เผด็จรัก หัวใจซาตาน นิยาย บท 15

“คุณชายฉิน!” หลี่ซีหยุนเอื้อมมือไปจับมืออีกฝ่ายโดยไม่รู้ตัว “อย่าไปเลยค่ะ จนกว่าเราจะรู้แน่ชัดว่าเธอคือใคร”

ฉินม่อหยุดชะงัก

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็หันพูดอย่างเหนื่อยหน่ายว่า “อันที่จริง ไม่ว่าคุณจะพิสูจน์ตัวตนของใคร มันก็ไม่เกี่ยวกับผมอยู่ดี”

หลังจากพูดจบ เขาก็ดึงมือออกแล้วเดินไปหากู้ชิงเกอ

เสื้อนอกถูกคลุมทับร่างของกู้ชิงเกอ เมื่อเธอกลับมามีสติและเงยหน้าขึ้น ก็เห็นฉินม่อเอื้อมมือเข้ามาช่วยพยุง “คุณโอเคไหม?”

เสียงของเขาแผ่วเบาราวกับสายลมในฤดูใบไม้ผลิ

กู้ชิงเกอส่ายหัว “ฉันโอเคค่ะ”

“ออกไปจากที่นี่ก่อนเถอะ” ฉินม่อพยุงตัวเธอขึ้นโดยอยากจะพาเธอออกไป แต่ในตอนนั้นเอง หลี่ซิงอ้ายก็พาประธานกู้มาถึงพอดี

“ประธานกู้มาแล้ว!”

หลี่ซิงอ้ายดึงตาแก่กู้ไปที่ด้านหน้าขอ กู้ชิงเกอ “ประธานกู้คะ ผู้หญิงคนนี้อ้างว่าเป็นลูกสาวของตระกูลกู้ของคุณ คุณช่วยยืนยันกับพวกเราหน่อยได้ไหวว่าเธอใช่ลูกสาวจริงๆ ของคุณหรือเปล่า?”

ตาแก่กู้ซึ่งดื่มไป 2-3 แก้วก่อนถูกลากมาที่นี่ เมื่อเห็นสาวสวยในชุดสีขาวยืนอยู่ตรงหน้า จู่ๆ เขาก็กลายเป็นคนหื่นกระหายทันที พร้อมกับแสดงรอยยิ้มสกปรก

“ว่าไงจ๊ะ คนสวย... เธอนี่สวยจริงๆ ใบหน้านั่นคงจะนิ่มน่าดูเลยนะ”

หลังจากพูดจบ เขาก็เอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้าของกู้ชิงเกอ

เมื่อคนอื่นเห็นฉากนั้นจึงเข้าใจความจริงของเรื่องทันที

มือของตาแก่กู้ถูกจับค้างไว้กลางอากาศ ฉินม่อจ้องมองเขาอย่างเย็นชา

ตาแก่กู้ตกตะลึงเมื่อเขาพบกับดวงตาที่แหลมคมและจำอีกฝ่ายได้อย่างรวดเร็ว

“ลูกชายของตระกูลฉินนี่เอง ผู้หญิงคนนี้เป็นของคุณเหรอ?”

ฉินม่อมองเขาด้วยสีหน้าไม่พอใจ ก่อนจะปล่อยมือ

ตาแก่กู้ถอยหลังไปสองสามก้าว หลี่ซิงอ้ายรีบก้าวไปข้างหน้าทันที และชี้ไปที่กู้ชิงเกอ ในอ้อมแขนของฉินม่อ “ประธานกู้ ผู้หญิงคนนี้อ้างว่าเป็นลูกสาวของคุณ”

“ลูกสาวของฉัน?” ตาแก่กู้ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะรู้ตัว

หลี่ซิงอ้ายก้าวไปข้างหน้า พลางเชิดคางขึ้นอย่างภาคภูมิใจและมองไปที่กู้ชิงเกอ “ใช่ เธออ้างว่าเป็นลูกสาวคนโตของตระกูลกู้ ประธานกู้ เธอเป็นลูกสาวของคุณจริงๆ ไหมคะ?”

หลี่ซือหยุนรีบก้าวไปข้างหน้าเช่นกัน “คุณมองให้ชัดสิคะ คุณมีลูกสาวโตขนาดนี้เลยเหรอคะ?”

ตาแก่กู้จ้องมองใบหน้าของกู้ชิงเกออย่างระมัดระวังครู่หนึ่งแล้วถามด้วยรอยยิ้ม “คนสวย เธออ้างตัวว่าเป็นลูกสาวงฉัน อยากให้ฉันเป็นพ่อทูนหัวของเธอเหรอ?”

พ่อทูนหัว...

'พ่อทูนหัว' ที่ตาแก่กู้หมายถึงนั้นทุกคนย่อมรู้ดี

ลูกบุญธรรมก็คือ...

