เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 34

ตอนที่ 33 มอบรถให้เธอ

“ ฉันยังไม่เคยแตะเนื้อต้องตัวพี่สาวของเธอ…."

ในสมองของเธอยังนึกถึงคำพูดของยศพล ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ๆ แบบนั้นพี่ก็น่าสงสารมากเลย

จารวีอยากจะปลอบใจพี่สักหน่อย แต่กลับพูดออกมาไม่ออกสักคำ

คิดไปคิดมาก็ยื่นแขนออกไปโอบที่เอวของพี่ แล้วกอดเธอไว้แน่น เอาหัวชนกับแผ่นหลังของเธอ

ในตอนเช้า จารวียังคงสวมชุดนอน ยืนอยู่หน้าหน้าต่าง...

สวนของคฤหาสน์มีถนนที่ยาวไปสู่ทะเล ยศพลกำลังวิ่งในตอนเช้า ภายใต้แสงของดวงอาทิตย์สาดผิวสีข้าวสาลีแบบผู้ชาย ดูหล่อและร้ายกาจมาก กางเกงวอร์มขายาวสีแดงถูกแสงอาทิตย์สาดส่องจนเหมือนเปลวไฟที่กำลังลุกไหม้

เค้าโครงหน้าที่หล่อวัวตายควายล้มแบบนี้ ส่วนล่างที่ต่อจากปลายผมปรกหน้าคือแววตาที่เฉียบคม

ผู้ชายแบบนี้ ถ้าตัดเรื่องนิสัยแย่ๆออกไป เขาก็เป็นคนที่ดูมีเสน่ห์เอามาก ๆ

เหงื่อที่ไหลลงมาตามลำตัวท่อนบนอันแข็งแกร่งของเขาส่องประกายราวกับเพชรเม็ดงาม

อาจเป็นเพราะเขารู้สึกได้ถึงสายตาที่มองมาของจารวี เขาจึงหยุด แล้วหยิบผ้าขนหนูขึ้นมาซับเหงื่อ จากนั้นก็เงยหน้าขึ้น กวาดตามองไปที่จารวีพร้อมแสยะยิ้มอย่างชั่วร้าย

การยิ้มแบบนั้นเหมือนกับจะถามเป็นนัยว่าเมื่อคืนเธอฟินรึเปล่า

จารวีรีบถอยหลังกลับไปก้าวหนึ่ง

"วี เป็นอะไร" ยุพินเดินไปดูที่กระจกหน้าต่าง

ตอนนั้นเงาของยศพลก็ได้วิ่งหายไปไกลแล้ว

“ไม่มีอะไร เห็นเขามาวิ่งตอนเช้า…”

“การออกกำลังกายดีต่อสุขภาพนะ วี เธออยากไปวิ่งสักหน่อยมั้ย?”

“ไม่เอา ฉันต้องไปเรียนแล้ว…”

จารวีเก็บของเสร็จ ก็สะพายกระเป๋าแล้ววิ่งลงมาจากบันได

เมื่อเดินผ่านห้องนั่งเล่น ยศพลก็เปลี่ยนเป็นชุดสูทสีดำ ทั้งที่หัวก็ยังเปียกอยู่ ดูเซ็กซี่มาก กลิ่นโคโลญบนร่างกายเขาลอยมา เขายืดแขนออกมาฉุดจารวีไว้

เขาดันเธอไปชิดกับกำแพงแล้วจูบโดยใช้ลิ้นอย่างยาวนาน

จารวีทุบตีที่หน้าอกเขาอย่างสุดชีวิต ในเวลานี้ยังมีคนรับใช้บางคนในห้องนั่งเล่น เขาไม่แคร์สิ่งภายนอก จนสามารถติดสัดได้ทุกที่ทุกเวลาจริงๆ

จารวีไม่มีทางจะหายใจจนใบหน้าแดง เขาถึงค่อยๆคลายมือออก แล้วกระซิบเสียงต่ำที่ข้างหูของเธอ “วันนี้ดูสวยมากเลย เพราะว่าเมื่อคืนแฉะไปหมดรึเปล่า?”

จารวีหน้าแดง จ้องไปที่เขาแล้วพูดว่า “ตาบ้า！”

ยศพลยื่นมือออกไปดึงแขนจารวีไว้ แล้วลากเธอเข้าไปที่ห้องอาหาร

“เห้ย อย่ายื้อฉันสิ ฉันจะไปแล้ว…”

“กินข้าวเช้าก่อนค่อยไป…”

จารวีคัดค้านเสียงแข็ง “ฉันไม่กินข้าวเช้า”

“ถ้าไม่กินฉันก็ไม่อนุญาตให้ไป…”

“นาย...ทำไมนายถึงร้ายได้ขนาดนี้”

ยศพลเงยหน้ามามองเธอ “ฉันยังร้ายได้กว่านี้อีกนะ อยากลองมั้ยล่ะ?”

