Dragon Emperor Martial God จักรพรรดิ์เทพมังกร นิยาย บท 668
บทที่ 668 : เป็นเจ้าจริงๆ!
วัดหลิงเจี๋วยนั้นเป็นวัดที่เก่าแก่และใหญ่มากแห่งหนึ่งตามประวัติศาสตร์บอกไว้ว่าวัดแห่งนี้ถูกสร้างขึ้นตั้งแต่ยุคสมัยหนานเป่ยเฉา (หรือที่เรียกกันว่ารัฐเหนือใต้)
รูปแบบสถาปัตยกรรมของวัดหลิงเจี๋วยนั้นถูกออกแบบเป็นรูปสี่เหลี่ยมจัตุรัส ภายในอุโบสถประดิษฐานไว้ด้วยพระพุทธรูปขนาดใหญ่ และมีการสร้างหอพระไตรปิฏกซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของศาสนาพุทธไว้ในบริเวณวัดด้วย
ตามทางเดินตรงกลางนั้นสามารถเชื่อมต่อกับอาคารต่างๆได้ทั้งด้านหน้า และด้านหลัง
หลิงหยุนและมู่หลงเฟยจื่อจึงเดินทะลุอุโบสถผ่านเข้าไปทางหอพระไตรปิฏกจากนั้นอีกไม่นานทั้งคู่ก็เดินไปถึงลานด้านหลังที่มู่หลงเฟยจื่อพูดถึง
ทันทีที่ไปถึงลานด้านหนังนั้นหลิงหยุนถึงกับหัวเราะออกมา เพราะลานด้านหลังของวัดหลิงเจี๋วยนั้นที่แท้ก็คือบริเวณสุสานนั่นเอง
บริเวณด้านหลังของวัดหลิงเจี๋วยนั้นนอกจากจะเป็นสุสานแล้ว ยังเป็นที่พำนักของเหล่าภิกษุในวัดอีกด้วย ดังนั้นบริเวณดังกล่าวจึงเป็นสถานที่ปิด และไม่เปิดให้คนภายนอกเข้าชม ภายในจึงค่อนข้างสงบเงียบ เยือกเย็น และไม่วุ่นวาย
เมื่อทั้งคู่เดินมาถึงที่ประตูทางเข้ามู่หลงเฟยจื่อก็เดินเข้าไปพูดคุยกับหลวงจีนหนุ่มรูปหนึ่งที่ทำหน้าที่เฝ้าประตูอยู่
“นมัสการค่ะท่าน..คือฉันมาขอพบท่านอาจารย์เฉวียนจื้อ”
หลวงจีนหนุ่มหันไปบอกกับหนุ่มสาวที่แต่งตัวเรียบร้อยว่า“ประสกทั้งสองกลับไปเถิด! วันนี้ท่านอาจารย์เฉวียนจื้อไม่รับแขก..”
ดวงตาของมู่หลงเฟยจื่อฉายแววผิดหวังขึ้นมาวูบหนึ่งแต่ก็ยังไม่ยอมแพ้! เธออ้อนวอนต่อว่า
“รบกวนท่านช่วยไปเรียนท่านอาจารย์เฉวียนจื้อว่าฉัน– มู่หลงเฟยจื่อ แห่งตระกูลมู่หลงมาขอพบจะได้มั๊ยคะ”
มู่หลงเวิ่นฉีกับท่านอาจารย์เฉวียนจื้อนั้นเป็นสหายที่ใกล้ชิดสนิทสนมกันมู่หลงเวิ่นฉีนั้นจะหาเวลามาที่วัดหลิงเจี๋วยนี้ทุกเดือน และมักจะมานั่งพูดคุยสนทนาธรรมกับท่านอาจารย์เฉวียนจื้ออยู่เสมอๆ ดังนั้นมู่หลงเฟยจื่อจึงรู้จัก และคุ้นเคยกับหลวงจีนรูปนี้เป็นอย่างดี
เมื่อครั้งที่มู่หลงเฟยจื่ออายุสิบแปดปีมู่หลงเวิ่นฉีก็ได้พาเธอมาขอพรเรื่องการแต่งงานที่วัดแห่งนี้ ท่านอาจารย์เฉวียนจื้อก็ได้ทำพิธีให้กับเธอเช่นกัน แต่ตอนนั้นมู่หลงเวิ่นฉีไม่เชื่อเรื่องพวกนี้ และไม่ได้ใส่ใจมากนัก แต่ในเมื่อตอนนี้เป็นจริงขึ้นมาแล้ว เธอจึงอยากจะมากราบขอบคุณท่านอาจารย์เฉวียนจื้อด้วยตัวเอง
ส่วนหลิงหยุนที่ยืนนิ่งอยู่หน้าประตูนั้นก็ได้ใช้จิตหยั่งรู้สำรวจดูบริเวณภายในสุสานแล้ว สีหน้าของเขาถึงกับเปลี่ยนไปเล็กน้อยเมื่อพบว่า ภายในห้องสี่เหลี่ยมว่างเปล่าที่อยู่ทางด้านทิศตะวันออกนั้น มีเพียงหลวงจีนชรารูปหนึ่งนั่งขัดสมาธิอยู่บนอาสะเท่านั้น
หลวงจีนชรารูปนั้นสวมจีวรสีเทานั่งขัดสมาธิอยู่บนอาสนะด้วยสีหน้าที่สงบนิ่งมือข้างหนึ่งกำลังนับลูกประคำ ส่วนริมฝีปากก็ขยับไปมาคล้ายกำลังท่องบ่นอะไรอยู่..
