เผด็จรัก หัวใจซาตาน นิยาย บท 32

เสียงของเธออ่อนโยนมาก เหมือนกับลมที่อบอุ่น พัดโบกเข้ามาในใจ

มีคนมากมายล้วนแต่อยากที่จะเรียกชื่อของฉินม่อ แต่เนื่องจากติดที่สถานภาพของเขา ทุกคนจึงต้องเรียกเขาว่าคุณชายฉิน บางครั้งมีผู้หญิงอยากจะเรียกชื่อของเขา แต่ฉินม่อไม่ชอบใจ

มีเพียงแค่คนนี้คนเดียวเท่านั้น ที่เขาเป็นคนขอให้เธอเรียกชื่อของเขาตัวเอง

แต่ก็รู้สึกว่ามันก็ไม่เลวเลย

พอเห็นว่าเขายังคงจ้องมองตัวเองอยู่ กู้ชิงเกอก็รู้สึกอึดอัดอยู่ไม่น้อย ดังนั้นจึงหันมองออกไปข้างนอกประตู“หมอไปเอายาที่ไหนแล้ว? พวกเราจะไปดูสักหน่อยไหม?”

พูดจบ เธอก็เดินตรงไปข้างหน้าสองก้าว แต่เนื่องจากว่าเดินรีบร้อนไปหน่อย ก็เลยรู้สึกเจ็บปวดเท้าขึ้นมา กู้ชิงเกอโซซัดโซเซเกือบจะล้มหน้าคว่ำไปข้างหน้า

ฉินม่อพอเห็นแบบนี้ ก็รีบยื่นมือออกไปพยุงเธอเอาไว้ทันที

“ไม่เป็นไรใช่ไหม?”

พอหลี่ซิงอ้ายที่อยู่ข้างนอกได้ยินเสียง ก็รีบยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปนี้ไว้ทันที

มือของฉินม่อบังเอิญไปจับตรงช่วงเอวของเธอไว้พอดี ภาพนี้ดูเหมือนกับทั้งสองคนจะสนิทสนมกันอย่างมาก

หลี่ซิงอ้ายถ่ายภาพตรงหน้านี้ไปหลายช็อต จากนั้นก็กลับมาหลบซ่อนอีกครั้ง

“เป็นยังไงบ้าง?”

หลี่ซิงอ้ายเอารูปให้เธอดู จากนั้นก็ยกริมฝีปาก“พี่ มีรูปนี้ แล้วก็พวกรูปถ่ายก่อนหน้านี้ก็เพียงพอแล้ว”

“พอแล้วเหรอ?”

“อื้อ”

หลี่ซือหยุนพยักหน้า“ถ้าอย่างนั้นก็ดี พวกเรารีบไปก่อนเถอะ อย่าให้ใครมาเห็นเข้า”

ทั้งสองคนจึงออกจากโรงพยาบาลไปด้วยกัน

หลังจากที่กู้ชิงเกอล้มลงไป แม้ว่าจะมีฉินม่อพยุงเธอเอาไว้ แต่ความเจ็บปวดที่หัวเข่าของเธอก็เพิ่มมากขึ้นไม่น้อย เธอขมวดคิ้ว พอตระหนักได้ว่าตัวเองถูกฉินม่อพยุงตัวเอาไว้อยู่ ก็รีบผลักเขาออกทันที

“ฉันไม่เป็นไร”

หลังจากที่ผลักฉินม่อแล้ว กู้ชิงเกอก็ถอยไปข้างหลังสองสามก้าว เธอรีบยื่นมือออกไปค้ำเก้าอี้ที่อยู่ข้างๆเอาไว้ทันที ถึงจะทำให้ไม่ล้มลงไป

ส่วนฉินม่อแทบอึ้งตะลึง คิดไม่ถึงว่าเธอจะผลักตัวเองออกมา แถมดูท่าทางเหมือนกับหวาดกลัวที่เขาแตะต้องตัวเธออีกด้วย

ทำไม? เธอมองว่าเขาเป็นภัยพิบัติอันใหญ่หวงหรือไง?

กู้ชิงเกออยากที่จะเว้นระยะห่างจากเขา

เมื่อคืนเขาแค่ให้ตัวเองยืมเสื้อสูท เขาก็โมโหเกรี้ยวกราด กระชากเสื้อตัวนอกนั้นจากตัวของเธอออกมาต่อหน้าของผู้ชายทั้งสองคน

จริงๆแล้วตอนนั้นกู้ชิงเกอนึกว่าเขาคิดจะทำให้ตนเองอับอายขายขี้หน้า ก็เลยให้เธอถอดเสื้อผ้า

แต่ต่อมาสิ่งที่เธอคิดไม่ถึงคือ เสื้อที่เขาให้ตัวเองถอดออกนั้น จะมีแค่เสื้อสูทตัวนอกตัวนั้นเท่านั้น

จากนั้น เขาก็ให้เสื้อตัวนอกกับตัวเองอีกหนึ่งตัว แต่กลับเป็นของเขาเอง

ดังนั้นต่อมากู้ชิงเกอจึงคิดในใจว่า ไม่ว่าผู้ชายคนไหนก็ไม่ชอบให้ภรรยาของตัวเองไปมีความสัมพันธ์กับผู้ชายคนอื่น ไม่ว่าตัวเองจะรักหรือว่าไม่รักภรรยาคนนี้ก็ตาม

แต่ความหึงหวงแสดงความเป็นเจ้าของของผู้ชายล้วนแต่แรงกล้ามากๆ

พอคิดถึงตรงนี้ กู้ชิงเกอก็ถอนหายใจออกมา

“คุณ……”ฉินม่อยืนอยู่ที่เดิม มองเธอด้วยความรู้สึกอึดอัด“เกลียดผมเหรอ?”

