เจาะมิติพลิกชีวิตแม่หญิงชาวบ้าน นิยาย บท 16

นางเฉากัดริมฝีปาก แล้วพูดว่า: "ท่านแม่ ไม่ใช่ว่าข้าไม่อยากยกให้ แต่ข้ายกให้ไม่ได้ต่างหาก หากข้ายอมยกเสี่ยวซานให้พี่เขย พอท่านพี่ฟื้นขึ้นมาจักตำหนิข้าเอาได้”

“ข้าเป็นแม่ของเขา ข้าสามารถตัดสินใจแทนเขาได้ โสเภณีเช่นเจ้ากล้าดีอย่างไรเอาลูกชายข้ามาข่มขู่ข้า!” เหล่าไท่ไท่บีบแขนของนางเฉาด้วยความโกรธ กัดฟันเอ่ยพูดลอดไรฟันว่า "ข้าไม่ได้มาเพื่อขออนุญาตเจ้า ข้าแค่มาแจ้งให้เจ้าทราบต่างหาก"

นางเฉาก้มหน้าลงด้วยความเจ็บปวด นางไม่กล้าส่งเสียงใดๆออกมา น้ำตายังคงไหลพราก

หลิวชุนฮวาหันไปสบตากู้ต้าไห่ผู้เป็นสามี จากนั้นก็กล่าวพูดด้วยรอยยิ้มเพื่อคลี่คลายสถานการณ์

“น้องสะใภ้สาม เจ้าอย่าเพิ่งอารมณ์เสียไปเลย พวกข้าไม่ได้จะเอาตัวเสี่ยวซานไปโดยไม่ให้อะไรตอบแทน พวกข้ามีเงินสองตำลึงมาแลก ถือเสียว่าเป็นสินน้ำใจเล็กๆน้อยๆจากพวกข้าเอาไว้รักษากู้หย่วนเต้า เจ้าจงรับเงินเอาไว้เสีย หากเสี่ยวซานได้ไปอยู่กับพวกคงสุขสบาย ดีกว่าทนทุกข์อยู่กับพวกเจ้า”

หลิวชุนฮวากับเหล่าไท่ไท่เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย ใช้ไม้อ่อนก็แล้วใช้ไม้แข็งก็แล้ว กระนั้นก็ยังไม่ได้ผล

แม้นนางเฉาจะเป็นพวกยอมคน แต่พอเป็นเรื่องของบุตรนางก็ไม่เคยใจอ่อนให้เลย

ช่วงแรกที่เหล่าไท่ไท่รู้ว่าซวงเอ๋อร์ปัญญาอ่อน ก็คิดที่จะขายนางให้แก่พวกค้ามนุษย์ แต่นางเฉาค้านหัวชนฝา เรื่องนี้จึงจบลงแต่เพียงเท่านั้น

ด้วยเหตุนี้ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา เหล่าไท่ไท่จึงจงเกลียดจงชังนางเฉายิ่งนัก คอยเอาแต่ทุบตีและด่าทอนางเสมอมายามมีโอกาส

เมื่อนางเฉาเห็นเงินสองตำลึงนั้น นิ้วมือของนางก็ไหวระริก จากนั้นนางก็กล่าวว่า “พวกข้าต้องการเงินสองตำลึงก็จริง แต่….แต่พวกข้าไม่สามารถขายเสี่ยวซานแลกเงินนี้ได้จริงๆ พี่เขยพี่สะใภ้ ข้ามิอาจตกลงได้…โอ๊ย!"

ก่อนที่นางจะพูดจบ ฝ่ามือใหญ่ปานใบพัดของเหล่าไท่ไท่ก็ฟาดลงบนหน้าของนาง

เกิดเสียง “เพี้ยะ” บนหน้าของนางเฉา จนนางหูอื้อไปชั่วขณะ

“เจ้ามันโสเภณีไร้ยางอาย กู้เหล่าต้ามอบเงินสองตำลึงให้แก่พวกเจ้า ก็ถือว่าเห็นหัวพวกเจ้าสุดๆแล้ว เรื่องมาก ไม่ต้องการเงินสองตำลึงนี้ อย่างนั้นก็ยกเสี่ยวซานให้กู้เหล่าต้าดีๆซะ ดีกว่าให้เสี่ยวซานมาทนทุกข์อยู่กับพวกเจ้า!”

ขณะที่พูด เหล่าไท่ไท่กฌยื่นมือออกไปคว้าเงินสองตำลึงนั้นมายัดใส่เสื้อของนาง

หลิวกู้ไห่และหลิวชุนฮัวสบตากัน สายตาของทั้งสองทอแววเหยียดหยาม กระนั้นกลับไม่ได้พูดอันใดออกมา

เสี่ยวซานเฉลียวฉลาดเป็นพิเศษ พวกเขาจึงชอบมาก

พวกเขาควักเงินสองตำลึงนี้ออกมา เพื่อที่จะขอซื้อเด็กคนนั้น ผู้ใดเอาเงินไปพวกเขาหาได้สนใจไม่ เพราะถือว่าพวกเขาให้เงินไปแล้ว

“ท่านแม่ ในเมื่อตกลงกันได้แล้ว อย่างนั้นพวกข้าขอเอาตัวเด็กไปเลยแล้วกัน”

กู้ต้าไห่เอ่ยพร้อมกับเดินเข้าไปอุ้มเด็กนั่งเล่นอยู่กับลูกไก่

กู้หมิงซวงไม่ได้สังเกตในตอนแรก ตอนนี้นางเพิ่งเห็นว่ามีเด็กน้อยคนหนึ่งอยู่ข้างๆ

เด็กน้อยผู้นี้อายุประมาณสองขวบเห็นจะได้ ดูท่าทางเป็นเด็กฉลาด ดวงตาคู่นั้นทอแววปราดเปรื่อง ท่าทางกำยำน่าเอ็นดู หน้าตาหรือก็น่ารักน่าชัง ไม่แปลกที่สองสามีภรรยาคู่นี้จะชื่นชอบ

เมื่อกู้เสี่ยวซานถูกกู้ต้าไห่อุ้มขึ้นมา จึงได้ยินเสียงร้องไห้ของนางเฉา เด็กน้อยพลันเอื้อมมือออกไป ร้องกระจองอแง “แม่ แม่จ๋า จะหาแม่…..”

