เจาะมิติพลิกชีวิตแม่หญิงชาวบ้าน นิยาย บท 5

กู้หมิงซวงเงียบไปชั่วครู่ แล้วจึงเปล่งเสียงเอ่ยพูดขึ้นมาอีกครา “ท่านแม่ พรุ่งนี้ข้าไปจะเก็บสมุนไพรบนเขา แล้วนำไปขายในเมือง ทุกปัญหาย่อมมีทางออกเสมอ เราจะต้องรักษาท่านพ่อให้จงหาย”

ไม่เพียงแค่รักษาท่านพ่อ แต่นางอยากหลุดพ้นจากความยากจนในตอนนี้ และนำพาทุกคนในครอบครัวให้มีชีวิตที่ดีขึ้น

ส่วนตระกูลสวี กู้หมิงซวงหรี่ตาลง นางจักต้องทำให้ตระกูลสวีได้รับผลการกระทำอย่างสาสม

กู้เหวินจูนและนางเฉามองหน้ากัน จากนั้นก็เหลือบมองกู้หมิงซวงที่ไม่เหมือนเดิม ความรู้สึกมันมีทั้งดีใจและเสียใจ

เช้าวันรุ่งขึ้น

ยามเมื่อดวงอาทิตย์อุทัย กู้หมิงซวงก็ผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า เตรียมไปเก็บสมุนไพรในป่าลึก

นางลากกู้เหวินจูนให้ย่องออกจากเรือนไปอย่างเงียบๆ

ขณะนี้เป็นยามอิ๋น เป็นช่วงที่ยามกลางคืนและกลางวันคาบเกี่ยวกัน

ฝนหยุดตกนานแล้ว ท้องฟ้าเริ่มมีแสงรำไร ในระหว่างทาง ยังได้ยินเสียงไก่ขันจากบ้านเรือนในหมู่บ้านอีกด้วย

ชาวบ้านผู้ขยันขันแข็ง ตื่นขึ้นมาทำมาหากินในทุ่งนาตั้งแต่เช้าตรู่

กู้หมิงซวงบิดขี้เกียจ อากาศช่างดีสมกับเป็นชนบทเสียจริง

เดิมทีกู้เหวินจูนคิดไปว่า ผู้เป็นน้องสาวคงแค่คึกอยู่ชั่วคราว เดินได้ครึ่งทางต้องร้องอยากกลับบ้านเป็นแน่

แต่ใครเล่าจะรู้ พอเดินมาถึงหุบเขา ยิ่งรอบด้านเป็นป่าดงพงไพร นางก็ไม่มีทีท่าที่จะวกกลับทางเดิมเลย ซ้ำยังเดินเร็วกว่าเขาด้วยซ้ำ

อันที่จริง กู้เหวินจูนไม่รู้เลยว่ากู้หมิงซวงกำลังทุกข์ทนมากเพียงใด

ด้วยรูปร่างอ้วนใหญ่ของนาง ทุกฝีก้าวที่ขยับเคลื่อนกาย จึงพลอยสะเทือนถึงไขมันบนร่าง

เพราะมีไขมันบนร่างกายถ่วง เท้าทั้งสองข้างของกู้หมิงซวงจึงเหมือนมีโซ่ตรวน เหงื่อที่ออกเต็มแผ่นหลังเริ่มซึมไปตามเสื้อผ้า นางทำได้เพียงสะกดจิตตนเองให้เดินต่อไปข้างหน้าแม้นจะเหนื่อยขาดใจเพียงไหนก็ตาม

หมู่บ้านต้าเฉียวโอบล้อมไปด้วยภูเขา บนเขาเต็มไปด้วยพืชไม้นานาพันธุ์ ซึ่งสมุนไพรที่ขึ้นบริเวณรอบนอกถูกชาวบ้านเก็บไปขายหมดแล้ว ดังนั้นสองพี่น้องเลยต้องเข้าไปเก็บในป่าลึก

ในขณะที่กู้หมิงซวงกำลังจะทนไม่ไหว นางก็เห็นต้นหญ้าแปลกตาขึ้นอยู่ใต้รากต้นไม้ ชั่วขณะนั้นดวงตาของนางพลันเปล่งประกาย

หญ้าต้นนั้นมีลักษณะใบเป็นรูปวงรี มีดอกเป็นพุ่มๆ

กู้หมิงซวงรีบวิ่งเข้าไปเด็ดหญ้าต้นนั้นขึ้นมาวางไว้ในตะกร้าสานอย่างทะนุถนอม

“มันคืออะไร?”

นัยน์ตาของกู้หมิงซวงฉายแววแน่วแน่ นางจะไม่ยอมให้ท่านพ่อกลายเป็นคนพิการเด็ดขาด

กู้เหวินจูนไม่ได้กล่าวอันใดออกมาอีก ก้มหาสมุนไพรต่อไป

เมื่อเก็บสมุนไพรได้จนเกือบเต็มตะกร้า สองพี่น้องก็เดินไปทางโพรงหญ้าที่กู้เหวินจูนเพิ่งถางออกเมื่อสักครู่ ทว่ากู้เหวินจูนที่เดินนำกลับต้องสะดุ้งโหยง รีบถอยกรูดไปหลายก้าว

เมื่อกู้หมิงซวงเห็นสีหน้าซีดขาวของเขา ก็มองมาอย่างสงสัย กำลังจะเอื้อมมือไปแหวกโพรงหญ้าออก ก็ได้ยินกู้เหวินจูนร้องเตือนว่า “ซวงเอ๋อร์อย่าเข้าไปใกล้ มีคนตายอยู่ตรงนั้น”

“กระไรนะ?”

กู้หมิงซวงหน้าเปลี่ยนสี ในป่าเขาลึกถึงเพียงนี้จะมีคนมาตายได้อย่างไร?

หรือว่าจะเป็นนายพรานในหมู่บ้านเข้ามาล่าสัตว์ แล้วถูกสัตว์ป่ากัดตาย?

ไม่สิ หากนายพรานออกมาล่าสัตว์แล้วหายไปทั้งคืนเช่นนี้ ชาวบ้านในหมู่บ้านต้าเฉียวคงไม่เงียบถึงเพียงนี้

นางจึงรีบแหวกโพรงหญ้าออกอย่างไม่สนสิ่งใด

และนางก็พบร่างของบุรุษผู้หนึ่งนอนราบอยู่ในโพรงหญ้ารกๆ