เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ นิยาย บท 5

เฉินมู่หันไปมองอีกฝ่ายด้วยสายตาไม่แยแส “เธอพูดว่าอะไรนะ?”

“ฉันบอกว่า ตราบใดที่พี่ไปงานเลี้ยง คนอื่นก็จะเห็นรอยแผลเป็นบนใบหน้าของพี่ อย่าว่าแต่งานเลี้ยงเลย พี่จะต้องถูกหัวเราะเยาะทุกครั้งที่พี่ออกไป พี่น่าจะชินกับมันนานแล้วนะ!” เฉินชิงเสวี่ยหัวเราะเยาะ ดวงตาของเธอแพรวพราวมากด้วยความขัน

เฉินชิงเสวี่ยมีใบหน้าที่สวยงามซึ่งไม่เป็นอันตรายต่อมนุษย์และสัตว์ แต่การเสียดสีในดวงตาของเธอมีพิษราวกับงู

จะบอกว่าไม่เถียงก็ได้ แต่ด้วยรูปลักษณ์ที่เย่อหยิ่งของเฉินมู่วันนี้ ทำให้เธอไม่ยอมอยู่เฉยให้คนในบ้านของตระกูลเฉินกดขี่ตลอดไปหรอกนะ! เธอจะสู้!

เฉินมู่ยกมือขึ้นตบคนน้องเสียงดัง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “พูดอีกรอบสิ?”

“แก!” เฉินชิงเสวี่ยกรีดร้องเมื่อถูกตบหน้า

“เสี่ยวมู่! เธอตบชิงเสวี่ยทำไมล่ะ?” ซู่หรูหลานแผดเสียงทันที “ตอนนี้ลูกรักของพ่อเธอคือชิงเสวี่ยนะ ทำแบบนี้ไม่กลัวพ่อเธอโกรธหรือไง?”

ขณะเดียวกัน เฉินลี้ซานก็เดินเข้ามาโดยบังเอิญ เสียงเข้มถาม “ทะเลาะอะไรกันอีกเนี่ย?”

เฉินชิงเสวี่ยรีบวิ่งแจ้นเข้าไปร้องไห้ในอ้อมแขนของเฉินลี้ซานทันที “พ่อ…”

ซู่หรูหลานถอนหายใจอย่างเจ็บปวด ก่อนตอบ “คุณสามี เป็นเพราะฉันสอนเด็ก ๆ ได้ไม่ดี มันเป็นเพราะฉันมันไม่ดี …”

“หนูตบเธอ” เฉินมู่ยอมรับโดยตรง

“เฉินมู่! นี่ลูก!”

“เธอหัวเราะเยาะหน้าหนูที่มีรอยแผลเป็น หนูเลยตบเธอ พ่อคิดว่าหนูทำมากเกินไปหรือเปล่าล่ะ?” เฉินมู่มองตรงไปยังพ่อของตน แล้วถามต่อ “พ่อก็ไม่ได้รู้สึกอะไรสินะ ก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เกิดแล้วนะสิ? พ่อยังจำตอนที่หนูยังเด็กได้ไหม?”

เฉินลี้ซานตกตะลึง แน่นอนว่าเขาจำได้ว่าตอนเด็ก

เฉินมู่ดูไร้เดียงสาและน่ารักมาก เธอเป็นสาวงามที่มีมาตรฐานมาตั้งแต่เด็ก ถ้าไม่ได้ปกป้องลู่ซีเจ๋อในวันนั้น ใบหน้านี้คงไม่เสียหาย

ทว่าเนื่องจากกลัวลูกสาวจะไปสร้างเรื่องจนงานของตนไม่ราบรื่น เขาจึงพูดอย่างหงุดหงิดออกไป “เอาล่ะ! เลือกชุดเสร็จแล้ว ก็อยู่บ้านนี่แหละ จะได้ไม่ต้องไปสร้างปัญหา! อยู่บ้านจิตใจจะได้ไม่ว้าวุ่น!” พูดจบเขาก็เดินขึ้นไปชั้นบน

เฉินชิงเสวี่ยกระทืบเท้าอย่างไม่เต็มใจ “พ่อ!”

