เผด็จรัก หัวใจซาตาน นิยาย บท 30

กู้ชิงเกอรู้สึกอึดอัด เธอไม่ค่อยอยากจะตอบคำถามนี้เท่าไร แต่ไม่ตอบก็ไม่ได้ ทำได้แค่ยิ้มอ่อนๆ เผยให้เห็นลักยิ้มที่แก้มทั้งสองข้าง“งานของเขาค่อนข้างยุ่ง ฉันก็เลยไม่ได้ให้เขามาเป็นเพื่อน”

“อย่างนั้นเหรอ?”

ฉินม่อก็ไม่อยากหักหน้าของเธอต่อหน้าผู้คนมากมายขนาดนี้ ก็เลยยิ้มตอบกลับไป“ก็ใช่นะ งานของเขาน่าจะยุ่งมาก แล้วตอนนี้คุณกำลังต่อคิวอยู่เหรอ?”

พอได้ยินแบบนั้น กู้ชิงเกอก็พยักหน้า

ฉินม่อจึงมองแถวที่ยาวเฟื้อย จู่ๆก็พูดกับกู้ชิงเกอ“คุณมากับผม”

“หะ?”กู้ชิงเกอตอบสนองกลับมาไม่ถูกอยู่ชั่วขณะ ฉินม่อกลับยื่นมือออกไปคว้าข้อมือที่เล็กขาวของเธอทันที ลากเธอออกมาจากฝูงคน

กู้ชิงเกอคิดไม่ถึงว่าเขาจะลากตัวเอง ก้าวเท้าไป จากนั้นก็รู้สึกเจ็บชาที่หัวเข่า

เหมือนจะรู้สึกเจ็บที่แผล

เธอร้องออกมาเบาๆอย่างอดกลั้นไว้ไม่อยู่

ฝีเท้าของฉินม่อหยุดชะงักลง หันมาเห็นเธอเดินขากะเผลก ถึงได้แสดงความขอโทษออกมา“ขอโทษ ผมใจร้อนเกินไป คุณยังเดินได้ไหม?”

กู้ชิงเกอไม่ได้ดัดจริตขนาดนั้น เธอส่ายหัว“ฉันไม่เป็นไร ยังไหวอยู่”

ฉินม่อก็ไม่กล้าเร่งเร้าเธอ กู้ชิงเกอเดินตามข้างหลังของเขาตรงไปข้างหน้า พูดถามไปพลาง“ไม่ทราบว่าคุณจะพาฉันไปที่ไหนเหรอ?”

พอได้ยินแบบนั้น แววตาของฉินม่อก็ยิ้มแย้มอย่างอดไม่อยู่ ทำไมถึงรู้สึกว่าสาวน้อยคนนี้ใสซื่อบริสุทธิ์เหมือนกับกระดาษขาวกันนะ?

ไม่รู้ว่าไปที่ไหน แต่พอเขาบอกให้ไป เธอก็ตามมาอย่างเชื่อฟัง

ตระกูลฟู่ มีคนที่ว่านอนสอนง่ายขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน?

“คุณจะไปตรวจเข่าไม่ใช่เหรอ? ผมจะพาคุณไปหาหมอ ไม่ต้องต่อคิว”

พอได้ยินแบบนั้น ฝีเท้าของกู้ชิงเกอก็หยุดชะงักลงทันที“ไม่ต้องต่อคิว?”

ฉินม่อมองเธอด้วยสายตาอ่อนโยน“เท้าของคุณได้รับบาดเจ็บแล้ว มาต่อแถวอยู่ที่นี่อย่างน้อยก็สองชั่วโมง คุณรอไหวไหม? ดูคุณสิบาดเจ็บมากขนาดนี้”

กู้ชิงเกอคิดไม่ถึงว่าเขาจะมองสำรวจได้อย่างละเอียดถี่ถ้วนขนาดนี้ เปลือกตาตกลงด้วยความรู้สึกอึดอัดอยู่ชั่วขณะ เสียงเล็กเสียงน้อย“จริงๆแล้ว นี่มันก็ไม่ใช่แผลที่หนักหนาสาหัสอะไร ฉันไปซื้อยาจากร้านขายยามาจัดการก็ได้แล้ว แต่……”

“แต่ตระกูลฟู่ทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ ให้คุณมาโรงพยาบาล ใช่ไหม?”

พอได้ยินแบบนี้ กู้ชิงเกอก็เงยหน้าขึ้นมาด้วยความประหลาดใจ มองเขาด้วยความตกตะลึง“คุณ……คุณรู้ได้ยังไง?”

