เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า นิยาย บท 731
ตอนที่ 731 พบชายปลิ้นปล้อนกลางถนน
เช้าตรู่วันต่อมา เนี่ยเถิงที่เปลี่ยนมาสวมชุดนักเรียนมายังยอดเขาสำนักยาเซียนภายใต้การนำทางของนักเรียนคนหนึ่ง
เขาไม่ได้เดินเข้าไปใกล้ แค่มองอยู่ไกลๆ อากาศในป่าเขายามเช้าหอมสดชื่น ใบไม้พลิ้วไหวเบาๆ ท่ามกลางสายลม นกน้อยที่หยุดลงบนกิ่งไม้กระโดดโลดเต้นอย่างเริงร่าพร้อมขานร้องเจื้อยแจ้ว
อาศรมนั้นเงียบเชียบ ไม่มีการเคลื่อนไหวแม้แต่น้อย ใต้ต้นไม้ใหญ่หน้าอาศรมมีหมีดำตัวใหญ่นั่งเฝ้า และยังมีม้าประหลาดนอนส่ายหางอยู่บนพื้นหญ้า
ยามเห็นม้าขาวที่แสนคุ้นเคยตัวนั้น ม่านตาเขาหดลงเล็กน้อย หัวใจสั่นไหว
เป็นนางจริงๆ!
แม้ไม่เห็นคน แต่ม้าชื่อเหล่าไป๋ตัวนั้นอยู่ตรงนั้น นางต้องอยู่ที่นี่แน่นอน
เดิมนึกว่าจะไม่ได้เจอกันอีก กลับนึกไม่ถึงว่าเมื่อพบอีกครั้งจะอยู่ในสำนักศึกษาเดียวกัน ซ้ำยังกลายเป็นนักเรียนสำนักศึกษาเดียวกับนาง ยามนี้หัวใจที่เดียวดายของเขาเหมือนมีชีวิตชีวา เริ่มเต้นขึ้นมาอีกครั้ง
เขาไม่ได้อยู่นานนัก หลังจากมั่นใจก็หมุนตัวจากไป
เขาไปได้ไม่นานมากนัก เฟิ่งจิ่วในอาศรมถอดชุดสีฟ้าเปลี่ยนมาสวมชุดคลุมสีแดง หลังจากกำชับสามสัตว์อสูรให้อยู่เฝ้าอาศรม ก็มุ่งหน้าไปยังสำนักพลังเร้นลับและสำนักพลังวิญญาณ คิดจะไปตามพี่ชายกับเยี่ยจิงออกจากสำนักศึกษาไปเดินเล่นด้วยกัน
ทว่าเมื่อมาถึงสำนักพลังเร้นลับ กลับได้รู้ว่าพี่ชายไปเรียนการต่อสู้กับนักเรียนสำนักพลังเร้นลับแล้ว เธอจึงมาเรือนของเยี่ยจิงที่สำนักพลังวิญญาณ
“เฟิ่งจิ่ว? เจ้ามาได้อย่างไร?” เยี่ยจิงประหลาดใจเล็กน้อยที่เห็นนาง
เธอขยิบตาไปทางเยี่ยจิง เอ่ยว่า “ข้ามาถามว่าเจ้าจะไปเดินเล่นในเมืองกับข้าหรือไม่?” ระหว่างพูดก็โยนๆ ป้ายคำสั่งในมือเล่น
เยี่ยจิงแปลกใจอยู่บ้าง “เจ้าได้ป้ายคำสั่งจากเจ้าสำนักมาหรือ?”
“เจ้าสำนักมอบให้ข้า จะไปหรือเปล่า?”