พอได้ยินแบบนั้น กู้ชิงเกอก็เงยหน้าขึ้นมองเขา ที่เขาถามคำถามนี้ อาจจะสืบเนื่องมาจากการกระทำที่รุนแรงเกินไปของตัวเองเมื่อตะกี้นี้สินะ?

พอคิดถึงตรงนี้ กู้ชิงเกอก็ส่ายหัวทันที“เปล่า ฉันไม่ได้เกลียดคุณ ฉันแค่ไม่คุ้นชินเท่านั้น”

พอเห็นท่าทางที่รีบร้อนลนลานของเธอ ฉินม่อก็ยกริมฝีปากขึ้นอย่างช่วยไม่ได้“ไม่ต้องประหม่าขนาดนี้หรอก คุณกลัวว่าฟู่ซือหานรู้แล้วจะมาระบายความโกรธกับคุณใช่ไหม? คุณวางใจได้ ผมจะไม่ทำอะไรคุณแน่นอน ผมแค่เห็นเข่าของคุณได้รับบาดเจ็บแล้วต้องไปต่อแถวอีก ก็เลยบังเอิญพาคุณมาที่นี่ก็เท่านั้นเอง”

กู้ชิงเกอถูกเขาทำให้ตกใจ นึกว่าเขาจะอุ้มตัวเองจริงๆ ก็เลยทำได้แค่พยักหน้าเดินตามเขาออกไปข้างนอก

พอออกมาข้างนอกแล้ว เธอถึงได้พยายามดึงมือของตัวเองออกมาจากฝ่ามือที่ใหญ่ของฉินม่อ

ฉินม่อก็ไม่บังคับเธอเหมือนกัน ถึงยังไงสาวน้อยคนนี้ก็ดูขี้ขลาด ตกใจกลัวได้ง่ายอยู่ไม่น้อย ถ้าเกิดเขาไม่ยอมปล่อยมืออีกล่ะก็ เจอกันครั้งหน้าเธอจะต้องไม่สนใจตัวเองแล้วแน่ๆ

กู้ชิงเกอดึงมือกลับ ก้มหน้าเดินตรงไปข้างหน้าด้วยความประหม่า ก็ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน แม้ว่าวันนี้เธอจะออกมาคนเดียว แต่กลับรู้สึกผิดอย่างมาก ตอนที่ถูกฉินม่อจูงมือพยุงตัวเองเอาไว้เมื่อตะกี้นี้

ไม่รู้ว่าฟู่ซือหานจะรู้เรื่องนี้ไหม?

ถ้าให้เขารู้ เขาจะโมโหเกรี้ยวกราดแน่ๆเลยสินะ?

พอคิดถึงตรงนี้ กู้ชิงเกอก็ตำหนิตัวเองขึ้นมาอีก ทำไมเธอถึงรู้สึกผิดขนาดนี้กันนะ? เธอไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย

ถึงยังไงเธอถามตัวเองแล้วไม่มีอะไรต้องละอายใจ

พอคิดแบบนี้ กู้ชิงเกอก็รู้สึกว่าสบายใจขึ้นมาไม่น้อยแล้ว อย่างน้อยก็ไม่รู้สึกผิดแล้ว

เดินไปสักพัก ผู้หญิงวัยกลางคนที่สวมใส่เสื้อผ้าหรูหรามีเพชรพลอยประดับเต็มตัวคนหนึ่งเดินตรงเข้ามา กู้ชิงเกอไม่รู้เลยว่าเธอคือใคร พอเห็นเธอแล้วกลับหยุดฝีเท้าลง สายตามองมาที่เธออย่างมุ่งร้าย

“เสี่ยวม่อ ผู้หญิงคนนี้คือใคร?”

“แม่”พอฉินม่อเห็นผู้หญิงคนนั้น ก็รีบตรงเข้าไปทันที จากนั้นก็มองมาที่กู้ชิงเกอ“เพื่อนน่ะครับ เจอกันที่โรงพยาบาลโดยบังเอิญ”

“บังเอิญ?”แม่ของฉินม่อมองสำรวจตัวของกู้ชิงเกอด้วยความไม่สบอารมณ์อยู่สักพัก จากนั้นก็พูดเยาะเย้ย“บังเอิญหรือว่าคิดวางแผนการอะไรเอาไว้? เสี่ยวม่อเอ๋ย ลูกอย่าถูกผู้หญิงพวกนี้มาหลอกลวงทำให้หน้ามืดตามัวสิ”

พอได้ยินคำพูดนี้ กู้ชิงเกอก็ขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้

คำพูดนี้หมายความว่ายังไง? อะไรคือคิดวางแผนเอาไว้?

หรือว่าแม่ของฉินม่อนึกว่าตนเองจงใจที่จะเข้าไปตีสนิทกับฉินม่ออย่างนั้นเหรอ

พอคิดถึงตรงนี้ กู้ชิงเกอก็เม้มปาก พยักหน้าให้กับพวกเขา“สวัสดีค่ะคุณป้า ยินดีที่ได้พบกันครั้งแรกค่ะ แต่ว่าหนูนึกขึ้นมาได้ว่ายังมีธุระ ขอตัวก่อนนะคะ”