Dragon Emperor Martial God จักรพรรดิ์เทพมังกร นิยาย บท 1586
บทที่ 1586 : บีบให้ต้องเชื่อ
เฮลิคอปเตอร์ทั้งหกลำนั้นสี่ลำได้ได้ร่อนลงจอดบนเรือพิฆาตลำแรก ส่วนอีกสองลำร่อนลงจอดบนเรืออีกสองลำที่เหลือ
เฮลิคอปเตอร์ทั้งสี่ลำที่ร่อนลงบนเรือลำแรกนั้นมีคนอยู่ราวหกสิบกว่าคน ทุกคนต่างก็สวมชุดดำอย่างทะมัดทะแมง และเมื่อเฮลิคอปเตอร์ลงจอดบนดาดฟ้าเรือ ทั้งหมดก็กระโดดลงมา และยืนเข้าแถวกันอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย
แม้ว่าทั้งหมดจะมิได้สวมใส่เครื่องแบบทหารหลิงหยุนก็พอมองออกว่า แต่ละคนล้วนเป็นทหารที่ผ่านการฝึกมาอย่างเข้มงวด ลักษณะของพวกเขาน่าจะอยู่ในหน่วยรบพิเศษ และที่หลิงหยุนสามารถคาดเดาได้อย่างแม่นยำนั้นก็เพราะว่า เขาเคยพบเจอหลินเจิ้งกังและเกาเทียนหลง ซึ่งเคยเป็นทหารของหน่วยรบพิเศษมาก่อน ทหารหน่วยนี้ล้วนแล้วแต่มีลักษณะท่าทางบางอย่างที่คล้ายคลึงกัน
“ทุกคนเตรียมพร้อมทำวันทยหัตถ์!”
หลังจากที่ทหารทุกนายยืนเข้าแถวกันอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยแล้วผู้ที่ยืนอยู่ด้านหน้าสุด ก็ได้สั่งทหารในแถวให้หันไปทำวันทยหัตถ์ให้หลิงหยุนด้วยความพร้อมเพรียง
และหลังจากได้ยินคำสั่งของหัวหน้าทีมพวกเขาก็รีบหันไปทำความเคารพหลิงหยุนตามแบบของทหารทันที
หลิงหยุนจ้องมองด้วยความสนอกสนใจจากนั้น ผู้ที่เป็นหัวหน้าทีมก็ประกาศด้วยเสียงที่ดังฟังชัด
“หลี่ป๋อจากหน่วยสกายฮอว์ครายงานตัวครับผม!พวกเราได้รับคำสั่งจากผู้บังคับบัญชา ให้มานำเรือทั้งสามลำกลับไป เวลานี้พวกเราทั้งหมดพร้อมรับคำสั่งแล้วครับผม!”
นายทหารชื่อหลี่ป๋อที่นำทีมมาในครั้งนี้รีบรายงานตัวกับหลิงหยุนทันที และหลิงหยุนก็ตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “หัวหน้าหลี่ผมไม่ใช่ทหาร แล้วก็ไม่มีความรู้เกี่ยวกับเรือพวกนี้นัก พวกคุณเห็นสมควรทำเช่นใด ก็เชิญได้เลย!”
หลิงหยุนสังเกตเห็นว่าสีหน้าของทหารแต่ละนายดูเคร่งเครียดยิ่งนัก..
อาวุธของกองทัพในยุคสมัยนี้ล้วนแล้วแต่น่ากลัวมิใช่น้อย หลิงหยุนรู้ว่าทหารทุกนายที่มาในวันนี้ ล้วนแล้วแต่ต้องทำงานแข่งกับเวลา นั่นเพราะหากทหารอเมริกันที่ล่าถอยกลับถึงฐานทัพ และเลือกที่จะตอบโต้กลับ ผลที่จะตามมานั้น ย่อมต้องรุนแรงเกินกว่าที่จะคาดเดาได้แน่
“ครับผม!”
