เผด็จรัก หัวใจซาตาน นิยาย บท 23

กู้ชิงเกอหลบเข้าไปในห้องน้ำ หลังจากปิดประตูแล้วถึงได้คิดที่จะนั่งยองลงยกกระโปรงขึ้นมา เสื้อสูทที่อยู่บนไหล่ร่วงตกลง

ตอนนี้เธอถึงนึกขึ้นมาได้ว่าตัวเองยังคงใส่เสื้อสูทของเขาอยู่ กู้ชิงเกอทำได้แค่วางน้ำมันลงบนโต๊ะที่อยู่ข้างๆ จากนั้นก็ถอดเสื้อสูทออก

อดกลั้นความเจ็บปวดเอาไว้ยกกระโปรงขึ้นมา ทายาที่แผลให้กับตัวเอง

หลังจากที่ทายาเสร็จแล้ว กู้ชิงเกอก็รู้สึกเจ็บปวดจนอดกลั้นไม่ไหวแล้ว เธอกัดริมฝีปากไว้แน่น ถอดชุดเดรสสีขาวมุกของตัวเองออก จากนั้นก็ไปเปิดฝักบัวอาบน้ำ

ตอนที่เธออาบน้ำเสร็จ กู้ชิงเกอถึงได้ตระหนักถึงเรื่องที่ร้ายแรงขึ้นมาได้หนึ่งเรื่อง

นั่นมัน……

ตอนที่เธอเข้ามาในห้องน้ำ เธอลืมเอาเสื้อเข้ามาด้วย

สีหน้าของกู้ชิงเกอซีดขาวลงไม่น้อย กัดริมฝีปากตัวเองด้วยความหงุดหงิด

ซวยแล้ว เธอลืมเอาเสื้อเข้ามา ทำยังไงดี?

เลือดที่หน้าของกู้ชิงเกอค่อยๆจางหายไป สองตาที่สวยดูดีหันซ้ายมองขวา เห็นข้างๆมีผ้าขนหนูอยู่หนึ่งผืน

โชคดี

เธอสีหน้าดีใจ ดึงผ้าขนหนูมาพันตัวเอง เดี๋ยวพอออกไป ก็ค่อยหยิบเสื้อผ้าเข้ามาเปลี่ยนให้เสร็จเรียบร้อย

ถึงยังไงฟู่ซือหานก็ไม่ได้สนใจในตัวของเธออยู่แล้ว เธอไม่จำเป็นต้องกลัวเขา

พอคิดแบบนี้ กู้ชิงเกอก็เขย่งเท้าเปลือยเปล่าไปเปิดประตูห้องน้ำก่อนจะเดินออกไป

เท้าเปล่าที่ขาวผ่องเหยียบลงบนพื้นที่เย็นยะเยือก กู้ชิงเกอไม่กล้าเดินเสียงดังออกมาเลยแม้แต่นิดเดียว เหลือทิ้งไว้แค่รอยเท้าที่เปียกชื้นเอาไว้

เธอเดินไปหากระเป๋าเดินทางของตัวเอง ก่อนจะก้มตัวลงพลิกหาเสื้อผ้าข้างใน

เมื่อตะกี้ตอนที่เข้ามาในห้องนอน ไม่เห็นเงาของฟู่ซือหาน ไม่รู้ว่าเขาไปไหนแล้ว แต่กู้ชิงเกอก็ขี้เกียจจะไปสนใจเหมือนกัน ไม่ว่ายังไงเขาจะไปที่ไหน ก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเธออยู่แล้ว

แต่แค่ว่า……เธอมองกระเป๋าเดินทางของตัวเองที่อยู่ตรงหน้านี้ด้วยความกลัดกลุ้ม อยากที่จะพลิกเสื้อผ้าก็ยากลำบากเหลือเกิน

