เผด็จรัก หัวใจซาตาน นิยาย บท 10

เมื่อได้ยินดังนั้น ดูเหมือนว่าคุณย่าฟู่แทบไม่อยากจะเชื่ออยู่บ้าง “แต่งงานแล้วจริงเหรอ? ตอนที่ย่าได้ยินอาเจิงบอกว่าพวกเธอแต่งงานกันแล้วก็ยังไม่อยากจะเชื่อ เสี่ยวหานเด็กคนนี้ทำไมถึงเป็นเด็กดีเชื่อฟังขนาดนี้นะ คิดไม่ถึงว่า…….”

“คุณย่าคะ ซือหานดีกับหนูมาก คุณย่าวางใจเถอะค่ะ”

ไม่รอให้คุณย่าพูดประโยคหลังออกมา กู้ชิงเกอก็ชิงพูดขึ้นมาก่อน เพื่อให้เธอสบายใจ

คุณย่าฟู่ขมวดคิ้ว “จริงเหรอ นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนชมเสี่ยวหาน ไม่ใช่เขารังแกจนเลยเถิดข่มขู่หนูนะ”

พูดจบ คุณย่าฟู่ก็มองไปทางฟู่ซือหานที่ยืนอยู่ไม่ไกล

กู้ชิงเกอเกือบจะกลั้นหัวเราะไม่อยู่ ที่แท้แล้วแม้แต่คุณย่าฟู่เองก็ยังรู้สันดานของฟู่ซือหาน

แต่สายตาที่อยู่ด้านหลังคู่นั้นช่างดุร้ายน่ากลัวเหลือเกิน กู้ชิงเกอจึงได้แต่กัดฟันตอบว่า “เปล่าค่ะ คุณย่า ซือหานดีกับหนูมากค่ะ”

“จริงหรือ ดียังไง หนูลองบอกให้ย่าฟังหน่อย เขายอมเชื่อฟังในสิ่งที่ย่าจัดแจงไว้ให้จริงๆ เหรอ”

“เอ่อ…” กู้ชิงเกอคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วโน้มตัวไปพูดข้างๆ คุณย่าเบาๆ จากนั้นก็ถอยออกมาด้วยใบหน้าแดงเรื่อ

คุณย่ากลับหัวเราะในคำพูดหยอกเย้าของเธอ จากนั้นก็ยื่นมือออกมาหยิกแก้มเธอ “จริงเหรอ อย่าโกหกย่านะ”

กู้ชิงเกอพยักหน้าด้วยใบหน้าแดงเรื่อว่า “ไม่กล้าค่ะ”

“ดี งั้นย่าก็จะเชื่อคำพูดของชิงเกอ แต่ถ้าไอ้หลานคนนี้มันรังแกหนู หนูต้องบอกย่านะจำไว้”

“ค่ะ ขอบคุณค่ะคุณย่า”

ฟู่ซือหานที่อยู่ด้านข้างกลับอดที่จะขมวดคิ้วไม่ได้ ยัยผู้หญิงคนนั้นกระซิบกระซาบอะไรกับคุณย่า หรือว่าพูดจาว่าร้ายตนเอง เอาพฤติกรรมชั่วร้ายของเขาไปเล่าให้คุณย่าฟังทั้งหมดอย่างนั้นเหรอ

แต่เห็นคุณย่าหัวเราะอย่างมีความสุขแบบนั้น ก็ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ว่าอะไรเขา

ตกลงผู้หญิงคนนั้นพูดอะไร ถึงทำให้คุณย่าหัวเราะมีความสุขนาดนี้ได้

“มานี่ ชิงเกอ นี่เป็นของขวัญที่ย่าให้หนูในโอกาสที่เราได้พบกัน”

จู่ๆ คุณย่าฟู่ก็ถอดกำไลที่ข้อมือตนเองออกมาสวมเข้าไปในข้อมือของกู้ชิงเกอ

กำไลเป็นหยกสีเขียวทั้งอัน สีสวยมากเป็นพิเศษ แค่เห็นก็รู้ว่ามีมูลค่าสูงมาก กู้ชิงเกอตกใจมาก รีบโบกมือ “ไม่ได้ค่ะคุณย่า กำไลนี้มันมีค่ามากเกินไปค่ะ”

“กำไลนี้ต่อให้มีค่ามากแค่ไหน ก็เทียบกับหลานสะใภ้ของย่าไม่ได้ รีบรับเอาไว้เถอะ นี่เป็นของขวัญที่ย่าให้ในโอกาสที่เราได้พบกันนะ ย่าไม่ได้มีของมีค่าอะไร ก็มีแค่กำไลอันนี้ ที่อยู่กับย่ามาตลอดชีวิตนี้”

ฟู่ซือหานที่อยู่ด้านข้างคงจะทนเห็นคุณย่านำของที่มีค่าขนาดนี้ให้กู้ชิงเกอไม่ไหว จนอดไม่อยู่เลยสวนทันที “คุณย่า นี่มันเป็นของแทนใจที่คุณปู่มอบให้คุณย่าตอนนั้นไม่ใช่หรือครับ”

พอกู้ชิงเกอได้ยิน สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที “ในเมื่อเป็นของที่คุณปู่ให้คุณย่า งั้นหนูก็ยิ่งรับไว้ไม่ได้ค่ะ คุณย่าเก็บไว้กับตัวเองเถอะนะคะ”

ได้ยินดังนั้น คุณย่าฟู่ก็เหล่มองไปที่ฟู่ซือหานอย่างไม่พอใจเล็กน้อย “เสี่ยวหาน แกพูดอย่างนี้หมายความว่าอะไร แม้จะเป็นของแทนใจ แต่วันนี้แกก็แต่งงานมีเมียแล้ว งั้นย่าเอากำไลนี้มอบให้เมียแกมันมีไม่ถูกต้องตรงไหน”

“……ไม่มีตรงไหนไม่ถูกต้องครับ ก็แค่ถ้าคุณย่าให้เธอแล้วต่อไปคุณย่าจะเอาอะไรเก็บไว้เป็นที่ระลึกล่ะครับ”

รอยยิ้มบนใบหน้าคุณย่าฟู่ก็ชะงักค้างไปเล็กน้อย ต่อมาจึงค่อยๆ กลับมาเป็นปกติ

“ไม่เป็นไรชิงเกอ หนูก็รับไปเถอะ”

“ไม่ได้จริงๆ ค่ะ คุณย่า” กู้ชิงเกอจะกล้ารับกำไลนี้ไว้ได้อย่างไร หนึ่งนี่เป็นของที่มีค่ามากจริงสำหรับคุณย่า สอง ถ้าเธอรับไว้ ฟู่ซือหานต้องยิ่งดูถูกดูแคลนเธอมากขึ้นแน่นอน