“ไปสิ ไปแน่นอน” นางยิ้มเอ่ย “เจ้ารอข้าสักครู่ ข้าจะเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า” กล่าวจบก็เข้าไปข้างในอย่างรวดเร็ว
ผ่านไปหนึ่งชั่วยาม ทั้งสองมาถึงภายในเมืองซิงอวิ๋น ด้วยรูปโฉมโดดเด่นบุคลิกสง่างาม แค่ปรากฏตัวก็ดึงดูดสายตาคนสัญจรไปมาไม่น้อย แม้ภายในเมืองนี้จะรวบรวมผู้โดดเด่นจากแต่ละที่ไว้ แต่หน้าตาท่าทางของทั้งสองก็ยังทำให้เป็นดั่งกระเรียนในฝูงไก่ สะดุดตาเป็นอย่างยิ่ง
“หาที่กินอาหารก่อนค่อยเดินเล่นเถอะ” เฟิ่งจิ่วกล่าว สิ่งที่นึกถึงในทีแรกไม่ใช่อย่างอื่น แต่เป็นอาหารรสเลิศ
“ข้าค่อนข้างคุ้นเคยภายในเมือง ข้าจะพาเจ้าไปแล้วกัน! มีแต่อาหารดั้งเดิมที่สุดของที่นี่ทั้งนั้น” เยี่ยจิงพูดพลางพาเฟิ่งจิ่วข้ามถนนใหญ่ไปยังอีกตรอกหนึ่ง
เมื่อผ่านตรอกไป มีชายวัยกลางคนร่างผอมสูงเดินสวนมาด้านหน้า สวมชุดผ้าแพรหรูหรา เดินไปพลางมองแผงลอยที่วางเรียงรายบนพื้นตรอกไปพลาง เมื่อเห็นสองคนเบื้องหน้า ดวงตาพลันเป็นประกาย สายตาหยุดมองบนร่างเยี่ยจิงในชุดกระโปรงสีฟ้าอ่อนนุ่มนวลน่าหลงใหล
แม้เป็นตรอกแต่ก็ไม่เล็ก หากตัดที่วางแผงลอยบนพื้นสองฝั่งไป ตรงกลางยังเดินเรียงหน้ากระดานได้ประมาณสามคน เยี่ยจิงกับเฟิ่งจิ่วสองคนเดินไปพลางพูดคุยกัน
สายตาเฟิ่งจิ่วสนใจแผงลอยพวกนั้นบนพื้น เห็นว่าสิ่งที่วางขายบนแผง นอกจากของเล็กๆ น้อยๆ ยังมีพวกสมุนไพรด้วย
“คนเช่นนี้ เจอหนึ่งครั้งต้องสั่งสอนหนึ่งครั้ง ก่อนหน้านี้ข้าไม่รู้ หากรู้คงทำให้เขาออกจากตรอกนั้นไม่ได้แน่” เฟิ่งจิ่วกล่าว สายตาหยุดลงบนร่างชายวัยกลางคนร่างผอมสูงคนนั้น
“ข้าหลบแล้ว แต่ยังโมโหนิดหน่อย”
หน้าตาเยี่ยจิงโดดเด่นไม่เลว แต่เพราะมีฐานะดี รวมถึงมีวรยุทธ์ติดตัว คนปกติจึงไม่กล้าเอาเปรียบนาง และนางก็ไม่เคยเจอชายปลิ้นปล้อนที่มีอายุเช่นนี้
ในความคิดนาง เป็นถึงคนมีอายุแล้ว อย่างไรก็ไม่น่าทำเรื่องไร้ยางอายเช่นนี้ ทว่าชัดเจนมากว่านางแค่ไม่เคยเจอเท่านั้น ไม่ได้แปลว่าไม่มีคนเช่นนี้อยู่
“เจ้าดูข้านะ”
