เผด็จรัก หัวใจซาตาน นิยาย บท 32

เสียงของเธออ่อนโยนมาก เหมือนกับลมที่อบอุ่น พัดโบกเข้ามาในใจ

มีคนมากมายล้วนแต่อยากที่จะเรียกชื่อของฉินม่อ แต่เนื่องจากติดที่สถานภาพของเขา ทุกคนจึงต้องเรียกเขาว่าคุณชายฉิน บางครั้งมีผู้หญิงอยากจะเรียกชื่อของเขา แต่ฉินม่อไม่ชอบใจ

มีเพียงแค่คนนี้คนเดียวเท่านั้น ที่เขาเป็นคนขอให้เธอเรียกชื่อของเขาตัวเอง

แต่ก็รู้สึกว่ามันก็ไม่เลวเลย

พอเห็นว่าเขายังคงจ้องมองตัวเองอยู่ กู้ชิงเกอก็รู้สึกอึดอัดอยู่ไม่น้อย ดังนั้นจึงหันมองออกไปข้างนอกประตู“หมอไปเอายาที่ไหนแล้ว? พวกเราจะไปดูสักหน่อยไหม?”

พูดจบ เธอก็เดินตรงไปข้างหน้าสองก้าว แต่เนื่องจากว่าเดินรีบร้อนไปหน่อย ก็เลยรู้สึกเจ็บปวดเท้าขึ้นมา กู้ชิงเกอโซซัดโซเซเกือบจะล้มหน้าคว่ำไปข้างหน้า

ฉินม่อพอเห็นแบบนี้ ก็รีบยื่นมือออกไปพยุงเธอเอาไว้ทันที

“ไม่เป็นไรใช่ไหม?”

พอหลี่ซิงอ้ายที่อยู่ข้างนอกได้ยินเสียง ก็รีบยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปนี้ไว้ทันที

มือของฉินม่อบังเอิญไปจับตรงช่วงเอวของเธอไว้พอดี ภาพนี้ดูเหมือนกับทั้งสองคนจะสนิทสนมกันอย่างมาก

หลี่ซิงอ้ายถ่ายภาพตรงหน้านี้ไปหลายช็อต จากนั้นก็กลับมาหลบซ่อนอีกครั้ง

“เป็นยังไงบ้าง?”

หลี่ซิงอ้ายเอารูปให้เธอดู จากนั้นก็ยกริมฝีปาก“พี่ มีรูปนี้ แล้วก็พวกรูปถ่ายก่อนหน้านี้ก็เพียงพอแล้ว”

“พอแล้วเหรอ?”

“อื้อ”

หลี่ซือหยุนพยักหน้า“ถ้าอย่างนั้นก็ดี พวกเรารีบไปก่อนเถอะ อย่าให้ใครมาเห็นเข้า”

ทั้งสองคนจึงออกจากโรงพยาบาลไปด้วยกัน

หลังจากที่กู้ชิงเกอล้มลงไป แม้ว่าจะมีฉินม่อพยุงเธอเอาไว้ แต่ความเจ็บปวดที่หัวเข่าของเธอก็เพิ่มมากขึ้นไม่น้อย เธอขมวดคิ้ว พอตระหนักได้ว่าตัวเองถูกฉินม่อพยุงตัวเอาไว้อยู่ ก็รีบผลักเขาออกทันที

“ฉันไม่เป็นไร”

หลังจากที่ผลักฉินม่อแล้ว กู้ชิงเกอก็ถอยไปข้างหลังสองสามก้าว เธอรีบยื่นมือออกไปค้ำเก้าอี้ที่อยู่ข้างๆเอาไว้ทันที ถึงจะทำให้ไม่ล้มลงไป

ส่วนฉินม่อแทบอึ้งตะลึง คิดไม่ถึงว่าเธอจะผลักตัวเองออกมา แถมดูท่าทางเหมือนกับหวาดกลัวที่เขาแตะต้องตัวเธออีกด้วย

ทำไม? เธอมองว่าเขาเป็นภัยพิบัติอันใหญ่หวงหรือไง?

กู้ชิงเกออยากที่จะเว้นระยะห่างจากเขา

เมื่อคืนเขาแค่ให้ตัวเองยืมเสื้อสูท เขาก็โมโหเกรี้ยวกราด กระชากเสื้อตัวนอกนั้นจากตัวของเธอออกมาต่อหน้าของผู้ชายทั้งสองคน

จริงๆแล้วตอนนั้นกู้ชิงเกอนึกว่าเขาคิดจะทำให้ตนเองอับอายขายขี้หน้า ก็เลยให้เธอถอดเสื้อผ้า

แต่ต่อมาสิ่งที่เธอคิดไม่ถึงคือ เสื้อที่เขาให้ตัวเองถอดออกนั้น จะมีแค่เสื้อสูทตัวนอกตัวนั้นเท่านั้น

จากนั้น เขาก็ให้เสื้อตัวนอกกับตัวเองอีกหนึ่งตัว แต่กลับเป็นของเขาเอง

ดังนั้นต่อมากู้ชิงเกอจึงคิดในใจว่า ไม่ว่าผู้ชายคนไหนก็ไม่ชอบให้ภรรยาของตัวเองไปมีความสัมพันธ์กับผู้ชายคนอื่น ไม่ว่าตัวเองจะรักหรือว่าไม่รักภรรยาคนนี้ก็ตาม

แต่ความหึงหวงแสดงความเป็นเจ้าของของผู้ชายล้วนแต่แรงกล้ามากๆ

พอคิดถึงตรงนี้ กู้ชิงเกอก็ถอนหายใจออกมา

“คุณ……”ฉินม่อยืนอยู่ที่เดิม มองเธอด้วยความรู้สึกอึดอัด“เกลียดผมเหรอ?”

พอได้ยินแบบนั้น กู้ชิงเกอก็เงยหน้าขึ้นมองเขา ที่เขาถามคำถามนี้ อาจจะสืบเนื่องมาจากการกระทำที่รุนแรงเกินไปของตัวเองเมื่อตะกี้นี้สินะ?

พอคิดถึงตรงนี้ กู้ชิงเกอก็ส่ายหัวทันที“เปล่า ฉันไม่ได้เกลียดคุณ ฉันแค่ไม่คุ้นชินเท่านั้น”

พอเห็นท่าทางที่รีบร้อนลนลานของเธอ ฉินม่อก็ยกริมฝีปากขึ้นอย่างช่วยไม่ได้“ไม่ต้องประหม่าขนาดนี้หรอก คุณกลัวว่าฟู่ซือหานรู้แล้วจะมาระบายความโกรธกับคุณใช่ไหม? คุณวางใจได้ ผมจะไม่ทำอะไรคุณแน่นอน ผมแค่เห็นเข่าของคุณได้รับบาดเจ็บแล้วต้องไปต่อแถวอีก ก็เลยบังเอิญพาคุณมาที่นี่ก็เท่านั้นเอง”