จะไม่ให้สีหน้าของหลิงหยุนเปลี่ยนไปได้อย่างไรกัน..ในเมื่อเขาไม่สามารถมองเห็นขั้นกำลังภายในของหลวงจีนชราที่กำลังนั่งสวดมนต์นั้น!
แม้ว่าหลวงจีนชรารูปนี้จะดูเหมือนกับภิกษุธรรมดาทั่วไปแต่หลิงหยุนเชื่อมั่นว่าเขาต้องไม่ใช่ภิกษุธรรมดาสามัญอย่างแน่นอน และกำลังภายในของเขานั้นก็น่าจะอยู่ในขั้นเซียงเทียน-6 ด้วยซ้ำไป!
ในวัดหลิงเจี๋วยมียอดฝีมือระดับนี้อยู่เชียวหรือ!
ระหว่างทางที่เดินขึ้นเขามานั้นหลิงหยุนก็ได้เปิดจิตหยั่งรู้ของตนเองเพื่อสำรวจดูว่าในบริเวณวัดหลิงเจี๋วยแห่งนี้มียอดฝีมืออยู่บ้างหรือไม่ แต่เขาก็ต้องผิดหวัง! เพราะไม่เพียงไม่มียอดฝีมือที่เก่งกาจ แม้แต่ผู้ที่ฝึกกำลังภายในถึงขั้นโฮ่วเทียนยังหาไม่ได้เลยแม้แต่คนเดียว แต่กลับคิดไม่ถึงว่า.. เมื่อเดินมาถึงบริเวณสุสานที่อยู่ด้านหลังของวัด กลับพบเจอยอดฝีมือระดับเยี่ยมยุทธ!
ตั้งแต่หลิงหยุนกลับมาจุติอีกครั้งบนโลกใบนี้จนถึงตอนนี้เขาได้พบฆราวาสที่สามารถเรียกว่ายอดฝีมือได้เต็มปากเพียงแค่สามคนเท่านั้น ซึ่งก็คือฉินตงเฉี่วย หลิวซุ่ยเฟิง และธิดาพรรคมาร
ฉินตงเฉีวยนั้นอยู่ในระดับสูงสุดของขั้นเซียงเทียน-4หลิวซุ่ยเฟิงนั้นอยู่ในระดับเริ่มต้นของขั้นเซียงเทียน-5 ส่วนธิดาพรรคมารนั้นหลิงหยุนไม่สามารถบอกได้ว่านางอยู่ในขั้นใด
และแน่นอนว่า..สำหรับหลิงหยุนกับไป๋เซียนเอ๋อนั้น ย่อมต้องนับว่าเป็นยอดฝีมือเช่นกัน!
และสำหรับนักบวชที่มีวรยุทธสูงส่งนั้นหลิงหยุนก็พบเห็นเพียงแค่สองรูปเท่านั้นซึ่งก็คือหลวงจีนมี่ชิงรูปหนึ่ง ส่วนอีกรูปหนึ่งก็คือหลวงจีนสิงฉี หลวงจีนรูปแรกถูกหลิงหยุนสังหารตาย ส่วนรูปที่สองปลิดชีพตนเองต่อหน้าหลิงหยุน
เวลานี้หลิงหยุนได้พบหลวงจีนซึ่งเป็นยอดฝีมืออีกหนึ่งรูปแล้วและดูเหมือนว่ากำลังภายในของเขานั้นจะล้ำลึกอย่างมากเลยทีเดียว เพราะแม้แต่หลิงหยุนก็ไม่สามารถเห็นได้ เช่นนี้แล้วจะไม่ให้หลิงหยุนรู้สึกตกใจได้อย่างไรกัน
หลิงหยุนเชื่อว่า..หากนี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ก็ต้องเป็นความประสงค์ของท่านอาจารย์ผู้ลึกลับของมู่หลงเฟยจื่ออย่างแน่นอน!
หลิงหยุนได้แต่แอบตกใจว่าอีกฝ่ายนั้นไม่ได้แข็งแกร่งน้อยไปกว่าตนเองเลยเขามองมู่หลงเฟยจื่อที่กำลังอ้อนวอนหลวงจีนหนุ่ม แล้วจึงพูดขึ้นว่า..
“พี่มู่หลง..ในเมื่อวันนี้หลวงจีนเฉวียนจื้อไม่สะดวกรับแขก พวกเราค่อยมาใหม่พรุ่งนี้ก็ได้!”
หลิงหยุนเองก็ไม่ต้องการเข้าไปยุ่งเกี่ยวหรือว่าข้องแวะกับพุทธศาสนามากนัก และอยากจะรีบกลับออกไปมากกว่า
แต่เพียงแค่หลิงหยุนพูดจบเท่านั้นเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมา..
“อามิตตาพุทธ..ข้าไม่รู้ว่าจะมีแขกมาเยี่ยมเยียนในวันนี้ หลวงจีนชราเช่นข้าช่างไร้มารยาทนัก เชิญประสกทั้งสองเข้ามาข้างในเถิด..”
