เผด็จรัก หัวใจซาตาน นิยาย บท 38

หลังจากที่ผ่านเรื่องของฉินม่อมาแล้ว ช่วงเวลาต่อมากู้ชิงเกอคิดจะออกไปข้างนอก แต่กลับถูกเหล่าคนรับใช้ขวางรั้งเอาไว้ตรงประตูบ้าน บอกว่าถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากฟู่ซือหาน เธอก็ออกจากประตูใหญ่ไปไม่ได้

กู้ชิงเกอนึกว่าเขาก็แค่พูดลอยๆเท่านั้น ไม่ทำจริงๆ

แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะจำกัดการกระทำเคลื่อนไหวของตัวเองจริงๆ ไม่ให้เธอออกแม้กระทั่งประตูใหญ่

กู้ชิงเกอก็ไม่กล้าไปหาคุณหญิงฟู่เหมือนกัน เธอเป็นแม่ของฟู่ซือหาน ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น ก็อยู่ฝ่ายเดียวกับเขาเสมอ

อีกอย่าง ถ้าถึงตอนนั้นฟู่ซือหานบอกไปว่าเธอไม่ซื่อสัตย์ไม่บริสุทธิ์ขึ้นมา เธอก็คงจะอยู่ในตระกูลฟู่อย่างยากลำบากแล้วแน่ๆ

แต่ตอนนี้ เธอก็ถือว่าตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบากอยู่แล้ว

ออกไปจากประตูใหญ่ไม่ได้ เท่ากับว่าใช้ชีวิตได้แค่ในตระกูลฟู่เท่านั้น แล้วตระกูลฟู่มีอะไร?

นอกจากวิลล่าที่งดงามโอ่อ่าแต่กลับว่างเปล่าแล้ว ยังมีอะไรอีก?

“คุณนายน้อย เชิญท่านกลับไปเถอะค่ะ”

สาวรับใช้พอเห็นเธอยืนนิ่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับเขยื้อน ก็พูดขึ้นมาอย่างเยาะเย้ย

พอได้ยินแบบนั้น กู้ชิงเกอก็ดึงสติกลับมา หันมองเธอ“ฉันจะออกไปซื้อของ”

“คุณนายน้อยคะ พวกเราพูดอย่างชัดเจนแจ่มแจ้งแล้วนะคะ คุณชายสั่งกำชับเอาไว้ ว่าท่านจะออกไปจากประตูนี้ไม่ได้ ท่านอย่าทำให้สาวรับใช้แบบพวกเราลำบากใจเลยนะคะ”

“แต่ฉันต้องการซื้อของจริงๆ”

เธอพบว่าผ้าอนามัยของตัวเองหมดแล้ว โชคร้ายที่เช้าวันนี้ตื่นขึ้นมาประจำเดือนก็มาแล้ว ดังนั้นจึงอยากจะออกไปซื้อมาตุนสำรองไว้สักหน่อย

แต่กลับถูกห้ามไม่ให้ออกไป

“คุณนายน้อย ท่านไม่ได้หูหนวกใช่ไหม? พวกเราบอกแล้ว ว่าท่านออกไปไม่ได้ ถ้าท่านฟังเข้าใจ ก็กลับไปเถอะค่ะ”

สาวรับใช้ที่เป็นหัวหน้าพูดขึ้นมาอย่างเยาะเย้ย

กู้ชิงเกอได้ยินแล้วก็ขมวดคิ้วทันที หันมองสาวรับใช้คนนั้น เธอไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องฟังให้ออกว่าคำพูดนี้มันหมายความว่าอะไร แถมเสียงนี้ก็ฟังจนคุ้นชินอยู่ไม่น้อยแล้วด้วย

มองดูอย่างละเอียด ถึงได้พบว่าเป็นสาวรับใช้คนที่พูดกล่าวโทษลับหลังเธอเมื่อครั้งที่แล้ว

ดูท่าเธอคงจะรู้สึกไม่พอใจตัวเองอยู่ไม่น้อยเลยสินะ?

แต่ถึงจะพูดยังไง เธอก็ไม่ได้เป็นที่ชื่นชอบของตระกูลฟู่อยู่แล้ว แต่สุดท้ายเธอก็เป็นถึงคุณนายน้อยเชียวนะ

แต่แน่นอนว่ากู้ชิงเกอก็ไม่กล้าหยิบยกสถานภาพคุณนายน้อยมากดขี่เธอ ถึงตอนนั้นจะได้ไม่ถูกฟู่ซือหานเยาะเย้ยอีก

“คุณนายน้อย เชิญค่ะ”

พอเห็นเธอถูกตนเองพูดจนไม่กล้าเถียง สาวรับใช้คนนั้นก็ปีกกล้าขาแข็งมากขึ้น ตรงเข้าไปผลักไหล่ของเธอตรงๆ

“โอ๊ย……”กู้ชิงเกอคาดไม่ถึงเลยแม้แต่นิดเดียวว่าจู่ๆเธอจะลงมือ พอถูกเธอผลักขนาดนี้ เธอก็ถอยหลังไปสองสามก้าวอย่างสูญเสียการควบคุม

