เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 8

บทที่ 7 ไม่มีทางเลือก

รถขับเข้าโรงจอดของบ้านพักตาอากาศอย่างเงียบๆ จารวีเดินตามหลังยศพล หันซ้ายทีขวาทีราวกับลูกหมา คนรับใช้และบอดี้การ์ดยืนเป็นแถวอย่างเรียบร้อย ยืนเคารพโค้งคำนับให้ยศพลด้วยความที่หน้าประตูทางเข้าบ้านพักตากอากาศ “ท่านยศพลสวัสดีครับ/ค่ะ” พวกเขากล่าวทักทายพร้อมเพรียงและเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันราวกับการฝึกทหาร

ยศพลเพียงแค่พยักหน้ารับอย่างเย็นชา จากนั้นก็กระแอมเบาๆ หนึ่งที มีเงินแล้วทำแบบนี้เหรอ คนมีเงินเขาเป็นเศษสวะกันหมดเลยเหรอไงนะ? จารวีแอบตำหนิเขาในใจ

หลังจากเดินเข้าไปในประตูกระจกที่สวยงามแล้ว จารวีนิ่งงงงันไปชั่วขณะ เธอคิดว่าตนเองเดินเข้ามาในปราสาทในยุคกลาง…..ในบ้านมีบันไดที่หมุนวนเป็นเกลียวยาวมาถึงห้องรับแขก โคมไฟแชนเดอร์เรียที่ทำจากคริสทัลขนาดใหญ่ซึ่งสลับซับซ้อนยุ่งยาก พรมทำจากขนแกะแคชเมียร์ที่หรูหรา ตู้ใส่ขวดเหล้าวิสกี้ที่ประณีตสวยงาม โซฟายาวที่หรูหรา ฟุ่มเฟือย โอ่อ่า

ยศพลปลดเนคไทออก โยนสูทเสื้อนอกทิ้งบนโซฟา นั่งบนโซฟามองจารวีด้วยสายตาที่ชั่วร้าย “มานี่….”

จารวีกลับสู่สภาพความเป็นจริง มือทั้งสองบิดกันแน่น แล้วพูดด้วยเสียงต่ำว่า “เอาวิดีโอคืนมาให้ฉัน….”

“มานี่ อย่ามายั่วให้โมโหฉัน....” สายตาของยศพลมีความโหดเหี้ยม

จารวีรู้อยู่แก่ใจว่าตนเองสู้กับเข้าไม่ได้ จึงเข้าไปนั่งใกล้เขาลงบนโซฟาอย่างช้าๆ

ยศพลกดไปที่โทรศัพท์สายใน “น้าอาม ขอเหล้าหน่อย….”

หลังสองนาที สาวใช้คนหนึ่งถือไวน์แดงกับแก้วสองใบเข้ามาหา ทุกอย่างบนขวดไวน์แดงล้วนเป็นภาษาฝรั่งเศส ซึ่งจารวีอ่านไม่ออกเลยแม้แต่ตัวเดียว

ยศพลจ้องเขม็งจารวีด้วยสายตาที่เสียดแทง “ทำไมถึงต้องถ่ายรูปฉันด้วย?”