เผด็จรัก หัวใจซาตาน นิยาย บท 34

ฟู่ซือหานกวาดสายตามองไปที่รูปกองนั้น เดิมทีสือหยวนนึกว่าเขาจะโมโหเกรี้ยวกราดออกมา แต่กลับคิดไม่ถึงว่าสายตาของเขายังคงเยือกเย็นอยู่

หลังจากที่กวาดมองรูปถ่ายกองนั้นแล้ว ก็หันสายตามองมาที่ตัวเขา

“นี่คือเรื่องสำคัญที่นายบอกอย่างนั้นเหรอ?”

สือหยวนรู้สึกตกใจกับความใจเย็นและนิ่งสงบของเขา พูดขึ้นอย่างตะกุกตะกัก“หรือว่า……นี่มันไม่ใช่เรื่องสำคัญเหรอครับ?”

ฟู่ซือหานยิ้มเย้ยหยันอย่างดูถูกดูแคลน พิงพนักพิงเก้าอี้อีกครั้ง หลับตาลงก่อนจะสบถออกมาอย่างดูถูกเหยียดหยาม“เรื่องของผู้หญิงคนนั้น มันเกี่ยวข้องอะไรกับฉันด้วย?”

“แต่……เธอเป็นคุณนายน้อยไม่ใช่เหรอครับ?”สือหยวนรู้สึกคับข้องใจอย่างมาก ทำไมวันนี้คุณชายฟู่ถึงไม่เหมือนกับเมื่อวานเลยล่ะ?

เมื่อวานเห็นๆอยู่ว่าจูบเธออย่างบ้าอำนาจขนาดนั้น

จู่ๆวันนี้กลับ……บอกว่าเธอไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเขาซะอย่างนั้น

จิตใจของผู้ชายมันช่างยากแท้หยั่งถึงอย่างที่คิดเอาไว้จริงๆ！

สือหยวนคิดอย่างคับอกคับใจ

“ชิ”ฟู่ซือหานสบถออกมาอย่างเย้ยหยัน

“เอาล่ะครับ ในเมื่อคุณชายฟู่ไม่สนใจ ถ้าอย่างนั้นผมก็เก็บรูปถ่ายไปแล้วกันครับ”พูดจบ สือหยวนก็ยื่นมือออกไปคิดที่จะเก็บรูปภาพมา

“หยุด”ไม่คิดว่าฟู่ซือหานกลับลืมตาที่ดุดันขึ้นมาทันที จากนั้นก็กวาดสายตามองเขาอย่างเยือกเย็น“นายไปตรวจสอบหน่อยว่าคนที่ถ่ายรูปนี้คือใคร”

พอได้ยินแบบนั้น สือหยวนก็ถอนหายใจอยู่ภายในใจอย่างเลี่ยงไม่ได้

เมื่อตะกี้ยังบอกอยู่เลยไม่ใช่หรือไงว่ามันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับตนเอง? แล้วทำไมตอนนี้ถึงคิดที่จะให้เขาไปตรวจสอบคนที่ถ่ายรูปพวกนี้มาคือใครแล้วล่ะ?

จุ๊ๆ คุณชายฟู่เอ๋ยคุณชายฟู่ ท่านนี่มันช่างปากแข็งจริงๆ

“นายกำลังคิดอะไรอยู่?”ฟู่ซือหานจ้องมองเขาอย่างเย็นชา“ที่ให้ไปตรวจสอบคนคนนี้ แค่อยากจะดูสักหน่อยว่าใครมันคิดที่จะแทงข้างหลังตระกูลฟู่ เข้าใจไหม?”

“ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง”สือหยวนท่าทางเข้าใจขึ้นมาได้ในทันที แต่กลับคิดในใจ

ท่านเสแสร้งมากกว่ามั้ง ผมอยู่กับท่านมาหลายปีขนาดนี้จะไม่รู้นิสัยใจคอของท่านได้ยังไง?

คุณชายฟู่เป็นห่วงตระกูลฟู่ตั้งแต่เมื่อไรกัน? เป็นเรื่องที่ไม่มีทางเป็นไปได้อย่างแน่นอน

ความจริงมีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น！

นั่นก็คือ……

คนที่คุณชสายฟู่เป็นห่วงคือ……คุณนายน้อย！

เหอะๆ คิดไม่ถึงว่ากระต่ายขาวน้อยตัวนั้นจะมีวาสนาอยู่ไม่น้อย

ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าในอนาคตจะเติบโตพัฒนาไปยังไงบ้าง จุ๊ๆ

“พูดจบแล้วก็ไสหัวออกไปซะ”ฟู่ซือหานไล่เขาออกไปอย่างไม่เกรงใจเลยแม้แต่นิดเดียว

สือหยวนพยักหน้า“ครับ ผมจะรีบไปตรวจสอบว่าคนที่ถ่ายรูปถ่ายพวกนี้คือใครเดี่ยวนี้เลยครับ แล้ว……ทางด้านของคุณนายน้อยล่ะครับ?”

“นายชอบมายุ่งจุ้นจ้านเรื่องพวกนี้ตั้งแต่เมื่อไร?”

