Dragon Emperor Martial God จักรพรรดิ์เทพมังกร นิยาย บท 667

บทที่ 667 : ลูกประคำโพธิ!
　　หลิงหยุนขับรถแลนด์โรเวอร์ของตนเองโดยมีมู่หลงเฟยจื่อนั่งอยู่ด้านข้างไปตามถนนที่ทอดอยู่ระหว่างป่าและเขาจุดหมายปลายทางคือวัดหลิงเจียง
　　แต่ตอนนี้หลิงหยุนใช้มือขวาเพียงข้างเดียวบังคับพวงมาลัยรถเพราะมือซ้ายของเขานั้นกำลูกประคำขนาดเท่าเม็ดวอลนัทอยู่ในมือ
　　และแน่นอนว่า..มันก็คือลูกปะคำโพธินั่นเอง!
　　ยิ่งเข้าใกล้วัดหลิงเจี๋วยมากเท่าไหร่หลิงหยุนก็ยิ่งสัมผัสได้ถึงพลังพุทธะที่แข็งแกร่งยิ่งขึ้น แต่ถึงกระนั้น.. พลังพุทธะที่หลิงหยุนสัมผัสได้ในเวลานี้ ก็ยังไม่สามารถเทียบได้กับพลังพุทธะที่ปลดปล่อยออกมาจากร่างของหลวงจีนที่บรรลุธรรมและมรณภาพในท่านั่งภายในอารามเล็กๆแห่งหนึ่งใต้หลุมยักษ์
　　ตอนนี้หลิงหยุนเข้าสู่ระดับสูงสุดของขั้นปรับร่างกาย-8แล้ว เหลือเพียงอีกแค่ด่านเล็กๆด่านเดียวเขาก็จะสามารเข้าสู่ขั้นปรับร่างกาย-9 ซึ่งนับว่าเข้าใกล้ขั้นพลังชี่มากแล้ว ดังนั้นพลังพิเศษบางอย่างที่อยู่ระหว่างผืนดินกับสวรรค์นั้น เขาจึงสามารถรับรู้และสัมผัสได้อย่างง่ายดาย
　　ยกตัวอย่างเช่น..ในแถบชานเมืองที่อยู่ระหว่างหุบเขาและมีต้นไม้สีเขียวปกคลุมอยู่แน่นหนานี้ แม้จะมีสมุนไพรหรือหญ้าที่มีพลังชีวิตอยู่เบาบางมากเพียงใด แต่ร่างกายของหลิงหยุนก็จะสัมผัสได้ และสามารถดูดซับได้อย่างง่ายดายไม่ต่างจากการหายใจเอาอากาศเข้าไปในร่างกาย
　　แต่จะประมาทพลังชีวิตเล็กๆน้อยๆเหล่านี้ไม่ได้เพราะมันไม่ต่างจากหยดน้ำเล็กๆ ที่หยดลงทุกวันเป็นเวลานาน ก็จะสามารถกลายเป็นแอ่งน้ำขนาดใหญ่ได้ พลังชีวิตแม้เพียงเล็กน้อยก็เช่นเดียวกัน หากดูดซับเข้าไปเรื่อยๆ ก็จะกลายเป็นพลังชีวิตจำนวนมากที่สามารถส่งเสริมให้รากฐานของหลิงหยุนมั่นคงมากยิ่งขึ้น
　　หลิงหยุนนั้นสัมผัสได้ถึงพลังพุทธะที่แข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆและรุนแรงกว่าพลังชีวิตที่อยู่โดยรอบเสียอีก จนเขาถึงกับต้องเรียกลูกประคำโพธิออก
　　ลูกปะคำโพธินี้เป็นสมบัติที่หลิงหยุนเก็บมาจากใต้หลุมยักษ์เขาหยิบมันมาจากร่างที่มรณภาพในท่านั่งของหลวงจีนรูปหนึ่ง
　　และในวันที่เขาบุกไปที่บ้านของเฉิงเทียนในอ่าวจิงฉูนั้นในระหว่างที่กำลังจะลงมือสังหารหลวงจีนสิงฉีที่เอาแต่ท่องคำว่า ‘อามิตตาพุทธ’ ลูกประคำโพธินี้ก็ได้พุ่งออกมาจากแหวนพื้นที่เอง และตรงเข้าขวางกระบี่ของหลิงหยุนไว้จนทำให้หลิงหยุนรู้สึกหงุดหงิดรำคาญอย่างมาก
