เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 37

ตอนที่ 36 สมควรอย่างสมบูรณ์แบบ

ยศพลผลักยุพินออกไป แล้วแย่งมือถือไปจากมือของเธอ จากนั้นก็ตะคอกเสียงต่ำว่า “จารวี ฟังฉันให้ดีนะ ถ้าฉันหาเธอในเมืองเอสแล้วไม่เจอ พี่สาวเธอจะได้เข้าโรงพยาบาลแน่…”

ยุพินตะลึงจนตาถลน มองยศพลอย่างคาดไม่ถึง เธอรู้ว่ายศพลไม่ได้รักเธอ แต่เธอไม่เคยคิดเลยว่าแม้แต่ความอบอุ่นเพียงเล็กน้อยก็ไม่มี

ทรมาน ความเศร้าทำให้หัวใจของเธอจมลงสู่จุดเยือกแข็ง

จารวีได้ยินคำพูดที่เผด็จการและโหดร้ายของยศพล เธอก็นิ่งไป

“นายอย่าทำอะไรพี่ฉันนะ ฉันจะกลับ ฉันจะกลับแล้ว…”

“เหอะ รู้จักเอาตัวรอดดีหนิ...” น้ำเสียงของยศพลเต็มไปด้วยความถากถาง

พอวางสาย ยศพลก็หันไปมองยุพินด้วยสายตาไร้ซึ่งความอบอุ่น

“เกมระหว่างพวกเราจบลงแค่นี้เถอะ…”

“อะไรนะคะ?” ยุพินยังรู้สึกไม่ค่อยเข้าใจ

ยศพลพูดอย่างเย็นชา “ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจ ฉันจะให้เธอเลือก เธอคิดให้ดีล่ะ ว่าจะปกป้องตัวเอง หรือปกป้องวี”

ใบหน้าของยุพินขาวซีด เริ่มหายใจลำบาก

“พ่อของฉัน…”

“ชิ ตอนนี้เธอยังคิดจะปกป้องพ่อของเธออีกเรอะ”ยศพลมองเธออย่างเย็นชา “ถ้าฉันยินยอมจะปล่อยเขาไป ก็ไม่ใช่ฉันละสิ”

“พี่ยศ เรื่องมันก็ผ่านมาตั้งหลายปีแล้ว พี่ยังเก็บมาคิดแค้นอีกเหรอ” ยุพินสั่นไปทั้งตัว

“ผ่านไปหลายปีเหรอ”ยศพลหัวเราะอย่างเยือกเย็น “ทำไมฉันถึงรู้สึกว่ามันยังไม่ได้เป็นอดีตล่ะ ตลอดมาที่อยู่ที่นี่ แสดงละครกันทุกวัน ถ้าเธอเป็นฉัน เธอจะปล่อยเขาไปรึไง”

ยศพลชี้ไปที่ขมับของตน สายตาเบื่อหน่ายและเต็มไปด้วยความเจ็บปวดลึกๆ เหมือนกับราชสีห์ที่บาดเจ็บ

“พี่ยศ ขอโทษ พินจะเอาชีวิตพินมาแลกกับชีวิตพ่อ พี่ลงโทษพินแทนเถอะ”

“เหอะ พวกคนบ้านพูลสวัสดิ์น่ะตายกันไปแล้วทั้งตระกูล ยังไงก็ไม่เหลือใครหรอก เข้าใจมั้ย”

น้ำเสียงเยือกเย็น ราวกับออกมาจากนรกเพื่อสาปแช่ง

ยุพินล้มลงไป ดวงตาทั้งสองเลือนลาง ทันใดนั้น เธอก็รู้สึกตัวเกร็ง หายใจไม่ออก หน้ามืด แล้วก็เป็นลมไปชั่วพริบตา

น้าอามพูดอย่างลนลาน “คุณชาย เธอ เธอโรคหัวใจกำเริบค่ะ”

ยศพลมองยุพินอย่างเย็นชา ก้าวเท้ายาวออกจากห้องไป

ตอนอยู่หน้าประตูใหญ่เขาก็คิดอะไรขึ้นมาได้อย่างหนึ่ง จึงหยุดเดิน “พาเธอไปส่งโรงพยาบาล”

บนใบหน้าปรากฎรอยยิ้มที่โหดร้าย คนบ้านพูลสวัสดิ์ตายเร็วขนาดนี้ดูถูกเขากันไปหน่อยละมั้ง

คำพูดของยุพินเหมือนหมอกสีเทากลุ่มหนึ่งมาปกคลุมยศพล ไม่มีทางที่จะหลุดไปได้จริงๆ

เป็นอดีตไปแล้วงั้นเหรอ

ยังไม่ได้เป็นอดีตซะหน่อย ไม่มีทางเป็นอดีตไปตลอดกาล นอกซะจากว่าแก้วจะฟื้นมีชีวิตกลับมา ความเกลียดที่เขามีต่อบ้านพูลสวัสดิ์ถึงจะหายไปได้

