เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 35

ตอนที่ 34 เสียใจจนจะตาย

ยศพลหันหัวกลับอย่างเยือกเย็น “ปัญหาที่ตัวเองก่อขึ้นมา ก็ต้องจัดการเองสิ ฉันไม่ได้เป็นมูลนิธิการกุศลนะ รีบไสหัวออกไปซะ”

“คุณชาย คุณชาย ถ้าท่านไม่ให้เงินผม ผมคงต้องตายแน่ ๆ..”

“นายตายก็ไปตายสิ เกี่ยวอะไรกับฉัน ไสหัวไปไกล ๆ ซะ…”

“ไม่นะ ประธานยศพล ผมไปไม่ได้ ช่วยผมด้วย ผมยกลูกสาวให้คุณไปหมดแล้ว…”

“ไป ออกไป ถ้าอยากเอาลูกสาวกลับไปก็เอากลับไปซะ ฉันไม่ได้แตะต้องเธอเลยสักนิด”

ให้ตายเถอะ ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะจารวี เขาก็ไม่สนใจอะไรในตัวยุพิน

เฉลิมชัยยังคงค้ำอยู่ที่หน้ารถไม่ยอมออกไป นิรันมองยศพล “เอาไงครับท่าน?”

ก็คงต้องทำให้ขยะไม่มาเกะกะบนถนนไงละ

“ไสหัวไป” ยศพลมองด้วยสายตาอย่างเย็นชาโหดเหี้ยม

ในอีกที่หนึ่ง จารวีกำลังกับอังคณากำลังเล่นกันอยู่ วันนี้ในโรงเรียนมีการจัดการแข่งขันออกแบบ ทั้งสองคนเดินออกมาจากสนามแข่ง พลางหยอกล้อและวิ่งไล่จับกัน

อังคณาหยุดเล่นอย่างกะทันหัน มองไปข้างหน้าอย่างตะลึงงัน

แล้วเอามือปิดปาก

ณ ตรงหน้าของเธอ มีรถโรลส์ลอยสีดำคันหนึ่งชนคนกระเด็น แล้วก็ขับรถหายไปอย่างรวดเร็ว

“เร็ว มาดูเร็ว ยัยวี…”

จารวีวิ่งมาดูอย่างช้าๆ เห็นผู้ชายคนหนึ่งล้มอยู่ในกองเลือด

เธอมาช้ากว่าอังคณาไปครู่หนึ่ง ก็เลยไม่ได้เห็นเหตุการณ์ที่รถชนคน

จารวีนิ่งไป แล้วรีบวิ่งก้าวยาวๆออกไป

“คุณลุง…”

เธอดูออกได้อย่างรวดเร็ว ว่าคนคนนี้คือลุงเฉลิมชัยที่เธอไม่เจอมานาน เธอตื่นตระหนกมือไม้อ่อนตะโกนเรียกอังคณา “เร็ว รีบแจ้งตำรวจ รีบเรียกรถพยาบาลมาก่อน…”

“ลุง คุณลุง ตื่นขึ้นมาสิคะ…”

จารวีร้องตะโกนเสียงดัง เฉลิมชัยล้มอยู่กลายกองเลือด เสียสติไปโดยสิ้นเชิง

ครึ่งชั่วโมงต่อมา เฉลิมชัยก็ถูกส่งไปที่ห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาล

จารวีเดินไปมาในโรงพยาบาลอย่างกังวลใจ

จะทำยังไงดีเนี่ย

นั้นคือลุงของเธอ เธอไม่สามารถที่จะทนเห็นเขาบาดเจ็บได้ อีคนชั่วที่ไหนมันทำแบบนี้กัน ถ้าเธอรู้ว่าใครทำ เธอไม่ปล่อยไว้แน่ๆ

“ติ๊งงงง…”

มือถือของจารวีดังขึ้น เธอหยิบขึ้นมา “สวัสดีค่ะ ฉันคือจารวี…”

“จารวี เธอไปตายที่ไหนแล้วห้ะ ตอนนี้กี่โมงกี่ยามแล้ว ยังไม่รีบกลับมาอีก…”

น้ำเสียงของยศพลก็ยังคงอันพาลบ้าอำนาจเช่นเดิม

“ไม่รู้ลุงของฉันถูกไอ้เลวที่ไหนขับรถชน ตอนนี้ฉันอยู่ในโรงพยาบาล ฉันจะกลับไปได้ยังไง..”