แม้แต่หลิงหยุนเองยังเข้าใจเรื่องนี้แล้วหลี่ป๋อซึ่งเป็นทหารจะไม่เข้าใจมากไปกว่าเขาได้อย่างไรกัน หลังจากที่ได้รับอนุญาตจากหลิงหยุน เขาจึงรีบโบกไม้โบกมือ แล้วเหล่าทหารที่ยืนเรียงแถวกันอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยนั้น ต่างก็พากันแยกย้ายออกไปทำหน้าที่ของตนเองทันที ทหารหลายสิบนายได้วิ่งเข้าไปภายในห้องโดยสารของเรือลำแรกก่อนจะเริ่มทำการตรวจสอบความเสียหาย และเริ่มทำการซ่อมแซมเรือทันที
มีเพียงหลี่ป๋อที่ยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิมหลังจากที่ทหารคนอื่นๆแยกย้ายกันไปปฏิบัติหน้าที่ของตนเองแล้ว เขาก็รีบเดินเข้าไปหาหลิงหยุน พร้อมกับทำวันทยหัตถ์ให้กับเขาอีกครั้ง ก่อนจะกระซิบเสียงเบาว่า
“ท่านครับ..พวกเราได้รับคำสั่งจากผู้บังคับบัญชาให้มานำเรืองทั้งสามลำกลับไป และระหว่างนี้ พวกเราจะต้องทำตามคำสั่งของท่าน ในขณะเดียวกันพวกเราก็ต้องการให้ท่านคุ้มครองพวกเราด้วย..”
หลังจากพูดจบหลี่ป๋อก็โน้มไปหาหลิงหยุนพร้อมกับกระซิบเสียงเบายิ่งกว่าเดิม “เรืองทั้งสามลำนี้มีมูลค่ามหาศาลมาก ในน่านน้ำบริเวณนี้ยังไม่ปลอดภัย พวกเราสามารถถูกลอบโจมตีได้ตลอดเวลา..”
“เรื่องนั้นเจ้าไม่ต้องเป็นห่วงข้าเข้าใจดี!”หลิงหยุนเอ่ยตอบยิ้มๆ
“ขอบคุณครับผม!”
หลี่ป๋อเอ่ยขอบคุณหลิงหยุนด้วยความซาบซึ้งใจก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้นยอย่างมาก “เมื่อครั้งที่หน่วยเราได้รับคำสั่งจากผู้บังคับบัญชา ทุกคนในทีมต่างก็ตื่นเต้นจนเลือดในตัวพุ่งพล่าน ทุกคนต่างก็ชื่นชมในตัวท่านไม่น้อย!”
“เรื่องเล็กน้อยเท่านั้นเอง..”
หลิงหยุนส่ายหน้าพร้อมกับพูดต่อว่า“ข้าทำให้พวกเจ้าต้องเดือดร้อนไปด้วยสินะ!”
“ไม่เลยครับท่านพวกเราทุกคนยินดีที่จะมาปฏิบัติหน้าที่ที่นี่!”
หลี่ป๋อคิดไม่ถึงว่าหลิงหยุนจะพูดจาดีกับตนเองเช่นนี้เขาจึงได้ชวนหลิงหยุนพูดคุยเรื่องเรือทั้งสามลำ
“ท่านครับเรือทั้งสามลำนี้มีเรือพิฆาตขีปนาวุธเพียงลำเดียวเท่านั้น ซึ่งก็คือเรือลำนี้ ส่วนอีกสองลำนั้นเป็นเรือลาดตระเวน และใช้บรรทุกเครื่องบินได้ด้วย..”
“อ่อ..อย่างนั้นเองหรอกรึ!”
หลิงหยุนหัวเราะพร้อมกับถามหลี่ป๋อว่า“เจ้าพอรู้หรือไม่ว่า เวลานี้เรือบรรทุกเครื่องบินโรนัลด์เรแกนของพวกมันจอดอยู่ที่ใด”
หลี่ป๋อตอบกลับทันที“รู้ครับผม! จอดอยู่ทางด้านตะวันออกเฉียงใต้ ห่างจากที่นี่ไปราวสามร้อยไมล์ทะเล..”
“มิน่า..พวกมันจึงได้พากันหนีไปทางนั้น ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เจ้ามิต้องกลัวว่าพวกมันจะลอบโจมตี รับรองได้ว่าพวกมันไม่กล้าแน่! ฮ่าๆๆ” หลิงหยุนเอ่ยตอบพร้อมกับหัวเราะร่วน
“ห๊ะ!ทำไมท่านถึงได้มั่นใจว่าพวกมันจะไม่กล้าลอบโจมตีพวกเรา?” หลี่ป๋อเอ่ยถามด้วยสีหน้างุนงง
“นั่นเพราะพวกมันจะมิกล้าเสี่ยงแน่พวกมันสูญเสียเรือทั้งสามลำนี้แล้ว คงไม่อยากจะสูญเสียเรือบรรทุกเครื่องบินอีกลำแน่!”
หลิงหยุนเอ่ยตอบกำกวมแต่กลับยิ้มออกมาอย่างมั่นอกมั่นใจ หลี่ป๋อได้แต่ยืนงุนงงด้วยความไม่เข้าใจ จึงได้ร้องถามออกไปว่า
“เอ่อ..นี่ท่านทำยังไงถึงได้ยึดเรือของพวกมันได้ครับ”
“ก็ไม่ได้ทำอะไรมากข้าให้เวลาพวกมันตัดสินใจทิ้งเรือภายในเวลาสามนาที!”