"ซานเอ๋อร์..." นางเฉายิ่งร้องไห้หนักยิ่งกว่าเดิม พยายามยื้อแย่งกู้เสี่ยวซานจากอ้อมแขนของกู้ต้าไห่ แต่กลับถูกเหล่าไท่ไท่กระชากผมจนเซล้มไปด้านหลัง

นางเฉากรีดร้อง เมื่อถูกกระชากผมจนหนังศีรษะแทบหลุดออกมา

กู้เสี่ยวซานตื่นกลัวยิ่งกว่าเดิม ดีดดิ้นตะเกียกตะกายจะไปหาแต่นางเฉาผู้เป็นแม่

เมื่อเห็นเช่นนี้ หลิวชุนฮัวก็รู้สึกไม่พอใจ นางจึงรีบดึงกู้เสี่ยวซานมาอุ้ม พร้อมเอ่ยเกลี้ยกล่อม "เสี่ยวซานกลับบ้านเรากัน แม่จักซื้อลูกกวาดให้เจ้ากินดีหรือไม่?”

“ท่านไม่ใช่แม่จ๋า ข้าอยากหาแม่จ๋า.....”

ในที่สุดกู้เสี่ยวซานก็ตระหนักได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ จึงร้องไห้จ้าออกมา

ทันใดนั้นเหตุการณ์พลันชุลมุนวุ่นวาย

และกู้หมิงซวงก็ได้เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

นางเดินเข้าไปท่ามกลางความวุ่นวาย ตะโกนก้องว่า "พอได้แล้ว!"

ทุกคนตกตะลึงไปครู่หนึ่ง

"ซานเอ๋อร์ ซานเอ๋อร์ลูกแม่…."

นางเฉาเข้าไปอุ้มกู้เสี่ยวซานพร้อมร้องไห้ออกมา

กู้หมิงซวงหันไปมองพวกกู้ต้าไห่อย่างเย็นชา “เห็นหรือไม่ เสี่ยวซานไม่ได้อยากไปกับพวกท่านเลยแม้แต่น้อย”

หลิวชุนฮัวกัดกรามจนเกิดเสียงดังกรอดๆ

นางหันไปมองกู้เสี่ยวซานอย่างไม่ได้ดั่งใจ จากนั้นก็หันมามองกู้หมิงซวง “เอ้อยา ทุกคนตกลงกันแล้ว เจ้ามีสิทธิ์อันใดเข้ามายุ่ง"

“พวกท่านคิดจะแย่งตัวน้องชายของข้าไป จะไม่ให้ข้ามีสิทธิ์พูดเลยหรือ”

"เจ้า……"

ตอนนี้ หลิวชุนฮัวและคนอื่น ๆ เชื่อแล้ว

กู้เอ้อยาไม่ได้ปัญญาอ่อนอีกต่อไป ไม่เพียงเท่านั้น นางยังฝีปากกล้าขึ้นอีกด้วย

“เอ้อยา พ่อของเจ้ายังนอนซมอยู่ลืมไปแล้วหรือไง หากไม่มีพวกข้า ก็นับวันรอวันเขาตายได้เลย! ข้าขอประกาศิตไว้ ณ ที่นี้ หากพวกเจ้าไม่ยอมยกเสี่ยวซานให้พวกข้า ก็อย่าหวังว่าพวกข้าจะช่วยออกค่ารักษากู้เจ้าสามให้ แม้นพวกเจ้าจะขอยืม พวกข้าก็จะไม่ให้ยืม!”

ใบหน้าของนางเฉาซีดลงทันที ย่ำแย่จนถึงขีดสุด

“พี่สะใภ้ ไยพวกท่านถึงได้ใจดำถึงเพียงนี้?”

กู้ต้าไห่ค้าขายในเมือง จึงมีเงินอยู่ในมือ

มากไปกว่านั้น ในตอนแรกพวกเขามาขอยืมเงินทุนกับกู้หย่วนเต้าเพื่อไปต่อยอดด้วยซ้ำ

พอตอนนี้ครอบครัวของพวกนางกำลังลำบาก ครอบครัวของกู้เหล่าต้ากลับเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ ไม่คิดจะเหลียวแลกันสักนิด

“ไยไม่โทษตัวพวกเจ้าเองที่ไร้ประโยชน์ล่ะ” หลิวชุนฮัวเม้มปาก แล้วพูดว่า “น้องสะใภ้สาม อย่าหาว่าข้าพูดจาไม่น่าฟังเลยนะ แต่ครอบครัวใครก็ครอบครัวมัน พวกข้าช่วยพวกเจ้าก็เพราะไมตรี พวกข้าไม่ช่วยก็เพราะไม่ใช่หน้าที่ของพวกข้า แม้นวันนี้กู้เจ้าสามสิ้นลมก็ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกข้าอยู่ดี ใครใช้ให้พวกเจ้าไม่รู้จักชั่วดีกันล่ะ พวกเจ้าทำตัวเองทั้งนั้น”