เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 116

ตอนที่115 ไม่มีความรู้สึกปลอดภัย

อาคารมังกร จารวีกำลังลังเล เธอไม่เเน่ใจควรเข้าไปหายศพลหรือไม่

ตอนนี้ ในห้องทำงานของบริษัทSTกรุ๊ปจำกัด ยศพลกำลังยุ่ง เเต่ทันใดนั้นผู้ช่วยของยศพลทัศนีย์ก็เดินเข้า มา“ท่านประธานคะ คุณดูสิ คุณจารวีอยู่ด้านล่างตึก…..”

ยศพลได้ยินชื่อของจารวีก็วางปากกาลง รีบลุกจากเก้าอี้ เดินไปที่หน้าต่างอย่างไว เเละมองออกไปข้างนอก

เป็นตึกที่มี40กว่าชั้น เขามองลงไป มีผู้คนมากมายเหมือนมด

เเต่ว่า เขาเเน่มองไป ก็รู้ว่าว่าใครคือจารวีเเล้ว คือเธอ คือจารวี ยศพลเดินไปทางหน้าประตู

ระหว่างทาง เอกสารหน้าบนโต๊ะก็โดนเขาชนตก ตกอยู่บนโต๊ะเเบบกระจัดกระจาย เขาก็ไม่หันกลับมาดู ทัศนีย์ ก็ได้ส่ายหัวไปมา

ยศพลเดินไปใช้ลิฟล์ของประธานเอง เเล้วเดินไปที่หน้าประตู ที่หน้าประตู ชนเข้าอย่างจังกับพนักงานรักษาความ ปลอดภัย

พนักงานนคนนั้นคิดว่าเขาดูผิด สุดท้ายพอรู้เเล้วว่าคือยศพล ก็รีบขอโทษ

“ท่านประธาน ขอโทษครับ ขอโทษ ตาผมไม่ดี….”

เขายังพูดไม่จบ ยศพลก็ผลักเขาออก“หนีไปให้ไกลๆไป”

พนักงานคนนั้นตกใจมาก ไม่กล้าพูดอะไรเเล้วก็เดินหนีไปเลย

พอยศพลวิ่งมาถึงหน้าประตู เงยหน้ามองไปทั่ว เเต่มองไม่เห็นเเม้เเต่เงาของจารวี หรือว่าเขาเเค่รู้สึกไปเอง ? ไม่ เป็นไปไม่ได้ ในเมื่อทัศนีย์ก็เห็นเหมือนกัน

“จารวี ใช่เธอรึเปล่า รีบออกมานะ….”ยศพลตะโกนดังลั่น วิ่งรอบตึก หาเเบบไม่หยุด

ในตอนนี้ จารวีหลบอยู่หลังเสาไฟฟ้าขนาดใหญ่ พอเธอเห็นยศพลวิ่งออกมาเธอก็รีบหลบเลย

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร หรือเธออายที่จะเจอเขา

ไม่รู้จะอธิบายยังไงกับความรู้สึกนี้

“จารวี เธออย่าหลบอีก ผมเห็นเธอเเล้ว ออกมาเดี๋ยวนี้นะ ไม่อย่างนั้น….”

“หยุดตะโกนนะ ฉันออกมาเเล้ว….”

ยศพลไม่มียางอายเลยจริงๆ ตะโกนเสียงดังขนาดนี้ คนทั้งถนนก็หยุดเดินเเล้วหันมามองหมดเเล้ว เเต่เขาก็ยัง กล้าตะโกนอยู่อย่างนั้น เเล้วนี้จะให้เธอเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