　　อีกทั้งในระหว่างที่เขาได้รับบททดสอบจากเมฆหลากสีบนเกาะเตียวหยูนั้นลูกประคำโพธิ และสมบัติพุทธะอื่นๆอีกสามชิ้น ก็ได้พุ่งออกมาจากแหวนพื้นที่เพื่อช่วยเขาด้วยเช่นกัน
　　หลิงหยุนรู้ว่าสมบัติพุทธะทั้งสี่อย่างนั้นล้วนแล้วแต่เป็นสมบัติวิเศษล้ำค่าทั้งสิ้นเพราะทั้งหมดล้วนแล้วแต่ช่วยเขาต้านทานพลังสายฟ้าจากเมฆหลากสีได้ แต่ที่แข็งแกร่งที่สุดดูเหมือนจะเป็นลูกประคำโพธิลึกลับเม็ดนี้นั่นเอง
　　ตอนนี้ผิวด้านนอกของลูกประคำโพธิสีเทากำลังเปล่งประกายสีเขียวหลิงหยุนรู้ดีว่าสีเขียวที่เกิดขึ้นนั้น ก็คือสีของเมฆหลากสีที่สมบัติพุทธะทั้งสี่ชิ้นได้กลืนกินเข้าไปในวันนั้น
　　หลิงหยุนเรียกลูกประคำโพธิออกมาถือไว้ในมือซ้ายดวงตาของเขาจับจ้องอยู่ที่ลูกประคำที่เปลี่ยนสีอยู่พร้อมกับครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
　　ตอนนี้เป็นเวลากลางวันแสกๆแสงสีเขียวบนพื้นผิวของลูกปะคำโพธินั้น แน่นอนว่ามู่หลงเฟยจื่อไม่สามารถมองเห็นได้ แต่หลิงหยุนมีเนตรหยิง-หยางจึงสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน
　　หลิงหยุนนึกถึงคำพูดของหลวงจีนสิงฉีได้พูดกับเขาก่อนที่จะเสียชีวิตหลวงจีนสิงฉีบอกไว้ว่าหลิงหยุนกับพุทธศาสนานั้นมีความเกี่ยวข้องสัมพันธ์กัน และเขาก็คือเจ้าของพู่กันและสมุดจักรพรรดิ
　　“หรือว่านี่คือโชคชะตา..”หลิงหยุนจ้องมองลูกประคำโพธิพร้อมกับพึมพำออกมาเบาๆ ในขณะที่จิตใจกลับสั่นไหวอย่างรุนแรง
　　แต่ถึงกระนั้น..สัญชาติญาณของหลิงหยุนก็รู้สึกต่อต้าน แต่ไม่ใช่เพราะเขารังเกียจพระเจ้า แต่เป็นเพราะเขารู้สึกว่าคำสอนของพุทธศาสนานั้นนั้นล้ำลึกและลึกซึ้งเกินไป
　　ศาสนาพุทธพูดถึงเรื่องของสังสารวัฎและการเวียนว่ายตายเกิดศาสนาพุทธเป็นศาสนาที่เน้นในเรื่องของศรัทธา และการฝึกจิตใจให้แข็งแกร่ง ไม่ใช่เรื่องของการฝึกฝนกำลังภายใน
　　แต่ถึงอย่างนั้นก็ใช่ว่าจะสามารถดูถูกดูแคลนพุทธศาสนาได้เพราะใช่ว่าใครก็จะสามารถฝึกฝนจิตใจกันได้ง่ายๆ และนี่คือเหตุผลว่าเพราะเหตุใดหลิงหยุนจึงเคารพและศรัทธาในพระพุทธองค์มาก..
　　ทางด้านมู่หลงเฟยจื่อที่เล่าเรื่องโน้นเรื่องนี้ให้หลิงหยุนฟังตลอดทางอย่างตื่นเต้นและเปี่ยมไปด้วยความสุขที่มีหลิงหยุนเดินทางมาที่วัดเป็นเพื่อนด้วยนั้น เมื่อรู้สึกว่าหลิงหยุนนิ่งเงียบไปนาน เธอจึงหันไปมอง และนั่นทำให้เธอตกใจแทบตาย!
　　หลิงหยุนขับรถโดยที่ไม่มองถนนเลย!
　　แม้ว่าสายตาของหลิงหยุนจะไม่ได้มองไปที่ถนนแต่จิตหยั่งรู้ที่แข็งแกร่งของเขานั้นก็ได้สำรวจระยะทางด้านหน้าไปไกลถึงสี่สิบเมตรล่วงหน้าแล้ว ดังนั้นจะลืมตาหรือหลับตาขับก็ไม่ต่างกัน..