ช่วงเวลาหน้าสิ่วหน้าขวาน ก็มีสองมือที่ใหญ่มาโอบเอวของเธอเอาไว้ เอาเธอเข้ามาในอ้อมกอด

สาวรับใช้ที่เดิมทีตั้งหน้าตั้งตารอดูอะไรสนุกๆหลังจากที่เห็นคนที่มาอย่างชัดเจนแล้ว ก็ถลึงตาโตด้วยความตกใจ ถอยหลังไปสองสามก้าว มองต่ำลงไม่กล้าพูดอะไรอีก

สาวรับใช้ที่ผลักกู้ชิงเกอก็ตกใจจนหน้าถอดสี มองคนที่มาพร้อมกับพูดอย่างตะกุกตะกัก“คุณ คุณชายสือจิน……”

คุณชายสือจิน?

หลังจากที่กู้ชิงเกอถูกคนคนนั้นช่วยให้ยืนมั่นคงแล้ว ก็เงยหน้าขึ้นมองไปหาเขา คิดไม่ถึงว่าจะมีคนช่วยเธอ

คนที่อยู่ตรงหน้าสวมใส่เสื้อสูทสีขาวบริสุทธิ์ ใส่หมวก แต่งตัวแปลกประหลาดเห็นได้ยาก

แต่ว่าใบหน้านั้นดูขาวสะอาด หน้าตาละเอียดอ่อนดูดี ดูหล่อเหลาอยู่นิดหน่อย

“ไม่เป็นไรใช่ไหม?”สือจินหรี่ตามองเธอ ยื่นมือออกมายกหมวกของตัวเองขึ้นมา เหมือนกับกำลังเก๊กหล่ออยู่

กู้ชิงเกอตอบสนองกลับมา ก่อนจะส่ายหัว“ไม่เป็นไรค่ะ”

พูดจบเธอก็ยืนให้มั่นคงด้วยตัวเอง แล้วออกมาจากอ้อมกอดของสือจิน

สือจินถึงได้หันสายตามองไปหาสาวรับใช้ที่เป็นคนผลักกู้ชิงเกอคนนั้น หรี่ตาลง มุมปากเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม แต่แววตากลับดุดัน

“สาวรับใช้ของตระกูลฟู่เริ่มประพฤติตัวขัดต่อความประสงค์ของเจ้านายตั้งแต่เมื่อไรกัน?”

สาวรับใช้คนนั้นตกใจจนหน้าซีด แต่ก็นึกอะไรขึ้นมาได้ทันที จึงทำได้แค่พูดขึ้น“คุณชายสือจิน นี่เป็นคำสั่งที่คุณชายฟู่พูดออกมาเองนะคะ ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเรา”

“อ๋อ เป็นคำสั่งที่ซือหานพูดออกมาเองงั้นเหรอ?”

สาวรับใช้พยักหน้าอย่างทันที

“อื้อ”สือจินพยักหน้า“ในเมื่อเป็นคำสั่งของคุณชายของพวกเธอ ถ้าอย่างนั้นก็เข้าใจได้ แต่ว่า……”เขาลากเสียงยาว

สาวรับใช้ยังคงรู้สึกเป็นกังวลใจ รู้สึกประหม่าตึงเครียดมากขึ้นตามเสียงที่ลากยาวของสือจิน

“คุณชายของพวกเธอได้สั่งกำชับกับเธอไว้ด้วยใช่ไหมว่าถ้าคุณนายน้อยไม่เชื่อฟังให้จัดการลงมือผลักเธออย่างแรงได้เลย?”

พอคำพูดนี้ออกมา สีหน้าของเหล่าบรรดาสาวรับใช้ก็ซีดขาวทันที“คุณชายสือจิน นี่มันไม่เกี่ยวกับพวกเรานะคะ”

นอกจากคนที่ผลักเธอแล้ว คนอื่นๆต่างก็ถอยหลังไปหลายก้าว กลัวว่าตัวเองจะพลอยเดือดร้อนไปด้วย

สาวรับใช้คนนั้นยืนอยู่ที่เดิม สีหน้าซีดขาว หลังจากที่อึ้งตะลึงไปสามวินาที ก็หันมองไปที่กู้ชิงเกอทันที“คุณนายน้อย ขอโทษนะคะ เมื่อตะกี้ดิฉันบุ่มบ่ามไปหน่อย ท่านได้โปรดให้อภัยดิฉันเถอะนะคะ！”

กู้ชิงเกอรู้สึกตกใจไม่น้อย คุณชายสือจินที่พวกเธอพูดถึงคือใครกันแน่?

ทำไมเธอไม่เคยเจอมาก่อนเลย?

