เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 145

ตอนที่ 144 ตามหาเธอทั่วโลก

ในใจของจารวีเจ็บปวดมาก เธอเดินตะบึงไปโดยไม่หันกลับมามอง

ยศพลยื่นมือไปคว้าเธอไว้ทั้งดึงเธอเข้ามากอด" เป็นอะไร" จารวีเงยหน้าขึ้นพลางมองเขาผ่านมันน้ำตา"คุณไม่ได้คิดที่จะแต่งงานกับฉันใช่ไหม?”

สิ่งนี้ก็คือความลังเลที่กองสุมอยู่ในหัวใจของเธอ ที่ผ่านมาเธอไม่เคยอยากจะถามเขา เพราะถ้าหากเธอถามออกไป มันคงเป็นอะไรที่น่าขายหน้า จะทำให้คนคิดว่าจารวีขายไม่ออก ไม่มีใครต้องการ

ยศพลหัวเราะออกมาอย่างขำขัน เขายื่นมือออกไปเช็ดน้ำตาให้เธอ"จารวี นี่เธอกลัวว่าตัวเองจะขายไม่ออกหรือไงกัน" เธอรู้ทั้งรู้ว่าผู้ชายแบบเขา จะต้องพูดถ้อยคำทิ่มแทงใจแบบนี้ออกมา จารวีโกรธ เธอเสมองไปทางอื่น

" มีแต่ผีเท่านั้นแหละที่อยากจะแต่งงานกับคุณ ฉันก็แค่อยากดูเฉยๆ ว่าใส่ชุดเจ้าสาวแล้วเป็นยังไง!”

ยศพลยื่นมือออกไปกุมใบหน้าเล็ก พลางจุมพิตลงไปที่หน้าผากของเธอ" ยัยเด็กโง่ เธอวางใจเถอะ ฉันจะทำให้เธอกลายเป็นเจ้าสาวที่มีความสุขที่สุดในโลก!”

พลันความอบอุ่นหอมหวาน ก็พรั่งพรูออกมาจากดวงใจจารวี เธอรู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างมาก

เพียงแค่มีเขาอยู่ข้างกาย แค่นี้ก็ดีเกินพอ

ยศพลยังคงกลัดกลุ้ม สถานที่ถ่ายรูปแต่งงานระดับล่างเช่นนี้ ทำไมเธอถึงชายตามองกันนะ

เมื่อกลับมาถึงบ้าน จารวีจัดการ จัดเก็บของเล่นเล็กๆน้อยๆที่ซื้อมา ในมือของเธอถือกลองเขย่าใบเล็กพลางเขย่ามันไปมา

น้าอามลอบมองด้วยรอยยิ้ม"คุณจารวี ซื้อของเล่นพวกนี้มาเร็วจังเลยค่ะ”

" เร็วหรอคะ "จารวีเอ่ยด้วยรอยยิ้ม เธอรู้สึกว่าลูกคงจะเล่นของเล่นพวกนี้ได้

" ฮ่าๆ คุณหนูตัวน้อยสามวันถึงจะลืมตาได้ หนึ่งเดือนถึงจะจับของได้ สามเดือนถึงจะพลิกตัวได้ ห้าเดือนถึงจะนั่งได้ ความจริงแล้ว คุณจะราวีต้องรอให้ลูกมีอายุห้าเดือนขึ้นไป ถึงจะเล่นกลองเขย่าใบเล็กนี้ได้ค่ะ”

คำพูดของน้าอาม ทำให้จารวีเข้าใจแจ่มแจ้ง เธอลูบหน้าท้องของตัวเอง พลางหัวเราะออกมา

เด็กคนนี้จะมีรูปร่างหน้าตายังไงนะ จะเหมือนเธอหรือว่าเหมือนยศพลกัน?

" ดูๆแล้ว คุณจารวีต้องเป็นคุณแม่ที่รักลูกมากๆ แน่ๆเลยค่ะ!”

ถัดจากบานกระจกกั้นนี้ไป เธอมองเห็นยศพลกำลังง่วนอยู่ในห้องทำงาน เขากำลังประชุมทางโทรศัพท์

ที่จริงแล้ววันนี้ยังมีเรื่องอีกมากมายที่ต้องจัดการ แต่เพื่อให้เวลาแก่เธอ เขาก็เลยนำการประชุมด่วน ย้ายมาคุยที่บ้าน

จารวีจัดห้องให้เหมาะกับลูกสาวตัวน้อย หลังจากนั้นจึงนั่งดูโทรทัศน์อยู่ที่ห้องรับแขกอย่างเบื่อหน่าย

ในโทรทัศน์กำลังเผยแพร่ข่าวสดพอดี ข่าวนั้นก็คือข่าวของบริษัทโซกรุ๊ปจำกัด ภายในจอทีวีทวีมองเห็นมนตรีและสุรีย์วัลย์ ทั้งสองกำลังให้สัมภาษณ์กับนักข่าว ให้ความรู้สึกรักใครสนิทสนมกันมาก

ภาพเหล่านี้ทำให้ใจของจารวี รู้สึกปล่อยวาง เพียงแค่พี่มนต์มีความสุข จิตใจของเธอก็สงบแล้ว

เธอกดเปลี่ยนช่องไปมา อาจเป็นเพราะว่าตอนกลางวันเธอเดินช้อปปิ้ง จนเหนื่อย จึงทำให้หลับไปอย่างไม่รู้ตัว