แม้น้ำเสียงจะมีร่องรอยของความแก่ชราแต่ก็ดังกังวานใสราวกับเสียงระฆัง และยังทรงพลังอย่างน่ากลัวอีกด้วย!
หลิงหยุนใช้จิตหยั่งรู้สำรวจดูอีกครั้งจึงพบว่าหลวงจีนชรานั้นใช้มือข้างหนึ่งยันตัวเองขึ้นจากพื้น ลักษณะท่าทางการเคลื่อนไหวและการลุกนั่งของเขานั้น ไม่ได้แตกต่างจากคนสูงอายุธรรมดาๆเลย
เมื่อหลวงจีนหนุ่มได้ยินเขาก็รีบเปิดประตูออกและบอกกับมู่หลงเฟยจื่อว่า “ท่านอาจารย์เฉวียนจื้อเชิญประสกทั้งสองเข้าไปด้านใน..”
มู่หลงเฟยจื่อยิ้มสดใสพร้อมกับเอ่ยขอบคุณ“ขอบคุณท่านมากค่ะ..”
จากนั้นมู่หลงก็รีบดึงมือหลิงหยุนเข้าไปด้านในทันทีหลิงหยุนได้แต่ยิ้มและเดินตามเข้าไปอย่างช่วยไม่ได้
เมื่อทั้งคู่เข้าไปถึงก็เห็นหลวงจีนชรารูปหนึ่งเดินออกมาจากกุฏิพอดีหลวงจีนชราจ้องมองหลิงหยุนด้วยแววตาสดใสก่อนจะยิ้มให้เขาและมู่หลงเฟยจื่อที่เพิ่งเดินเข้ามา
“ท่านอาจารย์เฉวียนจื้อ..”
ทันทีที่เห็นหลวงจีนเฉวียนจื้อมู่หลงเฟยจื่อก็รีบเอ่ยทักทาย และปล่อยมือจากแขนของหลิงหยุนทันที ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อ และสองมือประสานกันทำความเคารพหลวงจีนเฉวียนจื้อทันที
หลวงจีนเฉวียนจื้อรีบโบกมือพร้อมกับพูดอย่างยิ้มๆ“เฟยจื่อ.. ไม่ต้องพิธีรีตรองมากนัก! ทุกวันนี้ชาที่ข้าดื่มก็มีแต่ปู่ของเจ้าส่งมาให้ ขืนเรื่องมาก.. วันหลังข้าคงไม่มีชาจะดื่มแล้วล่ะ..”
“ท่านอาจารย์เฉวียนจื้อล้อหนูเล่นอีกแล้ว..”มู่หลงเฟยจื่อยิ้มอายๆ
ส่วนหลิงหยุนยังคงยืนนิ่งไม่พูดไม่จา..
“เข้าไปในกุฏิของอาตมากันก่อนจะดีกว่า..”
ท่านอาจารย์เฉวียนจื้อร้องเรียกหนุ่มสาวทั้งสองคนให้เข้าไปในกุฏิของตนเองหลังจากนั่งลงแล้ว.. หลวงจีนหนุ่มก็เดินถือชาเข้ามาตามคำสั่ง หลวงจีนชราจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของหลิงหยุนก่อนจะถามยิ้มๆ
“ไม่ทราบว่าประสกท่านนี้..”
“ข้าชื่อหลิงหยุน..”หลิงหยุนยิ้มเล็กน้อย และตอบไปตามความจริงไม่อ้อมค้อม
“อะไรนะหลิงหยุนงั้นรึ?!”
ทันทีที่ได้ยินชื่อ‘หลิงหยุน’ แววตาของหลวงจีนชราก็เปลี่ยนไปทันที เขาผุดขึ้นผุดลงอยู่เช่นนั้นก่อนจะเดินตรงเข้าไปหาหลิงหยุน
หลวงจีนชรามีสีหน้าท่าทางตกอกตกใจราวกับพบเห็นภูตผีปีศาจเขาดูคล้ายคนกำลังงุนงงสับสนจนพูดอะไรไม่ออก
หลิงหยุนกับมู่หลงเฟยจื่อต่างก็หันไปมองหน้ากันจากนั้นหลิงหยุนจึงเอ่ยถามออกไปว่า “มีอะไรงั้นรึ ท่านเคยได้ยินชื่อของข้ามาก่อนหรือยังไง?”
หลิงหยุนได้แต่แอบคิดอยู่ในใจว่าหลวงจีนเฉวียนจื้อผู้นี้มีกำลังภายในสูงส่ง เรื่องราวที่แม่ของเขามาพบเขาที่วัดแห่งนี้เมื่อสิบแปดปีก่อนนั้น หลวงจีนรูปนี้น่าจะอยู่ในเหตุการณ์ และอาจจะรู้เรื่องราวดีก็เป็นได้
“ไม่..เป็นไปไม่ได้..”
