เผด็จรัก หัวใจซาตาน นิยาย บท 11

“คุณก็เห็นแล้วนี่นา” กู้ชิงเกอพูดด้วยสีหน้าลำบากใจ “กำลังโกรธ ฉันไม่มีทางเลือก นอกจาก...”

“ถ้าไม่อยากได้ก็ส่งกลับเองสิ” ฟู่ซือหานพูดอย่างเย็นชา

เมื่อได้ยินดังนั้น กู้ชิงเกอได้แต่หลบสายตาและพูดว่า “คุณย่าวางแผนไว้แต่แรกแล้วว่าจะมอบสร้อยข้อมือเส้นนี้ให้กับหลานสะใภ้ ถ้ากลับไปตอนนี้ มีแต่จะทำให้ท่านโกรธ ฉันให้คุณเก็บไว้ดีกว่า รอให้คุณย่าอาการดีขึ้นก่อนและพวกเราหย่ากัน ค่อยให้แฟนคนใหม่สวมสร้อยเส้นนี้...”

ก่อนที่เธอจะพูดจบ ฟู่ซือหานก็หันหลังและเดินออกไปทันที

กู้ชิงเกอรีบตามให้ทัน “ฉันยังพูดไม่จบเลยนะ...”

เธอวิ่งไปที่ประตู เมื่อเห็นเขาเข้าไปในรถ เธอจึงจะตามเขาไปด้วย ฟู่ซือหานลดกระจกลง โยนวัตถุสีดำใส่เธอแล้วมองเธอด้วยความเย็นชา

“อย่าตามฉันมา”

กู้ชิงเกอเอื้อมมือไปรับวัตถุสีดำและพบว่าเป็นโทรศัพท์ของเธอ หลังจากได้ยินเขาพูดแบบนั้น เธอก็แสดงสีหน้าประหลาดใจทันที “แต่คุณเป็นคนพาฉันออกมานะ”

“แล้วไง?” ฟู่ซือหานชำเลืองมองเธออย่างเย็นชา จากนั้นก็หลบสายตาและเอ่ยเบาๆ “ออกรถ”

คนขับไม่กล้าพูดอะไร เขามองกู้ชิงเกออย่างอึดอัดก่อนจะขับรถออกไป

กู้ชิงเกอถูกทิ้งให้ยืนอยู่คนเดียวที่ประตูโรงพยาบาล

บ้าเอ๊ย!

กู้ชิงเกอกัดริมฝีปากล่างแล้วสาปแช่ง ขณะมองรถที่ขับไกลออกไปเรื่อยๆ ผู้ชายคนนั้นร้ายกาจกว่าที่เธอคิดไว้มาก เขาขอให้เธอร่วมแสดงละครด้วย แต่เมื่อการแสดงจบลงเขากลับทิ้งเธอไว้แบบนี้

กู้ชิงเกอยืนอยู่ที่เดิมพลางมองลงไปที่สร้อยข้อมือในมือ ฟู่ซือหานไม่ได้เอามันไปด้วย ดังนั้นเธอจึงต้องเป็นคนเก็บไว้ชั่วคราว

เธอสวมสร้อยข้อมือกลับคืนบนข้อมือขาวบาง ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อโทรออก

แต่จู่ๆ ก็มีสายเรียกเข้าโดยไม่คาดคิด กู้ชิงเกอกดรับสายทันที

“ฮัลโหล”

“พี่ ทำไมรับสายฉันสักที ฉันโทรไปเป็นสิบๆ สายแล้วนะ” เสียงออดอ้อนดังมาจากอีกฝั่งของโทรศัพท์

“ฉันไม่ได้พกโทรศัพท์ไว้ที่ตัวน่ะ มีอะไรเหรอ?”

กู้ชิงเกอมีน้องสาวคนหนึ่งชื่อว่ากู้เซิงหลี แต่ก็ไม่ใช่น้องสาวแท้ๆ

เมื่อพูดถึงความสัมพันธ์ของเธอกับกู้เซิงหลี มันค่อนข้างซับซ้อนนิดหน่อย

เธอเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่น้าชิวรับเลี้ยงไว้จากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

ตอนแรกน้าชิวไม่มีลูก ดังนั้นเธอจึงไปถามหมอดูและได้ยินว่ากู้เซิงหลีถูกลิขิตมาเพื่อเธอ

ดังนั้นเธอจึงรับเลี้ยงเด็กสาวคนนั้นไว้

หลังจากนั้นไม่กี่ปี น้าาชิวก็ให้กำเนิดเด็กชายคนหนึ่ง

ดังนั้นกู้เซิงหลีจึงกลายเป็นแขกคนสำคัญของตระกูลกู้

แต่น่าเสียดายแม่ผู้ให้กำเนิดของกู้ชิงเกอได้จากไปแล้ว ปล่อยให้เธออยู่ในตระกูลกู้เพียงลำพัง

แม้ว่าน้าชิวจะปฏิบัติต่อเธอเป็นอย่างดีเหมือนแม่ผู้ให้กำเนิด แต่กู้ชิงเกอก็รู้ดีว่าเธอกำลังวางแผนอะไรบางอย่าง

เช่นเดียวกับการแต่งงานกับตระกูลฟู่ในครั้งนี้ ก็ถือเป็นหนึ่งในแผนของหล่อนเช่นกัน

“พี่ ฉันฝึกงานมาสองวันแล้ว ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพี่ไปที่เมืองจิ่ง ฉันได้ยินจากแม่ว่าพี่แต่งงานแล้วเหรอ?”

“อืม” กู้ชิงเกอพยักหน้าด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“ขอโทษนะพี่ งานแต่งงานครั้งนี้ควรเป็นฉัน ฉันไม่คิดจริงๆ ว่าแม่จะให้พี่แต่งงานไปแบบนั้น ฉันขอโทษจริงๆ ...”

“ไม่มีอะไรต้องขอโทษหรอก ทุกอย่างถูกกำหนดไว้แล้ว ต่อให้เธอจะพูดแบบนี้ก็เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้แล้ว ” น้ำเสียงของกู้ชิงเกอสงบนิ่ง ไม่เศร้าและไม่ดีใจ

กู้เซิงหลีเดาอารมณ์ของอีกฝ่ายไม่ได้เลย แต่หลังจากนั้นไม่นานเธอก็ถามอย่างระมัดระวัง “ถ้าฉันฝึกงานเสร็จ ฉันจะไปหาพี่ที่เมืองจิ่งดีไหม?”

มองมาเธอ?

มาดูว่าเธอใช้ชีวิตอย่างไรในตระกูลฟู่น่ะเหรอ?