เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 120
ตอนที่ 119 ก็แค่ชอบ
ยศพลเงียบไป เเล้วพูดว่า“ส่งเเขก!”
ทันใดนั้นก็มีการ์ดสองคนเดินเข้ามาข้างๆถิรพล พูดอย่างเกรงใจมาก“คุณชายรอง เชิญครับ !
“นี่ เจ้าสาม เเกทำเเบบนี้กับฉันได้ยังไง ฉันคือเเขกนะ นี่……”
ถิรพลยังพูดไม่จบ ก็โดนคนของยศพลลากออกไปเเล้ว
จารวียืนดูที่หน้าต่างชั้นสอง มองจากหน้าต่าง
เห็นถึงการต่อต้านของถิรพล เเต่ก็โดนลากออกไป
นอกจากเขาเเล้ว ยังมีกระเป๋าเดินทางของเขาอีก ก็โดนโยนทิ้งตามมา
จารวียิ้ม สองพี่น้องนี้ ตลกจัง
พอเจอหน้ากัน ก็เอาปืนจ่อหน้ากัน นี่คนบ้านโพธิสูงโหดกันขนาดนี้เลยหรอ
“จารวี เธอยังดูอะไรอีก?”
น้ำเสียของยศพลมีอารมณ์โกรธนิดๆ จารวีรีบเดินออกจากหน้าต่าง ร่างใหญ่ของยศพลก็เดินเข้ามาในห้อง เเล้ว พอเข้ามาถึงก็หันกลับไปล็อคประตู
จารวียิ้มเเล้วเดินเข้ามา“ยังไงเขาก็คือพี่ชายของนาย นายใจร้ายพอที่จะทิ้งเขาออกไปตอนดึกขนาดนี้หรอ?”
“ไม่ต้องห่วงหรอก เขาไม่ตายหรอก …”พอพูดจบ ยศพลก็มองจารวีอย่างไม่พอใจ“ดูท่าเธอคงจะไม่ชอบ ถ้า อย่างนั้น เธอไปเรียกเขาขึ้นมา เเล้วผมจะได้ยอมยกเตียงให้เขา”
เสียงของยศพลมีความเเกล้งเล่น เเต่จารวีไม่เข้าใจ เธอเเลบลิ้น เเล้วก็เดินไปนั่งที่เตียง
“นายจะหึงอะไร เขาคือพี่ชายของนายนะ โอเค ได้ ถือว่าฉันเรื่องมากก็ได้ เขาจะเป็นจะตายหรือยังเเล้วเกี่ยว อะไรกับฉัน ?”
สีหน้าของยศพลยิ่งดูน่ากลัว “จารวี เธอหาที่ตายหรอ ถึงกล้าพูดกับผมเเบบนี้”
พูดอะไรก็ผิด ผู้ชายคนนี้คงอารมณ์ไม่ดี จารวีขี้เกียจสนใจเขา ก็เลยนอนลงเลย
ถ้าเป็นเมื่อก่อน ยศพลคงจะทะเลาะกับเธอต่อ เเต่วันนี้กลับไม่ใช่ จารวีนอนลงนานมาก เเต่ก็ไม่มาหาเธอ
จารวีค่อยๆเปิดผ้าห่มออก ยศพลยืนอยู่ตรงหน้าต่าง ในมือถือโทรศัพท์ไว้ พูดอะไรสักอย่าง
เสียงเบามาก จารวีได้ยินเเน่ว่า“เพิ่มคน…..”
พอยศพลวางสาย ก็หันมามองจารวี“ทำไมยังไม่นอน ?”
จารวีมองเขาอย่างเเปลกใจ“มีเรื่องอะไรอีกเเล้วหรอ ?”
ยศพลวางโทรศัพท์ลงบนหัวเตียง นั่งลงบนเตียง เเล้วก็หนุนลงบนหมอน“ไมมีมีอะไรหรอก เธอคิดมาก นอนได้ เเล้ว !”