มู่หลงเฟยจื่อมองท่านอาจารย์เฉวียนจื้อที่เธอนับถือด้วยแววตาประหลาดใจท่านอาจารย์เฉวียนจื้อพึมพำกระอึกกระอัก แล้วจึงค่อยๆนั่งลงอย่างช้าๆ
มู่หลงเฟยจื่ออดรนทนไม่ได้จึงรีบร้องถามออกไปว่า “ท่านอาจารย์คะ.. หลิงหยุนเป็นแฟนของฉันเอง แล้วที่ท่านบอกว่าเป็นไปไม่ได้นั้น หมายความว่ายังไงเหรอคะ! ท่านอาจารย์ได้ยินที่ฉันถามมั๊ยคะ?!”
“เฟยจื่อ..ขอโทษที่ข้าแสดงกิริยาไม่ดีออกไป..”
หลังจากตำหนิตัวเองไปแล้วหลวงจีนเฉวียนจื้อก็หันไปพูดกับหลิงหยุนว่า “หลิงหยุน.. ข้ามีคำถามบางคำถาม ไม่ทราบว่าจะถามเจ้าดีหรือไม่”
หลิงหยุนตอบกลับไปยิ้มๆ“เชิญท่านถามมาได้เลย..”
ตอนนี้เขาเองก็รู้แล้วว่าตนเองเป็นทายาทของตระกูลหลิงและแม่แท้ๆของเขาก็คือธิดาพรรคมารคนก่อน และฉินจิวยื่อก็คือคนของตระกูลฉิน ต่อหน้าคนที่รู้เรื่องราวของเขา หลิงหยุนจึงไม่จำเป็นต้องปกปิดฐานะของตนเองอีก
จากนี้ไป..หลิงหยุนไม่เพียงต้องดูแลตระกูลหลิง แต่ยังต้องดูแลตระกูลฉินด้วย อีกทั้งตอนนี้ทั้งสองตระกูลก็กำลังตกต่ำ และเป็นเหมือนภาระหนักอึ้งที่เขาต้องแบกไว้บนบ่า ดังนั้นต่อหน้าหลวงจีนเฉวียนจื้อ เขาจำเป็นต้องแสดงความเป็นผู้นำออกมาให้เห็น
ยิ่งไปกว่านั้น..หลิงหยุนยังมั่นใจว่าหลวงจีนเฉวียนจื้อจะต้องรู้เรื่องราวเมื่อสิบแปดปีก่อน และเขาก็ต้องการสอบถามความจริงบางอย่างจากหลวงจีนชรารูปนี้ อย่างเช่นเรื่องที่เขาถูกฉินจิวยื่อพบเจอที่วัดหลิงเจี๋วยแห่งนี้ เหตุใดจึงต้องเป็นที่นี่ ไม่ใช่ที่อื่น และนี่เป็นคำถามที่ค้างคาใจหลิงหยุนมานาน..
“หลิงหยุน..ข้าขอถามว่าปัจจุบันแม่ของเจ้าแซ่ฉินใช่หรือไม่” หลวงจีนเฉวียนจื้อถามอย่างไม่คิดที่จะปิดบังอะไรอีก
หลิงหยุนได้แต่พยักหน้าพร้อมกับตอบไปว่า“ถูกต้องแล้ว! แม่ของข้าแซ่ฉิน ชื่อว่าจิวยื่อ – ฉินจิวยื่อ”
หลวงจีนเฉวียนจื้อถึงกับอึ้งไปในทันที..
แม้แต่มู่หลงเฟยจื่อเองก็ถึงกับตกใจเช่นกันเขาจ้องมองหลวงจีนเฉวียนจื้อและหลิงหยุนสลับกันไปมา และถามขึ้นว่า
“อาจารย์เฉวียนจื้อท่านรู้ได้ยังไงคะ”
หลวงจีนเฉวียนจื้อเอาแต่ส่ายหน้าและพูดว่า“ไม่น่าเชื่อ..”
หลิงหยุนเป็นฝ่ายตอบมู่หลงเฟยจื่อไปว่า“พี่มู่หลง.. มีบางเรื่องที่คุณอาจจะยังไม่รู้.. เมื่อสิบแปดปีก่อน แม่ของผมเก็บผมมาจากวัดหลิงเจี๋วยแห่งนี้”
หลิงหยุนเล่าอย่างสบายๆอีกทั้งเรื่องนี้ก็ไม่ใช่ความลับอะไร ทุกอย่างมีบันทึกไว้ที่สำนักงานรักษาความมั่นคง จึงไม่จำเป็นที่เขาจะต้องปกปิดอะไร
เวลานี้หลิงหยุนได้แต่คิดในใจว่าคงต้องวัดใจดูว่าหลวงจีนเฉวียนจื้อรูปนี้จะเป็นศัตรู หรือว่าเป็นมิตรของเขากันแน่ และหากเป็นศัตรู.. หลิงหยุนก็ไม่ลังเลที่จะสังหารหลวงจีนชรานี้ทันทีเช่นกัน
มู่หลเฟยจื่อถึงกับตกใจจนแทบช็อค!เธอคิดไม่ถึงว่าชีวิตของหลิงหยุนจะแปลกประหลาดเช่นนี้!
“ใช่แล้ว..เป็นเจ้าจริงๆด้วย!”
