เผด็จรัก หัวใจซาตาน นิยาย บท 38

หลังจากที่ผ่านเรื่องของฉินม่อมาแล้ว ช่วงเวลาต่อมากู้ชิงเกอคิดจะออกไปข้างนอก แต่กลับถูกเหล่าคนรับใช้ขวางรั้งเอาไว้ตรงประตูบ้าน บอกว่าถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากฟู่ซือหาน เธอก็ออกจากประตูใหญ่ไปไม่ได้

กู้ชิงเกอนึกว่าเขาก็แค่พูดลอยๆเท่านั้น ไม่ทำจริงๆ

แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะจำกัดการกระทำเคลื่อนไหวของตัวเองจริงๆ ไม่ให้เธอออกแม้กระทั่งประตูใหญ่

กู้ชิงเกอก็ไม่กล้าไปหาคุณหญิงฟู่เหมือนกัน เธอเป็นแม่ของฟู่ซือหาน ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น ก็อยู่ฝ่ายเดียวกับเขาเสมอ

อีกอย่าง ถ้าถึงตอนนั้นฟู่ซือหานบอกไปว่าเธอไม่ซื่อสัตย์ไม่บริสุทธิ์ขึ้นมา เธอก็คงจะอยู่ในตระกูลฟู่อย่างยากลำบากแล้วแน่ๆ

แต่ตอนนี้ เธอก็ถือว่าตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบากอยู่แล้ว

ออกไปจากประตูใหญ่ไม่ได้ เท่ากับว่าใช้ชีวิตได้แค่ในตระกูลฟู่เท่านั้น แล้วตระกูลฟู่มีอะไร?

นอกจากวิลล่าที่งดงามโอ่อ่าแต่กลับว่างเปล่าแล้ว ยังมีอะไรอีก?

“คุณนายน้อย เชิญท่านกลับไปเถอะค่ะ”

สาวรับใช้พอเห็นเธอยืนนิ่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับเขยื้อน ก็พูดขึ้นมาอย่างเยาะเย้ย

พอได้ยินแบบนั้น กู้ชิงเกอก็ดึงสติกลับมา หันมองเธอ“ฉันจะออกไปซื้อของ”

“คุณนายน้อยคะ พวกเราพูดอย่างชัดเจนแจ่มแจ้งแล้วนะคะ คุณชายสั่งกำชับเอาไว้ ว่าท่านจะออกไปจากประตูนี้ไม่ได้ ท่านอย่าทำให้สาวรับใช้แบบพวกเราลำบากใจเลยนะคะ”

“แต่ฉันต้องการซื้อของจริงๆ”

เธอพบว่าผ้าอนามัยของตัวเองหมดแล้ว โชคร้ายที่เช้าวันนี้ตื่นขึ้นมาประจำเดือนก็มาแล้ว ดังนั้นจึงอยากจะออกไปซื้อมาตุนสำรองไว้สักหน่อย

แต่กลับถูกห้ามไม่ให้ออกไป

“คุณนายน้อย ท่านไม่ได้หูหนวกใช่ไหม? พวกเราบอกแล้ว ว่าท่านออกไปไม่ได้ ถ้าท่านฟังเข้าใจ ก็กลับไปเถอะค่ะ”

สาวรับใช้ที่เป็นหัวหน้าพูดขึ้นมาอย่างเยาะเย้ย

กู้ชิงเกอได้ยินแล้วก็ขมวดคิ้วทันที หันมองสาวรับใช้คนนั้น เธอไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องฟังให้ออกว่าคำพูดนี้มันหมายความว่าอะไร แถมเสียงนี้ก็ฟังจนคุ้นชินอยู่ไม่น้อยแล้วด้วย

มองดูอย่างละเอียด ถึงได้พบว่าเป็นสาวรับใช้คนที่พูดกล่าวโทษลับหลังเธอเมื่อครั้งที่แล้ว

ดูท่าเธอคงจะรู้สึกไม่พอใจตัวเองอยู่ไม่น้อยเลยสินะ?

แต่ถึงจะพูดยังไง เธอก็ไม่ได้เป็นที่ชื่นชอบของตระกูลฟู่อยู่แล้ว แต่สุดท้ายเธอก็เป็นถึงคุณนายน้อยเชียวนะ

แต่แน่นอนว่ากู้ชิงเกอก็ไม่กล้าหยิบยกสถานภาพคุณนายน้อยมากดขี่เธอ ถึงตอนนั้นจะได้ไม่ถูกฟู่ซือหานเยาะเย้ยอีก

“คุณนายน้อย เชิญค่ะ”

พอเห็นเธอถูกตนเองพูดจนไม่กล้าเถียง สาวรับใช้คนนั้นก็ปีกกล้าขาแข็งมากขึ้น ตรงเข้าไปผลักไหล่ของเธอตรงๆ

“โอ๊ย……”กู้ชิงเกอคาดไม่ถึงเลยแม้แต่นิดเดียวว่าจู่ๆเธอจะลงมือ พอถูกเธอผลักขนาดนี้ เธอก็ถอยหลังไปสองสามก้าวอย่างสูญเสียการควบคุม

ช่วงเวลาหน้าสิ่วหน้าขวาน ก็มีสองมือที่ใหญ่มาโอบเอวของเธอเอาไว้ เอาเธอเข้ามาในอ้อมกอด

สาวรับใช้ที่เดิมทีตั้งหน้าตั้งตารอดูอะไรสนุกๆหลังจากที่เห็นคนที่มาอย่างชัดเจนแล้ว ก็ถลึงตาโตด้วยความตกใจ ถอยหลังไปสองสามก้าว มองต่ำลงไม่กล้าพูดอะไรอีก

สาวรับใช้ที่ผลักกู้ชิงเกอก็ตกใจจนหน้าถอดสี มองคนที่มาพร้อมกับพูดอย่างตะกุกตะกัก“คุณ คุณชายสือจิน……”

คุณชายสือจิน?

หลังจากที่กู้ชิงเกอถูกคนคนนั้นช่วยให้ยืนมั่นคงแล้ว ก็เงยหน้าขึ้นมองไปหาเขา คิดไม่ถึงว่าจะมีคนช่วยเธอ

คนที่อยู่ตรงหน้าสวมใส่เสื้อสูทสีขาวบริสุทธิ์ ใส่หมวก แต่งตัวแปลกประหลาดเห็นได้ยาก

แต่ว่าใบหน้านั้นดูขาวสะอาด หน้าตาละเอียดอ่อนดูดี ดูหล่อเหลาอยู่นิดหน่อย

“ไม่เป็นไรใช่ไหม?”สือจินหรี่ตามองเธอ ยื่นมือออกมายกหมวกของตัวเองขึ้นมา เหมือนกับกำลังเก๊กหล่ออยู่