Dragon Emperor Martial God จักรพรรดิ์เทพมังกร นิยาย บท 1645

บทที่ 1645 : ผู้มาใหม่
　　หลังเหาะออกมาจากทะเลสาบได้ชียวิ๋นจื่อก็มุ่งหน้าไปยังสำนักกระบี่คุนหลุนด้วยความเร็วสูงสุด และแทบไม่ต้องรอให้หลี่เจี้ยนกังเปิดค่ายกลให้ เขาจัดการเปิดค่ายกลเอง และเหาะเข้าไปด้านในอย่างรวดเร็ว
　　“อาจารย์ปู่ท่านกลับมาแล้วรึ”
　　“ฮ่าๆๆท่านอาจารย์ชียวิ๋นจื่อกลับมากว่าที่คิดไว้มาก ช่างน่าอัศจรรย์จริงๆ!”
　　“ท่านอาจารย์ชียวิ๋นจื่อสมกับเป็นผู้เยี่ยมยุทธในขั้นจินตันจริงๆ!”
　　“นั่นน่ะสิ!ด้วยความแข็งแกร่งของท่านอาจารย์ชียวิ๋นจื่อ การจะสังหารนางมารในขั้นจิ่วเฉิงชี่ ย่อมเป็นเรื่องง่ายดายนัก!”
　　“ดูท่าร่างของนางมารผู้นั้นคงจะถูกทำลายย่อยยับจนไม่เหลือสินะ!”
　　“เอ๊ะนั่น..เหตุใดที่ไหล่ทั้งสองข้างของท่านอาจารย์ชียวิ๋นจื่อ จึงได้มีโลหิตไหลออกมาเช่นนั้น”
　　“จริงด้วย!ดูเหมือนอาวุโสจะได้รับบาดเจ็บ..”
　　“อาจารย์ปู่นี่ท่านได้รับบาดเจ็บมางั้นรึ”
　　หลังจากที่ชียวิ๋นจื่อเหาะลงมายืนอยู่ตรงหน้าหลี่เจี้ยนกังก็ถึงกับดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ สีหน้าของเขานั้นบ่งบอกว่า ไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่เห็น
　　เวลานี้ภายในสำนักกระบี่คุนหลุน กลับกลายเป็นเงียบสงัด และแทบไม่มีแม้แต่เสียงลมหายใจ..
　　“เจ้าถอยออกไป!”
　　ชียวิ๋นจื่อตวาดหลี่เจี้ยนกังเสียงดังพร้อมกับผลักร่างของเขาจนกระเด็นออกไป
　　จิตใจของชียวิ๋นจื่อในขั้นจินตันนั้นต้องบอกว่าหนักแน่นไม่หวั่นไหวได้ง่ายๆ ไม่ว่าจะเป็นเสียงผู้คนชื่นชมก่อนหน้านี้ หรือกระทั่งอาการบาดเจ็บของตนเอง ก็ล้วนแล้วแต่มิได้ส่งผลกระทบต่อจิตใจของเขาแม้แต่น้อย　　เวลานี้ชียวิ๋นจื่อยืนถือกระบี่ทองคำไว้ในมือ พร้อมกับสร้างค่ายกลปราการให้แข็งแกร่งยิ่งขึ้น ในขณะเดียวกันนั้น ก็ได้แต่ร้องบอกทุกคนที่อยู่ด้านในว่า
　　“พวกเจ้าจงฟังข้าให้ดีเวลานี้นางมารได้เข้าสู่ขั้นก่อสร้างรากฐานแล้ว..”
　　“ห๊ะ!!”
　　หลังจากที่ได้ยินคำพูดของชียวิ๋นจื่อทุกคนในที่นั้นต่างก็ร้องอุทานออกมาด้วยความตกตะลึง!
　　ภายในช่วงเวลาเพียงแค่สั้นๆแต่นางมารกลับสามารถทะลวงขั้นพลังได้อย่างนั้นรึ
　　การทะลวงเข้าสู่ขั้นก่อสร้างรากฐานสามารถทำได้ง่ายดายเช่นนี้เชียวหรือ
　　มิใช่ต้องมีโอสถล้ำเลิศอีกทั้งต้องเก็บตัวฝึกฝนบ่มเพาะพลังเป็นเวลาสองสามเดือนเป็นอย่างน้อยหรอกหรือ
　　เหตุใดการทะลวงขั้นพลังจึงสามารถทำได้ในระหว่างที่กำลังเผชิญหน้าอยู่กับศัตรูในขั้นจินตันด้วย
　　เวลานี้ทุกคนต่างก็มีคำถามมากมายอยู่ในหัว เพราะเรื่องที่ชียวิ๋นจื่อบอกกับทุกคนนั้น เป็นเรื่องที่ยากจะทำใจให้เชื่อได้..
