เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 121

ตอทที่120 เธอยังต้องขยัน

เวลาเป็นสิ่งที่น่ากลัวจริงๆ มันมักจะพิสูจน์สัจธรรมของโลกใบนี้ ความแตกต่างระหว่างรักกับชอบ เป็นอะไรที่ไม่ สามารถแยกแยะได้ง่ายๆ

จารวีมึนงง เธอไม่รู้ว่าควรจะพูดกับมนต์ตรีอย่างไรดี

ความรู้สึกผิดหวังปรากฏออกมาจากดวงตาของมนต์ตรีเห็นได้ชัดว่าเมื่อสักครู่นี้จารวียังคงยิ้มสดใส แต่ทำไมพอ เห็นเขา รอยยิ้มของเธอก็มะลายหายไปจนหมดสิ้น

เป็นไปไม่ได้ ก่อนหน้านี้ไม่นาน เธอยังยิ้มแย้มมีความสุขและรับปากว่าจะอยู่กับเขาไปตลอดชีวิตอยู่เลย

ใช่แล้ว เขาได้ยินไม่ผิดหรอก มันคือเรื่องจริง เธอพูดต่อหน้าสายตานับร้อยคู่เองว่ายอมรับการเป็นภรรยาของเขา

เวลาผ่านไปเพียงแค่4-5วัน เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอจะเปลี่ยนไปได้ไวถึงเพียงนี้

“วี ขึ้นรถก่อนได้ไหม เรายังไม่ได้เลิกกันซะหน่อย”

มนต์ตรีเอ่ยออกมาอย่างเจ็บปวด เพียงไม่นาน เขาก็เอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรง“เราไปกินข้าวด้วยสักมื้อนะ ถือว่าจากกันด้วยดี”

เมื่ออังคณาเห็นว่าสถานการณ์ตรงหน้าเริ่มไม่สู้ดีนัก เธอจึงรีบหาข้ออ้างเพื่อปลีกตัวออกจากตรงนั้น“เอ่อพวก คุณคุยกันก่อนเถอะ ฉันมีธุระต้องรีบไปจัดการ”

ร้านอาหารยุโรปที่หรูหรามีระดับ แสงไฟสลัว มีเพียงแสงจากเปลวเทียน2เล่ม

บรรยากาศที่โรแมนติกเช่นนี้ ไม่ค่อยเหมาะสมที่จะเลิกรากันเท่าไร

จารวีนั่งตรงข้ามมนต์ตรี ประสานมือเข้าด้วยกัน เธอไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี

เนิ่นนาน เธอจึงเอ่ยออกมาอย่างดั้งใจ“ขอโทษนะคะพี่มนต์ คุณพ่อวีไม่ควรทำแบบนั้นเลย”

เธอรู้ว่าตั้งแต่ข่าวที่เธอกับมนต์ตรีแต่งงานกันแพร่กระจายออกไป ทำให้บริษัมซัวกรุ๊ปถูกโจมตีอย่างหนัก บางที ตอนนี้ มนต์ตรีกับลังพยายามยื้อสถานการณ์อย่างสุดกำลัง

เธอรู้ว่าตั้งแต่ข่าวที่เธอกับมนต์ตรีแต่งงานกันแพร่กระจายออกไป ทำให้บริษัมซัวกรุ๊ปถูกโจมตีอย่างหนัก บางที ตอนนี้ มนต์ตรีกับลังพยายามยื้อสถานการณ์อย่างสุดกำลัง

ถ้าไม่ใช่เพราะเธอเข้าไปในชีวิตของเขา เขาก็คงได้แต่งงานกับสุรีย์วัลย์สมใจปรารถนา ธุระกิจของเขาก็คง รุ่งโรจน์ ทุกๆอย่างคงจะดีกว่านี้

มนต์ตรีลงมือหั่นเนื้อวัว มือของเขาสั่นเล็กน้อย บนตัวเขาสวมใส่ชุดสูทลำลองตัวยาวสีเทาอ่อน ผมของเขาถูกหวี ไว้อย่างเป็นระเบียบ ใบหน้าที่อ่อนโยน ดวงตาสีน้ำตาล อยู่ใกล้เธอเพียงแค่เอื้อมมือ แต่เธอกลับรู้สึกห่างไกล

เธอได้กลิ่นกายของเขา แต่ทว่าหัวสมองกลับนึกถึงผู้ชายอีกคนอย่างควบคุมไม่ได้

“วี วีเปลี่ยนไป”

น้ำเสียงของมนต์ตรีแฝงไปด้วยความเจ็บปวด เข้าช้อนตาขึ้นมองเจ้าไปในดวงตาของเธอ

จารวีมองเห็นหยาดน้ำตาที่คลอในดวงตาของเขา มันเหมือนกับร่องรอยที่เพิ่งผ่านการถูกทำร้ายมา

จารวีทำใจมองไม่ได้อีกต่อไป เธอเบือนหน้าหนีมองออกไปด้านนอก บนถนนมีชายหญิงเป็นคู่เดินกันขวักไขว่ พวกเจาเหล่านั้นมีความสุขไหมนะ?

