เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 117

ตอนที่116 นี่คือความรัก

บนรถที่มีบารวีนั่งอยู่ค่อยๆเเล่นอยู่บนถนน บรรสากาศ ยิ่งอยู่ยิ่งคุ้นเคย

เห็นใบหน้าของจารวี ยศพลก็ยิ้มออกมา

ยศพลเป็นคนขับรถเร็ว ขับบนถนนเร็วมาก เขาชอบขับเเบบนี้จนจารวีกลัว

ถึงเเม้ว่าบนตัวจะคาดเข็ดขัดนิระภัย เเต่เธอก็ไม่วางใจอยู่ดี รู้สึกกลัวเเบบเเปลก

“จอดรถ จอดเร็ว ฉันทนไม่ไหวเเล้ว…..”

พอยศพลจอดรถปั๊บ จารวีก็รับเกะเข็มขัดออก เปิดประตูรถ เเล้วก็กระโดนออกไป

เเล้วเธอก็นั่งอ้วกอยู่ข้างทาง

เธอเมารถงั้นหรอ!!

“ไม่ใช่เเล้ว ตอนนี้เธอเมารถหรอ”ยศพลยื่นน้ำให้อย่างเป็นห่วง พอจัดการเสร็จ ก็พิงอยู่ข้างรถ“นายช่วยขับช้า ลงหน่อยได้ไหม?”

ยศพลมองจารวีอย่างเเปลกใจ จนนานมาก ค่อยพยักหน้ารับ“ได้!”

ในเวลาที่รถเเล่น ก็เริ่มช้าลงเเบบปกติเเล้ส

หน้าจองบารวีก็ยังซีดขาวอยู่ พยุงอยู่ที่รถไม่พูดอะไร

รถค่อยๆเเล่นเขาไปยังที่ คือที่ที่คุ้นเคย

ในใของจารวี ที่นี่….

ที่นี่มีความทรงจำมากมาย ทั้งความสุขเเละความทุกข์ ก็มีความเกี่ยวข้องกับที่นี่

ยศพลเดินลงจากรถ เเล้วปิดประตูเสียงดัง

“ตั้งเเต่ตอนนี้เป็นต้นไป เธอดูเเลที่นี่ ที่นี่คือบริษัทอิสระ ตั้งเเต่ตอนนี้ เธอก็คือประธานคนนึงเเล้ว เพราะฉนั้น เรา เท่าเทียมกัน เธอคงไม่มีข้อเเก้ตัวอะไรเเล้วนะ!”

จารวีเงยหน้าไปดูทั้งสี่ด้าน หลังจากความรักของเธอกับยศพลจะมีปัญหา ที่นี่ก็เหมือนปล่อยให้ร้างไป ไม่มีคน เลยสักคน

เเต่ว่าตอนนี้ ที่นี้ก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมเเล้ว

ทุกที่ที่มองไปก็จะเห็นว่ามีสีสันขึ้ร

ใช่สิ ที่นี้เคยเป็นความฝันของบารวี เเต่ว่า มันคงไม่กลับมาอยู่ในมือเธอง่ายขนาดนี้หรอก นี่มันคงง่ายเกินไป

จารวียืออยู่หน้าบริษัท ไม่เชื่อว่านี่คือความจริง

“ไป เราเข้าไปดูกัน….”

พอเห็นเเววตาของจารวี ยศพลก็ตบบนบ่าเธอเบาๆ ทั้งสองเดินเข้าไปข้างในบริษัทด้วยกัน

พอเข้าไปด้านใน เห็นหน้าคนด้านหน้าที่เปลี่ยนไป

“สวัสดีครับ ท่านประทา

ผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาหาจารวี เขาเเนะนำตัวเอง“ท่านประธานยศพลสั่งให้ผมทำงานเป็นหัวหน้าเเผนกส่ง ออก ช่วยให้คำเเนะนำดูเเลด้วยครับ”

สีหน้าของยศพลนิ่งเหมือนเดิน“ต่อไป เรื่องส่งออกของที่นี่ก็ฟังคนสั่งของประธานจารวีได้เลย”

