เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 122

ตอนที่121 เธอกังวล

เมื่อยศพลกลับมาถึงบ้าน จารวีก็อาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอนั่งขดตัวอยู่บนโซฟาราวกับหมีน้อย ในมือของเธอ ถือรีโมทคอนโทรลกดเปลี่ยนช่องโทรทัศน์ไปมา คำพูดของนิชาภาเมื่อตอนกลางวัน ทำให้ใจของเธอเป็นกังวล อย่างหนัก

ยศพลปลดเนคไทให้หลวมๆ เขาทิ้งน้ำหนักตัวลงที่โซฟาที่ข้างกายของจารวี ทำให้เธอจำใจต้องหันมองไปทาง ด้านข้าง

“วันนี้งานยุ่งหรอคะ?”

ยศพลเอนหัวมาซบลงที่ตัวของจารวี ใบหน้าหล่อเหลาคมคาย แสดงให้เห็นถึงความเหนื่อยล้า เขาเลือกนอนบน ส่วนที่สบายที่สุบนตัวของเธอ นั่นก็คือหน้าอก พลางหลับตาทั้งสองข้างลงช้าๆ

จารวียื่นสองมือออกไปนวดคลึงกระหม่อมให้เขาเบาๆ

“ก็พอได้ ไม่ค่อยยุ่งเท่าไร”

ทั้งสองเงียบไปสักพัก จารวีจึงเอ่ยถามต่อ“พี่ชายของคุณกลับไปแล้วหรอ”

เมื่อได้ยินจารวีเอ่ยถามดังนั้น ยศพลที่กำลังมีท่าทีที่สบายๆก็ลืมตาโพลงขึ้นมาอย่างนึกโมโห นัยน์ตาของเขาฉาย แววความไม่พอใจ

“ไม่ต้องไปสนใจมัน ต่อไปถ้าเห็นมันก็ออกห่างๆเลยด้วย”

“เอ่อ แต่เขาก็ไม่ใช่คนที่โหดเหี้ยมดุร้ายอะไร ทำไมคุณจะต้องเครียดขนาดนี้ด้วยล่ะ”

“ฉันไม่ได้เครียด ฉันแค่ไม่ชอบให้เธอไปสนิทสนมกับมัน”

“อ้อ ค่ะ!”

ในโทรทัศน์กำลังฉายละครรักเรื่อง ‘ความรักที่ถูกกำหนดไว้’ ตอนอวสาร ละครเรื่องนี้เกี่ยวกับเรื่องเด็กผู้หญิง รากหญ้าในยุค90 ชอบพอรักใคร่กับเด็กผู้ชายที่วงศ์ตระกูลสูงส่ง พวกเขาผ่านความทุกข์ทรมานมามากมาย จน สุดท้ายก็ได้อยู่ด้วยกัน แต่ทว่า ทางบ้านของฝ่ายชายขัดขวางการแต่งงานของพวกเขา โดยเฉพาะแม่ของผู้ชายที่ อยากให้ลูกชายของเขาออกห่างจากผู้หญิง

เวลานั้น พระเอกกับนางเอกกำลังตกอยู่ในสภาพที่อับจนหนทาง พระเอกเดินไปเดินมาอย่างสิ้นหวัง ฝั่งนึงก็คนรัก อีกฝั่งนึงก็ครอบครัว เขาไม่รู้ว่าควรจะเลือกอะไรดี เมื่อนางเอกเห็นท่าทีที่ลังเลของพระเอก เธอก็เจ็บปวด หัวใจเป็นอย่างยิ่ง เธอรอคอยให้พระเอกพูดว่ารักตนสักครั้ง!

จารวีกระพริบตาไปมา พลางดูละครอย่างตั้งใจ ปกติแล้วเธอไม่ชอบดูละครน้ำเน่าเช่นนี้เท่าไรนัก

แต่ทว่า ไม่รู้ทำไมเมื่อจารวีเห็นนางเอกยอมอยู่กับพระเอกโดยไม่คำนึงถึงสิ่งอื่นๆ ในใจของเธอก็พองโต คิดว่ามัน เหมือนเรื่องราวของตัวเอง

บางทีละครเรื่องนี้อาจจะทำให้เธอดูแล้วเกิดความรู้สึกร่วม

เธอจดจ้องไปที่โทรทัศน์ พลางนวดให้ยศพลอย่างเหม่อลอย

ทันใดนั้นยศพลก็ส่งเสียงออกมาจากในลำคอ จารวีตื่นตระหนก เธอพบว่าตัวเองนวดคลึงไปถึงตาของเขาแล้ว

“นี่จารวี เธอมัวแต่ดูอะไรอยู่ ทำไมใจลอยแบบนี้”

“เอ่อ ฉันดูละครน่ะค่ะ”

ยศพลสัมผัสได้ถึงสิ่งที่ผิดปกติอย่างเสียงของจารวี เขายืดตัวขึ้น พลางยื้มมือไปจับไหล่ของเธอ “มองผม”

จารวีก้มหน้างุดไม่ยอมมองเขา ยศพลพลิกไปพลิกมา สุดท้ายเข้าเลยใช้มือออกแรงบีบคางของเธอ ให้เงยหน้าขึ้นมองเขา

สิ่งที่เห็นคือดวงตาใสแจ๋วมีน้ำตาคลออยู่อย่างเจ็บปวด หยาดน้ำตาเกาะอยู่บนแพขนตาหนางอน

ใบหน้าที่หล่อเหลาของยศพลอึมครึมเล็กน้อย“เธอร้องไห้หรอ?”