　　แต่มู่หลงเฟยจื่อไม่รู้เรื่องนี้..เมื่อเธอเห็นหลิงหยุนเอาแต่จ้องมองมือข้างซ้ายของตนเองโดยไม่ยอมมองถนน เธอก็ถึงกับโกรธและตื่นตกใจอย่างมากจนร้องตะโกนเสียงดังออกมา
　　“หลิงหยุน..นี่เธอเป็นอะไร ทำไมขับรถไม่มองถนน อยากตายหรือยังไง?!”
　　หลิงหยุนตื่นจากภวังก์ทันทีและเริ่มจดจ่ออยู่กับการขับรถพร้อมกับหันไปถามมู่หลงเฟยจื่อว่า “วัดหลิงเจี๋วยอยู่อีกไกลมั๊ย”
　　มู่หลงเฟยจื่อไม่ค่อยได้เคยเห็นสีหน้าที่เคร่งขรึมของหลิงหยุนนักเธอได้แต่คิดว่าวันนี้เป็นวันดีของเธอกับเขา จึงรุ้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก และรีบยกมือขึ้นชี้ไปด้านหน้าพร้อมกับตอบไปว่า
　　“ใกล้แล้วล่ะ!เลี้ยวอีกสองโค้งก็ถึงแล้ว..”
　　แต่ก็อดถามอย่างสงสัยไม่ได้“นี่เธอเกิดในจิงฉูจริงรึเปล่า! วัดหลิงเจี๋วยอยู่ที่ใหนยังไม่รู้อีก!”
　　หลิงหยุนได้แต่ยิ้มและคิดในใจว่า‘แม่พบข้าที่วัดหลิงเจี๋วยแห่งนี้ก็จริง แต่ความทรงจำที่ผ่านมาของข้าได้หายไปหมดแล้ว..’
　　สองสามนาทีต่อมา..ทั้งสองคนก็ขับรถมาถึงวัดหลิงเจี๋วย และหลิงหยุนก็ขับไปหาที่จอดรถเพื่อเดินขึ้นไปบนเขา
　　ระหว่างทางที่เดินขึ้นไปบนวัดหลิงเจี๋วยนั้นทั้งคู่ต่างก็เห็นพ่อแม่กับเด็กในวัยเรียนพากันมาที่วัดมากมาย นั่นเพราะต่างคนต่างก็พากันมาไหว้พระขอพร ขอให้ลูกของตนเองนั้นสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้
　　มู่หลงเฟยจื่อเดินขึ้นไปที่วัดด้วยสีหน้าจริงจังและเปี่ยมไปด้วยศรัทธาระหว่างที่ขึ้นไปนั้นก็หันไปถามหลิงหยุนว่า
　　“หลิงหยุน..ดูสิ! พ่อแม่ของเด็กนักเรียนต่างก็พากันมาไหว้พระขอให้ลูกตัวเองสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ เธอก็ไปจุดธูปขอพรบ้างสิ!”
　　หลิงหยุนกำลูกปะคำโพธิไว้แน่นและรับรู้ได้ถึงพลังพุทธะที่รุนแรงรอบๆเขาที่ใกล้กับวัดหลิงเจี๋วย หลังจากได้ฟังคำพูดของมู่หลงเฟยจื่อเขาจึงตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ
　　“ผมไม่เชื่อเรื่องพวกนี้!ผมเชื่อในตัวเอง การมาขอพรไม่มีอะไรดีไปกว่าขอให้จิตใจสงบ! ผมเชื่อว่าการขอไม่ศักดิ์สิทธิ์เท่ากับทำด้วยตัวเอง!”
　　น้ำเสียงที่หนักแน่นและเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจของหลิงหยุนนั้น ทำให้มู่หลงเฟยจื่อถึงกับใจสั่นอย่างบอกไม่ถูก และแทนที่จะพูดอะไร เธอจึงเลือกที่จะเกาะแขนหลิงหยุนและเดินขึ้นเขาไปที่วัดอย่างเงียบๆ
　　ยิ่งเข้าใกล้วัดหลิงเจี๋วยมากเท่าไหร่หลิงหยุนก็ยิ่งสัมผัสได้ถึงพลังพุทธะที่รุนแรงขึ้นอีกหลายเท่า เขามองผู้คนที่ต่างก็ถือธูปเดินขึ้นไปบนวัดด้วยสีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยศรัทธา
　　‘พุทธศาสนิกชนดูเหมือนจะมีพลังศรัทธาที่น่าอัศจรรย์ยิ่งนัก..’