　　“นางมารมีพลังในการต่อสู้ที่แข็งแกร่งยิ่งนัก!แม้แต่ข้าเองยังไม่สามารถสังหารนางได้ ตรงกันข้าม หากข้าประมาท ก็คงจะถูกนางมารนั่นสังหารตายไปแล้ว!”
　　ดูเหมือนชียวิ๋นจื่อจะเป็นผู้ที่มีอุปนิสัยตรงไปตรงมาอย่างมากเขาบอกเล่าเรื่องราวทั้งหมดไปตามความจริง โดยไม่คิดที่จะปกปิดเพื่อรักษาหน้าตนเองเลยแม้แต่น้อย
　　“ด้วยเหตุนี้ข้าจึงได้ตัดสินใจเหาะกลับมาที่นี่ก่อน และจะเป็นผู้ควบคุมค่ายกลปราการนี้เอง พวกเราทั้งหมดคงจะต้องหลบอยู่ภายในปราการไปก่อน จนกว่านางมารจะยอมล่าถอยไปเอง..”
　　“น้อมรับคำสั่งอาวุโส..”
　　หลังจากได้ฟังคำสั่งของชียวิ๋นจื่อทุกคนในที่นั้นต่างก็ร้องตะโกนออกมาอย่างพร้อมเพรียงกัน และเวลานี้ ทั้งหมดก็เริ่มสงบลงมากขึ้น
　　ชียวิ๋นจื่อไม่สนใจยอดฝีมือรอบตัวเขาเลยแม้แต่น้อยเพราะทั้งหมดนี้ ไม่มีผู้ใดเลยที่จะสามารถแบ่งเบาภาระของตนได้ นอกจากเป็นภาระให้ตนเองต้องปกป้อง เขาจึงได้หันไปเอ่ยกับยอดฝีมือทั้งสองจากคุนหลุนแทน
　　“พวกท่านทั้งสองจงฟังให้ดี!จุดประสงค์ของนางมารนั้น หาใช่เพราะต้องการทำลายสำนักน้อยใหญ่บนเทือกเขาคุนหลุน แต่ทั้งหมดที่นางทำไป ก็เพียงเพราะความสนุกสนานเท่านั้น นางเข่นฆ่าผู้คนไม่เลือกเพราะต้องการบีบให้คนของคุนหลุนปรากฏตัว นางจะได้หาทางเข้าคุนหลุนเพื่อประโยชน์บางอย่างสำหรับตัวนางเอง..”
　　หวังคุนหลุนและจ้าวคุนหลุนถึงกับนิ่งไปด้วยความตกตะลึงผ่านมานับร้อยๆปี ทั้งคู่ก็เพิ่งเคยได้เผชิญกับเหตุการณ์เช่นนี้
　　“พวกท่านสองคนต้องพยายามหาหนทางรายงานเรื่องนี้กลับไปที่คุนหลุนให้ได้นี่เป็นเรื่องที่สำคัญยิ่งนัก!”
　　หลังจากที่ชียวิ๋นจื่อกล่าวจบหวังคุนหลุนและจ้าวคุนหลุนต่างก็หันไปมองหน้ากัน ก่อนจะพยักหน้าและเอ่ยขึ้นอย่างพร้อมเพรียงกัน
　　“เช่นนั้นพวกเรารีบไปกันเลย!”
　　“ช้าก่อน!”
　　ทันทีที่ทั้งยอดฝีมือจากคุนหลุนทั้งสองกำลังจะเหาะออกไปชียวิ๋นจื่อก็ได้รีบร้องห้ามไว้ก่อน พร้อมกับยกมือขึ้นชี้ไปทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ และกำชับว่า
　　“เวลานี้นางมารผู้นั้นแข็งแกร่งขึ้นอย่างมากหากเจ้าเหาะไปทางนี้นางมารจะต้องสงสัยเป็นแน่ ทางที่ดีเจ้าควรเหาะไปทางตรงกันข้ามเสียก่อน รอจนกระทั่งนางมารนั่นบุกโจมตีค่ายกลปราการนี้เมื่อใด เจ้าจึงค่อยหาหนทางหนีกลับไปคุนหลุน..”