หลี่ป๋อถึงกับนิ่งอึ้งพูดอะไรไม่ออกเขาจ้องมองหลิงหยุนด้วยแววตาประหลาดใจ และอยากจะบอกหลิงหยุนว่า ภายในเรือนั้นมีอาวุธรุนแรงอยู่มากเพียงใด
แต่ก็ไม่กล้า..
“นี่เจ้าไม่เชื่อข้างั้นรึ!”
หลิงหยุนเห็นสีหน้าของหลี่ป๋อจึงได้เอ่ยถามขึ้น และตัดสินใจที่จะมอบประสบการณ์ไม่รู้ลืมให้กับเขา
“อ๊ะ!”
ก่อนที่หลี่ป๋อจะทันได้ตอบอะไรกลับไปเขาก็รู้สึกว่าร่างกายของตนเองนั้นเบาหวิว และจู่ๆ เท้าทั้งสองข้างก็กระแทกลงกับพื้นและเมื่อเขาหันมองไปรอบๆตัว ก็พบว่าตนเองได้มายืนอยู่บนเรืออีกลำแล้ว
เรือทั้งสามลำนั้นไม่ได้จอดติดๆกันเหมือนที่เห็นกันในภาพยนตร์หรือละครทีวี เวลานี้แต่ละลำต่างก็จอดห่างกันไม่น้อยไปกว่าหนึ่งไมล็ทะเล แต่นี่เพียงแค่เสี้ยววินาที หลิงหยุนก็พาเขาข้ามมาอยู่บนเรืออีกลำได้แล้ว!
“นี่..มัน..”
หลิงหยุนเห็นอีกฝ่ายพูดจาตะกุกตะกักจึงได้เอ่ยถามออกไปว่า “เจ้าคิดว่าความเร็วเช่นนี้ จรวดมิซไซล์จะสามารถทำอะไรข้าได้หรือไม่”
“ถ้ามิซไซล์เพียงแค่หนึ่งลูกก็อาจจะไม่แต่ถ้ายิงพร้อมกันหลายๆลูกล่ะ..”
หลี่ป๋อลืมเรื่องที่กำลังตกใจและกำลังครุ่นคิดตอบคำถามของหลิงหยุนด้วยสีหน้าจริงจัง..
“ก็ไม่มีทาง!” หลังจากพูดจบหลิงหยุนก็ใช้วิชาล่องหนพรางตัวจากสายตาของหลี่ป๋อ หลี่ป๋อถึงกับอ้าปากค้าง และหันมองไปรอบๆ และแล้วร่างของหลิงหยุนก็ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับพูดต่อว่า
“ในเมื่อไม่สามารถจับเป้าหมายได้แล้วจะยิงถูกได้อย่างไรกันเล่า”
“ไปกันต่อดีกว่า!”
หลังจากพูดจบหลิงหยุนก็ได้เรียกแก้วจ้าวสมุทรออกมา พร้อมกับคว้าร่างของหลี่ป๋อดำลงไปใต้ท้องเรือทันที
หลิงหยุนไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะกำลังตกตะลึงหรือว่าตกใจมากเพียงใด เขายกมือขึ้นชี้ไปแท่งเหล็กเหนือศรีษะ พร้อมกับเอ่ยถามหลี่ป๋อว่า
“เจ้าคิดว่าเรือลำใหญ่เช่นนี้ หากใต้ท้องเรือมีรู เรือจะจมลงไปใต้ท้องทะเลหรือไม่”
หลี่ป๋อไม่ตอบเขาได้แต่พยักหน้าหงึกๆแทน แต่ก็ยังตอบโต้หลิงหยุนกลับไปว่า “แต่เรือนี้ทำจากเหล็กที่หนามาก..”
“แต่ในสายตาของข้าต่อให้เป็นเหล็กหนาสองสามเมตรก็เท่านั้น!”
หลิงหยุนตอบกลับยิ้มๆและไม่บีบบังคับให้หลี่ป๋อต้องเชื่อเขาอีกต่อไป จากนั้นเขาก็ได้พาหลี่ป๋อกลับไปยังดาดฟ้าเรือลำแรกตามเดิม
“เอาล่ะ..เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ อย่าได้บอกต่อให้ผู้อื่นรู้!”