　　วัดหลิงเจี๋วยตั้งอยู่บนภูเขาที่ไม่ได้สูงนักทั้งสองคนจึงมาถึงหน้าประตูวัดภายในเวลาอันรวดเร็ว ภายในวัดมีผู้คนเข้ามาสักการะบูชาอยู่เป็นจำนวนมาก และที่นี่ก็มีพลังพุทธะที่รุนแรงมากกว่าที่ใหนๆ
　　ระหว่างที่ยืนมองผู้คนเดินเข้าออกภายในวัดนนั้นแม้ว่าจะมีเสียงดังหนวกหู แต่หลิงหยุนกลับสัมผัสได้ถึงความเงียบสงัด และความรู้สึกสงบจากเสียงที่วุ่นวายนั้น
　　“หลิงหยุน..เธอรออยู่ที่นี่ก่อน ฉันจะไปซื้อเครื่องหอมสำหรับบูชาก่อน..” มู่หลงเฟยจื่อปล่อยมือจากแขนของหลิงหยุนพร้อมกับพูดด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ
　　หลิงหยุนพยักหน้าเล็กน้อยและจัดการเปิดจิตหยั่งรู้ของตนเองออกสำรวจดูรอบๆบริเวณวัด เขาเห็นผู้คนเดินขึ้นเขามามากมายซึ่งมีทั้งฆารวาสและนักบวช และการมาสักการะของผู้คนมากมายนี้เอง ทำให้วัดหลิงเจี๋วยแห่งนี้มีรายได้เข้าวัดมากมายจากการจำหน่ายเครื่องสักการะบูชา
　　หลิงหยุนเห็นพระพุทธรูปเรียงรายอยู่ภายในวัดมากมายเช่นกันมีทั้งพระพุทธรูปยืนและนั่ง ทุกองค์ต่างดูเหมือนกับมีชีวิตจริงๆ และชวนให้เลื่อมใสศรัทธาอย่างมาก แต่มีสิ่งหนึ่งที่หลิงหยุนสัมผัสได้นั่นก็คือ พลังพุทธะที่แพร่กระจายอยู่ภายในวัดแห่งนี้ ล้วนแล้วแต่มาจากพระพุทธรูปเหล่านี้
　　หลิงหยุนยกมือซ้ายขึ้นมองดูลูกประคำโพธิในมือก็เห็นว่ามันกำลังดูดซับเอาพลังพุทธะเข้าไปอย่างรวดเร็ว และแสงสีเขียวก็ค่อยๆชัดเจนมากยิ่งขึ้น ทำให้หลิงหยุนรู้สึกอัศจรรย์ใจไม่น้อย
　　ไม่นาน..มู่หลงเฟยจื่อก็เดินถือเครื่องบูชากลับมาเต็มสองมือ!
　　“ผมช่วยถือ..”
　　“ไม่ได้..”
　　หลิงหยุนเห็นมู่หลงเฟยจื่อสวมชุดสีแดงเพลิงถือของพะรุงพะรังมาจนดูน่าขันจึงต้องการจะช่วย แต่เธอกลับปฏิเสธด้วยสีหน้าจริงจัง
　　หลิงหยุนตามมู่หลงเฟยจื่อเข้าไปจุดธูปไหว้พระด้านในและไม่เว่าเธอทำอะไร หลิงหยุนก็ทำตามทุกอย่าง จนกระทั่งทั้งคู่เดินเข้าไปในบริเวณที่เรียกว่าอุโบสถของวัด
　　หลิงหยุนใช้จิตหยั่งรู้สสำรวจดูแต่ก็ไม่พบสิ่งใด..
　　แต่สิ่งที่ทำให้เขารู้สึกหวาดกลัวมากก็คือพระพุทธรูปองค์สูงใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอยู่กลางอุโบสถนั่นเอง!
　　หลังจากที่สักการะพระพุทธรูปจนเครื่องสักการะหมดแล้วมู่หลงเฟยจื่อก็หันไปบอกหลิงหยุนว่าเธอต้องการไปพบหลวงจีนรูปหนึ่งที่เคยทำนายเรื่องการแต่งงานของเธอไว้
　　“ที่ใหน”หลิงหยุนถามขึ้น
　　“ด้านหลังของวัดหลิงเจี๋วย!”