“พี่มนต์ ระหว่างเรามันเป็นไปไม่ได้ วีรู้ว่าเรื่องนี้พี่ก็รู้ดี แต่ยังไงหลังจากนี้เราก็เป็นพี่น้องที่ดีต่อกันได้นะคะ

เห็นได้ชัดว่าจารวีเอ่ยประโยคนี้ออกมาอย่างเจ็บปวด

มนต์ตรีชะงักไปชั่วขณะ จากนั้นจึงฝืนยิ้มพลางยื่นมือออกไปกุมมือของเธอ“วี ทำไมถึงไม่ยอมไปตรวจDNAกับ พี่ล่ะ วีกลัวอะไร วีไม่กล้าเผชิญหน้ากับความจริงหรอ”

ฝ่ามือของเขาเย็นเฉียบ ความรู้สึกเหน็บหนาวค่อยๆแพร่กระจายเข้าสู่ผิวหนังของเธอ ทำให้ตัวเธอสั่นเทิ้มอย่างไม่อาจควบคุม

“พี่มนต์ วีว่าวีบอกพี่ชัดแล้ว ว่าลูกในท้องวีเป็นลูกยศพล วีเลือกไม้ได้แล้ว

มนต์ตรีส่ายหัวไปมาอย่างเจ็บปวด“นี่มันไม่ใช่สิ่งสำคัญ วีก็รู้ว่าพี่รักวี ลูกของวีพี่ก็รัก พี่สาบาน หลังจากวี แต่งงานกับพี่ พี่รับรองว่าจะไม่ทำไม่ดีกับลูกของวี ถ้าพี่โกหกแม้แต่นิดเดียว ขอให้ฟ้าผ่าตายเลย! วี พี่ไม่มีบริษัท ซัวกรุ๊ปก็ได้ ยศตำแหน่งอะไรพี่ก็ไม่ต้องการทั้งนั้น แต่ว่าพี่ไม่มีวีไม่ได้ จริงๆนะวี พี่รักวีมาตั้งหลายปี พี่ไม่อยาก เสียวีไป วีเข้าใจหัวใจของพี่ไหม?”

จารวีกัดฟัน เธอดึงมือกลับมาอย่างช้าๆ น้ำตาไหลลงอาบของข้างแก้ม

“พี่มนต์ พี่ไม่เข้าใจหรอคะ ว่าพ่อของพี่ข่มขืนคุณแม่ของวี ไม่ว่าวีจะใช่หรือไม่ใช่ลูกของพ่อพี่ วีก็รับไม่ได้ทั้งนั้น วีไม่อยากจดจำเขา และไม่อยากแต่งงานกับลูกชายคนเลวๆแบบเขา พี่เข้าใจวีหรือยัง!!

จารวีลุกขึ้นยืน พร้อมเดินตะบึงออกไปด้านนอก ปล่อยให้ยศพลตะลึงงัน

คำพูดเหล่านั้นที่เธอพูดออกมา ทำให้ดวงใจของเขาเจ็บปวดอย่างถึงที่สุด

พี่มนต์ ทำไมพี่ต้องเป็นลูกชายของคนสารเลวแบบเขาด้วย

อย่าว่าแต่คนรักเลย แม้แต่เพื่อน ก็คงเป็นไม่ได้อีกต่อไปแล้ว!!

ก้นบึ้งหัวใจของมนต์ตรี แหลกสลายลงในพริบตา เขากำหมัดแน่น จนข้อต่อกระดูกดังขึ้นมา

เขาไม่พอใจเป็นอย่างมาก สิ่งที่พ่อของตัวเองทำไว้ เขาไม่มีวันให้อภัยอย่างเด็ดขาด

หัวสมองของจารวียุ่งเหยิง เธอนั่งอยู่ในห้องออฟฟิศ ไม่มีกระจิตกระใจจะทำงานเลยแม้แต่น้อย

“คุณจารวีคะ คุณนิชาภาแขกจากใต้หวันมาขอเข้าพบคุณค่ะ”พนักงานที่เคาท์เตอร์เอ่ยบอกเธอทางโทรศัพท์