เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 118

ตอนที่ 117 พาเธอกลับบ้าน

ผมสัญยาว่าต่อจากนี้จะมีเเค่เธอ!

คำพูดของยศพลดังก้องไปในหูของจารวี ในใจของจารวีรู้สึกอบอุ่น

ถ้าเขายอมเปลี่ยนเเปลงตัวเองเพื่อเธอ ถ้าอย่างนั้นเขาคงเป็นพ่อคนนึงได้

“ดี งั้นนายจำคำของนายไว้นะ !”

ยศพลก็เอาจารวีไปนั่งในรถเหมือนเดิม เเละก็กลับรถไปไปทางบริษัท

“นี่นายจะพาฉันไปไหน?”

จารวีสังเกตุเห็นนานเเล้วว่านี้ไม่ใช่ทางกลับบ้านของอังคณา

“ไปบริษัทของผม!”

“นี่ ไปบริษัทนายทำไม ฉันจะกลับเเล้ว”

จารวีบ่น“อังคณารอฉันอยู่!”

ยศพลหยุดรถ เเล้วก็กลับรถขับไปยังบ้านของอังคณา

ที่หน้าประตูบ้านอังคณา ยศพลเเละจารวีเดินออกมาด้วยกัน จับไหล่ของเธอไว้“ไป ไปเก็บของ กลับบ้านกัน เถอะ”

จารวีรู้เเล้วว่าตัวเองติดกับอยู่ ก็รีบ“ฉันบอกเมื่อไหร่ว่าจะไปอยู่กับนาย?”

ยศพลจับคางของเขา ยิ้มนิดๆ ดูน่าหลงใหลมาก

“เธอจะอยู่ที่บ้านของคนอื่นตลอด คนอื่นเขามีเรื่องจะ……”

“จารวี….”มีเสียงเรียกจากด้านหลัง จารวีหันกลับไป เห็นอังคณาลากกระเป๋าออกมาใบหนึ่ง

“อังคณา เธอจะไปไหน?”

อังคณาก็นวนไหล่“กระเป๋นนี้เป็นเป็นของเธอมากกว่า….”

จารวีรู้สึกเเปลกๆ หันกลับไปมองยศพล ภายใต้ความนิ่งของเขาซ่อนรอยยิ้มไว้

“นี่เป็นเเผนของนาย ใช่มั้ย?”

“ใช่สิ จารวี สองสามวันนี้ฉันมีเรื่องต้องจัดการ หิๆ คุณยศพล รบกวนช่วยดูเเลจารวีด้วยนะคะ”

อังคณาก็ชอบผู้ฃายหล่อพอเวลาเจอก็หลงเหมือนกัน พอยศพลมายืนอยู่ตรงหน้า ความกล้าที่จะเงยหน้าขึ้นมา มองก็ไม่มี รีบดันกระเป๋าของจารวีให้ยศพล เเล้วก็เหมือนจะวิ่งหนีไป

เหลือเเต่จารวีที่จ้องยศพลไว้

จารวีคิดไม่ถึงจริงๆ ว่ายศพลจะวางเเผนก่อนกับอังคณา นี่ตกลงมันคือเรื่องอะไรกัน ? ในขณะที่เธอกำลังงง อยู่ โทรศัพท์ก็สั่นขึ้น จารวีเอาโทรศัพท์ออกมา หน้าจอเเสดงข้อความทีาอังคณาส่งมา

“จารวี ขอโทษนะ ความจริงพวกเธอสามคนพ่อเเม่ลูกอยู่ด้วยกันจะดีกว่านะ!”

จารวีตอบกับข้อความ“หึนี้ เธอผหักหลังฉันหรอ?”

พ่อผ่านไปเเปปนึง อังคณาก็ส่งสติกเกอร์มา“ความจริงก็ไม่ขนาดนั้นหรอก! ฉันก็คิดถึงความสุขของเธอนะ”

จารวีเกือบหัวเราะออกมา นี่ยศพลคงจะสอนให้อังคณานิสัยเสียไปด้วยเเล้ว

เอ๊ะ นี่ไม่ใช่สิ อังคณากับยศพลก็ไม่ได้สนิทอะไรกัน ใส่ร้ายยศพลเเบบนี้ มันดูเกินไปจริงๆนะ

พอจารวีคิดถึงตรงนี้ ก็รู้สึกตลก“ครั้งหน้าค่อยคิดบัญชีกับนาย”

จารวีก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ เห็นหน้าของเธอมีรอยยิ้มอยู่บนหน้า

ยศพลมองดูเธอ ตอนนี้น่าจะเริ่มกลับไปมีความสุขเหมือนเมื่อก่อนเเล้ว

เรื่องนั้นก็ค่อยๆเลือนหายไป

รถสีดำคันนั้น เหมือนสายฟ้า เเล่นอยู่บนถนนน

รถเข้ามาบอดหน้าวิลล่าเร็วมาก

จารวีเดินลงมาจากรถ

“ยินดีต้อนรับคุณจารวีกลับมา!”

มีน้าอามเป็นคนนำ คนใช้ทั้งหมดก็ยืนอยู่หน้าวิลล่า ยืนต้อนรับจารวีกันอยู่

สถานการเเบบนี้ ทำให้จารวีตกใจไม่น้อย

หันกลับไปมองยศพล เห็นเขายิ้มกว้างมาก

“ฮ่าๆ!”

ยศพลชอบเวลาที่จารวีเป็นเเบบนี้มาก ยื่นมือไปทางจารวีเเล้วก็กอดเธอไว้

“รู้สึกถึงความรู้สึกที่กลับบ้านมั้ย?”

จารวีเบ้ปาก มองไปทางคนใช้ที่ยิ้มต้อนรับอย่างเคารพ จารวีรู้สึกเกรงใจมาก

ไหนยังบอกว่าจะทดสอบเขาก่อน เเค่ทำไมดันโดนเขาลากกลับมาซะงั้น

“ว้าว จารวี ดีใบจังเราได้เจอกันอีกเเล้ว”

จารวีพึ่งเดินเข้ามา ก็มีร่างนึงวิ่งเข้ามากอดไว้ จารวีอยู่ในอ้อมกอดขิงเขาคนนั้น

จารวีรู้สึกงงมาก เธอคิดไม่ถึงเลย ว่านิชาภาจะอยู่ที่นี่

ตอนนี้ นิชาถาใส่ชุดกระโปรง เหมือนผีเสื้อวิ่งเข้ามาอยู่ตรงหน้าจารวี

ทันใดนั้น ก็มีมือยาวๆยื่นเข้ามา ดึงนิชาภาออกจากตัวของจารวี

เอวของนิชาภาชนเข้ากับตู้ เจ็บจนจะร้องไห้ออกมา

“ยศพล ทำไมนายทำเเบบนี้กับฉัน?”

ยศพลจ้องที่เธอ“มำไมเธอยังอยู่ที่นี้อีก?”

จารวีเห็นกระเป๋าเเละของต่างๆ วางอยู่ในบ้าน เหมือนรอให้ยศพลกลับมา