แม้ว่าข้าวของของเธอจะไม่เยอะ แต่ทุกครั้งที่หาแบบนี้ก็มักจะไม่ค่อยสะดวกอยู่ตลอด แต่ตอนที่เธอย้ายเข้ามา ฟู่ซือหานก็เคยเตือนเธอแล้วเหมือนกันว่า ไม่อนุญาตให้เธอเอาข้าวของใส่เข้าไปในตู้เสื้อผ้าของเขา

เขาเป็นคนรักความสะอาด

กู้ชิงเกอรู้

เธอก็เลยไม่กล้าไปท้าทายขีดจำกัดของเขา แต่เธอต้องคิดหาที่ที่ไว้วางเสื้อผ้าของตัวเองสักที่ วางเอาไว้ในตู้เสื้อผ้าของเขาไม่ได้ แล้วถ้าอย่างนั้น……เพิ่มตู้เสื้อผ้าเข้ามาอีกสักตู้เป็นยังไงล่ะ?

พอคิดถึงตรงนี้ ภายในใจของกู้ชิงเกอก็รู้สึกเบิกบานใจขึ้นมา

เดี๋ยวพรุ่งนี้เธอไปซื้อตู้พลาสติกขนาดเล็กกลับมาก็ได้แล้ว ถึงยังไงของของเธอก็ไม่ได้เยอะมาก แค่ตู้ขนาดเล็กก็โอเคแล้ว

กู้ชิงเกอครุ่นคิดอย่างเบิกบานใจไปพลาง ก็หาเสื้อผ้าของตัวเองจนเจอ ดังนั้นเธอจึงปิดกระเป๋าเดินทางลง จากนั้นก็ลุกขึ้นยืน

แต่ว่าเพิ่งจะหันตัว กู้ชิงเกอก็อึ้งตะลึงอยู่ที่เดิม ก้าวเท้าไม่ออกแม้แต่ก้าวเดียว

ไม่รู้ว่าฟู่ซือหานมายืนอยู่ข้างหลังเธอตั้งแต่เมื่อไร กวาดสายตามองเธออย่างเย็นชาไร้อารมณ์ความรู้สึก

“……”พอได้เผชิญกับแววตาที่เย็นชาแบบนี้ของเขา กู้ชิงเกอก็รู้สึกหนาวเหน็บไปทั่วทั้งตัวทันที มือที่ถือเสื้อผ้าของเธอเกร็งขึ้นมาอย่างอดไม่ได้

เขา……มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?

แล้วมาตั้งแต่เมื่อไร?

กู้ชิงเกอพบว่าตัวเองประหม่าอย่างมาก ประหม่าถึงขนาดที่ว่ากัดริมฝีปากของตัวเองอย่างอดไม่อยู่

“มี……เรื่องอะไรเหรอ?”

เธอพูดถามขึ้นมาเบาๆ

ตาของฟู่ซือหานเหมือนกับก้อนน้ำแข็งที่เกาะรวมเข้าด้วยกันบนยอดภูเขาหิมะ ไม่ละลายตลอดทั้งปี พอเห็นสายตาของเขาแล้ว ก็เหมือนกับตัวเองยืนอยู่กลางหิมะน้ำแข็ง

ในตอนนี้ ในแววตาของเขาแฝงไปด้วยความโหดเหี้ยมอยู่ไม่น้อย จากนั้นก็กวาดสายตามองพื้น

ในตอนแรกกู้ชิงเกอไม่เข้าใจ มองตามสายตาของเขาไป ถึงได้สังเกตเห็นคราบน้ำที่เหลือทิ้งไว้อยู่บนพื้นที่สะอาดสะอ้าน

“ว่าไงนะ?”กู้ชิงเกอไม่เข้าใจว่าเขาหมายความว่ายังไง ใบหน้าเล็กๆที่ขาวผ่องเต็มไปด้วยความตกตะลึง ร่างกายก็พยายามดิ้นรนขัดขืน

“แสร้งทำเป็นปล่อยให้ฉันตายใจแล้วจะจับฉันให้อยู่หมัดอย่างนั้นเหรอ? เหอะ……”ฟู่ซือหานหัวเราะเบาๆ น้ำเสียงแหบแห้ง เหมือนเชลโลบรรเลงอย่างช้าๆ

“สวมใส่ชุดแบบนี้ จงใจมาอ่อยฉันแท้ๆ ตอนนี้ก็มาทำเป็นสับสนมึนงงอีกเหรอ?”