หลิงหยุนเอ่ยบอกพร้อมกับยิ้มให้หลี่ป๋ออย่างมีเลศนัย หลี่ป๋อได้แต่พยักหน้าหงึกๆเป็นไก่จิกข้าว เพราะในตอนนี้ เขาไม่รู้ว่าตนเองควรจะทำตัวเช่นใด ในสายตาของเขา หลิงหยุนไม่ต่างจากเทพเจ้าผู้มีอิทธฤทธิ์
“หัวหน้าครับ!”
หลังจากผ่านไปราวสิบนาทีนายทหารคนหนึ่งก็วิ่งมารายงานหลี่ป๋อด้วยสีหน้าหงุดหงิด “ดูท่าพวกเราคงจะนำเรือทั้งสามลำกลับไปได้ยากแล้วล่ะ!”
หลี่ป๋อที่เพิ่งจะหายตกอกตกใจกับประสบการณ์ครั้งใหม่จึงได้กัดฟันกรอด พร้อมกับถอนหายใจออกมา ก่อนจะหันไปถามลูกน้องว่า “มีปัญหาอะไร”
หลิงหยุนเองก็ยืนมองด้วยความสงสัยเช่นกัน..
“อุปรกรณ์อิเลคทรอนิคภายในเรือทั้งหมดถูกปิดและการจะเปิดใช้ต้องมีรหัสผ่าน พวกเราลองพยายามถอดรหัสดูแล้ว แต่ว่า.. ไม่สามารถถอดรหัสของพวกมันได้!”
นายทหารที่วิ่งเข้ามารายงานตอบกลับด้วยสีหน้าหมดหวัง หลี่ป๋อได้แต่ถอนหายใจพร้อมกับพึมพำออกมา
“แล้วนี่จะทำยังไงดี”
เรือทั้งสามลำมีมูลค่ามหาศาลหากไม่สามารถนำกลับไปได้ ก็ไม่ต่างจากเศษเหล็กลอยไปมาอยู่กลางทะเลอย่างน่าเสียดายหรอกหรือ
และพวกเขาก็ไม่สามารถเฝ้าเรือทั้งสามลำไว้ได้นานนักเพราะไม่รู้ว่าทหารอเมริกันจะกลับมาเอาเรือของพวกมันกลับไปเมื่อไหร่..
“มิน่าล่ะ!พวกมันถึงได้ยอมทิ้งเรือไปอย่างง่ายดายเช่นนั้น!”
หลิงหยุนพึมพำออกมาแต่แล้วเขาก็ร้องบอกหลี่ป๋อว่า “เจ้าไม่ต้องกังวลใจไป! ตอนนี้พวกเจ้ารีบนำเฮลิคอปเตอร์ออกจากเรืองทั้งสามลำให้หมด! เดี๋ยวข้ากลับมา..”
หลังจากที่หลิงหยุนเอ่ยบอกหลี่ป๋อแล้วร่างของเขาก็หายวับไปอีกครั้ง และเพียงแค่พริบตาเดียว หลิงหยุนไปปรากฏกายอยู่บนเกาะเล็กๆแห่งหนึ่ง ซึ่งอยู่ห่างจากเรืองไปราวสิบกว่ากิโลเมตร จากนั้นจึงได้เรียกศิลากลั่นวิญญาณออกมา ก่อนจะเริ่มหลอมมันให้กลายเป็นแหวนจักรวาลด้วยหงส์ไฟ
และภายในแหวนจักรวาลวงใหม่นี้ภายในมีพื้นที่บรรจุกว้างใหญ่อย่างมาก หลังจากหลอมแหวนจักรวาลวงใหม่เรียบร้อยแล้ว หลิงหยุนก็เหาะกลับมาที่เรือทันที พร้อมกับร้องตะโกนสั่งหลี่ป๋อว่า
“พวกเจ้าจัดการนำเฮลิคอปเตอร์ออกไปยิ่งอยู่ให้ห่างจากเรืองมากเท่าไหร่ก็ยิ่งดี!”
หลังจากที่เฮลิคอปเตอร์ทั้งหกลำบินออกไปไกลแล้วหลิงหยุนก็ก้มตัวลง แตะฝ่ามือเข้ากับพื้นของดาดฟ้าเรือทันที
“เข้าไปข้างใน!”
เรือพิฆาตลำนั้นหายวับไปจากผืนน้ำในท้องทะเลทันที!