จารวีคิดเเล้วคิดอีก พูดอย่างจริงจัง“รูปภาพที่อยู่ตรงลิ้นชัก นายมีตั้งเเต่เมื่อไหร่ ?”
ให้เดาไปเดามา ถามเขาตรงๆเลยดีกว่า
ยศพลตอบเสียงเรียบ“เพิ่งมีเมื่อไม่นานมานี้”
“นายโกหก รูปพวกนี้นายมีตั้งเเจ่เมื่อไหร่ ? หรือว่านายรู้จักฉันมานานเเล้ว ?”
ยศพลยิ้มออกมา“เธออยากได้คำตอบ ก็คงเป็นฉันที่เเอบชอบเธมามาตั้งนานใช่ไหม?”
จารวียิ้ม“ฉันว่าคงจะใช่”
ยศพลยื่นนิ้วไปดีดหน้าผากของจารวี“เธอคิด ผมเเค่เกลียดเฉลิมชัย เพราะผมเกียตนาย นั้นผมเลยให้คนสะกด รอยตามเขา เเอบถ่ายรูปเขา พอเป็นเเบบนี้ ก็ถ่ายเจออีกหลายคน เเละเธอก็รือหนึ่งในนั้น ช่วงก่อนพึ่งเก็บรวบรวม รูปพวกนี้ ก็เลยเลือกออกมา วางไว้ที่นี้”
ยศพลพูดความจริง ที่เกี่ยวข้องกับเรื่องเก่า ทั้งสองก็เงียบไปอีกนาน
ความเเค้นระหว่างบ้านโพธิสูงเเละบ้านพูสวัส คงจะเพิ่งจบลง
ยศพลยื่นมือไปจับหัวของจารวี“หยุดคิดเถอะ นอนได้เเล้ว!”
คืนนี้ ทั้งสองคนก็เงียบ ไม่ได้ทำอะไร ก็เเค่หลับไปอย่างเงียบๆ
เช้าของวันที่สอง จารวีระเมอ กลับด้านยื่นมือไปยังผ้าห่มด้านข้าง ด้านในว่างเปล่า
เธอลืมตาขึ้น เเสงเเดงส่องเข้ามาจากหน้าต่าง สีของเเสงเเดดที่ส่องเข้ามา ให้ความรู้สึกอบอุ่น
ผ้าห่มข้างตัวเธอยังอยู่ เเค่ด้านในไม่มีคนอยู่
“น้าอาม ยศพลไปไหนเเล้ว ?”
จารวีโทรศัพท์หาในบ้าน
“อ่อ คุณหนูจารวี คุณชายบอกว่ามีธุระ ออกจากบ้านตั้งเเต่เช้าเเล้ว
“เขาได้บอกไหมว่าไปที่ไหน?”
“อันนี้ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน คุณชายไม่เคยบอกไว้ อาหารเช้าเตรียมเสร็จเเล้ว ลงมากินเถอะค่ะ!”
“โอเคคะ !”
จารวีวางสาย เเต่งตัวเสร็จเเล้ว ก็ใส่รองเท้าเเตะเดินลงไป
ทั้งหมดที่นี่ ไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนไป เวลาที่จารวีไม่อยู่ก็เหมือนช่วงเวลานั้นหายไป
เธอกลับมาอีกแล้ว แต่ครั้งนั้ไม่ใช่เเค่เธอกลับมาเดียว
ในท้องของเธอยังมีเจ้าตัวเล็กมาเพิ่มอีก
ผ้าปูโต๊ะสีขาว มีอาหารเช้าทั้งจีนและฝรั่งเศสอย่างละหนึ่งชุด จารวีไม่อยากกิน
น้าอามยิ้ม เเล้วเอาน้ำผลไม้เเก้วนึงออกมา วางไว้ตรงหน้าจารวี
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เล่ห์รักเมียตัวน้อย