เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 38

ตอนที่ 37 ชอบเธอที่อ่อนนุ่ม

คิดมาสักพัก เธอก็กระโดดลงมาจากเตียง แล้วค่อยๆเดินไปที่โต๊ะ

บนโต๊ะมีโทรศัพท์เล็ก ๆ วางอยู่เครื่องหนึ่ง เธออยากจะโทรหาพี่ อยากจะถามให้ชัดเจน

อีกนิดก็เอื้อมมือไปถึงโทรศัพท์แล้ว แต่น่าเสียดายที่ปลายโซ่ยังรั้งเธอไว้ทำให้เธอเอื้อมไม่ถึง

โซ่ยาวจนสุดแล้ว ดึงไปข้างหน้าไม่ได้อีกแล้ว

จารวีตะโกนออกมาสุดเสียง "มีคนอยู่มั้ย?"

น้าอามวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว

“คุณจารวี มีอะไรต้องการรึเปล่าคะ”

“ฉันอยากจะโทรศัพท์ แต่ว่า…” จารวีแกว่งโซ่ “รบกวนช่วยปลดโซ่ให้หน่อยได้มั้ยคะ”

สีหน้าน้าอามดูไม่ค่อยดี หล่อนส่ายหัวด้วยความลำบากใจ “คุณจารวีคะ ฉันก็อยากจะช่วยคุณเหมือนกันค่ะ แต่ว่าอารมณ์ของคุณชายคุณก็รู้ ถ้าฉันปลดให้คุณ เขาต้องฆ่าฉันแน่ ๆ

“ค่ะ ถ้างั้นรบกวนหยิบโทรศัพท์มาตรงนี้หน่อยได้มั้ยคะ...”

"ได้ค่ะ!"

น้าอามย้ายโทรศัพท์มาไว้ใกล้ๆกับจารวี จารวีหันไปยิ้มให้เธอด้วยความดีใจ “ขอบคุณค่ะ”

น้าอามโบกมือปัดอย่างเหนียมอาย “ไม่เป็นไรค่ะ คุณโทรเลยค่ะ”

จารวีต่อสายไปที่มือถือของยุพิน

แต่ว่ายุพินที่อยู่ปลายสายกลับปิดเครื่อง

พี่ ตอนนี้พี่อยู่ไหนกันแน่ ทำไมพี่ไม่รับสายวี

จารวีจึงต้องวางหูอย่างช่วยไม่ได้ จากนั้นก็มองไปที่น้าอาม “น้าอาม ช่วยบอกหน่อยได้มั้ยคะ ว่าพี่ของวีอยู่ที่ไหน?”

“เอ่อ…”น้าอามมีสีหน้าที่ดูตึงเครียด หล่อนไม่กล้าพูด

“น้าอาม ไม่เป็นไรหรอกค่ะ น้าแค่บอกฉันเอง เกิดเรื่องอะไรกับพี่รึเปล่า”ในใจของจารวีร้อนรนเป็นอย่างมาก

“เรื่องนี้ฉันบอกคุณได้ค่ะ พี่สาวของคุณไม่เป็นอะไรแล้ว”

จารวีได้ยินก็โล่งใจ พี่ แค่พี่ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว

น้าอามอยู่นิ่งๆข้างเธอดูเธออยู่ตลอด ท่าทางอยากจะพูดแต่ก็ต้องเก็บไว้

“คุณจารวีคะ มีบางสิ่งที่ฉันไม่รู้ว่าฉันควรพูดมั้ย…”

แม้ว่าจะรู้จักกับน้าอามได้ไม่นาน แต่จารวีก็ดูออกว่าน้าอามเป็นคนวัยกลางคนที่มีจิตใจดี ดีกว่าคนรับใช้คนอื่นหลายเท่าตัว

“น้าอาม น้านั่งลงก่อน แล้วว่ามาเลยค่ะ…”

