เผด็จรัก หัวใจซาตาน นิยาย บท 2

“ว๊ายๆ อุ๊บ” กู้ชิงเกอตกใจจนกรีดร้องเสียงหลง แต่ยังไม่ทันเปล่งเสียงออกมา พลางถูกชายหนุ่มทาบทับประกบปากทันที ริมฝีปากร้อนรุ่มดั่งกองไฟปิดปากรูปเชอร์รี่ของเธอทันที จนทำให้เธอไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้สักนิด

“อื้อ”

กู้ชิงเหอเบิกตาโพลงด้วยอาการตื่นตระหนกอย่างเต็มที่ พร้อมทั้งยื่นมือออกไปผลักเขาออกอย่างสุดแรง แต่ผู้ชายคนนี้เหมือนภูเขาลูกใหญ่มหึมา ทาบทับเธอจนไร้วิธีสูดอากาศหายใจเข้า กระทั่งยังตักตวงลมหายใจจากปอดของเธออย่างเอาแต่ใจ

“อย่า อื้อ ...” ไม่นะ! กู้ชิงเกอตกใจจนน้ำตาไหลพราก แต่ไม่ว่าเธอจะผลักเขายังไงก็ไร้ประโยชน์อยู่ดี ความเจ็บปวดอันถึงขีดสุดแผ่ซ่านมาเป็นระยะ กู้ชิงเกอตระหนักได้ทันทีถึงปัญหาที่สำคัญมากๆ

นั่นก็คือ...

เธอเสียตัว!!!

อีกทั้งยังเป็นบนพื้นห้องอันเย็นเฉียบ มีฟ้าผ่าอยู่ด้านนอก เธอถูกผู้ชายที่ไม่รู้จักชื่อเสียงเรียงนามตรึงไว้ที่พื้น เพื่อตักตวงจากร่างกายของเธอ

ชายหนุ่มกัดกินเธออย่างโหดเหี้ยม นอนทาบทับร่างกายของเธอราวกับเสือดาวอันแข็งแกร่ง

กู้ชิงเกอไม่รู้ว่าควรอธิบายความรู้สึกของตนเองว่าอย่างไรดี รู้แค่เพียงหลังจากชายหนุ่มประกบร่างลงมาพลันงับติ่งหูอันเย็นเฉียบของเธอ พลางกระซิบพึมพำ “สาวน้อย เธอหวานจริงๆ”

จากนั้นกู้ชิงเกอผล็อยหลับเป็นตายจากความเหนื่อยล้า

จนเวลาที่เธอได้สติกลับคืนมา ฝนที่ตกอยู่ข้างนอกหยุดเสียแล้ว ภายในห้องว่างเปล่า บรรยากาศรอบๆ เงียบกริบ มีเพียงเธอนอนอยู่บนเตียงคนเดียว

กู้ชิงเกอมองฝ้าเพดานอย่างเหม่อลอยอยู่นาน ในหัวปรากฏภาพที่สร้างความน่าอับอายที่เกิดขึ้นเมื่อคืนวาน จึงชำเลืองมองข้างกาย แต่กลับไม่มีใครสักคน

ภายในห้องมีแค่เธออยู่คนเดียว หรือว่าเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้คือความฝันเหรอ?

เมื่อกู้ชิงเกอคิดได้แล้ว จึงใช้มือยันข้างกายเพื่อลุกขึ้น พอขยับตัวเท่านั้นแหละก็รู้สึกเจ็บจี๊ดตรงบริเวณหว่างขาทันที เจ็บจนทำให้เธอล้มตัวนอนอีกครั้ง จนเกิดอาการงุนงงปรากฏอยู่บนสีหน้า

มันไม่ใช่ความฝัน? หรือว่ามันคือความจริง?

ถ้าเสียตัวจริงๆ งั้นเธอจะทำตัวยังไงดีกับตระกูลฟู่?

กู้ชิงเกอใช้แขนยันเพื่อดันตัวขึ้น แต่กลับรู้สึกว่าบริเวณคอมันว่างเปล่ามาก จึงค้นพบว่าสร้อยคอที่มารดาทิ้งไว้ดูต่างหน้าก่อนที่มารดาที่เสียชีวิตหายไปเสียแล้ว

ร่างกายกู้ชิงเกอไม่ค่อยสู้ดี!

เป็นไปได้ยังไง? สร้อยเส้นนี้เธอใส่ติดตัวมาตลอด ทำไมอยู่ดีๆ ก็หายไปดื้อๆ ล่ะ?

กู้ชิงเกอไม่สนใจกับความเจ็บปวดบริเวณท่อนล่างของร่างกายอีกแล้ว พลันลุกขึ้นและตามหาบริเวณรอบๆ แต่เธอหาหลายจุดแถมวนซ้ำหลายครั้ง แต่ก็ยังไม่เห็นสร้อยเส้นนั้นของตัวเองสักที

หรือว่าผู้ชายคนเมื่อคืนนั้นเอาสร้อยเธอไปด้วยเหรอ?

คิดไม่ถึงว่าเธอไม่ได้แค่เสียตัว แถมยังสูญเสียสิ่งของอันล้ำค่าที่สุดไปด้วย!

เธอต้องตามหาเขาให้ได้ เพื่อเอาสร้อยกลับมาให้ได้อย่างแน่นอน

กู้ชิงเกอลุกขึ้นเพื่อเก็บเสื้อผ้า ก่อนจะออกจากห้องจึงเห็นคราบรอยเลือดที่เปรอะเปื้อนอยู่บนผ้าปูที่นอน

เธอขมวดคิ้วเข้าหากัน พลันดึงผ้าปูที่นอนและม้วนเข้าหากันพร้อมทั้งทิ้งลงบนถังขยะด้านข้างทันที

เวลาจวนเจียนแล้ว เธอจึงต้องรีบไปที่สนามบินให้ทัน

หลังจากลงจากเครื่องบิน พลันมีคนที่ใส่เสื้อผ้าแต่งตัวภูมิฐานจำนวนหลายคนเข้ามาดักหน้าเธอ เมื่อจ้องมองเธอ และมองรูปภาพที่อยู่ในมืออีกครั้ง ชายชราที่เป็นหัวหน้ายิ้มอย่างอ่อนโยนให้เธอด้วยสายตาอันฉลาดเฉลียว “คุณหนูกู้”

กู้ชิงเกอมองเขาแวบหนึ่งด้วยความประหลาดใจ “คุณคือ?”

“คุณหนูกู้ ผมลุงจิน เป็นพ่อบ้านของตระกูลฟู่ ครับ”

ตระกูลฟู่เหรอ? กู้ชิงเกอรีบโค้งตัวให้เขา “สวัสดีค่ะลุงจิน”

“คุณหญิงให้ผมมารับคุณหนูกู้ครับ ขึ้นรถเถอะครับ”