เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 103

ตอนที่102 ความรักที่เห็นแก่ตัว

"สีของห้องนอนหรอ! ห้องนอนพี่ยศพลเป็นสีเข้ม สีของผ้าปูที่นอนอันเก่าหลายๆผืนนั้นมืดเกินไปน่าเบื่อเกินไป มีแต่รูปลายเหมือนๆกัน ฉันไม่ชอบเลย ฉันอยากเปลี่ยนเป็นสีอุ่น เธอคิดว่าดีไหม?"

นิชาภาพูดอย่างไม่เกรงใจ จารวีรู้สึกอึดอัดมาก

ไม่ชอบผ้าปูที่นอนเขา? ถ้าอย่างนั่นอยู่ด้วยกันเลยสิ! แต่ก็เนาะ ผู้ชายอย่างยศพลที่ชอบกินผู้หญิงงี้เป็นประจำ เห็นผู้หญิงทั้งคนจะไม่จับจ้องได้ยังไร แต่ว่าผ้าปูที่นอนของเขาเกี่ยวไรกับเรื่องเธอ

"นิชาภา กินผัก!"

ยศพลเหมือนจะทนไม่อยู่ ถึงแม้จะเรียกขันกันอย่างสนิทสนม แต่คำพูดเย็นชามาก มีความขู่อยู่ เหมือนจะเตือนเธอว่าอย่าพูดต่อ

" ออ ได้ค่ะ หนูกิน!" นิชาภาเชื้อฟังเป็นอย่างดี ผู้หญิงแบบนี่คงจะได้ใจยศพลมากสิน่ะ

เขาชอบผู้หญิงที่เชื่อฟัง ชอบผู้หญิงที่เอาใจเขา

"จารวี หากวันไหนไม่ยุ่ง มาช่วยฉันเลือกแหวนเพรชหน่อยได้ไหม เมื่อกี้ฉันดูไปหลายแบบ พี่ยศพลก็บอกทุเรศ เธอมาช่วยฉันเลือกหน่อยน่ะ

จารวีปฏิเสธเธอทันที "ไม่ได้ ฉันยังมีธุระที่จะต้องทำ!"

ขืนปล่อยเธอตามใจอยู่งี้ ไม่แน่เธอยังจะพาจารวีไปทำเรื่องไรที่ไม่คาดคิด อย่างนั้นก็คงหน้าแตกมาก

"โอ!" ในตานิชาภามีความเศร้าเสียใจออกมา

"จารวี ฉันเพิ่งมาจากใต้หวัน ยังไม่คุ้นชินกับที่นี่ และไม่มีเพื่อนด้วย นอกจากเธอฉันก็ไม่รู้จักใครอีกเลย เธอจะรังเกียจเราไหม?"

จารวีแกล้งยิ้ม " ไม่นิ ถ้าไม่ใช่ว่าวันนี่ติดธุระแล้วก็ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนให้ถึงที่สุดเลย โอเค ฉันควรไปแล้ว ขอบคุณสำหรับมื้ออาหารเย็น

จารวียืนขึ้น และมองไปที่ยศพล แล้วลำลา

"โอ จะกลับแล้ว ดี พี่ยศพล เราไปส่งเธอกลับกัน!"

จารวีรู้สึกเหงื่อแตก ถ้าไม่ใช่ว่าวันนั้นเห็นนิชาภากับเขาจูบกัน

เธอคงอาจจะยังคิดว่านี่เป็นเพราะยศพลง้อเธอ เลยได้แสดงละครออกมา

จารวี"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันนั่งรถกลับเองได้!"