น้าอามไม่ยอมนั่งลง “งั้นฉันจะพูดตรง ๆเลยนะคะ คุณจารวี ความจริงแล้วคุณชายชอบคุณมาก คุณดูไม่ออกเหรอคะ”

เขาจะชอบเธอเหรอ เขาบอกอย่างชัดเจนว่าคนบ้านพูลสวัสดิ์สมควรตาย

จารวีส่ายหน้าแล้วยิ้มแบบขมๆ “น้าอามคะ คำพูดที่น้าอามพูดออกมา ฉันก็อยากจะไปเชื่อนะคะ น้าก็เห็น ว่าเขาทำยังไงกับฉันบ้าง”

เขาเล่นกับพี่สาวฉัน ใช้กำลังบีบบังคับเธอ ใช้วิธีที่โหดร้ายมากักบริเวณเธอ แบบนี้เรียกว่าชอบเหรอคะ”

ใช่แล้ว ยศพล อีตาบ้านั่นเป็นโรคจิต มีความผิดปกติทางจิต มีแต่พระเจ้าเท่านั้นที่รู้สิ่งที่โง่ที่เขาจะทำ

ในดวงตาของน้าอามมีความอึดอัดทำตัวไม่ถูก "สิ่งที่คุณจารวีพูดออกเราทุกคนเห็นหมดทุกอย่างค่ะ แต่ว่าแต่ไหนแต่ไรมาคุณชายไม่เคยเอาผู้หญิงคนไหนมานอนข้ามคืน อีกทั้งยังไม่ได้อยู่ข้ามคืนจนนานหลายวันขนาดนี้ คุณดูสิ อาหารทุกมื้อที่คุณจารวีทาน คุณชายก็บอกให้พวกเราทำอาหารที่ใหม่และหลากหลายให้คุณทาน ตอนที่คุณชายออกไปข้างนอก ยังกำชับให้เฝ้าประตู เกรงว่าคุณจารวีจะคิดมากปล่อยวางไม่ได้ เหอะๆ ถึงแม้ว่าอารมณ์นิสัยเขาจะแย่ไปหน่อย แต่เขาก็ไม่เคยแคร์ผู้หญิงคนไหนเหมือนแคร์คุณนะคะ แบบนี้เนี่ยก็เป็นเรื่องที่เห็นได้ยากแล้วค่ะ”

จารวีฟังคำที่น้าอามพูดออกมาอย่างเงียบๆ เธอนึกขึ้นมาได้ครั้งหนึ่งตอนที่อยู่มัลดีฟส์ เธอไปติดอยู่ที่เกาะเล็กๆ ตอนที่เขาเห็นเธอในตอนนั้น เขาก็ไม่สนใจอย่างอื่นรีบกระโดดลงน้ำทะเลว่ายน้ำไปดูเธอ แล้วตำหนิว่าเธออย่างเป็นห่วงเอาใจใส่

ตอนที่ถูกสุรีย์วัลย์ปั้นเรื่องใส่เธอ เธอโดนจับเข้าคุก เขาก็รีบหาทางช่วยเธอและเอาคืนให้อย่างสาสม

จารวีไม่ได้เป็นสัตว์เลือดเย็น สิ่งที่เขาทำทุกอย่าง เธอไม่ได้ใช้ใจสัมผัสเลย

แต่ว่า ที่เขาทำทั้งหมดทุกอย่างนี้ก็เพราะเพื่อที่จะสร้างฐานะเธอเป็นผู้หญิงของเขา

เธอก็เหมือนหมาสัตว์เลี้ยงของเขาตัวหนึ่ง นิสัยใช้อำนาจบาตรใหญ่ของเขาคือไม่อนุญาตให้ใครมาแตะต้องผู้หญิงของเขา แต่กับเธอเขากลับที่จะหยวนๆลดอภัยให้ได้

“น้าอาม วิธีนี้ของเขาฉันรับไม่ได้หรอกค่ะ อีกอย่างฉันก็ไม่สามารถที่จะอยู่กับเขาได้นานได้....”

