เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 40

ตอนที่ 39 กำหนดที่ตายให้เธอ

ณ ห้างสรรพสินค้าที่ใหญ่ที่สุดในเมืองเอส ยศพลสวมเสื้อโค้ทยาวที่มีเย็บด้วยสีแดงและสีดำ ดูเซ็กซี่และลึกลับ พอเขาแต่งตัวแบบนี้แล้วก็นึกไม่ถึงเลยว่าจะดูสมบูรณ์แบบมากขึ้น

ไม่พูดไม่ได้เลยว่าหุ่นของเขาดีมาก น่าทึ่งมาก ดูยังไงก็ไม่แพ้นายแบบชายชาวต่างชาติอย่างแน่นอน

เพียงผลักรถเข็นไปยังจุดหยุดนั้นทีจุดนี้ที ก็ดึงดูดความสนใจสายตาของผู้หญิงนับไม่ถ้วน

ยศพลเดินซื้อของช้อปปิ้งอย่างเย็นชา สำหรับสายตาที่ดูเลื่อมใสเขาเหล่านั้นแล้วเขาค่อนข้างเย็นชา บางทีก็อาจจะเห็นจนชินไปแล้ว

จารวีหมดคำจะพูด

ข้างนอกสุกใส ข้างในเป็นโพรง สำนวนนี้สามารถมาใช้กับยศพลได้อย่างแท้จริง

ยศพลเข็นรถเข็นแบบนี้ เดินเข้าไปในโซนขายของใช้ที่มีรสนิยมสูง เดินเลือกชุดชั้นในผู้หญิงแบบต่างๆอย่างเย็นชา

จารวีหน้าแดงก่ำ เธอฉวยโอกาสในขณะที่ยศพลไม่ได้สนใจ ก้มตัวย่องไปที่ชั้นวางของอีกแถวหนึ่ง

เพิ่งจะยืนได้ที่ ก็ได้ยินเสียงยศพลตะโกนเรียก

“จารวี จารวี เธอไปไหนแล้วน่ะ…”

พระเจ้าช่วย อีตานี่ไม่รู้จริง ๆ เหรอว่าคำว่า อัปยศ สะกดยังไงน่ะ

สองสามนาทีผ่านไป จารวีคลุมหน้าด้วยผ้าขนหนูและเดินเลาะออกจากด้านหลังชั้นวาง

ยศพลยื่นมือมาโยนผ้าขนหนูออกจากหน้าเธอ แล้วมองด้วยความพอใจที่ปกปิดไว้ไม่อยู่

“หลบอะไรอยู่ เธอคิดว่าตัวเองเป็นแบทแมนรึไง มาดูนี่ อันไหนดูดี…”

เมื่อประโยคนั้นออกมา สายตารอบข้างก็จับจ้องมาอย่างตกตะลึง

จารวีแทบจะหาที่ซุกหัวหลบจริงๆ

หน้าแดงเหมือนคลุกเลือดไก่

“คนเยอะเยอะ อย่าเป็นแบบนี้ได้มั้ย”

จารวีเตือนด้วยเสียงเบา

ยศพลยิ้ม รีบหยิบทุกแบบมาแล้วโยนไปในรถเข็น พูดเสียงเบาข้างๆหูจารวี “ก็ดีนะ กลับลองช้าๆล่ะ”

โรคจิต ไอ้โรคจิต

สายตาของยศพลยังคงกวาดไปทั่วชั้นวางสินค้า แล้วลูบคางตัวเอง “เอ หรือจะซื้อแส้หนัง เชือก เทียนไขและอื่นๆ....”

“เหอะๆ ฉันไปซื้อถุงเท้าก่อนนะ นายก็อยู่ตรงนี้ เลือกไปก่อนละกัน..”

จารวีหนีหายไปเหมือนหมอกควัน

ที่แท้ก็ไม่ควรอยู่กับคนหน้าด้าน รู้สึกหน้าแตกจนหัวใจเต้นเร็วเป็นบ้า

จารวีวิ่งหลบไปที่แผนกเครื่องใช้ในชีวิตประจำวันอย่างหอบ

ทันใดนั้น ก็มีร่างหนึ่งเดินผ่านหน้าเธอไป

ชายชุดสูทสีเบจ ผมสั้นเรียบร้อย อารมณ์อ่อนโยนและละเอียดอ่อนคนนั้น นี่มัน นี่มันพี่มนต์ไม่ใช่เหรอ