เฟิ่งจิ่วเผยรอยยิ้มให้นาง สาวก้าวเดินไปยังฝูงชนที่คึกคักเบื้องหน้าแล้วเบียดเสียดเข้าไป จนมาถึงข้างกายชายวัยกลางคนร่างผอมสูง เห็นเขากำลังแสร้งโน้มตัวเข้าไปมุงดู แต่กลับแอบๆ ใช้แขนถูไถหญิงสาวข้างกาย ริมฝีปากยกโค้งขึ้นอย่างอดไม่ได้ เขายื่นมือออกไปบีบบั้นท้ายหญิงอ้วนที่กำลังเท้าสะเอวด่าทอเสียงดังคนนั้นอย่างแรง จากนั้นค่อยก้าวถอยอย่างเงียบเชียบ
หญิงอ้วนที่กำลังด่านิ่งไป ใบหน้าที่เดิมทีมีความโกรธยามนี้ยิ่งเดือดดาลกว่าเก่า ทันทีที่หันกลับไป ก็เห็นชายร่างผอมสูงด้านหลังกำลังใช้หางตามองหญิงคนหนึ่งข้างกาย ก่อนจะยกข้อศอกชนหน้าอกหญิงคนนั้นคล้ายไม่ได้เจตนา
นางเห็นเช่นนี้ก็ถลึงตาอย่างโกรธเกรี้ยว ริมฝีปากที่ทาสีแดงจัดอ้ากว้างก่นด่าราวกับกระถางเลือด “ไอ้ลูกหมาสารเลว! แม้แต่ข้ายังกล้าเอาเปรียบ ข้าว่าเจ้าคงอยากตายเสียแล้ว!”
มือนางดึงคอเสื้อเขาไว้แล้วยกเขาลากมาข้างหน้าทั้งตัว ด่าเสียงดังเสียจนน้ำลายกระเซ็น “บั้นท้ายอวบๆ ของข้าใครหน้าไหนก็จับได้หรือ? ตาแก่อย่างเจ้าไม่ตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงาตนเองเสียบ้าง อัปลักษณ์เช่นนั้นยังจะเบียดเสียดในกลุ่มหญิงสาวเดี๋ยวชนโน่นชนนี่? ดูท่าข้าต้องจัดการไอ้บัดซบอย่างเจ้าเสียหน่อย!”
ระหว่างด่าทอ นางที่โกรธจัดใช้สองมือดึงชายร่างผอมสูงขึ้นกลางอากาศ เตรียมจะเหวี่ยงลงพื้นอย่างรุนแรง ชายวัยกลางคนตกใจจนหน้าถอดสี “ยะ อย่าๆ…เจ้าอย่าเข้ามานะ อย่าเข้ามา…อ๊าก!”
ยังไม่ทันสิ้นเสียงที่สั่นเครือก็ได้ยินเสียงเขาอุทานตกใจ จากนั้นเห็นเขาถูกหญิงอ้วนเหวี่ยงลงพื้นอย่างโหดร้าย ไม่ทันไรบั้นท้ายอวบๆ ก็นั่งทับบนท้องเขาเต็มรัก…
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า
ไม่ลงต่อแล้วเหรอ🥲...
ยัยน้องของเรามีผู้มาตมหาอีกคนแล้ว ท่านยมมม ว่าที่ภรรยาจะมีคนแย่งละนะ สนุกมากกกกก ช่วยมาลงตอนต่อไปนะคะ รอคอยๆๆ 😍😍😍...
เอ็นดูท่านยม จะสมหวังไหมเนี่ย 5555...
ถ้าคนต้องการฆ่าแม่ทัพใหญ่คือไอ่ผู้ครองแคว้นนะ มันก็เนรคุณเกิ้นนน...
ท่นเจ่าตำกนักพนายามหายไปไหยน๊อออิ ยัยหนูมีเรื่องแล่วว ใดใดคือทุกคนรู้ชื่อน้องหมด ยกเว้นเจ้าตำหนักขี่งอน 5555...
หมายปแงนางถามท่านอสหรือยังจ๊ะ 😁...
อิ่งอี 55555...
เรื่องนี้สนุกมาก อยากให้อัพเดตตอนทุกวันเลยค่ะ...
เพิ่งมาเจอเรื่องนี้ สนุก น่าติดตามมากเลยค่าาาา...