เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 41

ตอนที่40 อยากจะฆ่าเขา

ทันใดนั้น จารวีรู้สึกว่าลำคอของเธอนั้นแห้งผาก เธอพยายามสูดหายใจให้เต็มที่และเมื่อปอดได้รับออกซิเจน สติอันเลือนรางของเธอก็เริ่มฟื้นกลับมา

เธอพิงไปกับกำแพง สายตาพร่ามัวค่อยๆชัดเจนขึ้นทีละน้อย

ยศพลยืนอยู่ด้านหน้าของเธอ สีหน้าท่าทางของเขาเย็นเยือก

ยุพินนอนอยู่บนพื้น พยาบาลสองคนกำลังนำเข็มฉีดยาออกมาจากคอของเธอ

จารวีหันไปมองยศพลเพียงแวบเดียวก็รีบโน้มตัวลง ยื่นมือไปประคองยุพินให้ลุกขึ้นนั่ง

“นี่พวกคุณฉีดยาอะไรให้เธอ”

ยุพินผอมซูบจนเหลือแต่กระดูก จารวีแทบจะไม่รู้สึกถึงน้ำหนักตัวของเธอ เธอไม่ต้องใช้แรงมากมายก็ประคองเธอไปยังเตียงนอนได้ นางพยาบาลหันไปมองยศพลเพียงแวบเดียวแล้วจึงหันมายังจารวีพร้อมกับพูดว่า “ยาระงับประสาท”

ยุพินล้มตัวลงบนเตียงนอนอีกครั้ง เธอปิดเปลือกตาทั้งสองข้างลง ราวกับว่ากำลังเข้าสู่สภาวะของการหลับใหลที่คุ้นเคย

ยศพลยกนาฬิกาข้อมือของตนขึ้นมาดูพลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ถึงเวลาแล้ว......”

จารวีหยิบผ้าห่มมาห่มให้ยุพิน ก่อนจะเดินกลับออกไปอย่างไม่เต็มใจนัก

ภายในรถ จารวีนั่งเงียบไม่พูดจา

ความรู้สึกของเธอในตอนนี้ตกต่ำอย่างถึงขีดสุด

ทำไมพี่ถึงกลายเป็นแบบนั้นกันนะ ก่อนหน้านี้ยังปกติดีอยู่แท้ๆ

รถขับมาได้เพียงครึ่งทาง อยู่ๆก็หยุดลงอย่างกะทันหัน ยศพลเอี้ยวตัวกลับมาพร้อมกับใช้สายตาอันดุดันจ้องมองมายังจารวี มือหนาเอื้อมมาจับที่ปลายคางของเธอให้หันหนาไปหาเขา

“อยากจะด่าผมอยู่ล่ะสิ”

จารวีช้อนสายตาอันเศร้าโศกขึ้น เธอส่งสายตาเย็นชาไปยังเขาเพียงแวบเดียวก็หลุบต่ำลงมาอีกครั้ง

“ทำไมพี่กลายเป็นแบบนั้น”

“เป็นแบบนั้นไม่ใช่ยิ่งดีหรือไง” ยศพลเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เธอก็จะได้ไม่ต้องกังวลว่าพี่เธอจะพบความจริงเข้า ส่วนพี่เธอก็ไม่ต้องรู้สึกเป็นทุกข์อีกต่อไปไง”

จริงๆการกระทำแบบนี้ของเขาก็เท่ากับอธิบายทุกอย่างแล้ว

จารวีกะพริบตาไปมา น้ำตาของเธอไหลลงมาอย่างช้าๆ “คุณเป็นคนทำหรอ”

ยศพลปล่อยมือจากคางของเธอแล้วหันกลับไปขับรถต่อ

“คุณทำจริงๆสินะ”

“ถ้าฉันบอกว่าฉันไม่ได้ทำ เธอจะเชื่อหรอ” ยศพลเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาแกมประชด

ยังไงซะในสายตาของจารวีเขาก็เป็นเพียงผู้ชายเลวระยำคนหนึ่ง เลวเพิ่มอีกสักหน่อยจะเป็นไรไป

จารวีจ้องมองเขายังเคียดแค้น “ฉันเกลียดคุณ ยศพล...”

ความรู้สึกในใจของยศพลแปรเปลี่ยนเป็นความผิดหวัง เดิมทีเขาแค่อยากจะทำตามความต้องการของจารวี แต่คิดไม่ถึงเลยว่านอกว่าเธอจะไม่เข้าใจเขา ทั้งยังพูดกับเขาด้วยถ้อยคำแบบนั้นอีก

เขาเหยียบเบรกหยุดรถอย่างกะทันหันแล้วยื่นมือไปคว้าข้อมือเล็กของเธอ “จารวี นี่เธอโง่หรือไงกัน เธอเป็นคนที่อยากตามมาเอง แล้วเธอยังมาจะโทษฉันเนี่ยนะ เธอนี่มันไร้สมองสิ้นดี”

จารวีมองเขาอย่างกล้ำกลืน สภาพของเธอน่าเวทนายิ่งนัก

“พี่สาวเธอยอมรับการเลิกลาและปล่อยวางไม่ได้ แล้วฉันจำเป็นต้องไปสู่ขอพี่เธอเพื่อธุรกิจหรือไงกัน”