“ค่ะ ค่ะ คุณจารวีคะ นอกเหนือจากนี้ฉันไม่สามารถพูดได้แล้วค่ะ แต่ว่าคุณก็รู้ว่านิสัยของเขาไม่ดี แล้วทำไมยังไปขัดใจเขาอีกละ แบบนี้มันจะทำให้ยิ่งไปกันใหญ่ไม่ใช่เหรอคะ” เห็นท่าทางของจารวีที่อายุแค่ยี่สิบปี น้าอามรู้สึกเป็นห่วงแทนจริงๆ

เด็กคนนี้โตมาอย่างถูกทะนุถนอม แต่นิสัยดื้อรั้นหัวแข็งเป็นอย่างมาก กลัวว่าเขาจะต้องมีเรื่องมาให้ทุกข์ใจจริงๆ

“ เฮอๆ ขอบคุณค่ะน้าอาม ฉันเข้าใจแล้วค่ะ ฉันมีเรื่องที่อย่างจะรบกวนน้าหน่อยค่ะ...”

จารวีพูดอย่างเสียงเบาๆ

น้าอามมองเธอพูดอย่างประหลาดใจ “เชิญพูดมาเลยค่ะ”

“ช่วยซื้อยานั่นมาให้ฉันหน่อยได้มั้ยคะ...”

จารวีค่อนข้างกลุ้มใน ตอนนี้โดนเขามัดไว้อยู่ แม้แต่ยาคุมก็ยังไม่ซื้อไม่ได้”

“ไม่ได้ค่ะ คุณจารวีคะ เรื่องนี้ฉันทำไม่ได้...” น้าอามถอยไปหนึ่งก้าว

“โธ่ น้าอาม น้าฟังฉันนะคะ ฉันยังอายุน้อย ไม่สามารถมีลูกได้ น้าก็รู้นิคะ ระหว่างฉันกับยศพลมันก็เป็นแค่ข้อตกลง บางทีไม่ถึงหนึ่งเดือนพวกเราอาจจะต้องแยกกันแล้วก็ได้ค่ะ หรือว่าน้าอยากจะเห็นฉันไปโรงพยาบาลทำแท้งเหรอคะ...”

จารวีพูดอย่างน่าสงสาร น้ำตาไหลริน จับชายเสื้อน้าอามไม่วางมือ

ในที่สุดน้าอามก็ใจอ่อน

ก็ได้ค่ะ ยังไงคุณชายก็ไม่ได้กำชับไว้ว่าไม่อนุญาตให้ซื้อยาให้เธอ

พยักหน้าอย่างช้าๆ “ถ้างั้นคุณจารวีห้ามให้คุณชายรู้เป็นอันขาดเลยนะคะ”

“โอเคค่ะ ขอบคุณน้าอามมากค่ะ ฉันรู้ว่าน้าอามดีที่สุด” จารวียิ้มตาตี่

ยศพลยิ้มมุมปาก “แบบนั้นคงต้องรอนานเลย ตอนนี้เธอก็คืนให้ฉันได้นะ...”

“ตอนนี้ฉันไม่มีเงิน!”

“เป็นเมียเก็บของฉันเดือนนึงสิ รอให้ฉันเล่นเธอจนเบื่อก่อน เธอก็สามารถไปได้ พวกเราสองคนเปิดเผยได้แล้ว....”