ตอนที่เขาเห็นจารวี ยศพลเผยรอยยิ้มออกมา เดินเข้าไปกอดจารวี

“คิดถึงผมหรอ?”ยศพลถามอย่างหน้าไม่อาย

ยศพลตัวสูง รูปร่างดี ยิ่งใส่ชุดสูทที่เหมาะตัวยิ่งดูขายาวกว่าเดิม

ชุดสูทสีดำยี่ห้อเป็นAnima ข้างหน้าเกะกระดุมไว้ เห็นถึงเสื้อสีม่วงข้างใน

เขารูปร่างสูงหล่อ สายตาเจ้าเล่หร์ ทำให้คนที่เห็นถึงกับหลงใหลได้

ในเวลานี้ มีเเสงจากดวงอาทิตย์ส่องมาทางเขา ทำให้เขายิ่งดูดีขึ้น

จารวียิ่งรู้สึกว่าตัวเองดูเล็กลง

ยศพลเกะกระดุมเสื้อสูทออก เเละเริ่มดึงเน็คไทลง สองมือบางไว้ที่เอว จ้องจารวีไว้

หนึ่งนาที สองนาที ….ห้านาทีผ่านไป จารวีก็ยังไม่พูดอะไร

“งั้นดีเลย เธอไม่พูด นั้นก็เเสดงว่าเธอคิดถึงผม ไป เรากลับบ้านกันเถอะ”

“เเล้วคุณจะไม่ถามฉันเลยหรอว่าเพราะอะไร?”จารวีเงยหน้าขึ้น

“อะไร เพราะอะไร?”

“ฉันมาหาคุณทำไมไง?”จารวีเตือนเขา

ยศพลชอบใจมาก“ผู้ชายที่หล่าเหลาอย่างผม มีคนเดียวในโลก ผมคิดไว้เเล้วว่ายังไงเธอก็คงเสียดาย โอเค เรา กลับบ้านกันดีกว่า”

จารวีรู้เลย ว่าเขาไม่เคยเปลี่ยน ยังไงก็ยังหน้าด้านเหมือนเดิม

ยศพลยื่นมือไปจับมือเธอไว้

เเต่จารวีกลับดึงมือออก“นายกับนิชาภาเป็นยังไงบ้าง?”

ยศพลเริ่มคิด นานมากว่าจะนึกถึงคนที่ชื่อนิชาภาขึ้นได้

หรือว่าเธอยังหึงอยู่?

ถ้าเธอยังหึงอยู่ มันเเสดงว่าเธอยังรักเขาอยู่ใช่ไหม

“เธอจะสนใจเขาทำไม อย่าไปสนใจเขาเลย เขาไม่ได้เป็นเเฟนผมซะหน่อย…”

“อะไรคือไม่ใช่เเฟนของคุณ พวกเธอไม่ใช่….คบกัน นายอย่ามาหลอกฉันเลย ทั้งๆที่พวกเธอคบกันมีความสุข ขนาดนั้น!”

“มีความสุขยังไง ? นิขาภาเต็มใจมาที่นี่เอง…..”

“เเต่ว่า นายจูบเธอนะ!”

ยศมองจ้องไปที่จารวี เเละตอกกลับว่า“ทีเธอยังจูบกับมนต์ตรีเลย เเล้วบัญชีนี้จะคิดยังไง?”

“นาย ไอ่บ้า ฉันไม่สนใจนายเเล้ว”

จารวีหันหลังกลับ ตอนนี้ เเน่เธอได้ยินชื่อของมนต์ตรี ก็รู้สึกเเย่มาเเล้ว

นายยศพลผู้ชายคนนี้ ใจดำจริงๆเลย เวลานี้ยังเอาชื่อมนต์ตรีมาเกี่ยวอีก

ยังไม่ทันเดินไปสองก้าว ยศพลก็เดินนำหน้าไปอยู่ตรงหน้าเธอ“โอเค พวกเราก็อย่าพูดถึงคนอื่นเลย เราไปกิน ของอร่อยกันดีกว่า”

พอรู้ว่าจะถึงเวลาเลิกงานเเล้ว ยศพลก็ดึงมือของจารวีขึ้นรถไปเลย

“อยากกินอะไร?”

จารวีส่ายหน้า ช่วงนี้เธอไม่ค่อยอยากกินอะไรเลย

ยศพลยื่นมือไปจับหน้าของจารวี ช่วงนี้หน้าของเธอทำไมเล็กลง ผอมจนเกินไปเเล้ว เขาไม่ยอมให้เธอเป็นเเบบนี้ อีกต่อไปเเล้ว

ร้านอาหารที่ดูหรูหรา ยศพลสั่งอาหารเพื่อบารวีมาเต็มโต๊ะ มีปลาอะไรมากมาย

เต็มโต๊ะไปหมด จารวีทนกลิ่นอาการทะเลไม่ได้ พอได้กลิ่นก็อยากอ้วกขึ้นมา