ยศพลโกรธจนตัวสั่น เขากำหมัดแน่นพร้อมต่อยไปยังหลังคารถอย่างแรง

จารวีลอบมองเขาอย่างหวาดกลัว

ทน ฉันต้องอดทนไว้ เธอทนมาได้ขนาดนี้แล้วนะจารวี

ยศพลคุณมันเลว ถ้าเกิดวันไหนคุณติดหนี้ฉันบ้าง ฉันจะเอาคืนให้สาสมเลย

รถขับเคลื่อนไปยังอีกเขตตัวเมืองหนึ่งอย่างช้าๆ ปฏิกิริยาของยศพลนั้นเยือกเย็น ส่วนจิตใจของจารวีตกต่ำอย่างถึงที่สุด

ในใจของเธอนั้นยุ่งเหยิง

ตั้งแต่ที่เขาข่มขืนเธอครานั้น ก็เท่ากับว่าเธอได้ก้าวขาเข้ามาในหลุมพลางที่มีเขาเป็นคนกำหนดทิศทางทีละน้อย ทุกวันนี้คนในครอบครัวของเธอ คนหนึ่งก็ไม่รู้ว่าไปอยู่ที่ไหน อีกคนก็เข้าไปอยู่ในสถานบำบัดผู้ป่วยทางจิต

แต่เธอก็ไม่สามารถหนียศพลไปได้ ไม่เช่นนั้น...

จารวียืนอยู่หน้ากระจกในห้องน้ำอย่างเหม่อลอย เธอจ้องมองตัวเองในกระจก ลืมไปนานแล้วว่าการร้องไห้เป็นเช่นไร

ความคิดที่อยากจะแก้แค้นมีมากมายจนแทบจะเอ่อล้นออกมา...

“จารวี!”

ยศพลเคาะประตูร้องเรียกเธออยู่ด้านนอก

จารวียืนนิ่งไม่ไหวติง ราวกับว่าเธอกำลังตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตนเอง เธอควรจะต้องจัดการต้นเหตุของเรื่องราวทั้งหมดนี้ซะ

“ปัง!!”

ยศพลใช้เท้าถีบประตูห้องน้ำให้เปิดออก เขามองเห็นจารวีถือแปรงสีฟันไว้ในมือพร้อมกับมองเขาอย่างตื่นตระหนก

ดวงตาคู่นั้นของเธอทำให้เขารู้สึกแปลกใจ

ยศพลย่นคิ้วอย่างนึกฉงน “จารวี นี่เธอแค่แปรงฟันต้องแปรงเป็นชั่วโมงขนาดนี้เลยหรอ”

จารวีหยุดความคิดอันยุ่งเหยิงภายในหัวของเธอลง ฝืนยิ้มบางๆตอบกลับไป “ค่ะ อีกนิดก็เสร็จแล้ว”

ยศพลไม่พบความผิดปกติใดๆ เขาจึงกลับออกไปด้วยความรู้สึกแปลกประหลาด

ไม่รู้ทำไมพักหลังมานี้เขารู้สึกว่าจารวีทำตัวแปลกๆ แต่ก็ตอบไม่ได้ว่าตรงไหนของเธอที่เปลี่ยนไป

จารวีออกมาจากห้องน้ำหลังแปรงฟันเสร็จ เธอหันไปยิ้มให้ยศพล

“คุณหิวหรือยังคะ ฉันจะไปห่อเกี๊ยวให้ทาน...”

สีหน้าของยศพลดูผ่อนคลายมากขึ้น เขายื่นมือไปคว้าเอวจารวีอย่างถือวิสาสะ “วันนี้ฉันทำตามความต้องการของเธอแล้ว เธอก็ควรจะทำตัวให้มันดีๆหน่อย”

“ฉันรู้หน่า” จารวีตอบพลางยิ้มบางๆที่มุมปาก “คุณชอบกินอะไรล่ะคะ”

จารวีสวมชุดนอนลายดอกไม้ ผมยาวสลวยของเธอถูกปล่อยสยายประบ่า ดวงตาคู่สวยโค้งดั่งพระจันทร์เสี้ยว ริมฝีปากอวบอิ่มแดงระเรื่อ

ความบริสุทธิ์สดใสของวัยสาวแรกแย้ม จุดประกายความปรารถนาของยศพลให้ตื่นขึ้นมา

ดวงตาของเขาพร่ามัวไปชั่วขณะ ยศพลก้มลงจูบประทับไปที่ริมฝีปากอวบอิ่มของจารวี

จารวีตอบรับรสจูบของเขาอย่างเก้ๆกังๆ ดูไม่ประสีประสาเลยแม้แต่น้อย

ยศพลนึกลำพองอยู่ในใจ ดูเหมือนว่าไอ้มนต์ตรียังไม่ได้ครอบครองร่างกายของจารวี และยังไม่เคยจูบเธอเลยด้วยซ้ำ ไม่เช่นนั้นจารวีคงจะไม่มีทาทีที่ไร้เดียงสาเช่นนี้

การประกบริมฝีปากของทั้งคู่ดำเนินไปชั่วขณะหนึ่ง ใบหน้าของจารวีขึ้นสีแดงระเรื่อ

ยศพลช้อนตัวจารวีอุ้มขึ้นภายใต้วงแขนทั้งสองข้าง เขาพาเธอเดินเข้าไปยังห้องแต่งตัวแล้วดึงประตูตู้เสื้อผ้าให้เปิดออก ด้านในเต็มไปด้วยเสื้อผ้าหลากหลายชุดที่ซื้อมาจากห้างสรรพสินค้าเมื่อตอนกลางวัน