“ร้องไห้ทำไมหรอจารวี”

จารวีเบือนหน้าหนี“ฉันดูละครแล้วมันซึ้งก็เลยร้องไห้ค่ะ”

ยศพลเหล่ตามองไปยังละครที่กำลังฉาย พลางยื่นมือไปหยิบรีโมทคอนโทรลมากดปิด

“ไม่ต้องร้องแล้ว เดี๋ยวผมพาออกไปเดินเล่น”

“ไม่เป็นไรหรอก เย็นขนาดนี้แล้ว ฉันไม่อยากไปไหนทั้งนั้น”

จารวีนั่งคุกเข่าอยู่บนโซฟา แต่จิตใจของเธอกลับไม่มีความสบายใจ ละครในตอนอวสาร นางเอกเลิกกลับพระเอก เพราะแม่ของพระเอกต้องการให้เขาแต่งงานกับผู้หญิงอีกคนนึงให้ได้ นางเอกก็เลยฆ่าตัวตายในคืนแต่งงานของพระเอก รอยเลือดถูกเขียนไว้บนกระจกว่า‘ความรักที่ถูกกำหนดไว้แล้ว!’

“มันก็แค่ละครเองน่า เธอร้องไห้จนจะกลายเป็นคนขี้แงอยู่แล้วนะ”

ยศพลเอ่ยหยอกล้อเธอ พลางยื่นมือไปเช็ดน้ำตาให้เธอ

การหยอกล้อของยศพล กลับทำให้จารวีม่สบายใจยิ่งกว่าเดิม น้ำตาของเธอพรั่งพรูออกมาเป็นสาย หยดลงลงบนฝ่ามือของยศพล

“ยศพล คุณคิดว่าหลังจากนี้พวกเราจะมีวันต่อไปด้วยกันอีกไหม”จารวีเอ่ยเสียงเบา

ยศพลได้ยินดังนั้นจึงรู้สึกโกรธ“จารวี อย่าบอกนะว่าเธอคิดจะสะบัดผมทิ้งอีกแล้ว!”

จารวียิ้มออกมา“ไม่ใช่ซะหน่อย ฉันหมายถึงวันต่อไปในอนาคตน่ะ คุณเคยคิดไหมว่าเราจะแต่งงานแล้วมีลูกด้วย กัน”

นัยน์ตาของยศพลเป็นประกาย พลันเขาก็เสมองไปทางอื่นอย่างไม่สบายใจ “เมื่อกี้ที่เธอคิดก็คือเรื่องนี้หรอวี?”

จารวีพยักหน้ารับ “ฉันกังวลตลอดเลย กลัวว่าระหว่างเราจะไปด้วยกันไม่ได้”

วงแขนแข็งแกร่งของยศพล ตวัดโอบกอดจารวีเข้าสู่แผงอกกว้าง “ไม่ต้องกลัว ฉันเคยบอกแล้วว่าจะรักเธอไป ทั้งชีวิต ผมพูดคำไหนคำนั้น!”

“งั้นถ้าวันนึงฉันท้องขึ้นมาจะทำยังไง” จารวีถามลองเชิง

“ก็ให้เกิดมาสิ เธอคิดว่าคนอยางยศพลเลี้ยงเด็กคนเดียวไม่ไหวหรือไง”

จารวีได้ฟังดังนั้นจึงยิ้มออกมาทั้งน้ำตา อาจจะเป็นเพราะเธอท้องก็เลยคิดอะไรเยอะไปหน่อย

ยศพลบีบจมูกของจารวีอย่างหยอกล้อ ใบหน้าเล็กที่ขาวใสเกลี้ยงเกลา ถูกปกคลุมไปด้วยน้ำตาราวกับดอกสาลี่ที่ ถูกฝนโปรยปรายใส่ อีกทั้งริมฝีปากกลีบซากุระแดงชุ่มชื่นแวววาว ชักจูงให้คนอยากที่จะลิ้มลอง

ดวงตาทั้งสองข้างของเธอราวกับท้องฟ้าสีครามที่ถูกชำระล้างจนสะอาดหมดจด ยศพลก้มลงกดจูบซับน้ำตาให้เธอ

เขาจูบซับคราบน้ำตาจนแห้ง แต่ทว่ายังคงลากไล้ริมฝีปากไปทั่วทั้งใบหน้าอรชอน

ผิวกายที่หอมหวานเนียนนุ่ม ปลุกให้ไฟปรารถนาในตัวเขาลุกโชนขึ้นมา เขาอุ้มเธอวางราบลงบนโซฟาตัวยาว