พอเจอกับสายตาของเขา สือหยวนก็รู้สึกชาหลังหัว หุบปากลงก่อนจะเดินออกไปข้างนอกทันที

หลังจากที่เขาจากไปแล้ว ฟู่ซือหานก็หันสายตามองไปที่รูปถ่ายที่อยู่บนโต๊ะพวกนั้นอีกครั้ง เขานั่งมองรูปถ่ายพวกนั้นอย่างเงียบๆไม่ขยับเขยื้อน มองผู้หญิงใกล้ชิดสนิทสนมกับผู้ชายในรูปอยู่แบบนี้

เหอะ……

เป็นผู้หญิงใจง่ายจริงๆ

เมื่อวานเพิ่งจะได้รับคำเตือนของเขาไป วันนี้ก็ไปหยอกล้อเย้ายวนกัน สร้างความเดือดร้อนมาให้กับเขาแล้ว?

ริมฝีปากบางๆที่เย็นชาของฟู่ซือหานยกโค้งอย่างกระหายเลือด

ดูท่า ถ้าเขาไม่ลงมือทำอะไรบ้าง เธอก็จะไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองกำลังแบกรับสถานภาพอะไรอยู่

ผู้หญิงที่สวมควรตาย

*

หลังจากที่กู้ชิงเกอกลับตระกูลฟู่แล้ว ก็กลับไปทายาที่หัวเข่าในห้องของตัวเอง จากนั้นก็หากางเกงขาสั้นมาใส่ บวกกับเสื้อยืดสีขาวหนึ่งตัว ดูสบายๆ

ทายาที่หมอจ่ายให้ที่หัวเข่าแล้ว รู้สึกเย็นๆ ผ่านไปไม่นาน ก็รู้สึกว่าความเจ็บปวดมันบรรเทาลงไปไม่น้อย

เธอถอนหายใจออกมาอยู่ภายในใจ ยาที่หมอให้มาดีกว่ายาที่ไปซื้อมามั่วซั่วตั้งเยอะอย่างที่คิดเอาไว้

ชั้นล่างก็ไม่มีอะไรทำ แม่ก็ออกไปสถานเสริมความงามกับเพื่อนยังไม่กลับ กู้ชิงเกอก็นอนเหม่อมองเพดานอยู่บนเตียงอยู่อย่างนั้น

แต่หมดหนทาง จนถึงตอนนี้พ่อคนนั้นของเธอแล้วก็น้าชิวยังไม่โทรศัพท์มาเลยสักสาย แม้แต่สายที่โทรมาถามสารทุกข์สุกดิบก็ยังไม่มี

เงินสิบล้าน……

พวกเขาได้ไปแล้วเหรอ?

ตอนนี้ พ่อคนนั้นของเธอได้รับเงินสิบล้านไปช่วยกู้บริษัทที่พังพินาศอะไรนั่นของเขาแล้วสินะ? แล้วก็ส่งลูกชายของเขาเข้าไปเรียนในโรงเรียนมัธยมชื่อดังอะไรแล้วด้วยสินะ?

ส่วนเธอ เป็นแค่สินค้าที่ไว้แลกเปลี่ยนซื้อขายเท่านั้น แทบจะไม่มีใครสนใจเลยด้วยซ้ำ

คนของตระกูลกู้ไม่เห็นเธอสำคัญอะไร คนของตระกูลฟู่ก็ดูถูกเธอ

ทุกคนทางด้านนี้ก็ล้วนแต่ไม่ชอบเธอ พวกเธอรู้สึกว่า เธอเป็นคนตัวตลกที่จู่ๆก็กระโจนเข้ามาในสังคมชั้นสูง ตราหน้าเธอว่าเป็นคนที่หลงใหลเกียรติยศละโมบในทรัพย์สินเงินทอง

ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น

พอคิดถึงตรงนี้ กู้ชิงเกอก็หลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า พลิกตัววางโทรศัพท์ไว้ข้างๆ

ถ้า……

แม่ยังอยู่ก็ดีน่ะสิ

เธอจะได้ไปหาเมืองเล็กๆอยู่ด้วยกันกับแม่ เช่าบ้านหลังเล็กๆสักหลัง ใช้ชีวิตที่เรียบง่ายด้วยกันสองคน

เธอไม่ต้องการตึกสูงใหญ่พวกนี้ แล้วก็ไม่ต้องการคนรับใช้เยอะแยะมากมาย แล้วก็ยิ่งไม่ต้องการสังคมชั้นสูงอะไรเลยด้วย

ที่เธอต้องการ มีเพียงแค่ความอบอุ่นเท่านั้น

น่าเสียดาย……นั่นมันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้

แม่จากไปแล้ว เธอก็แต่งเข้ามาในตระกูลฟู่แล้ว ทุกสิ่งทุกอย่าง มันย้อนกลับไปไม่ได้แล้ว

พอความเหน็ดเหนื่อยเมื่อล้ามาเยือน กู้ชิงเกอก็หลับฝันไป

เธอต้องการนอนหลับสักตื่น พักผ่อนสมองของตัวองสักหน่อย

แต่คิดไม่ถึงว่าจะนอนยาวจนถึงตอนค่ำ ตอนที่เธอลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ข้างนอกก็เป็นช่วงเวลาพลบค่ำแล้ว

กู้ชิงเกอลุกขึ้นเตรียมที่จะลงจากเตียง แต่ตอนที่หันหน้าไปก็เห็นใบหน้าที่เยือกเย็นดุจน้ำแข็งของฟู่ซือหาน