เผด็จรัก หัวใจซาตาน นิยาย บท 22

มองเงาหลังที่สูงยาวดูดีของเขา กู้ชิงเกอโกรธจนพูดไม่ออก อะไรคือทิ้งลงถังขยะ? หรือว่าถูกเธอคลุมไปแล้วหนึ่งครั้ง เขาก็ไม่เอาแล้วงั้นเหรอ?

กู้ชิงเกอครุ่นคิด พูดตะโกนตามหลังของเขา“ถ้าคุณรังเกียจ แล้วทำไมถึงยังเอาเสื้อสูทให้ฉันยืมอีกล่ะ?”

พอได้ยินแบบนั้น เงาหลังของฟู่ซือหานก็หยุดลงทันที ผ่านไปสักพักก่อนจะหันหน้ามา เผยให้เห็นถึงหน้าด้านข้าง มุมปากยกยิ้มอย่างชั่วร้ายเยือกเย็น

“เพราะว่าขายขี้หน้า”

พูดจบเขาก็จากไปอย่างไม่หันกลับมา

กู้ชิงเกอยืนอยู่ที่เดิม รู้สึกโมโหกับคำพูดของเขาอยู่ไม่น้อย กัดริมฝีปากด่าทอเขาอยู่ภายในใจไปหลายร้อยรอบ จู่ๆก็เห็นน้าซูเดินตรงเข้ามา

“น้าซู”พอเห็นเธอ กู้ชิงเกอก็เหมือนกับเห็นคนในครอบครัว รีบเดินเข้าไปทันที แต่เพราะว่าก้าวเดินรีบร้อนเกินไป ขาโซซัดโซเซ ล้มลงไปกองกับพื้นทันที

ล้มไปอย่างจังจนเกิดเสียงดังสนั่น

ฟู่ซือหานที่อยู่ชั้นบนพอได้ยินเสียง ก็ไม่รู้ว่าทำไม หันกลับมาในทันทีอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ชำเลืองหางตามองลงไปชั้นล่าง เห็นผู้หญิงที่คลุมเสื้อสูทของเขานอนกองอยู่บนพื้น

“ชิ”ฟู่ซือหานสบถอย่างเย้ยหยัน พูดขึ้นอย่างดูถูก“เป็นผู้หญิงที่โง่เกินจะบรรยายจริงๆ”

พูดจบเขาก็หันตัวหายวับไปจากบันไดทันที

“ตายแล้วคุณนายน้อย ท่านไม่เป็นไรใช่ไหมคะ?”พอน้าซูเห็นเธอล้มลงไป ก็วิ่งตรงเข้าไปหาเธอด้วยสีหน้าตื่นตกใจทำอะไรไม่ถูก จากนั้นก็รีบนั่งยองลงไปพยุงเธอขึ้นมา

“ซี๊ด……”กู้ชิงเกอล้มหัวเข่ากระแทกพื้น ตอนที่ลุกขึ้นมาก็เจ็บปวดจนเธอฉีกปากยิงฟัน แต่พอเห็นท่าทางที่เป็นห่วงของน้าซูแล้ว เธอก็พูดอย่างยิ้มแย้ม“หนูไม่เป็นไรค่ะ”

อดกลั้นความเจ็บปวดเอาไว้

“คุณนายน้อย ท่านล้มกระแทกโดนตรงไหนบ้างคะ เดี๋ยวดิฉันไปเอาน้ำมันมาให้ดีไหม หรือไม่ก็โทรศัพท์ไปเรียกหมอมาเลยดีกว่า”

พูดจบ น้าซูก็หันตัวไปโทรศัพท์

เรียกหมอมาดึกๆดื่นๆขนาดนี้เนี่ยนะ??