จากนั้นหลิงหยุนจึงได้เหาะไปยังเรือที่เหลืออีกสองลำ และทำเช่นเดียวกัน หลังจากที่เรือทั้งสองลำหายวับไป หลิงหยุนก็ได้เหาะขึ้นไปบริเวณที่เฮลิคอปเตอร์บินอยู่ทันที
เฮลิคอปเตอร์ทั้งหกลำนั้นสี่ลำได้ได้ร่อนลงจอดบนเรือพิฆาตลำแรก ส่วนอีกสองลำร่อนลงจอดบนเรืออีกสองลำที่เหลือ
เฮลิคอปเตอร์ทั้งสี่ลำที่ร่อนลงบนเรือลำแรกนั้นมีคนอยู่ราวหกสิบกว่าคน ทุกคนต่างก็สวมชุดดำอย่างทะมัดทะแมง และเมื่อเฮลิคอปเตอร์ลงจอดบนดาดฟ้าเรือ ทั้งหมดก็กระโดดลงมา และยืนเข้าแถวกันอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย
แม้ว่าทั้งหมดจะมิได้สวมใส่เครื่องแบบทหารหลิงหยุนก็พอมองออกว่า แต่ละคนล้วนเป็นทหารที่ผ่านการฝึกมาอย่างเข้มงวด ลักษณะของพวกเขาน่าจะอยู่ในหน่วยรบพิเศษ และที่หลิงหยุนสามารถคาดเดาได้อย่างแม่นยำนั้นก็เพราะว่า เขาเคยพบเจอหลินเจิ้งกังและเกาเทียนหลง ซึ่งเคยเป็นทหารของหน่วยรบพิเศษมาก่อน ทหารหน่วยนี้ล้วนแล้วแต่มีลักษณะท่าทางบางอย่างที่คล้ายคลึงกัน
“ทุกคนเตรียมพร้อมทำวันทยหัตถ์!”
หลังจากที่ทหารทุกนายยืนเข้าแถวกันอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยแล้วผู้ที่ยืนอยู่ด้านหน้าสุด ก็ได้สั่งทหารในแถวให้หันไปทำวันทยหัตถ์ให้หลิงหยุนด้วยความพร้อมเพรียง
และหลังจากได้ยินคำสั่งของหัวหน้าทีมพวกเขาก็รีบหันไปทำความเคารพหลิงหยุนตามแบบของทหารทันที
หลิงหยุนจ้องมองด้วยความสนอกสนใจจากนั้น ผู้ที่เป็นหัวหน้าทีมก็ประกาศด้วยเสียงที่ดังฟังชัด
“หลี่ป๋อจากหน่วยสกายฮอว์ครายงานตัวครับผม!พวกเราได้รับคำสั่งจากผู้บังคับบัญชา ให้มานำเรือทั้งสามลำกลับไป เวลานี้พวกเราทั้งหมดพร้อมรับคำสั่งแล้วครับผม!”
นายทหารชื่อหลี่ป๋อที่นำทีมมาในครั้งนี้รีบรายงานตัวกับหลิงหยุนทันที และหลิงหยุนก็ตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “หัวหน้าหลี่ผมไม่ใช่ทหาร แล้วก็ไม่มีความรู้เกี่ยวกับเรือพวกนี้นัก พวกคุณเห็นสมควรทำเช่นใด ก็เชิญได้เลย!”
หลิงหยุนสังเกตเห็นว่าสีหน้าของทหารแต่ละนายดูเคร่งเครียดยิ่งนัก..
อาวุธของกองทัพในยุคสมัยนี้ล้วนแล้วแต่น่ากลัวมิใช่น้อย หลิงหยุนรู้ว่าทหารทุกนายที่มาในวันนี้ ล้วนแล้วแต่ต้องทำงานแข่งกับเวลา นั่นเพราะหากทหารอเมริกันที่ล่าถอยกลับถึงฐานทัพ และเลือกที่จะตอบโต้กลับ ผลที่จะตามมานั้น ย่อมต้องรุนแรงเกินกว่าที่จะคาดเดาได้แน่
“ครับผม!”
แม้แต่หลิงหยุนเองยังเข้าใจเรื่องนี้แล้วหลี่ป๋อซึ่งเป็นทหารจะไม่เข้าใจมากไปกว่าเขาได้อย่างไรกัน หลังจากที่ได้รับอนุญาตจากหลิงหยุน เขาจึงรีบโบกไม้โบกมือ แล้วเหล่าทหารที่ยืนเรียงแถวกันอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยนั้น ต่างก็พากันแยกย้ายออกไปทำหน้าที่ของตนเองทันที ทหารหลายสิบนายได้วิ่งเข้าไปภายในห้องโดยสารของเรือลำแรกก่อนจะเริ่มทำการตรวจสอบความเสียหาย และเริ่มทำการซ่อมแซมเรือทันที
มีเพียงหลี่ป๋อที่ยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิมหลังจากที่ทหารคนอื่นๆแยกย้ายกันไปปฏิบัติหน้าที่ของตนเองแล้ว เขาก็รีบเดินเข้าไปหาหลิงหยุน พร้อมกับทำวันทยหัตถ์ให้กับเขาอีกครั้ง ก่อนจะกระซิบเสียงเบาว่า
“ท่านครับ..พวกเราได้รับคำสั่งจากผู้บังคับบัญชาให้มานำเรืองทั้งสามลำกลับไป และระหว่างนี้ พวกเราจะต้องทำตามคำสั่งของท่าน ในขณะเดียวกันพวกเราก็ต้องการให้ท่านคุ้มครองพวกเราด้วย..”