แต่ดูจากสถานการณ์ในตอนนี้แล้ว คนที่ชื่อว่าสือจินคนนี้ น่าจะมีจุดยืนในตระกูลฟู่อยู่ไม่น้อย ดังนั้นเหล่าพวกบรรดาสาวรับใช้กลุ่มนี้ถึงได้หวาดกลัวเขาขนาดนี้

กู้ชิงเกอกำลังครุ่นคิดเรื่องสถานภาพของสือจิน ดังนั้นจึงไม่ได้สนใจคำพูดของสาวรับใช้คนนั้นอยู่ชั่วขณะ สือจินเห็นว่าเธอไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองกลับมา ก็ยกมุมปากพูดเยาะเย้ยขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้“จบแล้วๆ คนฐานะต่ำต้อยไปก้าวก่ายคนฐานะสูงกว่า ยังมีหน้ามาบอกว่าบุ่มบ่ามใจร้อนอีกงั้นเหรอ? ในตอนแรกเธอผ่านการคัดเลือกและการฝึกอบรมมากมายจนเข้ามาในตระกูลฟู่ได้ยังไงกัน? หรือว่าก่อนที่จะเข้ามาในตระกูลฟู่ ไม่มีใครบอกกฎระเบียบกับเธอก่อนเลยเหรอ?”

ตอนที่พูดคำพูดช่วงสุดท้าย น้ำเสียงของสือจินก็ดุดันมากขึ้น

สาวรับใช้ตกใจจนร้องไห้ฟูมฟาย กระโจนเข้าไปอยู่ตรงเท้าของกู้ชิงเกอ ดึงชายเสื้อของเธอพลางร้องห่มร้องไห้ออกมา

“คุณนายน้อย ดิฉันผิดไปแล้ว ดิฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะคะ ท่านได้โปรดให้อภัยดิฉันด้วยเถอะนะคะ！ที่บ้านของดิฉันยังมีคนแก่และเด็กที่ต้องดูแล ทุกคนต่างก็ต้องใช้เงินของดิฉันทั้งนั้น ดิฉันรับประกันเลยว่าจะไม่มีครั้งหน้าแล้วค่ะ จริงๆนะคะคุณนายน้อย！”

“เห้อ……”

กู้ชิงเกอรู้สึกตกใจกับท่าทางแบบนี้ของเธอ ก้าวถอยหลังไป แต่กลับถูกเธอกอดขาเอาไว้แน่น“คุณนายน้อย ขอร้องนะคะ”

เดิมทีกู้ชิงเกอไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้อยู่แล้ว เธอแค่อยากที่จะออกไปซื้อผ้าอนามัยเท่านั้น แต่คิดไม่ถึงว่าเรื่องมันจะพัฒนามาถึงขั้นนี้

เธอไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงอยู่ชั่วขณะหนึ่ง

“ไม่ต้องเป็นห่วง”สือจินพอเห็นว่าเธอเหม่อลอย ก็เดินเข้ามาใกล้ หลังจากนั้นก็ชำเลืองตามองสาวรับใช้คนนั้น“คุณเป็นภรรยาของซือหาน มีสิทธิ์อำนาจที่จะจัดการกับสาวรับใช้เหล่านี้ ไม่ต้องกลัวพวกเธอหรอก”

พอได้ยินแบบนั้น กู้ชิงเกอก็หันมองเขาโดยสัญชาตญาณ“ฉันไม่ได้กลัวพวกเธอนะคะ แต่แค่ว่า……”

“แต่แค่ว่าอะไรเหรอ? คุณคงจะไม่ได้อยากจะบอกผมว่า คุณเป็นแม่พระ ถูกคนด่าถูกคนผลัก แล้วยังจะปกป้องเธออยู่อีกใช่ไหม?”

กู้ชิงเกอขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอไม่อยากจะคิดเล็กคิดน้อยกับสาวรับใช้จริงๆ เพราะว่าตอนนี้เธอยังมีเรื่องสำคัญที่ต้องไปทำอยู่

แต่เธอไม่ใช่แม่พระอย่างแน่นอน

พอคิดแบบนี้ กู้ชิงเกอก็เม้มริมฝีปากเบาๆ ก่อนจะก้มหน้าเปิดปากพูดขึ้นอย่างนิ่งเฉย“ให้ฉันออกไปได้ไหม?”

สาวรับใช้อึ้งตะลึง อ้าปาก แม้จะบอกว่าจะไปก้าวก่ายคุณชายสือจินไม่ได้ แต่จุดจบของการที่ไปก้าวก่ายคุณชายฟู่มันน่าเวทนาเสียยิ่งกว่า

พอคิดถึงตรงนี้ เธอก็ส่ายหน้าทันที“คุณนายน้อย นี่เป็นคำสั่งของคุณชายจริงๆ ท่านอย่าทำให้พวกเราลำบากใจอีกเลยค่ะ ถ้าพวกเราปล่อยให้ท่านออกไป ถึงตอนนั้นคนที่เดือดร้อนก็คือพวกเราแน่ๆค่ะ”

“เรื่องเล็กๆแค่นี้มันร้ายแรงขนาดนี้เชียว ช่างเถอะ เดี๋ยวฉันพาเธอไปเองแล้วกัน ถ้าคุณชายของพวกเธอถาม ก็บอกไปว่าฉันเป็นคนพาไปเอง”