เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 143

ตอนที่ 142 ซี่โครงหมูเปรี้ยวหวาน

ณ บ้านโพธิ์ที่สูง ถิรพลประสานมือเข้าด้วยกัน พลางมองไปยังจารวีที่เพิ่งกลับมา เขาผิวปากอย่างอารมณ์ดี

" ว่าไงคนสวย ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะ!”

หลังจากเอ่ยจบเค้าก็กลางวงแขนทั้งสองข้างออก กำลังเตรียมตัวที่จะอบกอดเธออย่างกระตือรือร้นก็ถูกยศพลผลักออก"ทำอะไร! ออกไปห่างห่างเธอเลย!!”

" ใช้หัวไปซะแกคิดว่าที่นี่คือฝรั่งเศสเรื่องไงเก็บการต้อนรับ 1000 นั้นของแกไปอย่าแม้แต่จะแตะต้องผู้หญิงของฉัน”

" โอเคโอเคแกนี่มันขี้เหนียวชะมัดเลยไอ้น้องชาย ฉันรับรองว่าต่อไปฉันจะไม่เข้าใกล้ผู้หญิงของแกแล้วโอเคไหม?”

ทุกๆครั้งที่เห็นสองพี่น้องคู่นี้ทะเลาะกัน จารวีกลับรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก

จารวีมองเห็นกระเป๋าเดินทางที่หน้าประตูเธอจึงเอ่ยถามอย่างแปลกใจ" พี่ถิรพลจะไปไหนหรอคะ?”

ถิรพลไหวไหล่ไปมา" การเดินทางท่องเที่ยวในประเทศจีนของฉันสิ้นสุดลงแล้ว ฉันต้องกลับฝรั่งเศสแล้วล่ะ ยังไม่ทันได้เตรียมตัวบอกลาเธอเลย ก็โดนไอ้น้องชายประทุษร้ายซะแล้ว ช่างเป็นหนุ่มน้อยที่ไม่รู้จักความโรแมนติกเอาซะเลย”

"ฮ่าๆ ยังไงก็นานๆจะกลับมาที ทำไมถึงไม่อยู่หลายหลายวันกว่านี้อีกหน่อยหรอคะ""ฉันก็อยากเหมือนกัน แต่ไอ้น้องชายน่ะสิ ตายจริงน้องชาย แกทำเกินไปแล้ว ทำเกินไปแล้วจริงๆ ฉันจะบอกอะไรให้นะ มันยังไม่จบแค่นี้หรอก ฉันกลับฝรั่งเศสเมื่อไหร่ฉันจะไม่สนใจแกแล้ว โถ่เอ้ย!”

ยศพลเตะถิรพลอย่างสุดกำลัง ถิรพลบ่นไปมา เขาทั้งหลบหลีกทั้งไม่ยอมแพ้ ทั้งสองคนทะเลาะกันจนไปถึงประตูของคฤหาสน์ นิรันยกกระเป๋าของถิรพลออกมาส่งให้

จารวียืนอยู่ที่หน้าประตู เธอยืนจ้องมองสองพี่น้องทะเลาะกันอย่างเงียบเชียบ

ยสพลหันกลับมามองเธอ พลางเดินเข้ามาหา มือหนาของเขาคว้าข้อมือบางไว้แน่น

เขาออกแรงดึงเธอให้เดินไปทางห้องรับแขก

อาจเป็นเพราะความเดือดดาลกำลังพลุ่งพล่าน ฝ่ามือของเขาออกแรงเยอะเกินไปทำให้ใจเราวีเจ็บปวดจนย่นคิ้วขึ้น

"ยศพลคุณบ้าไปแล้วหรือไง ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ เป็นบ้าอะไรของคุณเนี่ย!”

" ใช่ ฉันเป็นบ้า!”

ยศพลคำรามอย่างเดือดดาล น้าอามส่งสายตาเป็นห่วงมายังจารวี แต่เธอไม่กล้าเข้ามาห้าม เธอทำได้แค่เพียงยืนอยู่ที่ตรงกลางระหว่างห้องนั่งเล่นกับห้องรับประทานอาหาร ไม่กล้าแม้แต่จะมองมาทางนี้

จารวีถูกยศพลกดหนักๆลงบนโซฟา ข้อมือของเธอถูกเค้าบีบจนแดง เจ็บปวดจนน้ำตาไหลออกมา

"นี่จารวี เธอยังมีความรู้สึกต่อไอ้มนต์ตรีมันใช่ไหม "สองมือแกร่งของเขากดเธอไว้ ทำให้เธอไม่สามารถขยับตัวได้ เขาเอ่ยถามอย่างเดือดดาล

ใบหน้าหล่อคมคายของเขาดำคล้ำ ในตาแดงก่ำ ไม่รู้เป็นเพราะอดหลับอดนอนหรือเป็นเพราะโกรธกันแน่ น้ำเสียงที่เปล่งออกมาเต็มไปด้วยโทสะ ดังขึ้นอย่างเด่นชัดที่ข้างใบหูของจารวี

จารวีมองเขาอย่างเจ็บปวด

เธอมองผ่านม่านน้ำตาออกมา ก็เห็นน้าอามที่ยืนอยู่ด้านหลังของยศพล เธอโบกมือไปมาไม่หยุด เพื่อบอกเป็นนัยให้จารวีอย่ายั่วโมโหยศพล

เขายังคงเป็นคนบ้าระห่ำ สิ่งนี้คือโลกของเขา ไม่มีใครสามารถคัดค้านเขาได้

จารวีก้มหน้าลงอย่างทุกข์ทรมาน

เธอไม่ได้รักมนต์ตรี คำตอบนี้เธอค่อนข้างชัดเจน และเธอคิดว่ายศพลก็เข้าใจชัดเจนแล้วซะอีก

แต่ทำไมเค้าถึงยังคงเคี่ยวเข็ญเธออยู่เรื่อย

หรือว่าความรักระหว่างเธอกับเขา มันยังไม่ได้ก่อร่างจนถึงจุดที่ควรจะเชื่อใจกัน?