หลังจากพูดจบหลี่ป๋อก็โน้มไปหาหลิงหยุนพร้อมกับกระซิบเสียงเบายิ่งกว่าเดิม “เรืองทั้งสามลำนี้มีมูลค่ามหาศาลมาก ในน่านน้ำบริเวณนี้ยังไม่ปลอดภัย พวกเราสามารถถูกลอบโจมตีได้ตลอดเวลา..”
“เรื่องนั้นเจ้าไม่ต้องเป็นห่วงข้าเข้าใจดี!”หลิงหยุนเอ่ยตอบยิ้มๆ
“ขอบคุณครับผม!”
หลี่ป๋อเอ่ยขอบคุณหลิงหยุนด้วยความซาบซึ้งใจก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้นยอย่างมาก “เมื่อครั้งที่หน่วยเราได้รับคำสั่งจากผู้บังคับบัญชา ทุกคนในทีมต่างก็ตื่นเต้นจนเลือดในตัวพุ่งพล่าน ทุกคนต่างก็ชื่นชมในตัวท่านไม่น้อย!”
“เรื่องเล็กน้อยเท่านั้นเอง..”
หลิงหยุนส่ายหน้าพร้อมกับพูดต่อว่า“ข้าทำให้พวกเจ้าต้องเดือดร้อนไปด้วยสินะ!”
“ไม่เลยครับท่านพวกเราทุกคนยินดีที่จะมาปฏิบัติหน้าที่ที่นี่!”
หลี่ป๋อคิดไม่ถึงว่าหลิงหยุนจะพูดจาดีกับตนเองเช่นนี้เขาจึงได้ชวนหลิงหยุนพูดคุยเรื่องเรือทั้งสามลำ
“ท่านครับเรือทั้งสามลำนี้มีเรือพิฆาตขีปนาวุธเพียงลำเดียวเท่านั้น ซึ่งก็คือเรือลำนี้ ส่วนอีกสองลำนั้นเป็นเรือลาดตระเวน และใช้บรรทุกเครื่องบินได้ด้วย..”
“อ่อ..อย่างนั้นเองหรอกรึ!”
หลิงหยุนหัวเราะพร้อมกับถามหลี่ป๋อว่า“เจ้าพอรู้หรือไม่ว่า เวลานี้เรือบรรทุกเครื่องบินโรนัลด์เรแกนของพวกมันจอดอยู่ที่ใด”
หลี่ป๋อตอบกลับทันที“รู้ครับผม! จอดอยู่ทางด้านตะวันออกเฉียงใต้ ห่างจากที่นี่ไปราวสามร้อยไมล์ทะเล..”
“มิน่า..พวกมันจึงได้พากันหนีไปทางนั้น ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เจ้ามิต้องกลัวว่าพวกมันจะลอบโจมตี รับรองได้ว่าพวกมันไม่กล้าแน่! ฮ่าๆๆ” หลิงหยุนเอ่ยตอบพร้อมกับหัวเราะร่วน
“ห๊ะ!ทำไมท่านถึงได้มั่นใจว่าพวกมันจะไม่กล้าลอบโจมตีพวกเรา?” หลี่ป๋อเอ่ยถามด้วยสีหน้างุนงง
“นั่นเพราะพวกมันจะมิกล้าเสี่ยงแน่พวกมันสูญเสียเรือทั้งสามลำนี้แล้ว คงไม่อยากจะสูญเสียเรือบรรทุกเครื่องบินอีกลำแน่!”
หลิงหยุนเอ่ยตอบกำกวมแต่กลับยิ้มออกมาอย่างมั่นอกมั่นใจ หลี่ป๋อได้แต่ยืนงุนงงด้วยความไม่เข้าใจ จึงได้ร้องถามออกไปว่า
“เอ่อ..นี่ท่านทำยังไงถึงได้ยึดเรือของพวกมันได้ครับ”
“ก็ไม่ได้ทำอะไรมากข้าให้เวลาพวกมันตัดสินใจทิ้งเรือภายในเวลาสามนาที!”
