เผด็จรัก หัวใจซาตาน นิยาย บท 25

ฟู่ซือหานไม่ตอบรับ คิ้วที่ยกขึ้นเล็กน้อยเผยให้เห็นถึงความไม่สบอารมณ์ ความหนาวเย็นแผ่กระจายออกมาจากทั่วทั้งตัว

จากนั้นเขาเห็นเธอหดคอลงโดยสัญชาตญาณ

การกระทำแบบนี้ ทำให้ฟู่ซือหานขมวดคิ้วเบาๆ

สาวน้อยคนนี้ กลัวเขาจริงๆเหรอ?

กู้ชิงเกอกัดริมฝีปาก ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดี ดูทรงแล้ว เขาไม่ยอมให้ตัวเองยืมผ้าห่ม ทำได้แค่เปิดปากพูดขอร้องออกมาใหม่อีกครั้ง

“ถ้าอย่างนั้น คุณช่วยหันตัวไปหน่อยได้ไหม??”

เธอเงยหน้ามองเขา สายตาขอร้องอ้อนวอน

พอเห็นสีหน้าท่าทางของเขา ฟู่ซือหานก็รู้สึกทนไม่ไหวอยู่ไม่น้อย เบะปากพูดขึ้นมา“ผมให้เวลาคุณแค่ห้าวินาทีเท่านั้น”

พูดจบ เขาก็หันหลังไป

กู้ชิงเกออึ้งตะลึงไปสักพักก่อนจะพบว่าเขายอมตกลงแล้ว เวลาห้าวินาทีไม่เยอะ เธอออกมาจากผ้าห่ม วิ่งแก้ผ้ากระเจิดกระเจิงพุ่งตรงไปที่โซฟา

ครบห้าวินาทีแล้ว ฟู่ซือหานหันตัวมา เห็นร่างกายที่ขาวนวลของเธอส่ายไปมาอยู่ข้างหน้า จากนั้นก็มุดเข้าไปในผ้าห่มของตัวเองที่อยู่บนโซฟา

ภาพเมื่อตะกี้นี้ทำให้เกิดผลกระทบทางสายตาอย่างใหญ่หลวง

ฟู่ซือหาน……มีปฏิกิริยาตอบสนอง

ให้ตายสิ！

ฟู่ซือหานสบถด่าอยู่ภายในใจ กวาดสายตามองไปยังเครื่องนอนอย่างดุดัน จากนั้นก็เดินตรงไปที่ห้องน้ำอย่างเย็นชา

กู้ชิงเกอหดตัวอยู่ในผ้าห่มเห็นเขาเดินผ่านหน้าตรงเข้าไปในห้องน้ำ ไม่นาน ก็มีเสียงน้ำดังออกมาจากในห้องน้ำ พอมั่นใจแล้วว่าเขาจะไม่ออกมาอีก กู้ชิงเกอถึงได้หยิบเสื้อผ้าของตัวเองมาใส่อย่างเงียบๆ

หลังจากที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว กู้ชิงเกอก็จัดระเบียบข้าวของสักพัก เมื่อตะกี้วิ่งแรงเกินไปหน่อย เจ็บหัวเข่าแทบจะทนไม่ไหว โชคดีที่เธอนวดน้ำมันไว้แล้ว

กู้ชิงเกอนอนลง ห่มผ้าห่มให้ตัวเอง โผล่แค่หัวดำๆออกมาข้างนอกเท่านั้น

หวังว่าเช้าวันพรุ่งนี้ตื่นมาแล้วแผลจะหายดี กู้ชิงเกอคิดอย่างพึงพอใจ จากนั้นก็หลับตาลง

วันนี้เธอเหนื่อยเกินไป นอนไปได้ไม่ทันไร ก็หลับไปทันที

ตอนที่ฟู่ซือหานอาบน้ำเย็นเสร็จออกมานั้น เวลาก็ผ่านไปยี่สิบนาทีแล้ว

พอเดินออกมา เขาก็เห็นสาวน้อยคนนั้นกำลังนอนหลับอยู่บนโซฟา ร่างกายขดตัว ฟู่ซือหานหยุดฝีเท้าลง จากนั้นก็เดินตรงเข้าไป ก้มลงมองเธอ

เธอหลับไปแล้ว กำลังนอนขดตัว เผยให้เห็นแค่ใบหน้าเล็กๆเท่านั้น ขนตาเรียวยาวและงอนเล็กน้อย ใต้จมูกที่เล็กจิ๋วเป็นริมฝีปากที่ขาวนวลอมชมพู

พอเห็นริมฝีปากที่ขาวนวลอมชมพูและน่าดึงดูดนั้นแล้ว ฟู่ซือหานก็รู้สึกว่าร่างกายที่เพิ่งจะอาบน้ำเย็นมาเหมือนกับจะร้อนผ่าวขึ้นมา เขาคิดถึงจูบที่อยู่ในงานเลี้ยงจูบนั้น

ในตอนแรก ทำไมจู่ๆเขาถึงทำขนาดนั้นกันนะ? จากนิสัยใจคอที่ผ่านมาของเขา เขาน่าจะไม่แยแสสนใจเลยแม้แต่น้อยไม่ใช่หรือไง? ไม่คิดว่าจะลงมาชั้นล่างแล้วยังจูบเธอไปอีก

พอคิดแบบนี้ ฟู่ซือหานก็สบถหึออกมาอย่างเย้ยหยัน น่าจะเป็นเพราะกลัวว่าเธอจะทำให้ตระกูลฟู่อับอายขายขี้หน้าล่ะมั้ง

เธอหลับอย่างสงบเงียบมาก หลังจากที่จุดประกายให้ไฟของเขาลุกโชนแล้วก็มานอนหลับปุ๋ยอยู่ตรงนี้ ไม่คิดถึงความรู้สึกของเขาเลยแม้แต่นิดเดียว

ฟู่ซือหานสบถหึออกมาอย่างเย้ยหยัน ก่อนจะเดินตรงไปที่เตียงของตัวเอง เขาที่อาบน้ำแล้วก็ไม่สนใจว่าบนตัวยังมีหยดน้ำอยู่ ดึงผ้าห่มออกนอนลงไปทันที

หลังจากที่นอนลงไปแล้ว เขากลับได้กลิ่นหอมจางๆจากผ้าห่ม

ฟู่ซือหานจึงคิดถึงภาพเมื่อตะกี้นี้ ที่เธอมุดร่างกายที่เปลือยเปล่าของเธอเข้าไปในผ้าห่ม กลิ่นหอมจางๆนี้น่าจะเป็นกลิ่นที่เธอทิ้งเอาไว้เมื่อตะกี้นี้

ฟู่ซือหานขมวดคิ้ว เขาไม่รู้สึกรังเกียจเหรอ?

นี่มันเกิดอะไรขึ้น? ฟู่ซือหานลุกขึ้น ดึงผ้าห่มไปไว้บนพื้นอย่างไม่สบอารมณ์ทันที จากนั้นก็นอนลงเอามือหนุนท้ายทอย มองดูเพดานอย่างนิ่งเงียบไม่พูดอะไร

“อย่านะ！ฉันเปล่านะ！ฉันเปล่านะ！”