เฉินมู่หยิบชุดสีฟ้าขึ้นมา “ชุดนี้ละกัน ฉันเลือกเสร็จแล้ว” มือเรียวหยิบชุดนั้นและตามเฉินลี้ซานไปเพื่อกลับไปที่ห้องของตน

เฉินชิงเสวี่ยกังวลเล็กน้อย ก่อนหน้านี้เฉินมู่มักจะดื้อรั้น แต่วันนี้หล่อนกล้าที่จะทุบตีเธอ ยิ่งกว่านั้น เฉินลี้ซานเองก็ดูจะไม่ค่อยใส่ใจเรื่องพี่น้องทะเลาะกันเท่าที่ควร! แถมตอนนี้เฉินมู่ยังมีสัญญาแต่งงานกับลู่ซีเจ๋ออยู่ ซึ่งเป็นเรื่องเธอต้องกังวลตอนนี้มากกว่า!

ไม่ได้ เธอปล่อยให้เฉินมู่เป็นจุดสนใจไม่ได้ ไม่อย่างนั้น ความพยายามที่จะจับตัวลู่ซีเจ๋อทุกวิถีทางก็จะหายไปหมดนะสิ?

เฉินชิงเสวี่ยทำการคำนวณเล็กน้อยในใจ

ถึงเวลาอาหารกลางวัน ในที่สุดเฉินมู่ก็เห็นทุกคนทั้งครอบครัว คุณปู่นั่งอยู่ที่หัวโต๊ะ ไม่มีอารมณ์โกรธ เฉินลี้ซานนั่งอยู่ข้างๆ คุณปู่ มีซู่หรูหลานและเฉินชิงเสวี่ยนั่งอยู่ข้าง ๆ ส่วนเฉินมู่นั่งอยู่อีกฝั่งหนึ่งดื่มซุปคนเดียวอย่างเงียบ ๆ

คุณปู่เริ่มเอ่ย “งานเลี้ยงในคืนนี้ ตระกูลฮั่วจะมาด้วย พวกเธอตอนรับให้ดี ๆ ล่ะ อย่าทำอะไรผิดพลาด”

“คุณพ่อวางใจเถอะค่ะ งานเลี้ยงได้เตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว” ซู่หรูหลานเตรียมความพร้อมไว้อย่างดี

เฉินชิงเสวี่ยก็รีบพูดเช่นกันว่า “ไม่ต้องกังวลนะคะคุณปู่ เมื่อวานตอนที่หนูกินข้าวอยู่กับซีเจ๋อ หนูได้ยินเขาพูดว่า ตระกูลลู่และตระกูลฮั่วมีข้อตกลงทางธุรกิจด้วยกัน เย็นนี้เราจะช่วยกันต้อนรับให้ดีอย่างแน่นอน พี่ก็รู้แล้วใช่ไหม เรื่องโครงการที่ซีเจ๋อกับตระกูลฮั่วกำลังหารือกัน?”

เฉินมู่เลิกคิ้วขึ้น เธอจะรู้ได้อย่างไร? ลู่ซีเจ๋อจะบอกเฉินมู่เกี่ยวกับเรื่องแบบนี้เหรอ? เฉินชิงเสวี่ยแสดงท่าทีอวดรู้ออกมาให้เธอเห็นอย่างชัดเจน

เมื่อถึงจุดนี้เฉินชิงเสวี่ยก็ปิดปากของเธอด้วยความตื่นตระหนกอีกครั้ง และพูดอย่างเชื่องช้าว่า “พี่สาวไม่รู้เหรอ? ฉันผิดเองที่พูดมากเกินไป”

เฉินมู่เยาะเย้ยอย่างเย็นชา “ถ้าเธอรู้ว่ากำลังพูดมากเกินไป ก็หุบปากไปซะ ถ้าไม่พูดก็ไม่มีใครว่าโง่หรอกนะ!”