ทันทีที่ได้ยินคำบอกเล่าของหลิงหยุนสีหน้าของหลวงจีนเฉวียนจื้อก็เปลี่ยนไปทันที ใบหน้าของเขาแดงก่ำ และกระโจนลุกขึ้นจากเก้าอี้พร้อมกับร้องอุทานออกมาอย่างตื่นเต้น
วัดหลิงเจี๋วยนั้นเป็นวัดที่เก่าแก่และใหญ่มากแห่งหนึ่งตามประวัติศาสตร์บอกไว้ว่าวัดแห่งนี้ถูกสร้างขึ้นตั้งแต่ยุคสมัยหนานเป่ยเฉา (หรือที่เรียกกันว่ารัฐเหนือใต้)
รูปแบบสถาปัตยกรรมของวัดหลิงเจี๋วยนั้นถูกออกแบบเป็นรูปสี่เหลี่ยมจัตุรัส ภายในอุโบสถประดิษฐานไว้ด้วยพระพุทธรูปขนาดใหญ่ และมีการสร้างหอพระไตรปิฏกซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของศาสนาพุทธไว้ในบริเวณวัดด้วย
ตามทางเดินตรงกลางนั้นสามารถเชื่อมต่อกับอาคารต่างๆได้ทั้งด้านหน้า และด้านหลัง
หลิงหยุนและมู่หลงเฟยจื่อจึงเดินทะลุอุโบสถผ่านเข้าไปทางหอพระไตรปิฏกจากนั้นอีกไม่นานทั้งคู่ก็เดินไปถึงลานด้านหลังที่มู่หลงเฟยจื่อพูดถึง
ทันทีที่ไปถึงลานด้านหนังนั้นหลิงหยุนถึงกับหัวเราะออกมา เพราะลานด้านหลังของวัดหลิงเจี๋วยนั้นที่แท้ก็คือบริเวณสุสานนั่นเอง
บริเวณด้านหลังของวัดหลิงเจี๋วยนั้นนอกจากจะเป็นสุสานแล้ว ยังเป็นที่พำนักของเหล่าภิกษุในวัดอีกด้วย ดังนั้นบริเวณดังกล่าวจึงเป็นสถานที่ปิด และไม่เปิดให้คนภายนอกเข้าชม ภายในจึงค่อนข้างสงบเงียบ เยือกเย็น และไม่วุ่นวาย
เมื่อทั้งคู่เดินมาถึงที่ประตูทางเข้ามู่หลงเฟยจื่อก็เดินเข้าไปพูดคุยกับหลวงจีนหนุ่มรูปหนึ่งที่ทำหน้าที่เฝ้าประตูอยู่
“นมัสการค่ะท่าน..คือฉันมาขอพบท่านอาจารย์เฉวียนจื้อ”
หลวงจีนหนุ่มหันไปบอกกับหนุ่มสาวที่แต่งตัวเรียบร้อยว่า“ประสกทั้งสองกลับไปเถิด! วันนี้ท่านอาจารย์เฉวียนจื้อไม่รับแขก..”
ดวงตาของมู่หลงเฟยจื่อฉายแววผิดหวังขึ้นมาวูบหนึ่งแต่ก็ยังไม่ยอมแพ้! เธออ้อนวอนต่อว่า
“รบกวนท่านช่วยไปเรียนท่านอาจารย์เฉวียนจื้อว่าฉัน– มู่หลงเฟยจื่อ แห่งตระกูลมู่หลงมาขอพบจะได้มั๊ยคะ”
มู่หลงเวิ่นฉีกับท่านอาจารย์เฉวียนจื้อนั้นเป็นสหายที่ใกล้ชิดสนิทสนมกันมู่หลงเวิ่นฉีนั้นจะหาเวลามาที่วัดหลิงเจี๋วยนี้ทุกเดือน และมักจะมานั่งพูดคุยสนทนาธรรมกับท่านอาจารย์เฉวียนจื้ออยู่เสมอๆ ดังนั้นมู่หลงเฟยจื่อจึงรู้จัก และคุ้นเคยกับหลวงจีนรูปนี้เป็นอย่างดี
เมื่อครั้งที่มู่หลงเฟยจื่ออายุสิบแปดปีมู่หลงเวิ่นฉีก็ได้พาเธอมาขอพรเรื่องการแต่งงานที่วัดแห่งนี้ ท่านอาจารย์เฉวียนจื้อก็ได้ทำพิธีให้กับเธอเช่นกัน แต่ตอนนั้นมู่หลงเวิ่นฉีไม่เชื่อเรื่องพวกนี้ และไม่ได้ใส่ใจมากนัก แต่ในเมื่อตอนนี้เป็นจริงขึ้นมาแล้ว เธอจึงอยากจะมากราบขอบคุณท่านอาจารย์เฉวียนจื้อด้วยตัวเอง
ส่วนหลิงหยุนที่ยืนนิ่งอยู่หน้าประตูนั้นก็ได้ใช้จิตหยั่งรู้สำรวจดูบริเวณภายในสุสานแล้ว สีหน้าของเขาถึงกับเปลี่ยนไปเล็กน้อยเมื่อพบว่า ภายในห้องสี่เหลี่ยมว่างเปล่าที่อยู่ทางด้านทิศตะวันออกนั้น มีเพียงหลวงจีนชรารูปหนึ่งนั่งขัดสมาธิอยู่บนอาสะเท่านั้น
หลวงจีนชรารูปนั้นสวมจีวรสีเทานั่งขัดสมาธิอยู่บนอาสนะด้วยสีหน้าที่สงบนิ่งมือข้างหนึ่งกำลังนับลูกประคำ ส่วนริมฝีปากก็ขยับไปมาคล้ายกำลังท่องบ่นอะไรอยู่..
