เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 142

ตอนที่ 141 ลูกของใคร

จารวีทานอาหารมื้อนี้อย่างช้าๆ เธอละเลียดลิ้มชิมรส จริงๆแล้วอาหารเหล่านี้อาจไม่ใช่เพราะรสชาติที่ดีเพียงอย่างเดียว แต่เพราะว่าเมนูเหล่านี้ล้วนเป็นเมนูที่เธอชอบทานเมื่อตอนยังเป็นเด็ก ความทรงจำของเธอถูกจดจำว่าอย่างนั้น เมื่อโตขึ้นก็ย้อนกลับไปคิดถึงรสชาติที่คุ้นเคยนั้น

ก็เหมือนกับอาหารเหล่านี้ ที่มนต์ตรีทำทำให้เธอนึกถึงเรื่องราวมากมาย คุณแม่ คุณน้ารนารีย์ อีกทั้งความสุขที่เคยมีเมื่อตอนยังเป็นเด็ก

"วีร้องไห้ทำไม?”

สายตาของมนต์ตรียังไม่ละออกไปจากใบหน้าของจารวีแม้แต่วินาทีเดียว เธอทานอาหารไปเรื่อยๆ อยู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมา

เขายื่นกระดาษทิชชูให้เธอยังห่วงใย จารวีรับกระดาษมาซับน้ำตา พลางฉีกยิ้ม

"คงเพราะไม่ได้กินเผ็ดนาน น้ำตาก็เลยไหลน่ะค่ะ”

"งั้นก็ไม่ต้องกินแล้ว ดื่มซุปไก่นี่ดีกว่า”

มนต์ตรียื่นซุปไก่ไปตรงหน้าของจารวี พลางเทลงที่ถ้วยใบเล็กของเธอ

เมื่อสุรีย์วัลย์เห็นมนตรีเอาใจใส่จารวี พลันความหวงในใจของเธอก็ประทุขึ้นมาเล็กน้อย

ในตอนที่เธอเคยอยู่ใกล้ชิดสนิทสนมกับเขา ก็ยังไม่เคยเห็นเขาเอาใจใส่ใครขนาดนี้มาก่อน

แต่ถึงเป็นเช่นนี้สุรีย์วัลย์ก็ยังรักเขาอย่างไม่มีข้อแม้ รักเขาทั้งหมดของหัวใจ

"อืม วีไม่เป็นไรแล้วค่ะพี่มนต์ วีอิ่มแล้ว"จารวีลุกขึ้นยืน เธอไม่อยากทานต่อไปแล้ว

"วี เราออกไปดูโทรทัศน์กันเถอะ!”

อังคณาวางจานกับตะเกียบลง พลางจูงมือของจารวีออกไป

ในห้องอาหารจึงเหลือเพียงแค่มนต์ตรีกับสุรีย์วัลย์

"มนต์"สุรีย์วัลย์จ้องมองมนตรี พลันดวงใจของเธอก็นึกย้อนไปถึงความทรงจำอันลึกซึ้ง ที่สองคนเคยได้อยู่ด้วยกัน พลันความปวดร้าวในหัวใจของเธอก็พรั่งพรูออกมา ทำให้น้ำตาของเธอแทบจะไหล

" ว่าไง"มนตรีทานข้าวอย่างสุภาพเรียบร้อย ดวงตาสีน้ำตาลของเขาจ้องมองไปยังด้านหน้า ไม่รู้ว่าในใจกำลังคิดอะไรอยู่

"มนต์ ฉันรู้ว่าฉันเคยทำผิด ความผิดของฉันมันไม่น่าให้อภัย แต่ฉันก็จมอยู่กับความทุกข์ทรมาณที่ตัวเองเคยก่อไว้มานานมากๆ คุณจะให้อภัยฉันได้ไหม?คุณหนูที่เคยเย่อหยิ่งและชอบวางอำนาจ ยอมศิโรราบ ต่อหน้าคนรักของตัวเอง

มนต์ตรีเงยหน้าขึ้นพลางยิ้มอย่างอ่อนโยน"วัลย์ คุณรู้ว่าตัวเองผิดแล้วหรอ?”

" ค่ะ ต่อไปนี้ฉันจะไม่ทำร้ายจารวีอีกแล้ว ได้โปรดอภัยให้ฉัน พวกเรามาคืนดีกันใหม่ได้ไหม?"สุรีย์วรรณเอ่ยอย่างร้อนใจ

ในตาของมนต์ตรีดำขลับ เขาพยักหน้ารับเบาๆ “โอเค”

ถึงแม้น้ำเสียงของเค้าจะหลุบต่ำ แต่ก็จุดประกายหัวใจที่ตายด้านของสุรีย์วัลย์ให้มีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง

สุรีย์วัลย์วางตะเกียบในมือลง พรางโผเข้าสู่อ้อมกอดของมนต์ตรี เบ้าตาทั้งสองข้างเต็มไปด้วยน้ำตา สองมือของเธอกอดเขาไว้แน่น เธอได้กลิ่นกายที่คุ้นเคยจากอ้อมกอดของเขา เธอรู้สึกได้ถึงความอบอุ่น เธอรักเขา รักเขา อย่างสุดหัวใจ