ท้องฟ้าค่อยๆมือดลง จารวียืนอยู่หน้าประตูใหญ่ของ Versailวิลล่า

ผ่านบรรยากาศค่ำคืน มองเห็นโคมไฟที่สวยงาม มีลำแสงออกมาจากห้องช่างสะดุดตา

จารวีถูมือทั้งสองข้าง เดินไปมาหน้าประตูทางเข้า เธอกระวนกระวายมาก เธอรู้ว่าครั้งนี้ยศพลโกรธมากๆ

ทำยังไงดี ทำยังไงดี

“คุณชายคะ คุณจารวีกลับมาแล้วค่ะ” น้าอามเข้ามารายงาน

ยศพลแสยะยิ้มอย่างเยือกเย็น นั่งลงบนโซฟาอย่างเยือกเย็น ในมือหมุนๆถือแก้วไวน์ ไวน์สีแดงในแก้วมวลขึ้นลง

“ให้เธอเข้ามา…”

“จารวีกอดแขน อยู่หลังหน้าอามอย่างระมัดระวัง แล้วค่อยๆเนิบเข้าไป

เมื่อเธอสบตากับยศพล บทที่เตรียมมาจะพูดกับเขาเธอก็ลืมไปหมดเลย

ผู้ชายคนนี้ ทั้งใจดำ ทั้งโหดเหี้ยม ทั้งเป็นเศษสวะ เธอไม่อยากจะอยู่กับเขาแม้แต่วินาทีเดียว

ยศพลใช้สายตาสั่งให้น้าอามออกไป

น้าอามพยักหน้าแล้วเดินออกไป จากนั้นก็ปิดประตูใหญ่

“เธอนี่เยี่ยมจริงๆ จารวี ฉันคงดูถูกเธอไปหน่อย…”ยศพลพูดจาถากถาง

“อ้อ ขอบคุณที่ชม แต่ถ้าเทียบกับที่นายคิด ยังไงก็ยังอ่อนกว่าเยอะ”

จารวีตั้งใจฝืนยิ้มแห้งๆออกมา ยังไงก็ได้ยินมาว่าถ้ายิ้มก็จะไม่โดนตี ถึงเขาจะโกรธ เธอยิ้มแบบนี้ไว้ เขาคงไม่น่าจะลงไม้ลงมือ

“ฉันแปลกใจจริงๆ เธอขายมือถือ ขายรถ ขายเสื้อผ้า แล้วต่อไปเธอจะขายอะไรอีกล่ะ?”ยศพลพูดจาถากถาง

“อ้อ ฉันจะขายอะไร ก็ขึ้นกับว่านายจะให้อะไรฉัน…”

“จารวี…”

ดืมหนักไปอึกนึง แล้วเขาก็วางแก้วไวน์ไปบนโต๊ะอย่างแรง จนไวน์ในแก้วกระเด็นเลอะมือเขา

ยัยนี่ ถึงตอนนี้แล้ว ก็ยังมีท่าทางที่ดูไม่รู้อะไร

เขาล่ะปวดหัวจริงๆ

“นายอย่าโกรธไปหน่อยเลยน่า ยังไงของพวกนั้นฉันก็ไม่ใช้อยู่ดี ไม่เห็นเป็นไร เดี๋ยววันหลังฉันค่อยซื้อของอะไรสักอย่างให้นายเพื่อเป็นการชดใช้โอเคมั้ย อีกอย่างนายน่ะมีเงินตั้งมากมาย ก็ไม่ได้แคร์จุดเล็กๆแบบนั้นหรอก...” จารวีพูดบอกปัดอย่างมั่นใจด้วยสีหน้าที่มั่นใจเช่นกัน

“จารวี…”ยศพลโกรธจนเดือดพล่าน

“มาค่ะ！！” จารวียังไงรักษารอยยิ้มที่ฝืนยิ้ม ณ วินาทีนี้ยังไงก็ต้องหน้าด้านแบบนี้ต่อไป

ตาบ้านี่จะเสียงดังไปถึงไหน กล่องเสียงมันใหญ่มานักรึไง เธอลูบหูของเธอเบาๆ

“มานี่…”

ยศพละกำลังดื่ม จารวีกำลังลูบหู ก็ค่อยๆเข้าใกล้กันอย่างช้าๆ

ยศพลจับจารวีมาอยู่ในกำมือ

ใบหน้าของยศพลเต็มไปด้วยรอยยิ้มอันชั่วร้าย “จารวี ฉันเคยบอกไปแล้วไง เธออย่ามาคิดที่จะสู้กับฉัน เธอไม่มีทางสู้ชนะหรอก”

“ฉัน ฉันไม่มี……”

จารวียังพูดไม่จบ ก็ถูกยศพลปิดริมฝีปากไว้ด้วยจูบอันร้อนแรงเป็นการลงโทษ

“ออกไป…”เสียงของจารวีถูกปิดกั้นอยู่ในลำคอ

เพิ่งรู้ว่าชายผู้นี้เป็นเพียงสัตว์ร้ายสามารถเป็นสัดได้ทุกที่ทุกเวลา