เผด็จรัก หัวใจซาตาน นิยาย บท 25

ฟู่ซือหานไม่ตอบรับ คิ้วที่ยกขึ้นเล็กน้อยเผยให้เห็นถึงความไม่สบอารมณ์ ความหนาวเย็นแผ่กระจายออกมาจากทั่วทั้งตัว

จากนั้นเขาเห็นเธอหดคอลงโดยสัญชาตญาณ

การกระทำแบบนี้ ทำให้ฟู่ซือหานขมวดคิ้วเบาๆ

สาวน้อยคนนี้ กลัวเขาจริงๆเหรอ?

กู้ชิงเกอกัดริมฝีปาก ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดี ดูทรงแล้ว เขาไม่ยอมให้ตัวเองยืมผ้าห่ม ทำได้แค่เปิดปากพูดขอร้องออกมาใหม่อีกครั้ง

“ถ้าอย่างนั้น คุณช่วยหันตัวไปหน่อยได้ไหม??”

เธอเงยหน้ามองเขา สายตาขอร้องอ้อนวอน

พอเห็นสีหน้าท่าทางของเขา ฟู่ซือหานก็รู้สึกทนไม่ไหวอยู่ไม่น้อย เบะปากพูดขึ้นมา“ผมให้เวลาคุณแค่ห้าวินาทีเท่านั้น”

พูดจบ เขาก็หันหลังไป

กู้ชิงเกออึ้งตะลึงไปสักพักก่อนจะพบว่าเขายอมตกลงแล้ว เวลาห้าวินาทีไม่เยอะ เธอออกมาจากผ้าห่ม วิ่งแก้ผ้ากระเจิดกระเจิงพุ่งตรงไปที่โซฟา

ครบห้าวินาทีแล้ว ฟู่ซือหานหันตัวมา เห็นร่างกายที่ขาวนวลของเธอส่ายไปมาอยู่ข้างหน้า จากนั้นก็มุดเข้าไปในผ้าห่มของตัวเองที่อยู่บนโซฟา

ภาพเมื่อตะกี้นี้ทำให้เกิดผลกระทบทางสายตาอย่างใหญ่หลวง

ฟู่ซือหาน……มีปฏิกิริยาตอบสนอง

ให้ตายสิ！

ฟู่ซือหานสบถด่าอยู่ภายในใจ กวาดสายตามองไปยังเครื่องนอนอย่างดุดัน จากนั้นก็เดินตรงไปที่ห้องน้ำอย่างเย็นชา

กู้ชิงเกอหดตัวอยู่ในผ้าห่มเห็นเขาเดินผ่านหน้าตรงเข้าไปในห้องน้ำ ไม่นาน ก็มีเสียงน้ำดังออกมาจากในห้องน้ำ พอมั่นใจแล้วว่าเขาจะไม่ออกมาอีก กู้ชิงเกอถึงได้หยิบเสื้อผ้าของตัวเองมาใส่อย่างเงียบๆ

หลังจากที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว กู้ชิงเกอก็จัดระเบียบข้าวของสักพัก เมื่อตะกี้วิ่งแรงเกินไปหน่อย เจ็บหัวเข่าแทบจะทนไม่ไหว โชคดีที่เธอนวดน้ำมันไว้แล้ว

กู้ชิงเกอนอนลง ห่มผ้าห่มให้ตัวเอง โผล่แค่หัวดำๆออกมาข้างนอกเท่านั้น

หวังว่าเช้าวันพรุ่งนี้ตื่นมาแล้วแผลจะหายดี กู้ชิงเกอคิดอย่างพึงพอใจ จากนั้นก็หลับตาลง

วันนี้เธอเหนื่อยเกินไป นอนไปได้ไม่ทันไร ก็หลับไปทันที

ตอนที่ฟู่ซือหานอาบน้ำเย็นเสร็จออกมานั้น เวลาก็ผ่านไปยี่สิบนาทีแล้ว

พอเดินออกมา เขาก็เห็นสาวน้อยคนนั้นกำลังนอนหลับอยู่บนโซฟา ร่างกายขดตัว ฟู่ซือหานหยุดฝีเท้าลง จากนั้นก็เดินตรงเข้าไป ก้มลงมองเธอ

เธอหลับไปแล้ว กำลังนอนขดตัว เผยให้เห็นแค่ใบหน้าเล็กๆเท่านั้น ขนตาเรียวยาวและงอนเล็กน้อย ใต้จมูกที่เล็กจิ๋วเป็นริมฝีปากที่ขาวนวลอมชมพู

พอเห็นริมฝีปากที่ขาวนวลอมชมพูและน่าดึงดูดนั้นแล้ว ฟู่ซือหานก็รู้สึกว่าร่างกายที่เพิ่งจะอาบน้ำเย็นมาเหมือนกับจะร้อนผ่าวขึ้นมา เขาคิดถึงจูบที่อยู่ในงานเลี้ยงจูบนั้น

ในตอนแรก ทำไมจู่ๆเขาถึงทำขนาดนั้นกันนะ? จากนิสัยใจคอที่ผ่านมาของเขา เขาน่าจะไม่แยแสสนใจเลยแม้แต่น้อยไม่ใช่หรือไง? ไม่คิดว่าจะลงมาชั้นล่างแล้วยังจูบเธอไปอีก

พอคิดแบบนี้ ฟู่ซือหานก็สบถหึออกมาอย่างเย้ยหยัน น่าจะเป็นเพราะกลัวว่าเธอจะทำให้ตระกูลฟู่อับอายขายขี้หน้าล่ะมั้ง

