เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 144

ตอนที่ 143 ความอดทนของเขา

สายตาของจารวีสบเข้ากลับนัยน์ตาห่วงใยของยศพล เธอรีบเบือนหน้าหนีอย่างเจ็บปวด เธอไม่อยากจะมองเขา

เสียงฝีเท้าของเขาก้าวเข้ามาอย่างหนักแน่น ยศพลหยุดยืนอยู่ที่ข้างเตียง จารวีหลับตาลง แต่ก็ยังรู้สึกได้ถึงอุณหภูมิในดวงตาของเขา

ทันใดนั้นมือหนาก็กอบกุมมือเล็กของเธอไปวางไว้บนใบหน้าของตน

" เธอพูดไม่ผิดหรอก ฉันมันคนสาระเลว เธอตีฉันสิ!”

จารวีชะงักมือของตนไว้ไม่ให้เค้าดึงเข้าไป

แต่ทว่าแรงของยศพลนั้นเยอะมากนัก เธอไม่สามารถต้านทานได้ เขาดึงมือของเธอตบลงไปหนักๆที่ใบหน้าของตนเอง

"พอแล้ว คุณอย่าทำแบบนี้นะยศพล ที่นี่คือโรงพยาบาล เลิกทำให้ฉันขายขี้หน้าสักที!”

จารวีใช้แรงดึงมือกลับเข้าหาตัว

ยศพลไม่ได้ฝืนใจเธอต่อ

"วี.."น้ำเสียงที่เป็นห่วงเป็นใยดังเข้ามาจากหน้าประตู

พลันใบหน้าหล่อเหลาคมคาย ของยศพลก็แปรเปลี่ยนเป็นดำคล้ำ เขามองไปยังผู้ชายที่ด้านนอกยังเป็นอริ

จารวีลุกขึ้นนั่ง เธอมองเห็นในมือของมนต์ตรี ถือผลไม้เข้ามาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

" วี พี่ได้ข่าวว่าวีไม่สบาย เป็นยังไงบ้าง?”

จารวีส่ายหัวไปมาอย่างอ่อนแรง เธอลอบมองไปยังยศพล ยศพลยืนอยู่ที่ข้างเตียงนิ่งๆ เขาไม่ได้ออกไปและไม่ได้ชวนมนต์ตรีทะเลาะ แต่ทว่าจารวีสัมผัสได้ถึงความโกรธแค้นจากในดวงตา ที่เขากำลังพยายามอดกลั้น

" พี่มนต์ วีไม่เป็นไรแล้วค่ะ ก็แค่ไส้ติ่งอักเสบ ตอนนี้ผ่าออกไปแล้ว คุณหมอบอกว่าไม่เป็นไรแล้วค่ะ”

" ไส้ติ่งอักเสบงั้นหรอ? งั้นก็ต้องระวังหน่อยนะ อย่าทานอาหารที่เย็นจัด”

จารวีมองไปทางทศพล"ฮ่าๆ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ มีเขาคอยดูแลอยู่”

มนตรีก็ไม่ได้คิดจะอยู่นาน เขานำอาหารที่ตัวเองลงมือทำเองมาให้เธอ แล้วจึงกลับไป

ตั้งแต่ต้นจนจบยศพลไม่ได้พูดอะไรออกมา บางทีอาจเป็นเพราะครั้งนี้จารวีป่วยหนัก แล้วในก้นบึ้งของหัวใจเค้าก็คงจะแคร์เธอเข้าแล้วจริงๆ

" โอ้โห คุณจะราวี คุณชายมนต์ทำผัดเปรี้ยวหวานซี่โครงหมูมาอ่ะค่ะ!"น้าอามเปิดกล่องอาหาร กลิ่นหอมหวลของผัดเปรี้ยวหวานซี่โครงหมูก็ลอยอบอวลไปทั่วทั้งห้องผู้ป่วย

จารวีกำลังหิว เธอจึงหยิบตะเกียบขึ้นมา" น้าอาม รีบเอามาให้วีชิมหน่อยค่ะ!”

ตั้งแต่ที่ตัวเองท้อง จะราวีเพียงแค่ได้กลิ่นอาหารเธอก็น้ำลายสอ ซึ่งเป็นปฏิกิริยาที่แปลกมาก

เธอยื่นตะเกียบไปคีบมาหนึ่งชิ้น แต่ยังไม่ทันได้คีบเข้าปาก ก็ถูกมือหนามาปัดออกอย่างบ้าอำนาจ

กระดูกหมูหล่นลงบนผ้าห่ม ทำให้ผ้าห่มเป็นรอยเลอะของคราบน้ำมัน

จารวีจ้องมองยศพลอย่างงุนงง น้าอามตะลึงงัน เธอยืนนิ่งไม่ไหวติง

ยศพลแย่งอาหารไปอย่างถือวิสาสะ พลางนำมันทิ้งลงในถังขยะ

" ไม่ต้องกิน!!”