ในความฝันของเธอรู้สึกแปลกประหลาด เมื่อลืมตาขึ้นจึงมองเห็นแสงไฟสลัว

ยศพลกำลังคร่อมอยู่บนตัวของเธอ สองขาของเขาวางพาดคนละฝั่งของลำตัวเธอ เขาก้มหัวลงมาจุมพิตไปตามซอกคอนวลเนียน

ความรู้สึกชาวาบค่อยๆ ประทุขึ้นมาจากหน้าท้องของเธอ

รสจูบของเขาเต็มไปด้วยความรักใคร่ และเร่าร้อน อุณหภูมิที่ร้อนวูบวาบ ลากผ่านไปตามลำคอและกระดูกไหปลาร้าที่เนียนละเอียดของเธอ

เขาหอบหายใจ ผมที่ยุ่งเหยิงทิ่มแทงที่ปลายคางของเธอ ทำให้เธอรู้สึกจักจี้ เขาคงเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จเป็นแน่ เพราะผมของเขายังคงมีกลิ่นหอมอ่อนอ่อนของแชมพู

เขาขบเม้มบริเวณกระดูกไหปลาร้าของเธอเบาๆ ราวกับสัตว์ร้ายที่หาที่ระบายความรู้สึกอัดอั้นตันใจ ในความปรารถนาของตน

ใบหน้าของเขาแนบชิดอยู่กับความลาดชันที่ขึ้นลงของเธอ ริมฝีปากที่เปียกชื้น กัดเบาเบาลงบนเสื้อผ้าที่ขวางกั้นอยู่

ความรู้สึกที่วาบหวามโจมตีเธอ ลมหายใจของเธอเด่นชัดรุนแรงขึ้นมา ดวงตาค่อยๆพล่ามัวจนแทบจะรับไม่ไหว เทคนิคระดับสูงของเขาทำให้เธอสูญเสียการควบคุม ในใจแทบจะอดทนรอให้เขาทำการกระทำที่ลึกซึ้งกว่านั้นไม่ไหวอีกต่อไป

มือของเธอคว้าผ้าปูเตียงไว้แน่น เธอส่งเสียงร้องครวญคราง ปลุกเร้าอารมณ์ของคนฟังออกมา

เสียงนี้กระตุ้นเข้าไปในโสตประสาทของยศพล ปลุกเร้าความเป็นชายของเขาให้ตั้งชูชัน ร่างกายแทบจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ

เค้าใช้ปากแกะกระดุมเสื้อของเธอออก พลางใช้ลิ้นอุ่นร้อนหยอกเย้ากับผิวกายด้านในเบาๆ

ตัวของผู้หญิงคนนี้ช่างหอมหวาน หวานจนทำให้เหมือนมีกรงเล็บของแมวนับ 100 ตัวกำลังข่วนลงไปที่หัวใจของเขา

เขาต้องการเธอ ต้องการเธอจนแทบบ้า

" ที่รักเธอทำให้ฉันหลงจนแทบโงหัวไม่ขึ้น”

เสื้อเชิ้ตของเธอเปียกชื้นไปด้วยน้ำลายของเขา ร่างเล็กบางบางสีชมพูของเธอเกลี้ยงเกลา เค้าครวญครางในลำคอ ทางขบเม้มผิวกายเธอไปมา

"อื้อ"เธอร้องออกมาเบาๆ ใบหน้าเล็กขึ้นสีแดงเรื่อ ดวงตาของเธอค่อยๆเลือนลาง

ลมหายใจที่ยุ่งเหยิงของเขา เป่ารดอยู่ตามผิวกายของเธอ อุณหภูมิที่ร้อนระอุทำให้เธอรู้สึกเสียววูบวาบ

" ที่รัก ผมต้องการคุณ ทำยังไงดี?”

ใบหน้าของเขาแนบชิดอยู่กับหน้าท้องของเธอ เขาลากไล้ริมฝีปากไปมา มือหนาสอดแทรกเข้าไปในกางเกงของเธอราวกับงูที่เลื้อยไปมา

มีเพียงชั้นในตัวจิ๋วที่กั้นอยู่ เขากดจูบลงไปบนจุดที่ไวต่อความรู้สึกของเธอ

" อย่านะ”

จารวีได้รับการกระตุ้นที่จุดเดือดเช่นนี้ พลันเธอก็มีสติขึ้นมา เธอยื่นมือออกไปกำบังกลีบกุหลาบที่หอมหวานของตนไว้

" อย่านะ ไม่ได้นะ ยังเหลือเวลาอีก 15 วันคุณต้องอดทนเพื่อลูกของเรา โอเคไหม?”

ความปรารถนาอันร้อนแรง โอบล้อมไปทั่วรางกายของเขา" ฉันแค่จูบได้ไหม ฉันจะไม่ทำอะไรให้เธอสั่นสะเทือน”

มือหนากุมมือเล็กของเธอ พลางค่อยๆเคลื่อนย้ายไปยังส่วนที่ตั้งชูชันของตน เบ้าตาที่แดงก่ำของเขา เต็มไปด้วยไฟราคะ

เขารู้สึกว่าตัวเองน่าสงสาร ร่างกายแทบจะระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆ

" ไม่นะ ไม่ได้เด็ดขาด คุณรีบลุกออกไปเดี๋ยวนี้เลย!”

จารวีกลัวว่าเขาจะควบคุมตัวเองไม่ได้ แล้วจะทำการกระทำที่ป่าเถื่อนออกมา

นิสัยของผู้ชายคนนี้ยิ่งรุนแรง ถ้าหากว่าเขาควบคุมตัวเองไม่ได้เช่นนั้นคงจบเห่แล้ว