เผด็จรัก หัวใจซาตาน นิยาย บท 33

แม่ของฉินม่อไม่ชอบตัวเอง ดูถูกตัวเอง

กู้ชิงเกอรู้สึกได้

เธอรู้ตัวเองดี ดังนั้นเธอจึงไม่อยู่ที่นี่ต่อเพื่อทำให้คนอื่นรังเกียจอีกแม้แต่วินาทีเดียว เดิมทีเธอกับฉินม่อก็ไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรอยู่แล้ว

แต่ก่อนจะไป กู้ชิงเกอก็พูดขอบคุณกับเขา

“ผมไปส่งคุณแล้วกัน”

พอเห็นเธอจะไปแล้ว ฉินม่อก็ตื่นตระหนกอยู่ไม่น้อย ก้าวเท้าเดินตรงไปข้างหน้า

“ไม่ต้องหรอกค่ะ คนขับรถรอฉันอยู่ข้างนอก”

พูดจบ กู้ชิงเกอก็ออกไปตรงๆ

ฉินม่อยังอยากจะไล่ตามไป แต่กลับถูกแม่ของตัวเองรั้งเอาไว้“ไล่ตามไปทำไม? ลูกไม่เคยเจอเด็กผู้หญิงมาก่อนหรือไง? เล่นผู้หญิงมาไม่รู้ตั้งเท่าไรแล้ว ยังหลงรักขนาดนี้อยู่อีกเหรอ?”

“แม่”ฉินม่อขมวดคิ้ว มองเงาหลังของกู้ชิงเกอรีบร้อนกระวนกระวาย“ผมกับเธอไม่ได้เป็นอะไรกันเหมือนกับที่แม่คิดนะ เธอไม่เหมือนกับผู้หญิงคนอื่น”

“เหอะ”คุณแม่ฉินสบถอย่างเย้ยหยัน“ไม่เหมือนกันจริงๆนั่นแหละ ดูสภาพเธอยากจนคร่ำครึแบบนั้น ยังมีหน้ามาบอกว่าคนขับรถรอเธอยู่ข้างนอกอีก คนขับรถแท็กซี่มากกว่าล่ะมั้ง? หรือว่าคนขับรถมอเตอร์ไซค์? เสี่ยวม่อเอ๋ย แม่ขอเตือนลูกเอาไว้เลยนะ ลูกเล่นก็ส่วนเล่นไป แต่อย่าไปเอาผู้หญิงที่มาเกาะแกะเซ้าซี้เข้ามาในตระกูลฉินเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นแม่ไม่ปล่อยลูกไปแน่”

พอได้ยินแม่ของตัวเองพูดถึงผู้หญิงที่ตัวเองชื่นชมอย่างสุดจะทนขนาดนี้ ฉินม่อก็รู้สึกอัดอั้นอยู่ภายในใจ“แม่ เธอไม่ใช่ผู้หญิงแบบที่แม่คิดจริงๆนะ”

“ไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้น แล้วเป็นผู้หญิงแบบไหน?”

“ถ้าเกิดเธอเป็นผู้หญิงแบบที่แม่พูด เธอก็คงจะไม่จากไปตรงๆแบบนี้หรอก”

“เสี่ยวม่อเอ๋ย ลูกยังเด็กเกินไป มีประสบการณ์ไม่เท่าแม่ แม่อาบน้ำร้อนมาก่อน ลูกห้ามไปเกาะแกะเกี่ยวพันกับผู้หญิงแบบนี้เด็ดขาดเลยนะ เข้าใจไหม? ไม่อย่างนั้นต่อไปถ้าเธอมาพึ่งพาอาศัยตระกูลของพวกเราขึ้นมา ก็แย่แน่ๆ”

ฉินม่อนิ่งเงียบไม่พูดอะไร ยังคิดที่จะพูดหักล้างให้กับกู้ชิงเกออีก แต่คุณแม่ฉินกลับขัดจังหวะความคิดของขาไปตรงๆ

“เอาล่ะ ไปที่หมอเป็นเพื่อนแม่หน่อย แม่ยังมีคำถามที่ต้องถามหมออยู่อีก”

ฉินม่อหมดหนทาง ทำได้แค่พยักหน้า“ครับ”

จากนั้นก็พยุงคุณแม่ฉินเดินลงไปชั้นล่าง พลางหันหน้าไป แต่กลับไม่เห็นเงาที่เล็กกระจิริดนั่นแล้ว

น่าจะไปแล้วสินะ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผ่านครั้งนี้ไปแล้ว ครั้งหน้าจะได้เจอกันอีกเมื่อไร

*

ณฟู่ซื่อ กรุ๊ป

ฟู่ซือหานเพิ่งจะประชุมเสร็จ ก็มีคนส่งซองจดหมายมาให้หนึ่งฉบับ

“ประธานฟู่ นี่เป็นซองจดหมายที่มีคนส่งมาให้เมื่อตะกี้นี้ บอกว่าให้พวกเรานำมาส่งให้กับท่านกับมือตัวเองครับ”

ใครจะไปรู้ว่าฟู่ซือหานไม่แม้แต่จะชายตามอง เดินอ้อมเขาตรงไปยังห้องทำงานของตัวเองตรงๆ คนคนนั้นยืนอยู่ที่เดิม ในมือยังคงถือซองจดหมายเอาไว้ ท่าทางทำอะไรไม่ถูก

สือหยวนตามอยู่ข้างหลังของฟู่ซือหานเดินออกมาจากห้องประชุม

การประชุมนี้ดำเนินมาสองชั่วโมงแล้ว

พอเห็นคนคนนั้นกำลังถือซองจดหมายไว้หนึ่งฉบับ สือหยวนก็หยุดฝีเท้าลง“ว่าไงเหรอ? ยืนทำอะไรที่นี่? ตาไม่ดีหรือไง? ประธานฟู่เพิ่งจะประชุมไปตั้งชั่วโมงสองชั่วโมง แต่นายเอาของที่มันไม่ได้สำคัญอะไรมาเนี่ยนะ?”