พอได้ฟังแบบนี้ กู้ชิงเกอก็มีปฏิกิริยาตอบสนองกลับมา เข้าใจความหมายของเขาแล้ว

เธอขมวดคิ้ว พูดอธิบายให้กับตัวเอง

“ฉันเปล่านะ คุณอย่ามาพูดมั่วซั่วนะ”

เสียงของเธออ่อนนุ่ม เหมือนกับขนมสายไหมที่ม้วนออกมาจากเครื่อง ฟู่ซือหานฟังจนหัวใจอ่อนระทวย

เข้าใกล้แล้ว สายตาของฟู่ซือหานก็ยิ่งเลื่อนจากไหปลาร้าที่ขาวนวลของเธอลงไปอย่างอดไม่อยู่ แม้ว่าจะมีผ้าขนหนูบดบังเอาไว้ แต่ความรู้สึกที่วับๆแวมๆแบบนี้นี่แหละ มันคือที่สุดแล้ว

ฟู่ซือหานกลืนน้ำลายอย่างอดไม่ไหว

อย่ามองว่าตอนที่เด็กสาวสวมใส่เสื้อผ้ายืนอยู่ตรงหน้าของเขาตามปกติ จะดูเล็กกระจิริดเหมือนกับนักเรียนมัธยมปลาย แต่จุดที่เธอควรจะมีมันกลับไม่ใช่น้อยๆเหมือนกัน เมื่อเทียบกับผู้หญิงที่สวยหยาดเยิ้มมีความเป็นผู้ใหญ่พวกนั้นแล้ว ร่างกายของเธอถือว่าไม่เลวเลยสักนิด

อันไหนที่ควรจะเด้งก็เด้ง อันไหนที่ควรจะนูนก็นูน

แต่……พอคิดว่าความหวานเยิ้มเหล่านี้เคยถูกคนได้ลิ้มลองมาก่อนแล้ว ภายในใจของฟู่ซือหานก็เกิดความรู้สึกโมโหขึ้นมาจางๆ

“เธอจะมาเสแสร้งอะไรกับฉัน”เขาพูดขึ้นมาเบาๆพลางตรงเข้ามาใกล้เธอ น้ำเสียงโหดเหี้ยม

กู้ชิงเกอถูกเขาบีบบังคับจนถอยหลังไป พอเห็นเขาในตอนนี้ดูน่ากลัวเหมือนกับสัตว์ร้ายที่จำศีลอยู่ในที่มืด ภายในใจของเธอก็หวาดกลัวจนต้องร้องขอชีวิต ทำได้แค่ถอยหลังไปทีละก้าว

“ฉันไม่ได้เสแสร้ง ฉันแค่ลืมเอาเสื้อผ้าเข้าไปจริงๆ ในห้องน้ำไม่มีเสื้อผ้า มีแค่สิ่งนี้เท่านั้น……ฉันก็เลยทำได้แค่……โอ๊ย”

เธอยังพูดไม่ทันจบ ข้างหลังก็ชนเข้ากับกำแพงที่ทั้งเย็นทั้งแข็ง ชนจนเธอรู้สึกเจ็บ จากนั้นก็ร้องครางออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่

พอฟู่ซือหานได้ยินเสียงร้องครางนี้ สายตาก็เพ่งเล็ง มือบีบกรามของเธอเอาไว้อย่างไม่ลังเลเลยแม้แต่นิดเดียว บังคับให้เธอเงยใบหน้าเล็กๆของตนเองขึ้นมาสบตากับเขา

“จะเสแสร้งหรือไม่ ก็ให้ร่างกายของเธอเป็นคนบอกกับฉันก็แล้วกัน”