　　“ยังมีอีกเรื่อง..”
　　แต่ครั้งนี้ชียวิ๋นจื่อใช้วิธีสื่อสารผ่านทางจิต–นางมารผู้นี้คล้ายเป็นเซียนมาจุติ! พวกท่านทั้งสองอย่าลืมรายงานเรื่องสำคัญนี้ให้คุนหลุนรู้ด้วย–
　　หลังจากได้ฟังหวังคุนหลุนและจ้าวคุนหลุนต่างก็หันไปมองหน้ากันทันที ต่างฝ่ายต่างนิ่งเงียบไปครู่ใหญ่..
　　“อาวุโสโปรดรักษาเนื้อรักษาตัวด้วยพวกเราขออำลาไปก่อน!”
　　ยอดฝีมือคุนหลุนทั้งสองโน้มศรีษะลงคำนับชียวิ๋นจื่อด้วยสีหน้าเคร่งเครียดก่อนจะเหาะออกไปยังทิศทางที่เขาแนะนำ
　　หลังจากหวังคุนหลุนและจ้าวคุนหลุนจากไปแล้วชียวิ๋นจื่อจึงได้นั่งลงขัดสมาธิ และเริ่มเดินพลังปราณในขั้นจินตันรักษาบาดแผลที่ไหล่ทั้งสองข้าง พร้อมกับกลืนโอสถรักษาอาการบาดเจ็บ
　　จากนั้นจึงเริ่มสร้างความแข็งแกร่งให้กับค่ายกลปราการต่อ ในขณะเดียวกัน ก็เรียกกระบี่เหินออกมาเตรียมพร้อม เขามั่นใจว่า ด้วยพลังเหนือธรรมชาติที่แข็งแกร่งของตนเวลานี้ จะสามารถควบคุมกระบี่เหินได้ในระยะกว่าร้อยกิโลเมตรทีเดียว
　　เวลานี้แม้ตัวของชียวิ๋นจื่อจะอยู่ภายในค่ายกลปรากการ แต่หนิงหลิงยู่นั้นก็ยังอยู่ในรัศมีการรับรู้ของเขาโดยตลอด
　　จนกระทั่งถึงตอนนี้ชียวิ๋นจื่อยังไม่รู้ว่า ตนเองควรจะหัวเราะ หรือว่าร้องไห้ดี เพราะแค่ประมือกับหญิงสาวเพียงยกแรก เขากลับเป็นฝ่ายต้องถอยหนี หากให้ผู้ใดล่วงรู้เข้า เขาคงต้องถูกหัวเราะเยาะอย่างแน่นอน
　　แต่ก็นับว่ายังโชคดีที่เขาไม่ถูกนางมารนั่นสังหารตายไปเสียก่อน!
　　ยอดฝีมือขั้นจินตันกลับรู้สึกโชคดีที่รอดชีวิตมาได้ ไม่ถูกหญิงสาวในขั้นก่อสร้างรากฐานสังหารตายอย่างนั้นหรือ
　　แต่ถึงอย่างนั้นชียวิ๋นจื่อก็มิได้ใส่ใจอะไรนัก เขายอมรับสิ่งที่เกิดขึ้นได้ด้วยจิตใจที่สงบ นั่นเพราะเขาเข้าใจได้เป็นอย่างดีว่า ขั้นพลังบ่มเพาะ กับความแข็งแกร่งแท้จริงนั้น สองสิ่งนี้ล้วนเป็นคนละเรื่องกัน.. 　　หากคู่ต่อสู้ของเขาที่อยู่เพียงแค่ระดับสูงสุดขั้นจิ่วเฉิงชี่แต่กลับสามารถรับมือกับกระบี่เหินของเขาได้ จึงไม่ใช่เรื่องแปลก ที่เมื่อคนผู้นั้นเข้าสู่ขั้นก่อสร้างรากฐาน จะสามารถสังหารตนเองได้!
　　อีกทั้งอาวุธของนางมารก็เป็นถึงยุทธภัณฑ์ระดับเต๋าซึ่งสามารถทำลายเกราะป้องกันของเขาได้อย่างง่ายดาย เช่นนี้แล้ว จึงไม่มีเหตุผลอันใดที่นางมารผู้นี้จะไม่สามารถสังหารเขาได้..