“นาย…”จารวีทำได้เพียงนั่งลง มองไปที่เนื้อย่างกับไข่ดาวที่วางประณีตในจาน ก็เกิดความอยากอาหารขึ้นมา เธอดื่มนมพลางกินไข่ดาวพลาง...

“เสร็จละ ฉันอิ่มละ ไปได้ยัง?”

“ไม่ได้ ต้องกินขนมปังให้หมด…”ยศพลเหมือนกับปีศาจ จ้องมองเธออย่างดื้อรั้น

“ฉันจะสายแล้ว！”

“กินให้หมด！” น้ำเสียงของยศพลกังขา ก็เป็นแค่โรงเรียนชั้นต่ำ มีอะไรต้องรีบขนาดนั้น

พอกินเสร็จ ยศพลก็พาจารวีไปที่โรงจอดรถ

รถเฟอร์รารี่สีขาวจอดอยู่ในโรงจอดรถ ดูใหม่เอี่ยมอ่อง มันวาวเหมือนไข่มุก

จารวีนิ่งเป็นท่อนไม้ มองรถแล้วหันไปมองยศพลอีกที “รถนี่นายซื้อมาใหม่เหรอ?”

เท่าที่เธอรู้ยศพลมีรถอย่างน้อยสามคัน รถสปอร์ตเฟอรารี่สีแดงหนึ่งคัน รถโรลส์รอยซ์สีดำหนึ่งคันและรถบ้านอันหรูหราอีกหนึ่งคัน แต่ว่า โรงจอดนี้ถึงจะดูใหญ่มาก ข้างในดูเหมือนจะมีรถอีก...

ยศพลกอดแขนของจารวี มองเธออย่างหยิ่งยโส “ให้เธอไง ชอบมั้ย?”

ยศพลยังมีความคิดนี้อยู่ ผู้หญิงน่ะ แค่เอาเงินฟาด ให้รถ ให้บัตร เขาไม่เชื่อว่าจารวีจะไม่รู้สึกใจเต้น

จารวีแลบลิ้นออกมา “ให้ฉันเหรอ เท่าไหร่?”

ยศพลขมวดคิ้ว “เธอสนว่ามันราคาเท่าไหร่รึ”

“ก็ต้องถามให้ชัดเจนสิ ฉันไม่ต้องการที่จะยุ่งกับนายอีกในอนาคต อ้อ ช่างมัน ฉันไม่เอาละ นายเก็บไว้เถอะ! "

“จารวี！！！”ยศพลถูกจารวีทำให้โมโหอีกครั้ง ยัยผู้หญิงคนนี้ ทำไมถึงพูดตรง ๆกับเขาได้ขนาดนี้ ไม่รับของจากเขา เพราะกลัวจะถูกเขาทำให้รำคาญใจเหรอ?

“เหอะ จารวี เธอคิดว่าผู้หญิงบนโลกนี้ตายไปหมดแล้วรึไง ฉันจะตามตื้อเธอเหรอ? บอกไว้เลย ฉัน ยศพลคนนี้มีผู้หญิงเป็นของเล่น ของที่ให้ไปก็ไม่เคยเอามาคิดเงินคืนอยู่แล้ว ยิ่งกว่านั้นไม่มีผู้หญิงคนไหนที่จะให้ฉันเล่นด้วยเกินหนึ่งเดือน วางใจเถอะ ไม่นานฉันก็เบื่อเธอแล้ว”

“ก็ดี ทำตามที่พูดด้วยละกัน”

จารวีไม่มีทางเลือก นอกจากจะรับรถคันหรูคันนี้ไว้

พอเห็นจารวีขับรถออกไปจากประตูใหญ่ ยศพลก็หรี่ตาลง

จารวีค่อนข้างลนลาน เธอขับไปรอบ ๆ เพื่อหาที่จอดรถแล้วเอารถเข้าไปจอด จากนั้นออกมาขึ้นรถโดยสารประจำทางไปเรียน

ขับรถดีขนาดนี้ไปเรียน เพื่อนจะสงสัยรึเปล่าว่าเธอมีเสี่ยเลี้ยง

จารวียังไม่มีสมองพอที่จะคิดถึงเรื่องระดับนั้น

“วี…”ร่างของอังคณาวิ่งมาหาเธอแต่ไกล “วี เธอหนีไปไหนมา ฉันห่วงแทบแย่”

จารวีลูบๆหัวตัวเอง หัวเราะแหะๆ ยื่นมือมาแตะไหล่ของอังคนา