หลี่ป๋อถึงกับนิ่งอึ้งพูดอะไรไม่ออกเขาจ้องมองหลิงหยุนด้วยแววตาประหลาดใจ และอยากจะบอกหลิงหยุนว่า ภายในเรือนั้นมีอาวุธรุนแรงอยู่มากเพียงใด
แต่ก็ไม่กล้า..
“นี่เจ้าไม่เชื่อข้างั้นรึ!”
หลิงหยุนเห็นสีหน้าของหลี่ป๋อจึงได้เอ่ยถามขึ้น และตัดสินใจที่จะมอบประสบการณ์ไม่รู้ลืมให้กับเขา
“อ๊ะ!”
ก่อนที่หลี่ป๋อจะทันได้ตอบอะไรกลับไปเขาก็รู้สึกว่าร่างกายของตนเองนั้นเบาหวิว และจู่ๆ เท้าทั้งสองข้างก็กระแทกลงกับพื้นและเมื่อเขาหันมองไปรอบๆตัว ก็พบว่าตนเองได้มายืนอยู่บนเรืออีกลำแล้ว
เรือทั้งสามลำนั้นไม่ได้จอดติดๆกันเหมือนที่เห็นกันในภาพยนตร์หรือละครทีวี เวลานี้แต่ละลำต่างก็จอดห่างกันไม่น้อยไปกว่าหนึ่งไมล็ทะเล แต่นี่เพียงแค่เสี้ยววินาที หลิงหยุนก็พาเขาข้ามมาอยู่บนเรืออีกลำได้แล้ว!
“นี่..มัน..”
หลิงหยุนเห็นอีกฝ่ายพูดจาตะกุกตะกักจึงได้เอ่ยถามออกไปว่า “เจ้าคิดว่าความเร็วเช่นนี้ จรวดมิซไซล์จะสามารถทำอะไรข้าได้หรือไม่”
“ถ้ามิซไซล์เพียงแค่หนึ่งลูกก็อาจจะไม่แต่ถ้ายิงพร้อมกันหลายๆลูกล่ะ..”
หลี่ป๋อลืมเรื่องที่กำลังตกใจและกำลังครุ่นคิดตอบคำถามของหลิงหยุนด้วยสีหน้าจริงจัง..
“ก็ไม่มีทาง!” หลังจากพูดจบหลิงหยุนก็ใช้วิชาล่องหนพรางตัวจากสายตาของหลี่ป๋อ หลี่ป๋อถึงกับอ้าปากค้าง และหันมองไปรอบๆ และแล้วร่างของหลิงหยุนก็ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับพูดต่อว่า
“ในเมื่อไม่สามารถจับเป้าหมายได้แล้วจะยิงถูกได้อย่างไรกันเล่า”
“ไปกันต่อดีกว่า!”
หลังจากพูดจบหลิงหยุนก็ได้เรียกแก้วจ้าวสมุทรออกมา พร้อมกับคว้าร่างของหลี่ป๋อดำลงไปใต้ท้องเรือทันที
หลิงหยุนไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะกำลังตกตะลึงหรือว่าตกใจมากเพียงใด เขายกมือขึ้นชี้ไปแท่งเหล็กเหนือศรีษะ พร้อมกับเอ่ยถามหลี่ป๋อว่า
“เจ้าคิดว่าเรือลำใหญ่เช่นนี้ หากใต้ท้องเรือมีรู เรือจะจมลงไปใต้ท้องทะเลหรือไม่”
หลี่ป๋อไม่ตอบเขาได้แต่พยักหน้าหงึกๆแทน แต่ก็ยังตอบโต้หลิงหยุนกลับไปว่า “แต่เรือนี้ทำจากเหล็กที่หนามาก..”
“แต่ในสายตาของข้าต่อให้เป็นเหล็กหนาสองสามเมตรก็เท่านั้น!”
หลิงหยุนตอบกลับยิ้มๆและไม่บีบบังคับให้หลี่ป๋อต้องเชื่อเขาอีกต่อไป จากนั้นเขาก็ได้พาหลี่ป๋อกลับไปยังดาดฟ้าเรือลำแรกตามเดิม
“เอาล่ะ..เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ อย่าได้บอกต่อให้ผู้อื่นรู้!”