จะไม่ให้สีหน้าของหลิงหยุนเปลี่ยนไปได้อย่างไรกัน..ในเมื่อเขาไม่สามารถมองเห็นขั้นกำลังภายในของหลวงจีนชราที่กำลังนั่งสวดมนต์นั้น!
แม้ว่าหลวงจีนชรารูปนี้จะดูเหมือนกับภิกษุธรรมดาทั่วไปแต่หลิงหยุนเชื่อมั่นว่าเขาต้องไม่ใช่ภิกษุธรรมดาสามัญอย่างแน่นอน และกำลังภายในของเขานั้นก็น่าจะอยู่ในขั้นเซียงเทียน-6 ด้วยซ้ำไป!
ในวัดหลิงเจี๋วยมียอดฝีมือระดับนี้อยู่เชียวหรือ!
ระหว่างทางที่เดินขึ้นเขามานั้นหลิงหยุนก็ได้เปิดจิตหยั่งรู้ของตนเองเพื่อสำรวจดูว่าในบริเวณวัดหลิงเจี๋วยแห่งนี้มียอดฝีมืออยู่บ้างหรือไม่ แต่เขาก็ต้องผิดหวัง! เพราะไม่เพียงไม่มียอดฝีมือที่เก่งกาจ แม้แต่ผู้ที่ฝึกกำลังภายในถึงขั้นโฮ่วเทียนยังหาไม่ได้เลยแม้แต่คนเดียว แต่กลับคิดไม่ถึงว่า.. เมื่อเดินมาถึงบริเวณสุสานที่อยู่ด้านหลังของวัด กลับพบเจอยอดฝีมือระดับเยี่ยมยุทธ!
ตั้งแต่หลิงหยุนกลับมาจุติอีกครั้งบนโลกใบนี้จนถึงตอนนี้เขาได้พบฆราวาสที่สามารถเรียกว่ายอดฝีมือได้เต็มปากเพียงแค่สามคนเท่านั้น ซึ่งก็คือฉินตงเฉี่วย หลิวซุ่ยเฟิง และธิดาพรรคมาร
ฉินตงเฉีวยนั้นอยู่ในระดับสูงสุดของขั้นเซียงเทียน-4หลิวซุ่ยเฟิงนั้นอยู่ในระดับเริ่มต้นของขั้นเซียงเทียน-5 ส่วนธิดาพรรคมารนั้นหลิงหยุนไม่สามารถบอกได้ว่านางอยู่ในขั้นใด
และแน่นอนว่า..สำหรับหลิงหยุนกับไป๋เซียนเอ๋อนั้น ย่อมต้องนับว่าเป็นยอดฝีมือเช่นกัน!
และสำหรับนักบวชที่มีวรยุทธสูงส่งนั้นหลิงหยุนก็พบเห็นเพียงแค่สองรูปเท่านั้นซึ่งก็คือหลวงจีนมี่ชิงรูปหนึ่ง ส่วนอีกรูปหนึ่งก็คือหลวงจีนสิงฉี หลวงจีนรูปแรกถูกหลิงหยุนสังหารตาย ส่วนรูปที่สองปลิดชีพตนเองต่อหน้าหลิงหยุน
เวลานี้หลิงหยุนได้พบหลวงจีนซึ่งเป็นยอดฝีมืออีกหนึ่งรูปแล้วและดูเหมือนว่ากำลังภายในของเขานั้นจะล้ำลึกอย่างมากเลยทีเดียว เพราะแม้แต่หลิงหยุนก็ไม่สามารถเห็นได้ เช่นนี้แล้วจะไม่ให้หลิงหยุนรู้สึกตกใจได้อย่างไรกัน
หลิงหยุนเชื่อว่า..หากนี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ก็ต้องเป็นความประสงค์ของท่านอาจารย์ผู้ลึกลับของมู่หลงเฟยจื่ออย่างแน่นอน!
หลิงหยุนได้แต่แอบตกใจว่าอีกฝ่ายนั้นไม่ได้แข็งแกร่งน้อยไปกว่าตนเองเลยเขามองมู่หลงเฟยจื่อที่กำลังอ้อนวอนหลวงจีนหนุ่ม แล้วจึงพูดขึ้นว่า..
“พี่มู่หลง..ในเมื่อวันนี้หลวงจีนเฉวียนจื้อไม่สะดวกรับแขก พวกเราค่อยมาใหม่พรุ่งนี้ก็ได้!”
หลิงหยุนเองก็ไม่ต้องการเข้าไปยุ่งเกี่ยวหรือว่าข้องแวะกับพุทธศาสนามากนัก และอยากจะรีบกลับออกไปมากกว่า
แต่เพียงแค่หลิงหยุนพูดจบเท่านั้นเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมา..
“อามิตตาพุทธ..ข้าไม่รู้ว่าจะมีแขกมาเยี่ยมเยียนในวันนี้ หลวงจีนชราเช่นข้าช่างไร้มารยาทนัก เชิญประสกทั้งสองเข้ามาข้างในเถิด..”