“คุณไม่ใช่คนของตระกูลฟู่ ใช่ไหม?”ฉินม่อพูดถามขึ้น

กู้ชิงเกอก้มหน้าลงอีกครั้ง เธอรู้ว่านิสัยใจคอของตัวเองแทบจะไม่เข้ากันกับรากเหง้าของคนตระกูลฟู่เลยสักนิด ไม่ว่าใครก็มองออกว่าความคิดการกระทำของเธอแทบจะไม่เหมาะสมกันกับตระกูลฟู่เลย

เห้อ ไม่ได้อยู่ในโลกเดียวกันจริงๆ ดึงดันจะให้เบียดเสียดอยู่ด้วยกันมันก็เป็นเรื่องที่ยากลำบากมากเหมือนกัน

กู้ชิงเกอพยักหน้า“ฉันไม่ใช่คนของตระกูลฟู่จริงๆ”

ฉินม่อก็ไม่ได้มีทีท่าว่าจะดูถูกดูแคลนอะไรเธอเหมือนกัน สีหน้าท่าทางเดาออกแล้วว่ามันจะเป็นแบบนี้ เขาจูงเธอตรงไปข้างหน้า

ทั้งสองคนกำลังเดินตรงไปที่บันได ชั้นบนก็บังเอิญมีเด็กสาวเดินลงมาสองคน

“พี่ นั่นมันคุณชายฉินไม่ใช่เหรอ?”

หลี่ซิงอ้ายจูงมือของหลี่ซือหยุนลงมาจากบันได มองเงาหลังของฉินม่อเดินไปไกลแล้วพร้อมกับพูดขึ้น

“อื้อ”สายตาของหลี่ซือหยุนมองตามฉินม่อไป จากนั้นก็จับจ้องไปยังคนที่อยู่ข้างๆเขา

เงาหลังที่คุ้นเคย……

เคยเห็นที่ไหนมาก่อนนะ?

“หา? พี่ ผู้หญิงที่อยู่ข้างๆของคุณชายฉินคนนั้น คือผู้หญิงที่พวกเราเห็นในงานเลี้ยงเมื่อคืนคนนั้นไม่ใช่เหรอ? คนที่มีความสัมพันธ์กับตระกูลฟู่คนนั้น”หลี่ซิงอ้ายยื่นมือออกมาชี้ไปที่เงาหลังของกู้ชิงเกอพร้อมกับพูดขึ้นด้วยความตื่นตัว พอร้อนใจบุ่มบ่ามเกินไป ก็ลามมาถึงแผลที่มุมปาก เจ็บจนเธอสูดหายใจเข้า

ยิ่งพูด หลี่ซิงอ้ายก็ยิ่งตื่นเต้นดีใจ ล้วงโทรศัพท์ออกมาทันที

“ไปกันเถอะพี่ พวกเราตามไปกัน ถ่ายรูปพวกเขาสักสองสามรูป”

กู้ชิงเกอถูกฉินม่อพาไปที่โรงพยาบาล หาหมอคนหนึ่งมาดูแผลที่หัวเข่าให้กับเธอ กู้ชิงเกอเริ่มรู้สึกอึดอัดอยู่ไม่น้อย คนอื่นกำลังต่อคิว พวกเธอกลับแซงคิวมาตรงๆแบบนี้มันไม่ค่อยดีหรือเปล่า?

แม้ว่าเธอจะร้อนใจ แต่ก็อาจจะมีคนอื่นที่ร้อนใจมากกว่าเธอก็ได้

ดังนั้นกู้ชิงเกอจึงเกิดความรู้สึกผิดขึ้นมาภายในใจ ตอนที่ตามเข้าไป หลังจากที่หมอเห็นฉินม่อแล้ว ก็ลุกขึ้นมาเหมือนกับเห็นผีอย่างไรอย่างนั้น จากนั้นก็โก้งโค้งให้กับฉินม่อ“คุณชายฉิน ทำไมท่านจู่ๆถึงก็โผล่มาล่ะครับ?”

เขาสีหน้าเต็มไปด้วยตกใจกลัว กู้ชิงเกอหันมองฉินม่อด้วยความสงสัยอยู่ไม่น้อย

ทำไมหมอคนนี้ถึงกลัวฉินม่อขนาดนี้?

มองเขาเหมือนกับเห็นผีแบบนี้

พอเห็นท่าทางหวาดกลัวขนาดนี้ของเขา ฉินม่อได้แค่พูดขึ้นมา“ไม่ต้องประหม่า ผมแค่พาเพื่อนมาให้ตรวจบาดแผลเท่านั้น”

“อ้อๆ”หมอได้ยินแบบนั้น ถึงได้วางใจลง จากนั้นถึงได้สังเกตเห็นว่าข้างหลังของฉินม่อมีเด็กสาวรูปร่างเล็กอยู่หนึ่งคน

หน้าตาสวยดูดี ดวงตาใสแป๋วเหมือนกับน้ำแร่กลางขุนเขา

แถมดูจากท่าทางของเธอแล้ว ก็เหมือนกับเด็กมัธยมคนหนึ่ง

หมอปากไว หรี่ตามองเธอ“นี่คือน้องสาวของคุณชายฉินเหรอครับ? บรรลุนิติภาวะแล้วหรือยัง? ได้รับบาดเจ็บตรงไหนเหรอครับ?”

พอได้ยินแบบนั้น ฉินม่อสีหน้าดำมืดไม่น้อย หันมองกู้ชิงเกอโดยสัญชาตญาณทันที

น้องสาวงั้นเหรอ?

เธอเด็กเกินไป หรือว่าตัวเขาแก่อย่างเห็นได้ชัดกันแน่?