นิชาภาถือกระเป๋าขึ้นเธอขึ้นยังเต็มใจ แล้วดึกยศพลออกจากประตู

จารวีหยักไหล่อย่างขี้เกียจ โอเค ไหนๆยศพลก็มีคนใหม่แล้ว เขาคงไม่สนใจเธอหรอก

ส่งแปปคงไม่เป็นไร

รถค่อยๆออก ทีนใดนั้นจารวีได้ยินเสียงโทรศัพท์เธอดังขึ้น เธอกำลังจะหยิบ นิชาภาก็หันหลังกลับมา แล้วเขย่าโทรศัพท์เธอ ยิ้มแล้วพูด:" จารวี ไม่ค้องรีบ ฉันโทรเอง เลขมือถือบนนั้นเป็นของเรา ถ้าเธอว่าง ก็ชวนฉันออกมาเดินช๊อป บ้านพี่ยศพลเลอะเทอะมาก ฉันจะจัดใหม่ หลายอย่างคงจะต้องการเธอมาช่วยตัดสิน"

จารวีสงสัย :"เธอมีเบอร์โทรศัพท์ฉันได้ยังไง?"

นิชาภายิ้ม ในรอยยิ้มเธอไม่มีอะไรต้องระวัง "ในมือถือพี่ยศพลมีเบอร์โทรศัพท์เธอ! ฉันค้นก็เจอ"

สีหน้าจารวีเริ่มไม่ดี

ตลอดทั้งทาง นิชาภาพูดไม่หยุด ในขณะที่แนะนำจุดเด่นของบ้านเกิดตัวเองใต้หวันเป็นยังไง ก็ยังถามจารวีถึงเรื่องจุดเด่นของเมืองSอีก

ในที่สุดรถก็หยุด จารวีมองออกไป เป็นหน้าซอยพอดี

"ลาก่อนน่ะ นิชาภา......"

" ฮีฮี บ๊ายบายวี!"

รถเลี้ยวกลับไปแล้ว แต่ครึ่งตัวของนิชาภาก็ยังอยู่นอกหน้าต่าง เพื่อโบกมือให้กับจารวีอย่างเต็มที่

ผู้หญิงคนนีถ้าไม่ใช่ใจกว้าง ก็คงสมองไม่เต็ม......

ขณะนี้ เป็นเวลา4ทุ่ม ปกติชุมชนเงียบสงบอยู่แล้ว แทบจะไม่มีไฟอะไร

มีรถขันสีขาวคันหนึ่งขับผ่านออกมาจากที่มืด โรลส์รอยซ์สีดำสวนทางกัน

มนต์ตรีมองไปตรงกระจกรถด้วยความเคยชิน เห็นป้ายรถนั้นพอดี เขารู้สึกไม่พอใจขึ้นมา

เมื่อโทรติดจารวี

"วี อยูไหน?"

" ออ พี่มนต์ หนูถึงบ้านแล้ว สุรีย์วัลย์เป็นไงบ้าง?"

"เธอพ้นจากอันตรายแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วง วี ขอโทษ ที่ทำให้ตกใจ วางใจได้ ไม่ว่าสุรีย์วัลย์จะยังไง เราก็ไม่มีทางจากกัน ความรู้สึกผมที่มีต่อคุณก็ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง

จารวีนั่งอยู่ในห้องนอน หัวเราะแล้วพูด :"พี่มนต์ หนูเชื่อพี่"

"วี กลับมาเองจากโรงบาลหรอ?"

"ใช่แล้ว พี่มนต์ หนูกลัวรบกวนพี่ ก็เลยยังไม่ได้โทรหา......"

ใจนมต์ตรีเหมือนสูบอากาศมาเยอะ ทำให้ใจเธอไหวสั่น

วี!! ทำไมไม่บอกความจริงกับผม! หรือว่าเธอยังปล่อยเขาไม่ได้?

ถึงแม้งานแต่งจะจัดขึ้นในเดือนหน้าวันที่7 แต่เพราะว่าสุรีย์วัลย์ฆ่าตัวตายยังไม่หาย และความทรมานจากภาวะซึมเศร้า การถูกบังคับจากพ่ออีก มนต์ตรีจึงลาออกจากงาน เพื่อมาเอาเวลาส่วนมากมาเฝ้าสุรีย์วัลย์ กันเธอทำร้ายตัวเองอีก

ดังนั้นจนถึงตอนนี้ ทั้งสองยังไม่มีความพร้อมใดๆ