เผด็จรัก หัวใจซาตาน นิยาย บท 35

ฟู่ซือหาน?

กู้ชิงเกอเรียกได้ว่ารู้สึกตกใจอย่างมาก นั่งกลับลงไปบนโซฟา จากนั้นก็มองฟู่ซือหานที่ดูทรงพลังใบหน้าเย็นชานั่งอยู่ตรงนั้น

“คุณ คุณกลับมาตั้งแต่เมื่อไร?”กู้ชิงเกอพูดถามขึ้นอย่างตะกุกตะกักเล็กน้อย

ฟู่ซือหานหันสายตาที่เย็นชามองไปที่เธอ เฉียบคมราวกับมีด

เธอประหม่าขนาดนี้ เป็นเพราะว่ารู้สึกผิดอย่างนั้นเหรอ?

เนื่องจากเธอออกไปมั่วสุมกับคนอื่นข้างนอก ดังนั้นพอเห็นเขาแล้วก็เลยรู้สึกกลัวสินะ?

เหอะ

เป็นผู้หญิงที่สมควรตายจริงๆ

ฟู่ซือหานยกมุมปากยิ้มเหมือนกับปีศาจกระหายเลือด“วันนี้ไปทำอะไรมา?”

พอได้ยินแบบนี้ กู้ชิงเกอก็อึ้งตะลึงไป ทำไมจู่ๆเขาถึงถามตัวเองว่าวันนี้ไปทำอะไรมา? หรือว่า เขารู้สึกได้ถึงความผิดปกติอะไรแล้วอย่างนั้นเหรอ?

กู้ชิงเกอนึกถึงมือของตัวเองที่ถูกฉินม่อจูงเมื่อตอนกลางวัน ฟู่ซือหานคงจะไม่ได้รู้เรื่องแล้วใช่ไหม?

แต่เขาก็ไม่ได้อยู่ที่นั่น เขาจะรู้ได้ยังไงล่ะ?

เธอน่าจะคิดเยอะเกินไป กู้ชิงเกอจึงสงบจิตสงบใจลง ก่อนจะเปิดปากพูดขึ้นอย่างแผ่วเบา“ฉัน……ไปโรงพยาบาลมา”

“ไปทำอะไรที่โรงพยาบาล?”ฟู่ซือหานสีหน้าไร้อารมณ์ความรู้สึก ทำให้ดูไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่

กู้ชิงเกอพูดตอบกลับไปต่อ“ไปตรวจแผลที่โรงพยาบาล”

ฟู่ซือหานชำเลืองตามองหัวเข่าของเธอโดยสัญชาตญาณ

เธอรู้ว่าเปลี่ยนเป็นกางเกงขาสั้น เผยให้เห็นถึงแผลขนาดใหญ่ แต่ที่แผลทายาแล้ว เวลาแค่วันเดียวแผลของเธอดีขึ้นมาไม่น้อยแล้ว ดูไม่ได้แดงขนาดนั้น ไม่ได้เด่นสะดุดตาขนาดนั้นแล้ว

เหอะ รู้ว่าไปโรงพยาบาลแล้ว แต่สิ่งที่เขาคิดไม่ถึงคือ เธอจะวิ่งแจ้นไปอ่อยผู้ชายถึงโรงพยาบาลอีก

“ไปเจอใครมา?”ฟู่ซือหานพูดถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาอีกครั้ง

พอได้ยินแบบนั้น กู้ชิงเกอก็มองฟู่ซือหานด้วยความตกใจเล็กน้อย ทำไมเขาถึงถามคำถามแบบนี้? คำถามสองคำถามก่อนหน้านี้ก็แปลกประหลาดมากอยู่แล้ว

ตอนนี้ก็มาอีกหนึ่งคำถาม จู่ๆกู้ชิงเกอก็กำลังคิดว่า เขารู้ว่าเธอไปเจอกับฉินม่อมาจริงๆแล้วใช่ไหม?

ถ้าอย่างนั้น……เธอจะพูดความจริงดีไหม?

ในขณะที่ภายในใจของกู้ชิงเกอกำลังลังเลอยู่นั้น จู่ๆฟู่ซือหานกลับโยนซองจดหมายซองหนึ่งมาตรงเท้าของเธอ

จากนั้นภาพข้างในก็กระจัดกระจายออกมาจนหมด

กู้ชิงเกอมองอย่างไม่ได้ตั้งใจ ก็เห็นตัวเองกับฉินม่อที่อยู่ในรูปถ่าย

จากนั้น สีหน้าของเธอก็ตกใจขึ้นมา นั่งยองลงเก็บพวกรูปถ่ายเหล่านั้นขึ้นมา จ้องมองดูอย่างละเอียด

เกิดอะไรขึ้น?

เธอมองรูปถ่ายพวกนั้นด้วยความไม่อยากจะเชื่อ เห็นๆอยู่ว่าเธอไม่ได้มีการกระทำที่ใกล้ชิดสนิทสนมอะไรกับฉินม่อเลย แต่ทั้งสองคนในรูปถ่ายพวกนี้กลับดูเหมือนสนิทสนมกันอย่างถึงที่สุด

“ดูจนเอ๋อไปเลยเหรอ?”ฟู่ซือหานพูดขึ้นอย่างเยาะเย้ย

พอได้ยินแบบนั้น กู้ชิงเกอก็เงยหน้าขึ้นมา“เอารูปพวกนี้มาจากไหน?”

ฟู่ซือหานกวาดสายตามองเธออย่างเยาะเย้ย นิ่งเงียบไม่พูดตอบอะไร

กู้ชิงเกอกลับลุกขึ้นยืนทันที ก้าวเดินตรงไปข้างหน้าสองสามก้าว“คุณส่งคนมาสะกดรอยตามฉันเหรอ?”

“สะกดรอยตามเธอ?”ฟู่ซือหานลุกขึ้นบีบกรามของเธอทันที ฝ่ามือที่กว้างใหญ่บีบจนหน้าของเธอบิดเบี้ยว เสียงเยือกเย็นเหมือนกับผู้คุมวิญญาณที่มาจากนรก

“ทำหน้าที่ภรรยาหุ่นเชิดของเธอให้ดีๆ ดูแลหัวใจของเธอซะ ก่อนที่อาการของย่าฉันจะหายดี เธอห้ามไปมาหาสู่กับผู้ชายหน้าไหนก็ตาม”

นี่เขาหมายความว่าอะไร? กำลังจำกัดชีวิตและการคบค้าสมาคมของเธอเหรอ?

แม้ว่าเธอจะไม่ได้เป็นอะไรกับฉินม่อ แต่ถ้าเกิดวันเวลาต่อจากนี้เธอต้องใช้ชีวิตอยู่ภายใต้ข้อจำกัดของเขาแบบนี้ ชีวิตของเธอจะมีความหมายอะไร?

พอคิดถึงตรงนี้ กู้ชิงเกอก็กัดริมฝีปากตัวเอง สบตากับเขาอย่างดื้อดึง

“ฉันไม่เคยใกล้ชิดสนิทสนมกับฉินม่อขนาดนี้ รูปถ่ายมันไม่ใช่แบบนี้”

“เธอนี่ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาจริงๆนะ ตอนนี้ยังคิดจะปฏิเสธอยู่อีกเหรอ?”