เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 119

ตอนที่ 118 พบกับพี่ชายสองของเขา

ยศพลกอดจารวีไว้ ดันเธอติดเตียง“จริง เธอบอกให้เปลี่ยนผ้าปูเตียง เเต่วาาเธอเปลียนเเค่ห้องของเธอ ไม่ใช่ เตียงของผม สมองของเธอนี่คิดอะไรอยู่?”

“ห้องของเธออยู่ไหน?”

“ข้างล่าง!”

พอยศพลพูดจบ กูจูบจารวีเลย จารวีก็พยายามปลักออก“ไม่ได้ ฉันยังไม่ได้เเแรงฟัน!”

“ฮ่าๆ ผมก็ยังเลย ……”

ยศพลลิ้มลองรสชาติความหวานจากฟันของเธอ ยังมีกลิ่นของเเอปเปิ้ลอยู่ เขาชอบรสชาตินี้

นี่คือกลิ่นดั้งเดิมของเธอ เขาชอบมาก ลองเ้ล้วครั้งเเล้วครั้งเล่า

จูบนี้ดำเนินไปถึงครึ่ง ก็มีเสียงเคาประตูดังขึ้น

ยศพลเริ่มโมโห ใครมันช่างไม่รู้เรื่อง เวลานี้ยังจะมารบกวน

เสียงเคาะประตูดังไม่หยุด ยศพลกำลังเคลิ้มกับร่างงานอยู่ ไม่อยากลุกออกไป

จารวีใช้เเรงผลักเขาออก“เหมือนจะเป็นเสียงของนิรัน นายไปดูก่อน”

สีหน้าของยศพลไม่เต็มใจอย่างมาก ยื่นมือไปหยิบเสื้อ เเต่ใส่เเบบลวกๆ เเล้วก็เดินออกไป

“หาที่ตายหรอ!!”

เสียงของยศพลไม่พอใจอย่างมาก

จารวีก็อดเป็นห่วงไม่ได้ ทำงานกับเจ้านายเจ้าอารมณ์เเบบนี้ โชคร้่ยจริงๆ เดี๋ยวๆก็โดนด่า

นิรันไม่รู้ว่าพูดอะไรออก ทำให้อารมณ์ของยศพลเย็นลง เสียงก็เบาลง

พอเเปปเดียว ยศพลก็เดินเข้ามา เปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า

พอเเต่งตัวเสร็จเรียบร้อยเเล้ว ก็เดินกลับมาหาจารวี“ผมออกไปเเปปนึง เธอนอนก่อนเลย”

เขาก้มหน้าจูบลงที่หน้าผากของจารวี เป็นการจูบที่อบอุ่น

จารวีขยับตัวนิดหน่อย“นายจะไปไหน ?”

ยศพลยิ้ม ยื่นมือไปจับตรงผมของเธอ“อย่าคิดมาก นอนได้เเล้ว”

ร่างใหญ่ของยศพล ค่อยๆเดินหายไปที่หลังประตู

พอประตูปิดลง ทำให้จารวีมองไม่เห็นด้านนอก

เธอไม่อยากนอนเลย ดึกขนาดนี้ ยศพลออกไปทำอะไร?

จารวีคิดทบทวนใหม่ ทำให้เธอรู้ว่าเธอไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับโลกของยศพลเลย

นอกจากวิลล่าหลังนี้เเล้ว ก็มีบริษัทSTจำกัด เธอก็ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับยศพลอีกเลย

จารวีนั่งอยู่ปลายเตียง เท้าเปล่าเเตะพื้น

เมือกี้โดนยศพลอุ้มเข้ามา เธอไม่รู้สึกอะไร ตอนนี้พอเท้าเปล่าเเตะลงบนพื้น พึ่งรู้ว่าว่าการเปลี่ยนเเปลง

พรมนี้เปลี่ยนเป็นพรมหนังเเกะ มันนุ่มขึ้นกว่าเดิม

จารวีนั่งอยู่บนเตียง ดึงลิ้นชักออกมา ข้างในมีรูป เธอเอาออกมา วางไว้บนเตียง

ค่อยๆดูทีละรูป

รูปพวกนี้ มีบางรูปก็เป็นเต็มตัว บางรูปก็เป็นเพียงข้างๆ เเละยังมีรูปเเน่ครึ่งตัว

มีบางรูปคือตอนประถม บางรูปคือตอนมอต้น เเละพวกรูปหลังๆคือรูปตอนมหาลัย

ทั้งหมดมีเกือบสิบกว่ารูป ผู้หญิงในรูปคือคนเดียวกันทั้งหมด จารวีรู้เเละเเน่ใจว่าผู้หญิงในรูป คือตัวเธอเอง

จารวีรู้สึกตกใจ ทำไมยศพบถึงมีรูปพวกนี้

หรือว่าเขาเริ่มสนใจเธอตั้งเเต่สิบกว่าปีมานี้ เเละหาคนเเอบถ่ายรูปเธอ

ทำไมเมื่อก่อนเธอก็อยู่ที่นี่ เเต่ทำไมไม่เคยเห็นมาก่อน?

เเต่ว่า ทำให้เธอเห็นว่าเขาสนใจเธอ ไม่อย่างนั้นคงไม่เก็บรูปภาพของเธอไว้เยอะขนาดนี้หรอก

จารวีคิดเเล้วก็คิดอีก เเล้วก็โทรศัพท์หาในบ้าน“น้าอาม ช่วยขึ้นมากน่อยคะ!”

หลังจากนั้น3นาที น้าอามก็เดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้ม“คุณหนูจารวี มีอะไรจะให้รับใช้คะ”

จารวีนั่งอยู่ที่โซฟาสีขาวตรงข้ามเตียง กอดหมอนใบนึง เเล้วยิ้ม“น้าอาม ทำเรื่องต่างๆให้หนูขนาดนี้ หนูรู้สึก ขอบคุณมาก มานั่งนี้สิคะ เรามาคุยกัน”

น้าอามประสานมือไว้ ยืนอยู่ตรงหน้าจารวี เธอยิ้มเเล้วก็สบัดหัว“คุณหนูจารวี ทำไมถึงพูดเเบบนี้คะ นี้คือหน้าที่ของน้า น้าเเค่ทำตามหน้าที่ของตัวเอง จะพูดว่าขอบคุณก็คงรับไว้ไม่ได้”

“ฮ่าๆ น้าไม่ต้องถ่อมตนไปหรอกคะ ยังไงหนูก็ต้องเรียนคุณว่าน้า มานั่งนี้คะมา!”

น้าอามเเค่ยิ้มๆ ก็เดินไปนั่งข้างๆจารวี

“หนูก็คบกับยศพลมานานเล้ว ไม่ค่อยรู้เกี่ยวกับคนในครอบครัวของเขา น้าอามรู้ไหมคะ?”

“คุณชายมีพี่ชายสองคน เเต่ก็อยู่ต่างประเทศทั้งสอง น้าเองก็ไม่เคยได้เจอเลย!”

“คุณหนูจารวีถามทำไมหรอคะ?”

“หิๆ ก็ไม่มีอะไรหรอก ใช่สิ พรมนี้เปลี่ยนเมื่อไหร่หรอ?”