ทุกคนมองหน้ากันด้วยความตกใจ

หลี่ซือหยุนหันมอง เธอก้าวมาข้างหน้าทันทีและพูดว่า “คุณชายฉิน ผู้หญิงคนนี้ไร้ยางอายมาก เธอแอบเข้ามาในงานเลี้ยง แถมยังแสร้งทำเป็นลูกสาวของประธานกู้อีก หน้าด้านที่สุด!”

กู้ชิงเกอไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น เธอแค่ขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว “ฉันไม่เคยพูดแบบนั้นสักหน่อย”

ฉินม่อขมวดคิ้วเมื่อได้ยิน ตอนแรกเธอบอกเพียงว่าเธอชื่อกู้ชิงเกอ แต่เธอไม่ได้บอกว่าเป็นลูกสาวของใคร แต่เป็นเขาเองที่เข้าใจไปว่าเป็นเธอลูกสาวของประธานกู้

ยังไงซะในเมืองจิ่งก็มีเพียงแค่กู้ซื่อ กรุ๊ปเท่านั้นที่สามารถร่วมงานเลี้ยงวันนี้ได้ใช่ไหม?

ดังนั้นเขาจึงคิดว่าเธอเป็นลูกสาวของประธานกู้โดยอัตโนมัติ

แล้วเรื่องตรงหน้านี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

“บอกฉันมาว่าเธอเข้ามาในนี้ได้ยังไง เป็นญาติของพนักงานสักคนเหรอ?เธอใช้วิธีสกปรกแบบไหนกันแน่?” หลี่ซิงอ้ายเปิดเผยตัวตนของเธอเสียงดังโดยเจตนา ตาแก่กู้ก็สนใจเช่นกัน เขาจ้องไปที่เธอแล้วพูดว่า “คนสวย ถ้าเธอยินดีรับฉันเป็นพ่อทูนหัวละก็...ฉันจะยอมรับเธอเป็นลูกสาว แล้วเธอก็จะได้อยู่ในงานเลี้ยงคืนนี้ต่ออย่างสมเหตุสมผล”

กู้ชิงเกอเหลือบมองเขา คนประเภทนี้จะมีนามสกุลเดียวกับเธอได้อย่างไร

“ไม่มีทาง ผู้หญิงคนนี้มีบางอย่างเกี่ยวข้องกับตระกูลฟู่งั้นเหรอ? ชุดของเธอคือชุดที่ถูกประมูลไปหลายล้านครั้งเมื่อคราวก่อน แปลว่าไม่ใช่ของปลอมเหรอ?”

“กล้าพูดว่าตระกูลฟู่สวมของปลอม เธออยากตายหรือไง?”

“ฉันไม่ได้พูดแบบนั้นสักหน่อย ลูกสาวคนรองตระกูลหลี่ต่างหากที่เป็นคนพูด”

ทันใดนั้นเธอก็ชี้นิ้วไปที่หลี่ซิงอ้าย

หลี่ซิงอ้ายรู้สึกตกใจเล็กน้อย หลังจากได้ยินเกี่ยวกับตระกูลฟู่

ยัยผู้หญิงขี้ขลาดตาขาวคนนี้มีส่วนเกี่ยวข้องกับตระกูลฟู่ได้ยังไง? ถ้าเธอมีอะไรเกี่ยวข้องกับตระกูลฟู่จริงๆ ล่ะ? แปลว่าวันนี้เธอเหยียบกับระเบิดเข้าให้แล้วใช่ไหม?

“พี่ใหญ่” หลี่ซิงอ้ายหันไปมองหลี่ซือหยุน

หลี่ซือหยุนครุ่นคิด เมื่อเห็นฉินม่อปกป้องกู้ชิงเกอ เธอก็รู้สึกรำคาญมาก แต่ความคิดของเธอเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว เธอเหลือบมองที่หลี่ซิงอ้ายและพูดอย่างใจเย็น “เธอเชื่อคำพูดของคนพวกนั้นเหรอ?ถ้ามันมาจากตระกูลฟู่จริงๆ ทำไมเธอถึงไม่ประกาศชื่อเมื่อกี้เลยล่ะ?แล้วทำไมคนจากตระกูลฟู่ไม่ตามมา ”

หลี่ซิงอ้ายรีบพูดเสริมทันที

“นั่นสิ แค่คำพูดจากคนไม่กี่คน มีหลักฐานไหมล่ะ?”

“หลักฐาน?” คนจุดประเด็นตกตะลึงทันที “ก็ฉันเพิ่งเห็นตอนที่อยู่หน้าประตูนี้เอง”

“เห็น? หมายความว่าไม่มีพยานใช่ไหม?”

“ฉัน...” จู่ๆ ชายคนนั้นก็ลังเล

เขาแค่บังเอิญผ่านไปเห็นเท่านั้น โชคดีที่ตอนนั้นมีคนไม่มากนัก

แต่ไม่ได้หมายความว่าคนอื่นจะเห็นเหมือนกัน

ตอนนี้ไม่มีใครเป็นพยานให้เธอ

“หาหลักฐานน่ะไม่ยากหรอก ฉันได้ยินมาว่าคุณชายฟู่ก็มาที่นี่ในวันนี้เช่นกัน”