จารวีตกใจจนพูดไม่ออก จารวีเดินดูรอบๆบริษัทหนึ่งรอบ

ตั้งเเต่บริษัทกลับมาเปิดใหม่อีกครั้ง ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลย

กรุ๊ปบริหารเเละนักออกเเบบ ก็เป็นคนดังระดับโลก ยังมีนักออกเเบบหลายคนที่มาจากปารีส

พอเห็นยศพลทุ่มเทขนาดนี้ บริษัทนี้ก็ไม่ค่อยใหญ่มาก เเต่ว่าพนักงานที่นี้คือดีที่สุด

พอตอนหัวหน้าฝ่ายขายไม่อยู่ จารวีก็ถามยศพลว่า“ฉันเป็นเเค่ออกเเบบ ไม่เป็นการบริการ บริษัทใหญ่ขนาดนี้ ให้ฉันดูเเล ถ้าเกิดขาดทุนขึ้นมาจะทำยังไง?”

“ขาดทุนคือเรื่องปกติ เเต่ว่า เธอก็ต้องค่อยๆฝึกการบริหารไป”

บริษัทนี้ ไม่ว่าจะมาได้ยังไง จารวีก็ไม่สามารถปฎิเสธเขาได้

นี่คือความฝันที่มี่มนต์เตรียมไว้ให้เธอ เธอไม่เข้าใบ ว่าทำไมยศพลต้องทำเบบนี้?

หรือว่าเขามองมนต์ตีผิดไป?

“ชอบมั้ย?”

ยศพลรู้สึกผิดเล็กน้อย มองดูจารวีที่ยิ้มอยู่

จารวียิ้มเเต่ไม่ตอบ ยศพลดันจารวีให้ชิดกำเเพง

“เริ่มตั้งเเต่ตอนนี้ เธอกับผมเราเท่าเทียมกันเเล้ว ถ้างั้น ตอนนี้ผมก็จีบเธอได้เเล้ว?”

จารวีตกใจตาโต เมื่อกี้ความรู้สึกในใจที่อยากขอบคุณ มันหายไปเลย ไอ้บ้านี่ทำมาทั้งหมด เพียงเเค่จะจีบ เธอ เธอยังคิดว่า……

“นี่ ยศพล นายไม่รู้สึกว่ามันเกินไปหรอ?

ยศพลยกยิ้มเบาๆ ต่อมาเขาก็รีบปิดปากเธอด้วยปากของเขาเอง

“ไม่เอา ที่นี่คนเยะ ไม่เอา อ้า !........”

ปากที่ร้องระอุของยศพลปิดปากของจารวีไว้ ผู้หญิงคนนี้ ยังเหมือนเดิม ไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด เธอมากจะ คิดมาก ทั้งๆที่ตั้งเเต่หัวจรดเท้าของเธอเธอมันบ่งบอกว่าเป็นของเขา เเต่เธอมักชอบหาข้ออ้างต่างๆมาปฎิเสธ

จูบนี้ ทำให้จารวีหายใจไม่เป็นจังหวะ

ยศพลเหมือนจูบยังไงก็ไม่อิ่ม เขาจูบเธอครั้งเเล้วครั้งเล่า เหมือนชิมของหวาน

มือใหญ่ของเธอ สอดเข้าไปในผมของเธอ เเล้วจับท้ายทอยของเธอไว้

พอเจอจูบนี้จากเขา จารวีถึงรู้ว่า ใจของเธอเต้นเเรงมาก หน้าก็เเดงเหมือนมะเขือเทศ

เเค่จูบ ยศพลก็ทำให้เธอรู้สึกหายใจไม่สะดวก

เขาก็เป็นผู้ชายที่เเข็งเเรงเเบบนี้ เเละเจ้าเล่หร์มาก

นานมากกว่าเขาจะปล่อยให้ปากเธอเป็นอิสระ จารวีผิงไว้ตรงประตู รีบหายใจ

หน้าที่เเดงมากขึ้น ทำให้เธอดูสวยก่วาเดิม