพวกเขามีแผนอื่นกันแน่
หลิงหยุนไม่สนใจว่าพวกมันจะใส่ใจแก้แค้นแทนคุนปาหรือไม่แต่เขาต้องการอาศัยการแก้แค้นนี้ นำพาตนเองบุกรังของชาวยุทธหนานหยางต่างหากเล่า หากอีกฝ่ายเอาแต่นิ่งเงียบไม่เคลื่อนไหวเช่นนี้ เขาจะสามารถหารังของพวกมันพบได้อย่างไรกัน เพราะนั่นคงจะยากพอกับการงมเข็มในมหาสมุทร!
“รอดูต่อไปเรื่อยๆก่อนข้าไม่เชื่อว่าพวกมันจะยอมนิ่งเงียบไปง่ายๆแบบนี้แน่!”
หลิงหยุนตัดสินใจบอกไปเช่นนั้นและตัวเขาเองก็ไม่รีบร้อนที่จะกลับปักกิ่งนัก
“พอลเจ้าตามข้าไปเกาะฮ่องกง ข้าคงต้องอยู่ที่นั่นสักสองสามวัน!”
หลังจากหันไปสั่งพอลแล้วหลิงหยุนก็หันไปสั่งเจสเตอร์ต่อ “เจสเตอร์ เวลานี้เซิ่งหยิงหยิงอยู่ที่บ้านพักตากอากาศ เจ้ามีหน้าที่คุ้มครองความปลอดภัยให้กับนาง เข้าใจหรือไม่”
“เข้าใจครับเจ้านาย!”เจสเตอร์น้อมรับคำสั่ง ก่อนจะแยกตัวออกไปทำหน้าที่ของตนเอง
“พอล..พวกเราไปกันได้แล้ว!”
หลังจากจัดการสั่งงานเรียบร้อยแล้วหลิงหยุนก็ได้ใช้วิชาล่องหนพลางตนเองกับพอลแล้วเหาะขึ้นไปบนท้องฟ้าทันที ทั้งคู่กำลังเหาะไปยังเกาะตงอ๋าว
ระหว่างที่ทั้งคู่เหาะอยู่กลางอากาศนั้นพอลก็ได้เอ่ยบอกหลิงหยุนว่า “เจ้านายที่เคารพ มีบางเรื่องที่ข้ายังไม่มีโอกาสได้บอกกับท่าน!”
“หืมม..เรื่องอะไรงั้นรึ!”
“เมื่อสิบกว่าปีก่อนข้าเองได้เคยมาลงทุนทำธุรกิจหลายอย่างที่เกาะฮ่องกงเช่นกัน ท่านสามารถไปพักที่บ้านของข้าได้..”
“…”
หลิงหยุนถึงกับอึ้งไปเล็กน้อยก่อนจะตอบกลับไปน้ำเสียงชื่นชม “ไม่เลวนี่!”
จะให้หลิงหยุนเอ่ยอะไรได้มากกว่านี้เล่าและนี่คือประโยชน์ของการมีบริวารที่ซื่อสัตย์!
จนกระทั่งเวลาตีห้าสามสิบนาทีหลิงหยุนก็ได้เหาะลงบนเกาะตงอ๋าวที่เงียบสงบ เขาหันหน้าไปทางทิศตะวันออก และจัดการสร้างค่ายกลหลุมพลังขึ้นมา พร้อมกับนำต้นหลิวเทวะวิญญาณออกมาด้วย จากนั้นหลิงหยุนจึงได้นั่งลงขัดสมาธิ และเริ่มฝึกวิชาพลังลับหยิน–หยางทันที!
ในเมื่อเจ้านายกำลังฝึกฝนวิชาพอลจึงทำหน้าที่คุ้มกันความปลอดภัยให้ไม่ห่าง จนกระทั่งสามชั่วโมงผ่านไป หลิงหยุนจึงค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้น ก่อนจะนำทุกอย่างเก็บเข้าไปในแหวนจักรวาลดังเดิม และนำโทรศัพท์มือถือของตนเองออกมา
แม้จะอยู่ในเกาะตงอ๋าวแต่ที่นี่ก็มีเครือข่ายสัญญาณโทรศัพท์มือถือของประเทศจีนครอบคลุมถึง หลิงหยุนจึงสามารถใช้โทรศัพท์มือถือของตนเองได้เป็นปกติ และเมื่อเขาเปิดโทรศัพท์ออกมา ก็พบข้อความจำนวนมากหลั่งไหลเข้ามา
หลังจากทุกอย่างสงบลงหลิงหยุนจึงได้จัดการโทรหามู่หลงเฟยจื่อ โดยไม่สนใจที่จะอ่านข้อความเหล่านั้นเลยแม้แต่น้อย
“หลิงหยุนเหรอ!”
มู่หลงเฟยจื่อร้องตะโกนถามออกมาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นดีใจอย่างไม่อาจสะกดกั้นอารมณ์ไว้ได้
“ใช่แล้ว..ข้าเอง!”
หลิงหยุนเอ่ยถามมู่หลงเฟยจื่อด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม“ตอนนี้เจ้าอยู่ที่ใด”
มู่หลงเฟยจื่อรีบบอกที่อยู่ของตนเองให้หลิงหยุนรู้ทันทีหลังจากวางสายจากเขาไปแล้ว นางก็ยังส่งโลเคชั่นไปให้หลิงหยุนอีกครั้ง เพราะเกรงว่าเขาจะมาหานางไม่ถูก
แต่เพียงแค่สิบนาทีต่อมาร่างของหลิงหยุนก็ได้ปรากฏขึ้นตรงหน้ามู่หลงเฟยจื่อ และทันทีที่เขาหยุดใช้วิชาล่องหน สีหน้าของมู่หลงเฟยจื่อก็เปลี่ยนเป็นตกใจ และตะลึงสุดขีด!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: Dragon Emperor Martial God จักรพรรดิ์เทพมังกร