"มนต์ คุณรู้มั้ยว่าฉันรอวันนี้มานานมากๆ ฉันคิดถึงคุณ ทุกๆคืนฉันเอาแต่คิดถึงคุณ คิดถึงช่วงเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน คิดถึงเสียงที่คุณเคยพูด คิดถึงสายตาของคุณ แต่ว่า ไม่ว่าฉันจะคิดถึงคุณแค่ไหน แต่พอท้องฟ้าสว่าง ฉันก็ต้องทนทุกข์ทรมานกับความจริงที่ว่าฉันเสียคุณไปแล้ว ฉันรับไม่ไหว ฉันรับไม่ไหวจริงๆ”

หยดน้ำตาแห่งความตื้นตันใจ ไหลลงมาอาบสองข้างแก้ม เขาใช้นิ้วมือเช็ดน้ำตาให้เธอเบาๆ

" ไม่ต้องร้องแล้ว เราคืนดีกันแล้วไม่ใช่หรือไง?"มนตรีเอ่ยเสียงเรียบ

สุรีย์วัลย์ยิ้มทั้งน้ำตา เธอใช้มือเช็ดน้ำตาออกไป"มนต์ ฉันรู้ว่าจะราวีคือน้องสาวของคุณ ต่อไปนี้ฉันจะรักเขาเหมือนที่คุณรัก คุณเชื่อฉันนะ”

ความเจ็บปวดปรากฏออกมาจากนัยน์ตาของมนต์ตรี เขาเงยหน้าขึ้น พลางเสมองออกไปด้านนอก

" คุณไปทานข้าวต่อเถอะผมยังมีธุระที่ต้องจัดการ”

เขาดันเธอออกเบาเบา พลางหันหลังเดินไปยังห้องครัว

สุรีย์วัลย์ตะลึงงัน คว้ากระเป๋าพลางวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ เธอถูกความสุขมากมายถาโถมเข้าใส่ เธอจึงจำเป็นต้องหาวิธีทำให้จิตใจของตัวเองสงบลง

ในเวลากลางคืน จารวีนอนอยู่บนเตียงในห้องนอนสำรองเพียงคนเดียว เธอจมอยู่กับความมืด ไม่ได้กดเปิดไฟแต่อย่างใด สายตาจ้องมองไปยังความมืดมิดบนเพดาน ความคิดของเธอกวัดแกว่งไปมา

ยศพลจะยอมปล่อยเธอไปไหม? คนบ้านโพธิสูงจะยอมปล่อยเธอไปหรือเปล่า? แล้วในอนาคตเธอควรจะทำอย่างไรดี?

คำถามมากมายประเดประดังเข้ามาในหัวของเธอจนปวดหนึบไปหมด

เธอลืมตารอให้ฟ้าสว่าง

ทันใดนั้นก็มีเสียงฝีเท้าเบาเบาดังเข้ามาจากหน้าประตู จารวีตกใจเป็นอย่างมาก" ใครน่ะ!!”

" พี่เองวี ไม่ต้องตกใจนะ"น้ำเสียงอ่อนโยนของมนต์ตรีดังเล็ดลอดเข้ามา" วียังไม่นอนอีกหรอ?”

" พี่มนต์ ดึกขนาดนี้พี่ยังไม่นอนอีกหรอคะ?"จารวีลุกขึ้นนั่ง พลางกดเปิดไฟหัวเตียง

ภายใต้แสงไฟ เธอมองเห็นมนต์ตรีสวมใส่ชุดเป็นระเบียบเรียบร้อย เขายืนอยู่ที่หน้าประตู พลางมองมาที่เธอ ใบหน้าแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้มจางๆ

" อื้ม พี่มาดูว่าวีหลับหรือยัง วีจะถือสาไหม ถ้าพี่จะขอเข้ามาคุยกับวี?”

จารวีคิดไปคิดมา พี่มนต์คงจะไปส่งสุรีย์วัลย์กลับบ้าน ถึงเพิ่งจะกลับมา เธอพยักหน้าช้าๆ

" ได้ค่ะ ยังไงวีก็นอนไม่หลับ”

มนต์ตรีเดินมายังเก้าอีด้านหน้าของจารวี เขานั่งลงพลางมองเธอด้วยรอยยิ้ม

" วี ถ้าพี่คืนดีกับสุรีย์วัลย์ วีจะขับไล่พี่ไปให้พ้นไหม?”

" คืออย่างนี้นะคะพี่มลย์ วีก็ต้องอยากให้พี่มีความสุขอยู่แล้วสิ ไม่ว่าพี่จะใช่หรือไม่ใช่พี่ชายแท้ๆของวี วีก็จะอวยพรพี่”

อวยพรงั้นหรอ? ในใจของมนต์ตรีรู้สึกผิดหวัง ที่สุดแล้วก็ไม่มีความรักเข้ามาปะปนเลยแม้แต่น้อย

เธอไม่เคยรักเขาเลย สักนิดก็ไม่มี