เจาะมิติพลิกชีวิตแม่หญิงชาวบ้าน นิยาย บท 6

บุรุษผู้นั้นสวมใส่ชุดเกราะ มีด้ามมีดปักบนขาลึกจนเห็นกระดูก บริเวณหน้าผากก็มีรอยบาด

การแต่งกายเช่นนี้ ไม่ใช่นายพรานแน่นอน หากแต่เป็นทหารศึกเสียมากกว่า

กู้หมิงซวงหรี่ตาลง ยื่นมือออกไปอังใต้จมูกเขา

แต่ใครเล่าจะรู้ บุรุษที่หมดสติไปในคราแรกจะลืมตาพรวดขึ้นมากะทันหัน ดวงตาคู่นั้นนิ่งลึกเสมือนนภาในยามค่ำคืน

กู้หมิงซวงสะดุ้งโหยง กำลังจะก้าวถอยหลัง ชายผู้นั้นกลับเอื้อมมือมาจับข้อมือนางไว้อย่างแน่นหนาราวเหล็กกล้า

กู้หมิงซวงสะดุดล้มทับลงบนตัวของบุรุษผู้นั้น

ชายหนุ่มลืมตาขึ้นมา ยังไม่ทันได้มองผู้ที่อยู่เบื้องหน้าให้ชัด ก็รู้สึกหนักที่ช่วงอกเหมือนมีภูเขาหล่นทับ หนักจนเขาต้องกระอักเลือดออกมา จากนั้นก็หมดสติไปอีกครา

กู้เหวินจูนเป็นห่วงน้องสาว จึงรีบพยุงน้องสาวลุกขึ้น

“เจ้าไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

มืออ้วนปานกีบหมูของนางบัดนี้ทั้งบวมทั้งแดงอย่างน่าสงสาร

“ข้าไม่เป็นไร” กู้หมิงซวงอดกลั้นความเจ็บที่ข้อมือเอาไว้พร้อมส่ายหน้า จากนั้นก็ทอดสายตามองบุรุษผู้นั้น

หนวดเคราปกคลุมใบหน้าของอีกฝ่ายจนเกือบจะครึ่งหน้า แต่ดูจากองค์ประกอบอื่นก็พอจะรู้ว่าชายหนุ่มตรงหน้ายังอ่อนวัย อายุราวยี่สิบปีได้

บาดแผลของเขาค่อนข้างสาหัส แถมเมื่อสักครู่ยังกระอักเลือดออกมาอีก

หากปล่อยทิ้งเขาไว้ในป่าเขาลึกเช่นนี้ คงตายหยังเขียด

แต่ตระกูลกู้เพิ่งเกิดเรื่องครั้งใหญ่ แม้แต่ตนเองยังเอาตัวไม่รอด หากพาบุรุษเจ็บสาหัสผู้นี้กลับไปด้วย คงมีแต่สร้างภาระเพิ่ม

ในขณะที่นางกำลังลังเล กู้เหวินจูนก็นั่งยองๆลงข้างกายชายหนุ่มผู้นั้น ขมวดคิ้วมุ่นแล้วกล่าวว่า “ดูเหมือนสหายผู้นี้จะยังไม่ตาย เพียงแต่บาดเจ็บสาหัสไปหน่อย หากปล่อยไว้คงอันตรายถึงชีวิตเป็นแน่ ต้องรีบพากลับไปทำแผลใส่ยาให้เขา”

“ท่านพี่จะช่วยเขารึ?”

“อืม ป่าเขาลึกเช่นนี้ยามกลางคืนมักจะมีหมาป่าออกมาล่าเหยื่อ หากทิ้งเขาไว้ที่นี่ เขาคงถูกหมาป่ากัดตายเป็นแน่”

“ก็ได้”

ในเมื่อพี่ชายเห็นด้วย นางก็ไม่ลังเลอีกต่อไป

แต่ดูท่าแล้วบุรุษผู้บาดเจ็บท่านนี้คงไม่ใช่คนธรรมดาเป็นแน่……

กู้หมิงซวงครุ่นคิดอยู่ครู่ใหญ่ ก็เดินเข้าไปถอดเสื้อเกราะของชายผู้นั้นโยนทิ้งลงลำธาร พร้อมฉีกเสื้อของเขาให้ขาดรุ่งริ่ง สร้างสถานการณ์แสร้งว่าเขาถูกสัตว์ป่าตะปบ

หลังจากกระทำทุกอย่างเสร็จ นางกับกู้เหวินจูนก็ออกแรงหามชายผู้นั้นลงเขา

ผู้คนในหมู่บ้านต้าเฉียวค่อนข้างหูไวตาไว สองพี่น้องจึงเลือกเดินอ้อมไปอีกทางกลับมาที่ตระกูลกู้ เมื่อมาถึงหน้าเรือน กู้หมิงซวงก็เหนื่อยหอบ

กู้เหวินจูนกลัวจะมีผู้ใดมาเห็น จึงรีบลากบุรุษผู้บาดเจ็บเข้าไปในบ้าน

ในระหว่างที่ถูกลาก เข็มขัดของชายหนุ่มก็ถูกต้นหญ้าเหนี่ยวรั้ง จี้หยกที่ห้อยอยู่บนเข็มขัดพลันร่วงหล่นลงในดงหญ้า

โดยไม่มีผู้ใดสังเกตเห็น

ภายในเรือน นางเฉาซักผ้าเสร็จ ก็ให้อาหารไก่ แล้วจึงหุงหาอาหาร จากนั้นก็เตรียมเปลี่ยนผ้าพันแผลให้กู้หย่วนเต้า