　　ชียวิ๋นจื่อรู้ดีว่าที่นางมารเมตตาไม่สังหารเขาในทันทีนั้น ก็เพราะเขามิได้ตั้งใจสังหารนางในคราแรกแม้จะมีโอกาส นางจึงได้ไว้ชีวิตเขาก่อน..
　　แต่ว่า..หลังจากนี้เล่า
　　เวลานี้เขาเองเป็นผู้ควบคุมค่ายกลปราการ หลังจากนี้ไป ทั้งเขาและนางคงต้องประมือกันอย่างเอาเป็นเอาตายเท่านั้น!
　　หลังจากที่คิดมาถึงตรงนี้ชียวิ๋นจื่้อก็ถึงกับขนหัวลุก และเริ่มปวดศรีษะอีกครั้ง แต่ดูเหมือนชียวิ๋นจื่อจะไม่ต้องทนครุ่นคิดอีกต่อไป เพราะเวลานี้ หนิงหลิงยู่ได้เหาะออกมาจากทะเลสาบแล้ว
　　หนิงหลิงยู่กางแขนทั้งสองข้างออกพร้อมกับเดินอยู่บนท้องนภาอย่างเชื่องช้า ท่าทางของนางนั้น ประหนึ่งเทพธิดาที่กำลังเหาะลงมาจากสรวงสวรรค์ เพื่อสำรวจดูโลกใบนี้
　　ช่างเป็นภาพที่งดงามอย่างน่าอัศจรรย์!
　　ในแต่ละย่างก้าวของหนิงหลิงยู่นั้นร่างกายของนางได้ดูดเอาพลังชีวิต ที่อยู่ระหว่างสวรรค์กับผืนปฐพีเบื้องล่างในระยะกว่าห้าสิบกิโลเมตรเข้าไป และเวลานี้ พลังชีวิตเหล่านั้นก็ได้ก่อตัวเป็นรัศมีวงกลมขนาดใหญ่รายล้อมร่างของหญิงสาวอยู่ เพียงแค่รอว่านางจะนำพลังชีวิตเหล่านี้ไปทำสิ่งใดเท่านั้นช
　　ชียวิ๋นจื่อเห็นเช่นนั้นก็ถึงกับสะพรึงกลัวเป็นอย่างมาก..
　　“หากนางสามารถเข้าคุนหลุนได้แล้วล่ะก็..” 　　แต่คิดได้เพียงเท่านั้นชียวิ๋นจื่อก็รีบหยุดคิดทันที เขาไม่กล้าที่จะจินตนาการต่อไปอีก..
　　หนิงหลิงยู่ก้าวเดินเร็วขึ้นและเร็วขึ้นเรื่อยๆ เวลานี้ ดูเหมือนนางจะหยุดเล่นสนุกแล้ว และเพียงชั่วพริบตาเดียว ร่างงดงามประหนึ่งเทพธิดา ก็ได้มาปรากฏอยู่ด้านนอกค่ายกลปราการ
　　แต่แทนที่จะบุกจู่โจมทำลายปราการในทันทีนางกลับเอ่ยบอกชียวิ๋นจื่อด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
　　“ชียวิ๋นจื่อปราการนี่มิอาจต้านทานข้าได้นานนัก ทางที่ดี เจ้าเปิดค่ายกลนี่ออก ให้ข้าเข้าไปแต่โดยดีเถิด!”
　　ทุกคนที่อยู่ในค่ายกลปราการต่างก็ตกตะลึงและมีสีหน้าหวาดผวา หลายคนต่างก็หันไปมองหน้ากันเลิกลัก!
　　แย้มยิ้มรึนางยิ้มเป็นครั้งแรก!
　　เท่าที่เจ้าสำนักต่างๆประสบมานั้นเมื่อหนิงหลิงยู่บุกมาถึง พวกเขาต่างก็พบเห็นเพียงใบหน้าเฉยเมย และแววตาเย็นชา ก่อนจะลงมือเข่นฆ่าทุกคนโดยไม่พูดอะไร..
　　แต่เวลานี้ไม่เพียงนางจะแย้มยิ้ม แต่ยังเอื้อนเอ่ยวาจาออกมาให้ทุกคนประหลาดใจ ดูเหมือนว่านางจะเปลี่ยนไปจากเดิมมากทีเดียว!
