เผด็จรัก หัวใจซาตาน นิยาย บท 24

“ว้าย！”กู้ชิงเกอยังไม่ได้ตอบสนองกลับมา เสื้อผ้าที่อยู่ในมือก็ถูกเขาแย่งชิงไปทันที จากนั้นร่างกายที่แข็งแรงกำยำของฟู่ซือหานก็กดลงมา กดเธอเอาไว้กับกำแพงที่เย็นยะเยือก

“คุณอย่าเข้ามานะ ปล่อยฉันไปเถอะ……”กู้ชิงเกอร้องตะโกนออกมาด้วยความตกใจทำอะไรไม่ถูก

ฟู่ซือหานกดเธอเอาไว้ ยกคางของเธอขึ้น มองดวงตาที่ใสบริสุทธิ์คู่นั้นของเธอ พร้อมกับหัวเราะอย่างเย้ยหยัน

ทันใดนั้น เขาก็ดึงผ้าขนหนูที่นุ่งอยู่ที่ตัวของเธอจนหลุด ทำเอากู้ชิงเกอร้องออกมาเสียงดัง ปกปิดตัวเองด้วยสีหน้าตกใจกลัว พลางพูดถามขึ้นมาเสียงดัง

“คุณจะทำอะไร！！！”

“เหอะๆ ทำอะไรงั้นเหรอ?”

ฟู่ซือหานหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะกระแทกเธออย่างแรง“ก็ทำเธอยังไงล่ะ”

น้ำเสียงหลอกหลอน เสียงแหบแห้งจนน่ากลัว

“……”กู้ชิงเกอบ้าคลั่งอย่างควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ คิดไม่ถึงว่าฟู่ซือหานจะพูดคำพูดแบบนี้ออกมา หน้าแดงขึ้นมา แม้แต่หูก็เปลี่ยนเป็นสีชมพูขึ้นมาทันที

ทำไมเขาถึงได้……ไร้ยางอายขนาดนี้กันนะ? ถึงได้พูดอะไรแบบนี้ออกมา

ในขณะที่กำลังครุ่นคิดอยู่นั้น จู่ๆติ่งหูก็ถูกฟู่ซือหานงับเอาไว้ ทำเอากู้ชิงเกอตกใจจนร้องตะโกนขึ้นมาอีกครั้ง มือดันตรงหน้าอกของเขาโดยสัญชาตญาณ

“อย่า อย่านะ ปล่อยฉันไป ปล่อยฉัน！”

เธอยืนเปลือยเปล่าอยู่ต่อหน้าของเขา เหมือนกับถูกปอกเปลือกออก ไม่สิ มันทรมานเกินจะกว่าจะรับได้ซะยิ่งกว่าถูกปอกเปลือกเสียอีก

แต่ฟู่ซือหานแทบจะไม่ได้รับรู้ถึงความทุกข์ทรมานของเธอเลยสักนิด แค่กลืนกินเธอเหมือนกับสัตว์ร้ายตัวหนึ่งเท่านั้น

“อย่างั้นเหรอ? เหอะ เป็นผู้หญิงที่ปากไม่ตรงกับใจจริงๆ”

“ว้าย！คุณปล่อยฉันไปนะ”กู้ชิงเกอใช้เรี่ยวแรงที่มีอันน้อยนิดของตัวเองสู้ไม่ถอย จู่ๆก็นึกถึงอะไรขึ้นมาได้ เธอเงยหน้าตะโกนออกมา

“คุณเคยบอกว่า ต่อไปจะไม่แตะต้องตัวฉัน คุณเคยสัญญาไว้แล้วนะ”ในขณะที่กำลังโกลาหลวุ่นวาย เธอตะโกนคำพูดนี้ออกมา

พอได้ยินแบบนี้ การกระทำของฟู่ซือหานก็หยุดชะงักลง นึกถึงตอนที่เธอขอเพิ่มเงื่อนไขกับตัวเองเมื่อตอนที่เซ็นสัญญาก่อนหน้านี้

ตอนนั้นฟู่ซือหานนึกว่าเธอแค่พูดออกมาลอยๆ แสร้งทำเป็นปล่อยให้เขาตายใจแล้วค่อยมาอ่อยเขาเท่านั้น แล้วตอนนี้พอเขามีปฏิกิริยาตอบสนองต่อเธอแล้ว ไม่คิดว่าเธอจะยกคำพูดนี้ออกมาพูด

ผู้หญิงคนนี้ที่สมควรตายคนนี้

พอคิดแบบนี้ ฟู่ซือหานก็บีบกรามของเธอ หรี่ตาลงพูดขึ้นอย่างอันตราย“ฉันเคยพูดเหรอ? ฉันพูดตั้งแต่เมื่อไร?”