จารวีเงยหน้าขึ้นพลางจ้องมองเขา"ยศพล นี่คุณเป็นบ้าอะไรอีก?”

" ฉันไม่ได้บ้า แต่ว่าเธอไปอยู่บ้านไอ้มนต์ตรีแค่คืนเดียวก็ทำให้ไส้ติ่งอักเสบ เธอคิดดูสิว่าอาหารของบ้านมัน มันทำให้คนกินหรือเปล่า?”

" นี่คุณ"จะราวีพูดไม่ออก เธอถือตะเกียบอย่างงงงวย

"เอ่อ ที่คุณชายสามพูดก็มีเหตุผลนะคะคุณจารวี จริงๆแล้วคงเป็นเพราะอาหารนี้ คุณจารวีคงจะทานไม่ได้มั้งคะ ที่คุณชายสามนำมันไปทิ้งนั้นถูกต้องแล้วค่ะ ตอนนี้คุณจารวีกำลังท้อง ควรจะงดทานอาหารบางอย่าง "น้าอาม รีบไกลเกลีย

ไม่อย่างนั้นเด็กหนุ่มสาวคู่นี้คงจะทะเลาะเบาะแว้งกันอีกเป็นแน่

จารวีจ้องมองยศพล ในตาของเขาจ้องมองกลับมายังถือไพ่เหนือกว่า"เธออยากกินไอ้ผัดเปรี้ยวหวานซี่โครงหมูนี่ใช่ไหม มันจะไปยากอะไร รอฉันแป๊บนึง”

หลังจากเอ่ยจบ เขาก็เดินตะบึงออกไปด้านนอก

จารวีโกรธจนแทบอยากร้องไห้"น้าอามคะ ผู้ชายคนนี้ทำไมเหมือนเด็กจังเลย”

"ฮ่าๆ คุณจารวีอย่าพึ่งรีบร้อนตัดสินใจไปค่ะ คุณชายสามจริงใจต่อคุณจารวีมากนะคะ คุณอย่าพึ่งโทษเขาเลยค่ะ รอให้ผ่านช่วงเวลานี้ไปก่อน หลังจากที่คุณออกจากโรงพยาบาล เขาไม่มีทางกลับไปร้ายแบบนั้นแน่นอนค่ะ”

เหอะ! ถ้าเขาไม่ร้ายกาจแบบนั้นน่ะสิถึงจะแปลก จารวีคิดอย่างโมโห

3 ชั่วโมงถัดมา ยศพลกลับมา ในมือของเขาถือกล่องข้าวสีเขียวเดินเข้ามาด้านใน

ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ จารวีมองเขาอย่างพินิจพิเคราะห์ ชุดสูทสีดำของเขาเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำมัน

แต่ทว่าเวลานั้นจะระวีได้ให้น้าอามไปซื้อข้าวที่ด้านนอกเข้ามาให้เธอ และเธอก็ทานอิ่มแล้ว

เมื่อเห็นสีหน้าที่ภูมิอกภูมิใจของยศพล ภูมิก็รู้สึกถึงลางไม่ดี

" นี่คืออะไร?”

ยศพลวางกล่องข้าวลง พลางเอ่ยอยากภูมิอกภูมิใจ" เธอเปิดดูเองเถอะ!”

น้าอามเข้ามาผสมโรง เธอช่วยจารวีแกะกล่องอาหาร กลิ่นหอมหวลของอาหารก็ลอยออกมา

"ซี่โครงหมูอย่างนั้นหรอ? จารวีเอ่ยอย่างตกตะลึง

" แน่นอน!"ยศพลตอบกลับเธอยังลำพองใจ น้าอามยิ้มพลางเอ่ย"โอ้โห ผัดเปรี้ยวหวานซี่ดครงหมูนี้ คุณชายสามทำเองหรอคะ กลิ่นหอมมากๆเลยค่ะ คุณจารวีลองทานสักหน่อยไหมคะ?”

ตอนนี้จะราวีไม่หิวแล้ว ผัดเปรี้ยวหวานซี่โครงหมูที่ยศพลทำ มันไม่สามารถเทียบกับของพี่มนต์ได้เลยแม้แต่น้อย