แม้น้ำเสียงจะมีร่องรอยของความแก่ชราแต่ก็ดังกังวานใสราวกับเสียงระฆัง และยังทรงพลังอย่างน่ากลัวอีกด้วย!
หลิงหยุนใช้จิตหยั่งรู้สำรวจดูอีกครั้งจึงพบว่าหลวงจีนชรานั้นใช้มือข้างหนึ่งยันตัวเองขึ้นจากพื้น ลักษณะท่าทางการเคลื่อนไหวและการลุกนั่งของเขานั้น ไม่ได้แตกต่างจากคนสูงอายุธรรมดาๆเลย
เมื่อหลวงจีนหนุ่มได้ยินเขาก็รีบเปิดประตูออกและบอกกับมู่หลงเฟยจื่อว่า “ท่านอาจารย์เฉวียนจื้อเชิญประสกทั้งสองเข้าไปด้านใน..”
มู่หลงเฟยจื่อยิ้มสดใสพร้อมกับเอ่ยขอบคุณ“ขอบคุณท่านมากค่ะ..”
จากนั้นมู่หลงก็รีบดึงมือหลิงหยุนเข้าไปด้านในทันทีหลิงหยุนได้แต่ยิ้มและเดินตามเข้าไปอย่างช่วยไม่ได้
เมื่อทั้งคู่เข้าไปถึงก็เห็นหลวงจีนชรารูปหนึ่งเดินออกมาจากกุฏิพอดีหลวงจีนชราจ้องมองหลิงหยุนด้วยแววตาสดใสก่อนจะยิ้มให้เขาและมู่หลงเฟยจื่อที่เพิ่งเดินเข้ามา
“ท่านอาจารย์เฉวียนจื้อ..”
ทันทีที่เห็นหลวงจีนเฉวียนจื้อมู่หลงเฟยจื่อก็รีบเอ่ยทักทาย และปล่อยมือจากแขนของหลิงหยุนทันที ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อ และสองมือประสานกันทำความเคารพหลวงจีนเฉวียนจื้อทันที
หลวงจีนเฉวียนจื้อรีบโบกมือพร้อมกับพูดอย่างยิ้มๆ“เฟยจื่อ.. ไม่ต้องพิธีรีตรองมากนัก! ทุกวันนี้ชาที่ข้าดื่มก็มีแต่ปู่ของเจ้าส่งมาให้ ขืนเรื่องมาก.. วันหลังข้าคงไม่มีชาจะดื่มแล้วล่ะ..”
“ท่านอาจารย์เฉวียนจื้อล้อหนูเล่นอีกแล้ว..”มู่หลงเฟยจื่อยิ้มอายๆ
ส่วนหลิงหยุนยังคงยืนนิ่งไม่พูดไม่จา..
“เข้าไปในกุฏิของอาตมากันก่อนจะดีกว่า..”
ท่านอาจารย์เฉวียนจื้อร้องเรียกหนุ่มสาวทั้งสองคนให้เข้าไปในกุฏิของตนเองหลังจากนั่งลงแล้ว.. หลวงจีนหนุ่มก็เดินถือชาเข้ามาตามคำสั่ง หลวงจีนชราจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของหลิงหยุนก่อนจะถามยิ้มๆ
“ไม่ทราบว่าประสกท่านนี้..”
“ข้าชื่อหลิงหยุน..”หลิงหยุนยิ้มเล็กน้อย และตอบไปตามความจริงไม่อ้อมค้อม
“อะไรนะหลิงหยุนงั้นรึ?!”
ทันทีที่ได้ยินชื่อ‘หลิงหยุน’ แววตาของหลวงจีนชราก็เปลี่ยนไปทันที เขาผุดขึ้นผุดลงอยู่เช่นนั้นก่อนจะเดินตรงเข้าไปหาหลิงหยุน
หลวงจีนชรามีสีหน้าท่าทางตกอกตกใจราวกับพบเห็นภูตผีปีศาจเขาดูคล้ายคนกำลังงุนงงสับสนจนพูดอะไรไม่ออก
หลิงหยุนกับมู่หลงเฟยจื่อต่างก็หันไปมองหน้ากันจากนั้นหลิงหยุนจึงเอ่ยถามออกไปว่า “มีอะไรงั้นรึ ท่านเคยได้ยินชื่อของข้ามาก่อนหรือยังไง?”
หลิงหยุนได้แต่แอบคิดอยู่ในใจว่าหลวงจีนเฉวียนจื้อผู้นี้มีกำลังภายในสูงส่ง เรื่องราวที่แม่ของเขามาพบเขาที่วัดแห่งนี้เมื่อสิบแปดปีก่อนนั้น หลวงจีนรูปนี้น่าจะอยู่ในเหตุการณ์ และอาจจะรู้เรื่องราวดีก็เป็นได้
“ไม่..เป็นไปไม่ได้..”
มู่หลงเฟยจื่อมองท่านอาจารย์เฉวียนจื้อที่เธอนับถือด้วยแววตาประหลาดใจท่านอาจารย์เฉวียนจื้อพึมพำกระอึกกระอัก แล้วจึงค่อยๆนั่งลงอย่างช้าๆ
มู่หลงเฟยจื่ออดรนทนไม่ได้จึงรีบร้องถามออกไปว่า “ท่านอาจารย์คะ.. หลิงหยุนเป็นแฟนของฉันเอง แล้วที่ท่านบอกว่าเป็นไปไม่ได้นั้น หมายความว่ายังไงเหรอคะ! ท่านอาจารย์ได้ยินที่ฉันถามมั๊ยคะ?!”