กู้ชิงเกอในตอนนี้เมื่ออยู่ต่อหน้าของเขา ก็เหมือนกับกระต่ายขาวตัวน้อยที่ตัวสั่นเทา รอเขาเขมือบ

น่าเสียดายที่กระต่ายขาวที่น่าสงสารตัวนี้ยังพยายามต่อต้านด้วยเรี่ยวแรงอันน้อยนิด……

“ตอนที่เซ็นสัญญาเมื่อครั้งที่แล้ว ฉันเคยบอกกับคุณแล้ว คุณสัญญากับฉัน……”

เธอเหมือนกับกลัวว่าฟู่ซือหานจะจำไม่ได้ ก็เลยคิดที่จะเตือนเขา

แต่ไม่คิดว่าฟู่ซือหานจะกดตัวลงมาใกล้มากขึ้น ริมฝีปากบางๆยกโค้งอย่างชั่วร้าย“งั้นเหรอ? แต่ฉันจำไม่ได้เลยว่าฉันเคยสัญญาว่าจะไม่แตะต้องตัวเธอเลยสักนิด”

พอได้ยินแบบนี้ สีหน้าของกู้ชิงเกอก็ค่อยๆซีดขาว ริมฝีปากที่ขาวนวลอมชมพูก็สั่นไม่หยุด ผ่านไปสักพักก่อนจะพูดขึ้นมาด้วยเสียงที่สั่น“คุณ คุณมันไม่รักษาสัญญา！”

พูดจบ เธอก็ยื่นมือออกมาด้วยความโมโห“คุณมันไอ้คนสารเลว ปล่อยฉันไปนะ”

สองมือเล็กๆที่ไร้เรี่ยวแรงนั้นของเธอตบลงบนหน้าอกของเขา แต่สำหรับฟู่ซือหานแล้วกลับไม่รู้สึกเจ็บเลยแม้แต่น้อยขนาดนวดคลายเส้นก็ยังแรงน้อยไปด้วยซ้ำ

แต่ว่าตีจนเขารู้สึกรำคาญแล้ว เขาจึงตัดสินใจคว้ามือของเธอเอาไว้ยกขึ้นก่อนจะกดเอาไว้บนกำแพงที่อยู่ข้างหลัง จากนั้นก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา“พอได้แล้ว ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไม่ ทั้งหมดทั้งมวลขึ้นอยู่กับฉัน”

พูดจบเขาก็อุ้มเธอขึ้นมา กู้ชิงเกอร้องตกใจ ยังไม่ทันได้ตอบสนองกลับมา คนทั้งคนก็ถูกโยนทิ้งลงมาบนเตียงที่อ่อนนุ่มแล้ว

จากนั้นร่างกายที่แข็งแรงกำยำของฟู่ซือหานก็กดทับลงมา

“อย่านะ……”กู้ชิงเกอกรีดร้องด้วยความตกใจ ในที่สุดก็ตระหนักได้ถึงความอันตรายที่แสนใหญ่โต ทำได้แค่กุมหน้าร้องไห้ออกมา“คุณเคยบอกไว้ว่าจะไม่แตะต้องฉัน คุณเคยสัญญากับฉันไว้แล้ว ฮือ……ขอร้องล่ะ”

“……”ฟู่ซือหานที่เดิมทีรู้สึกสนใจอย่างมาก ตอนนี้ยังไม่ทันได้ถอดเสื้อผ้า ก็ได้ยินเสียงร้องของเธอแล้ว เขาขมวดคิ้วหยุดการกระทำลงอย่างช่วยไม่ได้ มองสาวน้อยที่เล็กกระจิริดอ่อนปวกเปียกที่อยู่ด้านใต้คนนั้น

เธอตัวเล็กจริงๆ สูงแค่หนึ่งร้อยหกสิบกว่าๆเท่านั้น แล้วก็ผอม ที่ตัวไม่มีเนื้อเลยสักนิด แขนกับขาก็เล็กเรียว ตอนนี้ยื่นมือออกมากุมหน้าของตัวเองร้องห่มร้องไห้เหมือนกับเด็กน้อย