หลิงหยุนเอ่ยบอกพร้อมกับยิ้มให้หลี่ป๋ออย่างมีเลศนัย หลี่ป๋อได้แต่พยักหน้าหงึกๆเป็นไก่จิกข้าว เพราะในตอนนี้ เขาไม่รู้ว่าตนเองควรจะทำตัวเช่นใด ในสายตาของเขา หลิงหยุนไม่ต่างจากเทพเจ้าผู้มีอิทธฤทธิ์
“หัวหน้าครับ!”
หลังจากผ่านไปราวสิบนาทีนายทหารคนหนึ่งก็วิ่งมารายงานหลี่ป๋อด้วยสีหน้าหงุดหงิด “ดูท่าพวกเราคงจะนำเรือทั้งสามลำกลับไปได้ยากแล้วล่ะ!”
หลี่ป๋อที่เพิ่งจะหายตกอกตกใจกับประสบการณ์ครั้งใหม่จึงได้กัดฟันกรอด พร้อมกับถอนหายใจออกมา ก่อนจะหันไปถามลูกน้องว่า “มีปัญหาอะไร”
หลิงหยุนเองก็ยืนมองด้วยความสงสัยเช่นกัน..
“อุปรกรณ์อิเลคทรอนิคภายในเรือทั้งหมดถูกปิดและการจะเปิดใช้ต้องมีรหัสผ่าน พวกเราลองพยายามถอดรหัสดูแล้ว แต่ว่า.. ไม่สามารถถอดรหัสของพวกมันได้!”
นายทหารที่วิ่งเข้ามารายงานตอบกลับด้วยสีหน้าหมดหวัง หลี่ป๋อได้แต่ถอนหายใจพร้อมกับพึมพำออกมา
“แล้วนี่จะทำยังไงดี”
เรือทั้งสามลำมีมูลค่ามหาศาลหากไม่สามารถนำกลับไปได้ ก็ไม่ต่างจากเศษเหล็กลอยไปมาอยู่กลางทะเลอย่างน่าเสียดายหรอกหรือ
และพวกเขาก็ไม่สามารถเฝ้าเรือทั้งสามลำไว้ได้นานนักเพราะไม่รู้ว่าทหารอเมริกันจะกลับมาเอาเรือของพวกมันกลับไปเมื่อไหร่..
“มิน่าล่ะ!พวกมันถึงได้ยอมทิ้งเรือไปอย่างง่ายดายเช่นนั้น!”
หลิงหยุนพึมพำออกมาแต่แล้วเขาก็ร้องบอกหลี่ป๋อว่า “เจ้าไม่ต้องกังวลใจไป! ตอนนี้พวกเจ้ารีบนำเฮลิคอปเตอร์ออกจากเรืองทั้งสามลำให้หมด! เดี๋ยวข้ากลับมา..”
หลังจากที่หลิงหยุนเอ่ยบอกหลี่ป๋อแล้วร่างของเขาก็หายวับไปอีกครั้ง และเพียงแค่พริบตาเดียว หลิงหยุนไปปรากฏกายอยู่บนเกาะเล็กๆแห่งหนึ่ง ซึ่งอยู่ห่างจากเรืองไปราวสิบกว่ากิโลเมตร จากนั้นจึงได้เรียกศิลากลั่นวิญญาณออกมา ก่อนจะเริ่มหลอมมันให้กลายเป็นแหวนจักรวาลด้วยหงส์ไฟ
และภายในแหวนจักรวาลวงใหม่นี้ภายในมีพื้นที่บรรจุกว้างใหญ่อย่างมาก หลังจากหลอมแหวนจักรวาลวงใหม่เรียบร้อยแล้ว หลิงหยุนก็เหาะกลับมาที่เรือทันที พร้อมกับร้องตะโกนสั่งหลี่ป๋อว่า
“พวกเจ้าจัดการนำเฮลิคอปเตอร์ออกไปยิ่งอยู่ให้ห่างจากเรืองมากเท่าไหร่ก็ยิ่งดี!”
หลังจากที่เฮลิคอปเตอร์ทั้งหกลำบินออกไปไกลแล้วหลิงหยุนก็ก้มตัวลง แตะฝ่ามือเข้ากับพื้นของดาดฟ้าเรือทันที
“เข้าไปข้างใน!”
เรือพิฆาตลำนั้นหายวับไปจากผืนน้ำในท้องทะเลทันที!
จากนั้นหลิงหยุนจึงได้เหาะไปยังเรือที่เหลืออีกสองลำ และทำเช่นเดียวกัน หลังจากที่เรือทั้งสองลำหายวับไป หลิงหยุนก็ได้เหาะขึ้นไปบริเวณที่เฮลิคอปเตอร์บินอยู่ทันที
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: Dragon Emperor Martial God จักรพรรดิ์เทพมังกร