หยดน้ำตาราวกับเส้นไข่มุกของเธอไหลลงมาเป็นสาย

ความรู้สึกที่เจ็บปวดทุกข์ทรมานเรากับน้ำในมหาสมุทรที่ปลุกคุมในส่วนลึกของดวงใจของเธอ

" พูดมาสิ!!"ยศพลตะคอกถามเธออีกครั้ง

" คุณชายสามขา ใจเย็นก่อนนะคะ คุณจะราวีกำลังท้องอยู่ คุณจะทำแบบนี้กับเธอไม่ได้นะคะ!"น้าอามอดทนดูไม่ไหวอีกต่อไป

อารมณ์ของคุณชายสามค่อนข้างรุนแรง ส่วนนิสัยของคนจารวีก็ไม่ยอมใคร เด็กทั้งสองคนนี้อยู่ด้วยกันทีไร ไม่มีใครยอมอ่อนให้ใครทุกที แล้วนี่เธอยังมาท้องอีก ถ้าหากว่ามีอะไรเกิดขึ้นมันคงไม่ดีแน่”

ยศพลหันหน้ากลับมา พลางเดินตะบึงเข้าไปหานะอาม" เธอมีสิทธิ์จัดการเรื่องราวในบ้านหลังนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ใส่หัวออกไปให้พ้น!!”

" เอ่อ.. ค่ะ โอเคค่ะ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้"น้าอามเดินออกไปข้างนอกอยากทอดถอนใจ เธอเดินไปพลางสายหัวไปพลาง ก็เธอเป็นแค่คนรับใช้ ไม่สามารถห้ามปรามอะไรได้

อารมณ์โกรธของจารวีปะทุขึ้นมา" ยศพล คุณมันสาระเลว น้าอามอายุเยอะขนาดนี้แล้วทำไมคุณถึงใช้ถ้อยคำพันธุ์นั้นพูดกับเธอ?”

ยศพลหรี่ตาลงเล็กน้อย สายตาของเขาดุดัน" จารวีเธอไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง สรุปแล้วเธอกับไอ้มนตรีทำอะไรกันไปบ้างแล้วล่ะ? ลูกในท้องของเธอเป็นลูกของใครกันแน่?”

จารวีเบิ่งตาโพลง เธอมองยศพลอย่างไม่เชื่อสายตา

ไม่คิดว่าเขาจะใช้คำพูดแบบนั้นพูดกับเธอ

จารวีเงื้อฝ่ามือขึ้น ฟาดลงไปที่ใบหน้าหล่อคมคายของยศพล ที่กำลังโกรธอย่างสุดขีด เขาจึงลืมหลบหลีกฝ่ามือของเธอ เสียงเนื้อกระทบกับฝ่ามือดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วทุกมุมห้อง

นิรันที่ยืนอยู่หน้าประตูตะลึงงัน คุณจารวีกลายเป็นคนโมโหร้ายแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่？

ใบหน้าซีกซ้ายของยศพลแปลเปลี่ยนเป็นรอยนิ้วมือสีแดง

" ยศพล คุณจำไว้ให้ดี ไม่ว่าเด็กคนนี้จะเป็นลูกของใคร มันก็ไม่เกี่ยวกับคุณ ไอ้คนสาระเลว ไร้ศีลธรรม สมองทึ่ม ฉันไม่มีทางอุ้มท้องลูกของคนสาระเลวอย่างคุณหรอก!!”

จารวีโมโหอย่างสุดขีด เธอระบายเรื่องที่ไม่พอใจออกมาจนหมดสิ้น

สายตาที่ตะลึงงันของยศพลค่อยๆแปลเปลี่ยนเป็นความเดือดดาล ความเจ็บปวดพรั่งพรูออกมาจากใบหน้าของเขา

"เธอโกหกน้าอามว่าออกไป Shopping กับอังคณา แต่กลับไปอยู่กับไอ้มนต์ตรี แถมยังปลอบโลมกันอย่างใกล้ชิดสนิทสนมอีก”

เขาอุตส่าห์จะพาเธอกลับมา แต่เธอกลับไม่ยอม ยืนยันที่จะกลับบ้านกับไอ้มนตรีและไม่ยอมกลับมากับเขา

เขาต้องไปคอยเฝ้าอยู่ที่หน้าประตูบ้านของมนตรี ราวกลับหมาเฝ้ายามทั้งคืน เพื่อรอให้เธอกลับมา

เธอไม่เอ่ยถามเขาสักนิด แถมยังไม่ได้อธิบายอะไรให้ฟัง แม้แต่สีหน้าที่ยินดียังไม่มีให้เขาสักนิด แล้วเธอยังมาตบหน้าเขาอีก