กู้ชิงเกอสีหน้าเปลี่ยนไป ก่อนจะตรงเข้าไปดึงรั้งเธอเอาไว้“น้าซู หนูไม่เป็นอะไรจริงๆค่ะ……ไม่ต้องลำบากขนาดนั้นหรอก”

“ลำบากตรงไหนกันล่ะคะคุณนายน้อย ถ้าเกิดไม่เป็นอะไรก็ค่อยยังชั่วค่ะ แต่ว่าถ้าเกิดรู้สึกเจ็บปวดภายในขึ้นมา มีอาการแทรกซ้อนตามมาภายหลังมันจะไม่ดีเอานะคะ”

น้าซูพูดเกลี้ยกล่อมอย่างไม่หยุดไม่หย่อนเนื่องจากความเป็นห่วง

กู้ชิงเกอฟังแล้วก็รู้สึกอบอุ่นอยู่ภายในใจ แต่ว่าที่หัวเข่าบาดเจ็บเล็กน้อย เธอไม่อยากลำบากให้หมอมากลางดึกแบบนี้ จึงทำได้แค่พูดขึ้น“น้าซูเอาน้ำมันมาให้หนู เดี๋ยวหนูอาบน้ำเสร็จแล้วนวดตรงแผลที่ปวดสักหน่อยก็ได้แล้วค่ะ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร”

แผลแบบนี้……เมื่อก่อนเธอมักจะมีอยู่บ่อยๆ ไปชนไปกระแทกอะไรแบบนี้ มันเป็นเรื่องปกติมากๆ

ถึงแม้ว่าจะยังไม่ชินชาเพราะว่ามันรู้สึกเจ็บทุกครั้งก็ตาม……

นี่เป็นเรื่องที่น่าหงุดหงิดที่สุดของกู้ชิงเกอ ถ้าเกิดมีคนได้รับบาดเจ็บอย่างไม่หยุดไม่หย่อน จนทำให้แข็งแกร่งได้ ถ้าอย่างนั้นเธอก็คงจะไม่ต้องรู้สึกเจ็บปวดแล้ว

ดีจริงๆ

เธอ……กลัวเจ็บมากที่สุด

เมื่อสมัยเด็กตอนที่แม่ยังอยู่ เธองอแงไม่อยากฉีดยา ไม่กินยาเพราะว่ากลัวขม

ล้มแล้วก็ร้องลั่นไปทั่ว ต่อมาแม่จากไปแล้ว ไม่ว่าอะไรเธอก็ได้ลิ้มลองมาหมดแล้ว ต่อให้ร้องไห้ เอะอะโวยวายแค่ไหนก็ไม่มีใครมาปลอบเธอแล้ว

ดังนั้น……ต่อมาเธอก็ได้เรียนรู้ถึงการอดกลั้นเอาไว้

ภายใต้สถานการณ์ที่ไม่มีใครมาเป็นห่วงเอ็นดู ความคับข้องใจทั้งหมดของเธอ ล้วนแต่กลายเป็นการเสแสร้งแกล้งทำขึ้นมาทั้งนั้น

นี่เป็นเหตุผลที่ต่อมากู้ชิงเกอถึงได้เข้าใจขึ้นมา

ดังนั้นอยู่ในตระกูลฟู่ เธอก็ไม่มีสิทธิ์ไปเสแสร้งแกล้งทำ ทำได้แค่อดกลั้นเอาไว้อย่างเงียบๆ

พอน้าซูเห็นเธอยืนหยัดแน่วแน่ ก็ทำได้แค่พยักหน้าอย่างหมดหนทาง“ในเมื่อคุณนายน้อยพูดขนาดนี้ เดี๋ยวดิฉันไปเอาน้ำมันมาให้ท่านก็แล้วกันค่ะ”

หลังจากที่น้าซูเอาน้ำมันมาให้กับเธอแล้ว กู้ชิงเกอถึงได้นึกถึงเป้าหมายของตัวเองขึ้นมา จึงพูดถามขึ้น“น้าซู แม่ล่ะ?”