เผด็จรัก หัวใจซาตาน นิยาย บท 21

เธอยื่นมือมาปกป้องอยู่ตรงหน้าอกของตัวเองอยู่แบบนั้น ร่างกายที่เล็กกระจิริดถอยหดเข้าไปที่มุม ใบหน้าเล็กๆเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกตกใจและทำอะไรไม่ถูก

ชุดเดรสสีขาวมุกที่เธอใส่อยู่เปียกโชกไปจนหมด ต่อให้เธอพยายามใช้มือมาปิดบังอย่างสุดชีวิต แต่ฟู่ซือหานก็ยังมองเห็นความประณีตงดงามข้างในได้อย่างเลือนรางอยู่ดี

สือหยวนที่นั่งอยู่ข้างหน้ามองผ่านกระจกมองหลัง พอเห็นฟู่ซือหานกระชากเสื้อตัวนอกขอเขาออกอย่างป่าเถื่อน จากนั้น……เขาก็มองไม่เห็นอะไรแล้ว เสื้อตัวนอกนั้นโยนมาอยู่บนหัวของเขา บดบังสายตาของเขาไปจนหมด

ให้ตายสิ！

สือหยวนพร่ำบ่นด้วยความทุกข์อยู่ภายในใจอย่างไม่รู้จบ ตอนที่เขาดึงเสื้อลงมา กำลังคิดที่จะหันหน้าไป ก็ได้ยินคำสั่งที่เยือกเย็นของฟู่ซือหาน“จัดการทิ้งซะ”

พอได้ฟังแบบนั้น สือหยวนถึงได้เข้าใจขึ้นมา ว่าที่ฟู่ซือหานเป็นกังวลใจ ที่แท้ก็เป็นเสื้อสูทตัวนอกของผู้ชายตัวนี้นี่เอง

เขาเบะปากอย่างหมดคำพูด เอาเถอะ……

ถึงยังไงทั้งสองคนก็เป็นสามีภรรยากันแล้ว มีผู้ชายคนไหนที่พอเห็นว่ามีเสื้อของผู้ชายคนอื่นคลุมอยู่บนตัวของผู้หญิงของตัวเอง แล้วรู้สึกสุขสบายใจบ้างล่ะ?

แต่หลังจากที่โยนทิ้งไปแล้ว คุณหนูกูจะทำยังไง? เธอ……

พอคิดแบบนี้ สือหยวนก็ลองเปิดปากพูดถามลองเชิงขึ้นมา“คุณชายฟู่ จะให้ผมถอดเสื้อออกแล้วให้คุณหนูกูยืมไหมครับ?”

เพิ่งจะพูดจบ สือหยวนก็เจอกับสายตาที่แหลมคมราวกับมีดของฟู่ซือหานทันที ตกใจจนเขานิ่งเงียบไป ไม่กล้ากวาดสายตามองไปเช่นกัน

เอาล่ะ คุณชายฟู่โหดร้ายจริงๆ ถึงทำกับผู้หญิงคนหนึ่งได้ขนาดนี้ สือหยวนตำหนิติเตียนอยู่ภายในใจ

หลังจากที่ฟู่ซือหานใจเย็นลงแล้ว ก็กวาดสายตามองไปหาคนที่หดตัวอยู่ตรงมุม เธอไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมา แค่ปกป้องหน้าอกของตัวเองเอาไว้อย่างสุดชีวิตเท่านั้น จู่ๆเขาก็รู้สึกเยาะเย้ยอย่างถึงที่สุด พูดออกมาอย่างเย้ยหยัน “จำเป็นเหรอ? ผู้หญิงที่ทำตัวเสเพลอยากจะให้คนอื่นดูอยู่ตลอดเวลาไม่ใช่หรือไง? เธอจะมาปิดบังอะไรมาทราบ?”

คำพูดของเขาทั้งเยาะเย้ยทั้งฟังไม่เข้าหู กู้ชิงเกอฟังแล้วก็รู้สึกโมโหขึ้นมา อยากจะยื่นมือออกไปตบเขาสักฉาดจริงๆ ให้เขาได้ลิ้มรสความรู้สึกสักหน่อย

แต่ถ้าเอามือออกไปล่ะก็ จะต้องถูกเขาเห็นแน่ๆ ดังนั้นเธอจึงหดตัวอยู่ตรงนั้นไม่ขยับเขยื้อน

ชุดเดรสสีขาวมุกเปื้อนของเหลวสีเหลือง ผมกับกระโปรงของเธอก็ยุ่งเหยิงเนื่องจากถูกคนดันไปดันมา เหมือนกับตัวตลกที่น่าสงสารตัวหนึ่ง

จู่ ๆ ฟู่ซือหานก็รู้สึกว่าเธอก็น่าสงสารอยู่เหมือนกัน เกิดความรู้สึกเห็นอกเห็นใจขึ้นมา ยื่นมือออกมาถอดเสื้อตัวนอกที่ตัวออก จากนั้นก็โยนมาที่ข้างตัวของเธอ

พอทำเสร็จ ฟู่ซือหานเองก็อึ้งตะลึงไป

นี่เขากำลังทำอะไรอยู่??