　　ทำให้เวลานี้หญิงสาวดูไม่ต่างจากเทพธิดาผู้งดงาม!
　　หลังจากที่ได้เห็นรอยยิ้มดั่งเทพธิดาทุกคนได้แต่เฝ้ามองด้วยความตกตะลึง จนกระทั่งลืมสิ่งที่นางกระทำมาก่อนหน้านี้ไปจนหมดสิ้น
　　แม้กระทั่งชียวิ๋นจื่อเองก็ยังงุนงงสงสัยและได้แต่แอบคิดอยู่ในใจว่า การทะลวงเข้าสู่ขั้นก่อสร้างรากฐาน ทำให้จิตใจของนางเปลี่ยนไปได้ถึงเพียงนี้เชียวหรือ
　　“แม่นางใช่ว่าข้าต้องการเป็นปรปักษ์กับเจ้า แต่ข้ามีหน้าที่ต้องปกป้องดูแลค่ายกลแห่งนี้ ข้าไม่สามารถเปิดให้เจ้าเข้ามาได้จริงๆ!” 　　ชียวิ๋นจื่อปฏิเสธที่จะทำตามคำขอของหนิงหลิงยู่และหลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็ได้เอ่ยบอกหญิงสาวไปว่า
　　“แม่นาง..เจ้านั้นงดงามดั่งเทพธิดาบนสรวงสวรรค์ เบื้องบนมิได้ขาดแคลนทรัพยากรในการฝึกฝน เหตุใดยังต้องลดตัวลงมาเช่นนี้ ไม่อยู่เสพสุขในที่ดีๆของตนเล่า”
　　หลังจากที่ได้ยินคำพูดของชียวิ๋นจื่อทุกคนในที่นั้นต่างก็พากันยกนิ้วให้ แต่หนิงหลิงยู่กลับหัวเราะออกมา พร้อมกับจ้องมองทุกคนที่อยู่ภายในค่ายกลด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะฟาดฝ่ามือเข้าใส่ปราการสีทองที่หน้ากว่าสองนิ้วในเวลานี้!
　　ปัง!
　　ค่ายกลปราการสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง!
　　ในขณะเดียวกันเรียวแขนงดงามบอบบางนั้น ก็ยกขึ้นชี้หน้าชียวิ๋นจื่อพร้อมกับร้องคำรามออกมาเสียงดัง
　　“เจ้าจะเปิดดีๆหรือไม่” 　　“แม่นางข้าเปิดให้เจ้าเข้ามาไม่ได้จริงๆ!”
　　ชียวิ๋นจื่อส่ายหน้าพร้อมตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “แม่นาง อย่าได้ใช้กำลังบุกเข้ามาอีกเลย หากเจ้าสามารถทำลายค่ายกลปราการที่แข็งแกร่งนี้ได้ ข้าก็คงต้องใช้ค่ายกลสังหารจัดการกับเจ้า อย่าบีบให้ข้าต้องทำเช่นนั้นเลย..”
　　หนิงหลิงยู่ยกมือทั้งสองข้างขึ้นเท้าสะเอวพร้อมกับร้องคำรามออกไปด้วยความโมโห “หึ! ยิ่งเจ้าเปิดค่ายกลสังหารเมื่อใด ก็ยิ่งทำให้ข้าได้รับพลังชีวิตเพิ่มขึ้นมากเท่านั้น ในเมื่อเจ้าไม่เปิด ก็ดูให้เห็นกับตาว่า ข้าจะทำลายปราการนี้ได้อย่างไร”
　　ทุกคนในที่นั้นต่างก็จ้องมองชียวิ๋นจื่อแน่นิ่งบางคนถึงกับหวาดกลัวจนทนไม่ได้ ต้องร้องบอกชียวิ๋นจื่อไปว่า
　　“อาวุโส..ดูเหมือนนางมารผู้นี้จะเปลี่ยนไปบ้างแล้ว ข้าว่า.. พวกเราเปลี่ยนมาเป็นเจรจากับนางจะดีหรือ..”