จารวีไม่รู้เลยจริงๆ ว่าไอ้เลวที่เธอพูดออกมา ก็คือยศพลที่เธอคุยมือถือด้วย

ยศพลถูกจารวียั่วโมโหสำเร็จอีกครั้ง

เขาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ “เธอกลับมา ณ ตอนนี้เดี๋ยวนี้เลยนะ ถ้าไม่อย่างงั้นเธอซวยแน่”

“ยศพล นายบ้ารึเปล่า ลุงของฉันยังไม่ได้สติ ฉันจะออกไปได้ยังไงละ

นังตัวดีนี่ นึกไม่ถึงว่าจะกล้าต่อปากต่อคำกับเขาขนาดนี้

อีตาลุงที่เทียบไม่ได้แม้แต่กับสัตว์ ยังมีที่คุ้มค่าให้ปกป้องรักษาอีกรึ

ยศพลเตรียมที่จะด่าไปอีกประโยค จารวีก็ตัดสายไปเรียบร้อยแล้ว

เธอกล้าตัดสายยศพล !!!

นังตัวดี นึกไม่ถึงเลยว่าจะกล้าตัดสายเขา

จารวีตัดสายไปอย่างกลุ้มใจ ไม่ถึงสิบวินาที เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง

“จารวี เธอตายแน่ๆ ทางที่ดีเธอไม่ต้องมาหาฉันอีก…”

ยศพลด่าเสร็จ ก็ตัดสายไปเลย

จารวีแบะปากมองบน ฉันไม่ไปหานายอยู่แล้ว นายคิดว่าเป็นอะไรห้ะ

ยศพลโกรธจนโยนโทรศัพท์มือถือไปที่กำแพง

เขาคลี่เน็คไทออก เดินไปมาอยู่ในห้อง เหมือนสิงโตไม่มีที่ระบายความโกรธ

ยุพินอยู่ด้านล่างได้ยินเสียงตึงตัง เดินขึ้นบันไดอย่างช้าๆ เห็นท่าทางยศพลกำลังเดือด เธอยืนอยู่ครู่หนึ่ง แล้วถามด้วยเสียงเบาๆ “ทำไมจารวีถึงยังไม่กลับบ้าน”

ยศพลมองเธออย่างเยือกเย็น

เงียบไปครู่หนึ่ง แล้วหันตัวเดินลงไปชั้นล่าง

ยุพินเดินตามไล่หลังมาจนถึงชั้นล่าง “พี่ยศ บอกฉันได้มั้ย เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับวีเหรอ?”

ยศพลไม่แม้แต่จะหันหน้ามา พูดเสียงต่ำนิ่งๆ “อยู่ที่โรงพยาบาล…”

ยุพินนิ่งไปสักพัก เธอรู้สึกเหมือนหัวใจของตนเต้นเร็วขึ้นและรู้สึกวิงเวียน

เธอยืนค้ำฝาผนังอยู่นาน เมื่อเธอเงยหน้า ยศพลกำลังมองมาที่เธออย่างอึมครึม

“วีไม่เป็นอะไร เธอไม่ต้องห่วงหรอก…”

ยุพินเริ่มดีขึ้นเยอะ “งั้นวี?”

“พี่ยศ ขอโทษ วียังเด็ก ยังไม่รู้เรื่องอะไร พี่ไม่ต้องไปคิดเล็กคิดน้อยจะได้มั้ย…”

สายตาของยุพินกำลังอ้อนวอน แต่เธอไม่เห็นความอ่อนโยนในดวงตาของยศพลเลยสักนิด

ยศพลเลยเงยหน้า “ยุพิน เธอรู้มั้ยว่าทำไมฉันถึงหมั้นกับเธอน่ะ”

ยุพินตกใจไปพักหนึ่ง เธอคิดไม่ถึงว่าเขาจะพูดออกมาตรงๆขนาดนี้

มีน้ำตาไหลออกมาจากเบ้าตาของเธอ

ส่ายหัวด้วยความเศร้าสลด

“พี่ยศ เราไม่พูดเรื่องแบบนี้กันดีกว่า ฉันรักพี่นะ พี่ยศ ไม่ว่าพี่จะทำเรื่องอะไรมา ฉันก็ยังรักพี่…”

ใบหน้าของยศพลแสดงให้เห็นถึงความเหยียดหยาม “ยุพิน แม้แต่หนึ่งเปอร์เซ็นของจารวีเธอก็เทียบไม่ได้”

คำคำนี้ มันโหดร้ายซะจนทำลายสิ่งที่ยุพินแสร้งทำออกมาทุกอย่าง

เธอสามารถแกล้งทำไม่เห็นยศพลห่วงจารวีมากเกินไป เธอสามารถแกล้งทำเป็นไม่เห็นยศพลดูรักจารวี

นั่นเพราะว่าเธอรู้ เธอหนีไปจากผู้ชายคนนี้ไม่ได้ เธอรักเขา เธอรักเขามากๆ

ไม่ขออะไร ขอแค่เป็นแบบนี้ก็พอใจแล้ว

ไม่กลัวว่าจะต้องเสียสละทุกสิ่งหรอก