จารวีนิ่งไปชั่วขณะ เธอนึกไม่ถึงเลยว่าจะเจอกับพี่มนต์ที่นี่

เธอใจเต้นเร็วมาก และเตรียมตัวจะเดินเข้าไปหา

ณ ตอนนั้น ก็มีเงาคนอีกคนปรากฏอยู่ด้านหลังของมนต์ตรี นั่นก็คือสุรีย์วัลย์

“มนต์ แก้วแบบนี้น่ารักมั้ย…”

สุรีย์วัลย์เดินตามมนต์ตรี ในมือกำลังถือแก้วลายการ์ตูนอยู่

ใบหน้าของเธอมีรอยยิ้มที่หอมหวานและมีความสุขมาก

จารวีเศร้าโศกอย่างหาใครเทียมไม่ได้

มันควรจะเป็นเธอ ที่ยืนอยู่ในตำแหน่งนั้น

แต่ทำไมโชคชะตากรรมถึงเล่นตลก เอาความสุขทั้งหมดของเธอไปในชั่วข้ามคืน

แม้แต่คนที่ตัวเองชอบ ก็ยังไม่มีโอกาสไปแย่งชิง

พวกเขาทั้งสองจับมือกัน เลือกของใช้ในชีวิตประจำวันด้วยกันอย่างใกล้ชิด

จารวีหันกลับไปอย่างทรมาน แล้วเข็นรถเข็นผ่านไปในเส้นทางอื่นช้า ๆ

ในมุมที่ไม่มีคน เธอยืนพิงกับชั้นวางสินค้า แล้วเอามือกุมหน้าร้องไห้ออกมาเบาๆ

ทรมานจัง

“จารวี…”

มือของยศพลยื่นมาสัมผัสหน้าผากของจารวี จารวีตกใจมาก รีบเอามือออก เห็นสายตาของยศพลที่แอบมองเธออยู่

“จารวี เธอร้องเหรอ? แค่ซื้อถุงเท้าก็ร้องไห้ได้เหรอ?”

จารวีรีบเช็ดน้ำตาด้วยหลังมือของเธอ "ไม่เลย ฉันแค่ไม่สบายใจน่ะ ... "

เมื่อเห็นดวงตาที่เปล่งประกายของจารวียศพลก็รู้สึกหวั่นไหวขึ้นมาในทันใด เขายื่นมือไปจับคางของเธอ สายตาของเขาดูอบอุ่นขึ้นมา

“เลิกร้องได้แล้ว ฉันพาไปหาพี่เธอดีมั้ย”

“จริงเหรอ?”จารวียิ้มออกมาอย่างดีใจ เมื่อกี้จากที่เธอยังร้องน้ำตาอาบแก้ม ก็ยิ้มอย่างร่าเริงขึ้นมาทันที

ยศพลหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมายื่นให้กับจารวี แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “เช็ดจมูกเร็วเข้า พอร้องไห้แล้วน่าเกลียดขึ้นมาเลยจริง ๆ”

พอช้อปปิ้งเสร็จ จารวีก็เดินอยู่ข้างกายยศพล ออกมาข้างนอก

เธอหันไปมองมนตรี

พี่มนต์ ขอให้พี่มีความสุขนะ

รักคนคนหนึ่ง ก็ไม่จำเป็นว่าต้องได้มา เพียงแค่เห็นเขาอยู่อย่างมีความสุขก็พอแล้ว จารวีปลอบใจตัวเองอยู่ในใจ อย่างน้อยตอนนี้เธอก็เจอเขาแล้ว สามารถรู้ข่าวสารความเป็นอยู่ของเขาได้แล้ว แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว

ยศพลโทรหานิรันให้นำรถมาขนของกลับไป แล้วเขาก็ขับรถพาจารวีไปเจอกับยุพิน

ที่จริงแล้ว ยศพลไม่คิดว่าจะพาจารวีไปเจอยุพินอีก

เพียงแค่ตอนที่เห็นว่าเธอเพิ่งจะร้องไห้ ใจของเขาก็ละลาย นุ่มนวลลง ทั้งหมดเป็นเพราะเธอ...

สองชั่วโมงต่อมา รถก็แล่นออกจากเมืองเอส

ทิวทัศน์ริมถนนเป็นเนินเขาสูงและป่าสีเขียวเข้มตัดผ่าน

จารวีรู้สึกไม่สงบ ในที่ที่ห่างไกลแบบนี้ พี่ของเธอแท้จริงแล้วใช้ชีวิตอยู่ยังไงกันนะ

รถโรลส์รอยสีดำจอดอยู่ด้านหน้าของประตูเหล็ก

จารวีแหงนหน้าไปมองป้ายที่ประตู

บนป้ายนั้นเขียนเอาไว้ว่าศูนย์รักษาสุขภาพจิต