“เสี่ยวมู่! ทำไมถึงพูดกับน้องแบบนี้ล่ะ?” เฉินลี้ซานถาม

เฉินมู่ยิ้มวางตะเกียบลงและมองไปที่เฉินชิงเสวี่ย “ชิงเสวี่ย ในฐานะพี่สาว ฉันก็แค่อยากจะตักเตือนน้องสาว ถ้ายังมีความเป็นมนุษย์ ก็ควรรู้ถึงความอัปยศของตัวเองบ้าง ถ้าจะอยู่ข้างลู่ซีเจ๋อก็อย่าทำตัวไร้ยางอายจะดีกว่า”

แต่ใครจะรู้ว่ากระโปรงท่อนบนตัวนี้หลุดออกจากตัวได้ง่าย ๆ เมื่อเธอพยายามจัดดึงอย่างหนัก!

เฉินมู่รีบหยิบขึ้นมา โชคดีที่ยังอยู่ในห้อง ถ้าอยู่ในงานเลี้ยงอาหารค่ำละก็คงจะอายน่าดูจริงไหม?

เธอถอดเสื้อผ้าออก แล้วตรวจดูอย่างระมัดระวัง ก่อนจะเห็นว่ามีใครบางคนวางกลอุบายอะไรบางอย่างอยู่ที่เข็มขัด มันดูเหมือนปกติ แต่หากใช้แรงเล็กน้อยก็จะถูกฉีกออกแล้ว

ไม่ต้องถามก็รู้ได้ในทันทีว่าคือเฉินชิงเสวี่ยเป็นคนทำ

เฉินมู่ขอกล่องเย็บผ้าจากคนรับใช้ เย็บอย่างระมัดระวัง และเปลี่ยนเป็นเข็มขัดสีเดียวกันเพื่อให้แน่ใจว่ามันจะไม่หลุดอีก

เธอนำชุดเก็บให้เรียบร้อย ความคิดที่จะแก้แค้นเริ่มก่อตัวขึ้น ขาเรียวแอบเข้าไปในห้องของเฉินชิงเสวี่ยอย่างเงียบ ๆ เมื่อเจอชุดของน้องสาว เธอก็ถอดตะเข็บบนเสื้อคลุมของเฉินชิงเสวี่ยออกสองสามเข็ม แล้วจึงค่อย ๆ แอบย่องออกไปอย่างเงียบ ๆ

หลังจากงานเลี้ยงเริ่มขึ้น เฉินมู่แต่งหน้าเบา ๆ แล้วเดินลงไปข้างล่าง เธอเห็นเฉินชิงเสวี่ยโผเข้าไปในอ้อมแขนของลู่ซีเจ๋อราวกับเกล็ดหิมะ ดึงลู่ซีเจ๋อไปที่ห้องรับแขกตรงมุมห้อง แล้วก็ปิดประตูอย่างสนิท

ด้านนอก มีรถเบนท์ลีย์ที่เหมือนนักรบสีดำจอดอยู่ที่ประตู ดึงดูดให้แขกที่มาในงานหันมองด้วยความสนใจ

“นี่คือรถของคุณฮั่วใช่ไหม?”

“ตระกูลเฉินมีหน้ามีตาในสังคมเยอะ! เขาทำได้ดีมากที่ยังสามารถขอให้ตระกูลฮั่วมาหาได้!”

“ชายที่ร่ำรวยที่สุดในเมืองปินไห่! ถ้าใครที่สามารถติดต่อกับตระกูลฮั่วได้ คนนั้นจะไม่มีความกังวลในชีวิตนี้อีกเลย!”

ฮานเฉิงลงจากรถ และเปิดประตูให้ฮั่วหยุนเซียว “บอส มาถึงแล้วครับ”

ฮั่วหยุนเซียวมองดูนาฬิกา โอวจินที่อยู่ข้างๆ ก็สะกิดเขา และพูดว่า “เคยได้ยินมาว่าลูกของตระกูลเฉินคนที่สาม หน้าตาดีที่สุดในเมืองปินไห่แล้ว เข้าไปดูสิ?”

ฮั่วหยุนเซียวยกเท้าลงจากรถ น้ำเสียงของเขาเอ่ยอย่างไม่แยแส “ฉันไม่สน”