เจาะมิติพลิกชีวิตแม่หญิงชาวบ้าน นิยาย บท 15

กู้หมิงซวงหันหลังกลับอย่างรวดเร็ว รีบพาร่างอ้วนท้วมของนางรุดไปหลบหลังก้อนหิน พร้อมกับแทงไม้ไผ่ปลายแหลมสวนออกไป

ทว่ากลับช้าไปเพียงก้าวเดียว จึงแทงเจอแต่อากาศ

เมื่อเห็นงูยักษ์เลื้อยอยู่ในโพรงหญ้าพ่นพิษมาทางตนเอง กู้หมิงซวงก็กลืนน้ำลายอึกใหญ่ สีหน้าพลันเคร่งขรึมขึ้นมา

ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมสันเขาเสี่ยวลู่ถึงเต็มไปด้วยอันตราย มาเยือนครั้งแรกก็เจองูยักษ์เข้าเสียแล้ว

หากชาติที่แล้วนางไม่ใช่หมอถอนพิษ และสัญชาตญาณเตือนภัยช้ากว่านี้เข้าหน่อยล่ะก็ ป่านนี้เนื้อตัวนางคงบวมพิษไปแล้ว

เมื่อสักครู่ไม่ทันได้สังเกต ตอนนี้พอมองอย่างละเอียด ถึงได้รู้ว่างูยักษ์ตัวนี้ตัวใหญ่เพียงใด

งูยักษ์ตัวเบิ้มขจ มีขนาดหัวและหางยาวเกือบสองคืบ ลำตัวของมันหนาพอๆกับข้อมือของกู้หมิงซวง ดวงตารูปสามเหลี่ยมชวนขนลุกนั่นกำลังจ้องมองมาที่นาง ราวกับรอจังหวะที่จะเข้ามาเขมือบ

ฝ่ามือของกู้หมิงซวงชื้นไปด้วยเหงื่อ กระนั้นนางก็ยังคงสงบและใจเย็น

ในยามคับขันเช่นนี้ จะตื่นตระหนกมิได้เด็ดขาด

งูตัวนี้คาดการณ์ว่าเป็นงูกะปะที่มีพิษร้ายแรงญฝ หากถูกกัดคงต้องโดนพิษเป็นแน่

แต่นางยังมีมีดพร้าและไม้ไผ่ปลายแหลมอยู่ในมือ ไม่ได้มือเปล่า ถือว่ายังพอสู้ได้

งูยักษ์เลื้อยเข้ามา และทันใดนั้นก็เลื้อยวนไปโผล่หลังก้อนหิน เตรียมฉกกู้หมิงซวง

แต่กระนั้นก็ยังไม่ทันการณ์ เนื่องจากกู้หมิงซวงก็เล็งโอกาสนี้เช่นกัน นางดีดตัวขึ้นแล้วสับมีดลงบนหัวของงูยักษ์ในทันที

หากจะสู้กับสัตว์ป่า สิ่งที่ต้องมีคือความว่องไวและแม่นยำ

เมื่อกู้หมิงซวงสับมีดลงบนหัวของงูยักษ์ จนหัวของมันขาด หัวของมันพลันกระเด็นกระดอนออกจากลำตัว

กู้หมิงซวงก้าวถอยหลังด้วยความตื่นตระหนก ขณะที่เห็นว่าหัวงูกำลังกระเด็นมาทางตนเอง จู่ๆก็มีก้อนหินถูกปามาทางด้านหลัง ตกกระทบลงบนหัวงูตัวนั้น

จากนั้นหัวงูพลันหล่นหายไปในโพรงหญ้า

กู้หมิงซวงถอนหายใจด้วยความโล่งอก และหันไปมองด้านหลังอย่างรวดเร็ว

ชั่วขณะนั้นนางพลันสะดุ้งโหยง

เมื่อเห็นว่าคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง คือบุรุษที่นางเพิ่งช่วยชีวิตมาก่อนหน้านี้

"ไยจึงเป็นเจ้า?"

กู้หมิงซวงอุทานออกมาอย่างประหลาดใจ

ก่อนนางจะออกมา เขายังนอนหมดสติอยู่เลยมิใช่หรือ?

ยามชายหนุ่มหมดสติ บุคลิกต่างถูกเก็บซ่อนเอาไว้

แต่เมื่อดวงตาคู่นั้นลืมขึ้นมา บุรุษตรงหน้าไม่ต่างอะไรกับหมาป่าเดียวดายในค่ำคืนอันมืดมิด เปล่งรังสีเยือกเย็นออกมาจนไม่อาจต้านทานได้ญภ

"แล้วเป็นข้าไม่ได้หรือ?"

ชายหนุ่มย้อนถาม

เมื่อมองรูปร่างอวบอ้วนของกู้หมิงซวง มุมปากของเขาก็กระตุกขึ้น

แม้ว่าเขาจะไม่ได้ใส่ใจกับรูปร่างหน้าตาของผู้อื่นมากนัก แต่สตรีตรงหน้าเขานั้น...ช่างไม่เข้าตาเอาเสียเลย

“แต่ตอนที่ข้าออกมา เจ้ายังหมดสติอยู่เลยนี่ อีกอย่าง เจ้าบาดเจ็บอยู่มิใช่หรือ?”

ขนาดนางเดินๆพักๆก็เหนื่อยจนขาสั่นแล้ว แต่บุรุษตรงหน้าได้รับบาดเจ็บสาหัส กลับเข้ามาที่นี่ราวกับคนไม่เป็นอะไรอย่างนั้นหรือ?

อีกอย่าง เขารู้ได้เช่นไรว่านางอยู่ที่สันเขาเสี่ยวลู่?

กู้หมิงซวงผู้ใจเย็นและสงบเสมอมา บัดนี้ในดวงตากลับเต็มไปด้วยความสงสัย

"ข้าเดาเอาน่ะ"

บุรุษตรงหน้าเหมือนจะรู้ว่านางกำลังคิดอะไรอยู่ ถึงได้พูดออกมาอย่างเรียบนิ่ง

เดาเอาอย่างนั้นหรือ

“หมู่บ้านต้าเฉียวมีภูเขาเพียงสองลูก ช่วงเช้าพวกเจ้าเพิ่งไปเขาชิงจู๋มา ไม่น่าจะกลับเข้าไปอีก อีกอย่างนะ ทางเข้าสันเขาเสี่ยวลู่ก็มีแต่รอยเท้าของเจ้า”

ขณะที่พูดนั้น บุรุษตรงหน้าก็มองร่างกายที่อ้วนท้วนของกู้หมิงซวงราวกับกำลังคิดอะไร