“ผู้ช่วยสือ นี่มันไม่ใช่ของที่ไม่สำคัญนะครับ เมื่อตะกี้มีคนมาส่งข้างล่างตึก สั่งกำชับผมว่าจะต้องส่งให้กับคุณชายฟู่โดยตรง”

“นายสมองมีปัญหาหรือไง? ทำงานอยู่ที่นี่มากี่ปีแล้ว คนที่ไม่รู้จักให้นายเอาของมาส่งนายก็ส่งงั้นเหรอ? ถ้าเกิดที่ส่งมาคือระเบิดขึ้นมา นายจะรับผิดชอบไหม?”

พูดจบ สือหยวนก็ยื่นมือทำท่าจะตบตีเขา

คนคนนั้นตกใจจนสีหน้าซีดขาว“ฮะ? ร้ายแรงขนาดนี้เลยเหรอครับ? ผมคิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นพวกระเบิดอะไรแบบนี้”

“นายนี่มันโง่จริงๆ！”

สือหยวนตีเขาไปหนึ่งที คนคนนั้นกุมหัวถอยหลังไป พลางพูดขึ้นมา“ผู้ช่วยสือ คนคนนั้นบอกผมว่า นี่มันเกี่ยวข้องกับคุณนายฟู่ครับ ผมก็เลยเอาขึ้นมาส่ง ผม……ก็ยังคิดอยู่เลยว่าประธานฟู่ของพวกเราแต่งงานแล้วตั้งแต่เมื่อไร”

ถึงตอนนั้น การกระทำของสือหยวนก็หยุดลงทันที“นายว่าไงนะ? คุณนายฟู่เหรอ?”

“ใช่น่ะสิครับ ผมน่าจะถูกหลอกเข้าแล้วจริงๆ ผมจะเอาจดหมายฉบับนี้ไปทำลายเดี๋ยวนี้แหละครับ”

พูดจบ เขาก็หันตัวกำลังจะไป

ถ้าไม่บอก แล้วภายหลังให้คุณชายฟู่ไปตรวจสอบเจอขึ้นมา เขาก็อย่าได้คิดเลยว่าจะได้ทำงานอยู่ข้างกายของคุณชายฟู่อีกต่อไป

ช่างเถอะ ถึงยังไงกระต่ายตัวนั้นก็ต้องเข้าไปในถ้ำหมาป่าอยู่ดี จะช้าจะเร็วยังไงก็ต้องถูกเขมือบอยู่แล้ว ทำไมเขาต้องไปเป็นกังวลแทนเธอด้วยล่ะ?

พอคิดแบบนี้ สือหยวนก็ก้าวเท้าเดินเข้าไป

“คุณชายฟู่ครับ”

พอได้ยินเสียงนี้ คิ้วที่สวยดูดีของฟู่ซือหานก็ขมวด ริมฝีปากบางๆเปิดอ้าเล็กน้อย เสียงเย็นชาดุจดั่งหิมะในเดือนธันวาคม

“ออกไป”

ฝีเท้าของสือหยวนหยุดชะงักลง ยืนอยู่ที่เดิมเข้าไปไม่ได้ ถอยกลับก็ไม่ได้

“คุณชายฟู่ครับ มีเรื่องสำคัญ……”ผ่านไปสองวินาที สือหยวนก็ฝืนพูดขึ้นมาอีกครั้ง

ฟู่ซือหานลืมตาขึ้นมาทันที ความเย็นยะเยือกแผ่ออกมาจากในดวงตา พุ่งตรงมาหาสือหยวน

ทันใดนั้น สือหยวนก็รู้สึกขนลุกซู่ไปทั่วทั้งตัว

“เอ่อคือ……คุณชายฟู่ครับ……มัน……เป็นเรื่องที่สำคัญมากจริงๆนะครับ”

“ถ้าเรื่องนี้มันไม่สำคัญไปกว่านาย นายก็ไปตายได้เลย”ฟู่ซือหานพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

สือหยวนยื่นมือออกมาทันที“ผมรับประกันเลยครับ สำคัญกว่าผมเยอะเลยครับ คุณชายฟู่ ท่านดูนี่สิครับ”

เขาวางซองจดหมายนั้นลงบนโต๊ะ“นี่เป็นรูปถ่ายที่มีคนส่งมาเมื่อตะกี้นี้ เป็น……รูปของคุณนายน้อยครับ……”

ชื่อ ฉินม่อ นี้เขาพูดออกมาจากปากไม่ได้จริงๆ หยุดไปนานสองนานก่อนจะพูดขึ้นมา“ถึงยังไงคุณชายฟู่ท่านดูด้วยตัวเองดีกว่าครับ”

ฟู่ซือหานกลับนั่งนิ่งไม่ขยับเขยื้อน แค่ชำเลืองมองเขาอย่างเย็นชาเท่านั้น

สือหยวนตรงเข้าไปเอารูปถ่ายออกมาให้กับเขา วางเรียงบนโต๊ะทีละใบ ให้ฟู่ซือหานได้เห็นอย่างชัดเจน

จากนั้นก็พูดขึ้นมาภายในใจ คุณนายน้อยเอ๋ยคุณนายน้อย ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับคุณ คุณอย่ามาตำหนิผมก็แล้วกันนะครับ ถึงยังไงผมก็เป็นผู้ช่วยของคุณชายฟู่