“เฟยจื่อ..ขอโทษที่ข้าแสดงกิริยาไม่ดีออกไป..”
หลังจากตำหนิตัวเองไปแล้วหลวงจีนเฉวียนจื้อก็หันไปพูดกับหลิงหยุนว่า “หลิงหยุน.. ข้ามีคำถามบางคำถาม ไม่ทราบว่าจะถามเจ้าดีหรือไม่”
หลิงหยุนตอบกลับไปยิ้มๆ“เชิญท่านถามมาได้เลย..”
ตอนนี้เขาเองก็รู้แล้วว่าตนเองเป็นทายาทของตระกูลหลิงและแม่แท้ๆของเขาก็คือธิดาพรรคมารคนก่อน และฉินจิวยื่อก็คือคนของตระกูลฉิน ต่อหน้าคนที่รู้เรื่องราวของเขา หลิงหยุนจึงไม่จำเป็นต้องปกปิดฐานะของตนเองอีก
จากนี้ไป..หลิงหยุนไม่เพียงต้องดูแลตระกูลหลิง แต่ยังต้องดูแลตระกูลฉินด้วย อีกทั้งตอนนี้ทั้งสองตระกูลก็กำลังตกต่ำ และเป็นเหมือนภาระหนักอึ้งที่เขาต้องแบกไว้บนบ่า ดังนั้นต่อหน้าหลวงจีนเฉวียนจื้อ เขาจำเป็นต้องแสดงความเป็นผู้นำออกมาให้เห็น
ยิ่งไปกว่านั้น..หลิงหยุนยังมั่นใจว่าหลวงจีนเฉวียนจื้อจะต้องรู้เรื่องราวเมื่อสิบแปดปีก่อน และเขาก็ต้องการสอบถามความจริงบางอย่างจากหลวงจีนชรารูปนี้ อย่างเช่นเรื่องที่เขาถูกฉินจิวยื่อพบเจอที่วัดหลิงเจี๋วยแห่งนี้ เหตุใดจึงต้องเป็นที่นี่ ไม่ใช่ที่อื่น และนี่เป็นคำถามที่ค้างคาใจหลิงหยุนมานาน..
“หลิงหยุน..ข้าขอถามว่าปัจจุบันแม่ของเจ้าแซ่ฉินใช่หรือไม่” หลวงจีนเฉวียนจื้อถามอย่างไม่คิดที่จะปิดบังอะไรอีก
หลิงหยุนได้แต่พยักหน้าพร้อมกับตอบไปว่า“ถูกต้องแล้ว! แม่ของข้าแซ่ฉิน ชื่อว่าจิวยื่อ – ฉินจิวยื่อ”
หลวงจีนเฉวียนจื้อถึงกับอึ้งไปในทันที..
แม้แต่มู่หลงเฟยจื่อเองก็ถึงกับตกใจเช่นกันเขาจ้องมองหลวงจีนเฉวียนจื้อและหลิงหยุนสลับกันไปมา และถามขึ้นว่า
“อาจารย์เฉวียนจื้อท่านรู้ได้ยังไงคะ”
หลวงจีนเฉวียนจื้อเอาแต่ส่ายหน้าและพูดว่า“ไม่น่าเชื่อ..”
หลิงหยุนเป็นฝ่ายตอบมู่หลงเฟยจื่อไปว่า“พี่มู่หลง.. มีบางเรื่องที่คุณอาจจะยังไม่รู้.. เมื่อสิบแปดปีก่อน แม่ของผมเก็บผมมาจากวัดหลิงเจี๋วยแห่งนี้”
หลิงหยุนเล่าอย่างสบายๆอีกทั้งเรื่องนี้ก็ไม่ใช่ความลับอะไร ทุกอย่างมีบันทึกไว้ที่สำนักงานรักษาความมั่นคง จึงไม่จำเป็นที่เขาจะต้องปกปิดอะไร
เวลานี้หลิงหยุนได้แต่คิดในใจว่าคงต้องวัดใจดูว่าหลวงจีนเฉวียนจื้อรูปนี้จะเป็นศัตรู หรือว่าเป็นมิตรของเขากันแน่ และหากเป็นศัตรู.. หลิงหยุนก็ไม่ลังเลที่จะสังหารหลวงจีนชรานี้ทันทีเช่นกัน
มู่หลเฟยจื่อถึงกับตกใจจนแทบช็อค!เธอคิดไม่ถึงว่าชีวิตของหลิงหยุนจะแปลกประหลาดเช่นนี้!
“ใช่แล้ว..เป็นเจ้าจริงๆด้วย!”
ทันทีที่ได้ยินคำบอกเล่าของหลิงหยุนสีหน้าของหลวงจีนเฉวียนจื้อก็เปลี่ยนไปทันที ใบหน้าของเขาแดงก่ำ และกระโจนลุกขึ้นจากเก้าอี้พร้อมกับร้องอุทานออกมาอย่างตื่นเต้น
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: Dragon Emperor Martial God จักรพรรดิ์เทพมังกร