เขากำลังสงสารผู้หญิงใจง่ายอยู่งั้นเหรอ?? แถมยังเป็นผู้หญิงที่ยังไม่ทันได้แต่งงานร่างกายก็ทรยศหักหลังเขาแล้วอีกด้วย??

อีกทั้งยังหลงใหลในชื่อเสียงเกียรติยศ โลภในทรัพย์สินเงินทองอีก?? ผู้หญิงแบบนี้มีค่าอะไรให้ไปเป็นห่วงกัน?

ฟู่ซือหานรู้สึกหงุดหงิดอยู่ไม่น้อย！

มีสิ่งของบางอย่างมาชนข้างเท้าของกู้ชิงเกอ เธอใช้หางตาแอบชำเลืองมองไป ถึงสังเกตเห็นว่าเป็นเสื้อสูทตัวนอกที่เขาโยนทิ้งมา

เนื้อผ้าของเสื้อสูทดีมาก เป็นงานแฮนด์เมด

ดูเหมือนว่า……จะเป็นเสื้อตัวนอกของฟู่ซือหานเอง

กู้ชิงเกออึ้งตะลึงไป ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาโดยสัญชาตญาณ มองไปหาเขาด้วยสองตาใสแป๋ว

บังเอิญฟู่ซือหานก็กำลังมองเธออยู่พอดี สายตาหงุดหงิด ตอนที่ทั้งสองคนสบตากันนั้น ความหงุดหงิดในแววตาของฟู่ซือหานก็หายวับไปทันที จากนั้นก็แทนที่ด้วยความเย็นชา

เขายกมุมปาก ยิ้มอย่างกระหายเลือด

“คลุมไว้ซะ เดี๋ยวกลับไปที่บ้านก็อย่าทำให้ฉันขายขี้หน้า”

พอได้ฟังแบบนั้น กู้ชิงเกอก็อึ้งตะลึงไปสักพัก ก่อนจะมีปฏิกิริยาตอบสนองกลับมา ที่แท้เขาก็กลัวว่าหลังจากที่กลับไปแล้วตัวเองจะทำให้เขาขายหน้านี่เอง

แม้ว่าฟู่ซือหานจะบ้าอำนาจและเย็นชามาก แต่เขากลับเป็นลูกที่กตัญญู จะต้องกลัวว่าถ้าเธออยู่ในสภาพแบบนี้แล้วถูกแม่เห็นเข้า จะต้องตำหนิเขาอย่างแน่นอนสินะ?

พอคิดแบบนี้ กู้ชิงเกอก็ก้มหน้ายิ้มอย่างอมทุกข์

เมื่อตะกี้เธอยังนึกอยู่เลยว่า……เขาเป็นห่วงตนเอง เขาไม่ได้ใจดำเหมือนที่ตัวเองคิด ตอนนี้ดูท่า……เธอคงจะคิดมากไปเอง

กู้ชิงเกอเอ๋ย ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ ก็คือผู้ชายที่กระทำกับเธออย่างป่าเถื่อนในคืนวันแต่งงานวันแรกนะ เขาไม่ได้จิตใจดีขนาดนั้น ทั้งหมดทั้งมวล เธอล้วนแต่คิดไปเองทั้งสิ้น

แต่ว่า เมื่อตะกี้ตอนที่อยู่ในงานเลี้ยง ทำไมเขาถึงต้องจูบตนเองต่อหน้าคนมากมายขนาดนั้นด้วยล่ะ?

กู้ชิงเกอไม่เข้าใจ ทำได้แค่ยื่นมือที่ขาวผ่องอ่อนแอออกมา เก็บเสื้อตัวนอกที่ร่วงหล่นข้างๆตัวเธอขึ้นมาอย่างเงียบๆ จากนั้นก็คลุมตัวเองเอาไว้อย่างรวดเร็ว

พอเสื้อตัวนอกคลุมอยู่บนตัว ลมหายใจของฟู่ซือหานก็ปกคลุมเข้ามาทั้งหมด