เธอหลับอย่างสงบเงียบมาก หลังจากที่จุดประกายให้ไฟของเขาลุกโชนแล้วก็มานอนหลับปุ๋ยอยู่ตรงนี้ ไม่คิดถึงความรู้สึกของเขาเลยแม้แต่นิดเดียว

ฟู่ซือหานสบถหึออกมาอย่างเย้ยหยัน ก่อนจะเดินตรงไปที่เตียงของตัวเอง เขาที่อาบน้ำแล้วก็ไม่สนใจว่าบนตัวยังมีหยดน้ำอยู่ ดึงผ้าห่มออกนอนลงไปทันที

หลังจากที่นอนลงไปแล้ว เขากลับได้กลิ่นหอมจางๆจากผ้าห่ม

ฟู่ซือหานจึงคิดถึงภาพเมื่อตะกี้นี้ ที่เธอมุดร่างกายที่เปลือยเปล่าของเธอเข้าไปในผ้าห่ม กลิ่นหอมจางๆนี้น่าจะเป็นกลิ่นที่เธอทิ้งเอาไว้เมื่อตะกี้นี้

ฟู่ซือหานขมวดคิ้ว เขาไม่รู้สึกรังเกียจเหรอ?

นี่มันเกิดอะไรขึ้น? ฟู่ซือหานลุกขึ้น ดึงผ้าห่มไปไว้บนพื้นอย่างไม่สบอารมณ์ทันที จากนั้นก็นอนลงเอามือหนุนท้ายทอย มองดูเพดานอย่างนิ่งเงียบไม่พูดอะไร

“อย่านะ！ฉันเปล่านะ！ฉันเปล่านะ！”

พูดจบเขาก็หันตัวเดินไป

กู้ชิงเกอกลับดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวเองใหม่อีกครั้งด้วยสีหน้าสับสนไม่เข้าใจ คิดถึงประโยคนั้นที่ฟู่ซือหานพูด อะไรคือถ้ายังโวยวายอีกจะจับเธอโยนออกไป?

กู้ชิงเกอนอนหลับฝันไปพร้อมกับคำถามนี้……

ตอนที่กู้ชิงเกอตื่นขึ้นมาในเช้าวันรุ่งขึ้น พอลุกขึ้นก็พบว่าบาดแผลของตัวเองมันเจ็บมากกว่าเดิม แถมเมื่อวานตอนค่ำก็ไม่ได้ทำแผลให้เสร็จเรียบร้อยด้วย ถูไถกับผ้าห่มตลอดทั้งคืน ตอนนี้ดูเหมือนบาดแผลจะหนักกว่าเดิมแล้ว

ในห้องนอนเงียบสนิท เหมือนกับฟู่ซือหานออกไปเรียบร้อยแล้ว เหลือแค่เธอคนเดียวเท่านั้น

เธอดึงผ้าห่มออกเตรียมไปที่จะไปห้องน้ำ เดินกะเผลกตรงไปยังห้องน้ำ แต่จู่ๆก็เจอเข้ากับสองตาที่ดุดันราวกับนกเหยี่ยวหนึ่งคู่

ฟู่ซือหาน……

กู้ชิงเกออึ้งตะลึงอยู่กับที่ จ้องมองเธออยู่นานสองนาน คิดในใจ เขาออกไปแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงยังอยู่ล่ะ?

ฟู่ซือหานเห็นเธอนอนหลับจนเสื้อผ้ายับยู่ยี่ไม่เป็นระเบียบ แม้แต่ผมเองก็ยุ่งเหยิง แต่ถึงแม้ว่าจะเป็นแบบนี้ ใบหน้าที่ขาวใสนั้นกลับมองไม่ออกว่ามันมีอะไรที่แตกต่างจากวันปกติทั่วไป

มีคำพูดหนึ่งที่เขาว่ากันว่า

ถ้าอยากเห็นว่าผู้หญิงคนนั้นสวยจริงๆไหม ก็ต้องดูตอนที่เธอตื่นนอน ถ้าตอนที่เพิ่งตื่นนอนยังคงเป็นคนสวยอยู่ นั่นก็แสดงว่าคนคนนั้นเป็นคนสวยอย่างแท้จริง

แล้วใบหน้าของกู้ชิงเกอสวยงาม ผิวพรรณก็ดี ดังนั้นจะแต่งหน้าหรือว่าไม่แต่งสำหรับเธอแล้ว แทบจะไม่แตกต่างอะไรเลยสักนิด

อย่างมากก็ทำให้ใบหน้าที่ขาวผ่องของเธอดูมีชีวิตชีวามากขึ้นนิดหน่อยก็เท่านั้น

ทั้งสองคนมองตากันอยู่สักพัก จู่ๆกู้ชิงเกอก็เบี่ยงตัวออก ไปยืนอยู่ข้างๆ ดูท่าทางเชื่อฟังอย่างมาก

การกระทำแบบนี้ทำให้ฟู่ซือหานหยุดชะงักไป มองดูเธออยู่หลายทีอย่างช่วยไม่ได้ เห็นเธอยืนอยู่ริมประตูอย่างเชื่อฟัง ด้านล่างกางเกงขาสั้นเผยให้เห็นถึงหัวเข่าสีแดงเข้ม

แล้วก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นภาพลวงตาของฟู่ซือหานหรือเปล่า เขาเหมือนกับรู้สึกว่าแผลของเธอดูหนักหนาสาหัสมากกว่าเมื่อวานอยู่นิดหน่อย