　　“เจ้าหลีกไปให้พ้น!” 　　ชียวิ๋นจื่อไม่รอให้เจ้าสำนักผู้นั้นกล่าวจบเขาหันไปตวาดพร้อมกับฟาดฝ่ามือใส่ จนร่างของเขากระเด็นลอยออกไปไกลกว่าร้อยเมตร
　　จากนั้นชียวิ๋นจื่อก็ได้โบกสะบัดกระบี่ทองคำในมือไปมา แล้วค่ายกลสังหารก็เปิดทำงานขึ้นทันที
　　ท่ามกลางห้วงอากาศโดยรอบกระบี่สีทองขนาดใหญ่พวยพุ่งออกมาจากผืนดิน และกำลังพุ่งตรงเข้าใส่ร่างของหนิงหลิงยู่
　　หญิงสาวเห็นเช่นนั้นจึงรีบเหาะถอยหลังออกไปอย่างรวดเร็วแล้วดอกบัวทองคำทั้งแปดสิบเอ็ดดอก ก็ปรากฏขึ้นรายล้อมร่างของนางไว้
　　ฟิ้ว..
　　ลำแสงสีขาวพุ่งออกมาจากกึ่งกลางหว่างคิ้วของหนิงหลิงยู่!
　　และเวลานี้ทั้งอาวุธสำหรับจู่โจมคู่ต่อสู้ และเกราะสำหรับป้องกันตัวเองของหนิงหลิงยู่ ก็ได้ปรากฏขึ้นพร้อมกัน.. 　　แต่ในเวลานั้นเองทุกคนในที่นั้นต่างก็เห็นว่า จู่ๆ บนท้องนภานั้น ก็มีร่างของใครอีกคนปรากฏขึ้น
　　ผู้ที่มาถึงใหม่นั้นมีใบหน้าหล่อเหลายิ่งและรอยยิ้มจางๆที่ปรากฏนั้น ก็เผยให้เห็นลักยิ้มแก้มซ้ายที่บุ๋มลงไปได้อย่างชัดเจน!
　　และทันที่ปรากฏตัวขึ้นชายหนุ่มผู้นั้นก็เหาะตรงเข้ามาหนิงหลิงยู่อย่างรวดเร็ว และเวลานี้ ทั้งคู่ก็ยืนเคียงบ่าเคียงไหล่กันอยู่ในห้วงอากาศ
　　หลี่เจี้ยนกังที่อยู่ภายในค่ายกลปราการถึงกับร้องอุทานออกมาด้วความตกใจ
　　“หลิงหยุน!”
　　หลังจากที่ได้เห็นหลิงหยุนปรากฏกายความเจ็บปวดใจในอดีตก็พลันพวยพุ่งขึ้นภายในใจ เขาได้แต่แอบคิดในใจว่า ตนเองน่าจะคาดเดาตั้งแต่แรกว่า ผู้ที่อยู่เบื้องหลังหนิงหลิงยู่ก็คือหลิงหยุนนั่นเอง!
　　ช่างน่าขันที่เขากลับเชื่อคำพูดของหญิงสาวว่า เรื่องนี้หาได้เกี่ยวข้องกับหลิงหยุนไม่!
　　หลังจากนั้นหลี่เจี้ยนกังก็ได้ยินหลิงหยุนเอ่ยกับผู้เป็นน้องสาวด้วยน้ำเสียงติดตลก
　　“น้องพี่!เจ้าหนีมาเล่นสนุกเช่นนี้ เหตุใดจึงไม่บอกข้าด้วยเล่า เอาล่ะ พวกเราลงมือได้เลย!”
　　หลังจากนั้นหลิงหยุนก็ได้ถามต่อว่า “เพียงแค่ปราการกระจอกๆ เจ้ายังต้องใช้กำลังอะไรอีกงั้นรึ”
　　“เจ้าดูข้าให้ดี..”
　　ทันทีที่กล่าวกับหนิงหลิงยู่จบร่างของหลิงหยุนก็หายไปในพริบตา และไปปรากฏตัวอีกครั้งภายในค่ายกลปราการแห่งนั้น
　　“ห๊ะ!”
　　ชียวิ๋นจื่อถึงกับกระโดดถอยหลังหนีด้วยความหวาดกลัวเขาไม่นึกไม่ฝันว่า นางมารที่น่าสะพรึงกลัวยังไม่ทันจะจากไป ก็มีเจ้าแห่งมารปรากฏตัวขึ้นอีกคน!
　　มิหนำซ้ำยังสามารถเข้ามาภายในค่ายกลปราการ ที่ตนเองควบคุมอยู่ได้อย่างง่ายดายด้วย!