“แค่ทำเป็นเมียเก็บเหรอ” ตอนนี้จารวีรู้สึกว่าแม้แต่ศักดิ์ศรีตัวเองก็หายไป ขอแค่ได้ไปจากอีตาบ้านี่ ให้เธอคุกเข่าอยู่ในคุกหนึ่งเดียวเธอก็ยอม

“ใช่ ต้องเป็นเมียเก็บอย่างเต็มตัว ไม่ใช่หลบๆซ่อนๆเหมือนเมื่อก่อน”

“ออ เหรอ”

“ตอนนี้ฉันหิวแล้ว เธอไปทำอะไรให้ฉันกินหน่อยสิ” สายตายศพลเต็มไปด้วยความสับสน

หรือว่าตอนนี้ถ้าจะเป็นเมียเก็บต้องสอบผ่านถึงจะได้เป็นเหรอ ก็ได้ แค่เดือนเดียว ถึงเธอจะต้องลำบากอีกแค่ไหน ก็แค่เดือนเดียวเท่านั้น

จารวีรีบพยักหน้า ยกมือที่ถูกมัดด้วยโซ่เขย่าๆ

ยศพลเอากุญแจพวงหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเสื้อสูท ช่วยเธอปลดโซ่ออก

จารวีแอบด่าอยู่ในใจ ตาบ้านี่มันรอบคอบจริงๆ ขนาดกุญแจยังพกติดตัวไว้ตลอด

เมื่อจารวีถึงห้องครัวแล้ว ยศพลก็ตามหลังเธอมาเงียบๆ

ทำอะไรกินดีนะ

น้าอามอยู่ในห้องครัว ยืนกุมมือทั้งสองข้าง ยืนตรงยิ้มหัวเราะอยู่ข้างๆ “คุณจารวีคะ ผักสดอยู่ตรงนี้ค่ะ ส่วนเนื้ออยู่ในตู้เย็น ไม่ทราบว่าคุณจารวียังต้องการวัตถุอะไรเพิ่มเติมอีกมั้ยคะ...”

จารวีเงยหน้าไปมองยศพลที่ยืนพิงประตูห้องครัวอยูครู่หนึ่ง หันมายิ้มแล้วพูดกับน้าอามว่า “ช่วยหาพวกเนื้อไก่สับ หมูสับ ผักกุ้ยช่าย ผักกาดขาว ขิง ต้นหอม กระเทียม ซีอิ้ว และแป้งหมี่ มาให้หน่อยได้มั้ยคะ...”

“อ๋อ อ๋อ ได้ค่ะ”

ในคฤหาสน์บ้านโพธิสูงนั้น ห้องครัวเป็นแบบเปิด ภายในห้องครัวนั้นมีผู้เชี่ยวชาญจากเยอรมันมาออกแบบโดยเฉพาะ มองดูแล้วไฮคลาสมาก และแม้แต่ฝุ่นนิดเดียวก็ไม่มี

น้าอามรีบนำของที่จารวีต้องการมาจัดเรียงไว้บนโต๊ะเครื่องปรุง

จารวียื่นมือไปแก้ผ้ากั้นเปื้อนที่คาดเอวไว้ของน้าอาม ยิ้มแล้วพูดว่า “โอเคค่ะ ตอนนี้น้าไปพักก่อนนะคะ เดี๋ยวฉันทำเองค่ะ”

น้าอามมอง ยิ้มแล้วพูดว่า “คุณจารวีอยากทำเกี๊ยวใช่มั้ยคะ งั้นต้องการไม้ม้วนเส้นมั้ยคะ”

“ต้องการค่ะ มีมั้ยคะ”

“เอ่อ ไม่มีค่ะ แต่ไหนแต่ไรมาคุณชายไม่กินเกี๊ยวค่ะ”

“ทำไมเหรอคะ”

จารวีเห็นสีหน้าน้าอามเปลี่ยนไปเล็กน้อย ถามอย่างประหลาดใจ เธอทำเกี๊ยวเก่งมาก ตอนเด็ก ๆแม่ชอบทำเกี๊ยวให้เขากิน แต่ต่อมาหลังจากที่บ้านมีปัญหา เธอก็เรียนทำเกี๊ยวเอง น่าเสียดายที่เรียนมานานแล้ว แต่ก็ยังทำเกี๊ยวให้เหมือนรสชาติที่แม่ทำไม่ได้